V-2 raket

"V-2" leidt hier om. Zie voor ander gebruik V2.
V-2
Fusée V2.jpg
Peenemünde Museum replica van V-2
Type Enkele fase ballistische raket
Plaats van herkomst nazi Duitsland
Servicegeschiedenis
In dienst 1944–1952
Gebruikt door

Naoorlogse:

Productiegeschiedenis
Ontwerper Peenemünde Army Research Center
Fabrikant Mittelwerk GmbH
Kosten per eenheid
  • Januari 1944: 100.000 RM
  • Maart 1945: 50.000 RM[1]
Geproduceerd
  • 16 maart 1942 - 1945 (nazi)
  • Sommigen gemonteerd na de oorlog
Nee.gebouwd Meer dan 3.000
Specificaties
Massa 12.500 kg (27.600 lb)
Lengte 14 m (45 ft 11 in)
Diameter 1,65 m (5 ft 5 in)
Kernkop 1.000 kg (2.200 lb); Amatol (Explosief gewicht: 910 kg)
Ontploffing
mechanisme
 Invloed
Spanwijdte 3,56 m (11 ft 8 in)
Drijfveer
Operationeel
bereik
 320 km (200 km)
Vluchthoogte
  • 88 km (55 mi) maximale hoogte op lange afstand traject
  • 206 km (128 km) maximale hoogte indien verticaal wordt gelanceerd
Maximum snelheid
  • Maximum: 5.760 km/u (3.580 mph)
  • Bij impact: 2.880 km/u (1.790 mph)
De begeleiding
systeem
Launch
platform
 Mobiel (Meillerwagen)

De V-2 (Duits: Vergelgungswaffe 2, verlicht. 'Vergeldingswapen 2'), met de technische naam Aggregat 4 (A4), was 's werelds eerste langeafstand[4] begeleid ballistische raket. De raket, aangedreven door een vloeistof-prenkante raket motor, werd ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog in nazi Duitsland als een "wraakwapen"en toegewezen om geallieerde steden aan te vallen als vergelding voor de Geallieerde bombardementen tegen Duitse steden. De V-2 Rocket werd ook het eerste kunstmatige object dat de ruimte in reizen door de over te steken Kármán lijn (rand van de ruimte) met de verticale lancering van MW 18014 op 20 juni 1944.[5]

Onderzoek naar militair gebruik van raketten op lange afstand begon toen de afgestudeerde studies van Wernher von Braun trok de aandacht van de Wehrmacht. Een reeks prototypes culmineerde in de A-4, die ten strijde ging als de V-2. Begin in september 1944, meer dan 3.000 V-2's werden gelanceerd door de nazi Wehrmacht tegen geallieerde doelen, eerst Londen en later Antwerpen en Luik. Volgens een 2011 BBC documentaire,[6] de aanvallen van V-2's resulteerde in de dood van naar schatting 9.000 burgers en militair personeel, en nog eens 12.000 dwangarbeiders en Nazi -concentratiekampen Gevangenen stierven als gevolg van hun gedwongen deelname aan de productie van de wapens.[7]

De raketten reisden met supersonische snelheid, beïnvloed zonder hoorbare waarschuwing en bleken niet te stoppen, omdat er geen effectieve verdediging bestond. Teams van de Geallieerde troepen-de Verenigde Staten, de Verenigd Koninkrijk, en de Sovjet Unie—RECTEERD om de belangrijkste nazi -productiefaciliteiten te grijpen, de nazi's aanschaffen ' rakettechnologieen vastleggen de lanceringssites van de V-2. Von Braun en meer dan 100 sleutel V-2 Personeel gaf zich over aan de Amerikanen, en veel van het origineel V-2 Team eindigde werk bij de Redstone Arsenal. De VS hebben ook genoeg gevangen genomen V-2 Hardware om ongeveer 80 van de raketten te bouwen. De Sovjets kregen bezit van de V-2 productiefaciliteiten na de oorlog, hersteld V-2 Productie en verhuisde naar de Sovjet -Unie.

Ontwikkelingsgeschiedenis

Verdere informatie: Wernher von Braun § Early Life and Education, en Wernher von Braun § Carrière in Duitsland
Wernher von Braun in Peenemünde Army Research Center
Wind tunnel model van een a4 in de Duits Museum of Technology in Berlijn

Eind jaren 1920, een jong Wernher von Braun kocht een exemplaar van Hermann Oberth's boek, Die Rakete Zu den Plantenräumen (De raket in interplanetaire ruimtes). Het eerste grootschalige experimentele raketprogramma ter wereld was Opel-rak onder leiding van Fritz von Opel en Max Valier, een medewerker van Oberth, in de late jaren 1920 die leidt tot de eerste bemande raketauto's en raketvliegtuigen,[8][9] die vanaf 1950 de weg vrijmaakte voor het V2 -programma van Nazi Era en de VS en Sovjet -activiteiten. Het Opel RAK-programma en de spectaculaire openbare demonstraties van grond- en luchtvoertuigen trokken grote menigten, en veroorzaakten wereldwijde publieke opwinding als zogenaamde "raketrommel" en hadden een grote langdurige impact op latere ruimtevaartpioniers, met name op Wernher von Braun.[10] De Grote Depressie beëindigde deze activiteiten. Von Opel verliet Duitsland in 1930 en emigreerde later naar Frankrijk en Zwitserland.

Vanaf 1930 woonde Von Braun de Technische Universiteit van Berlijn, waar hij Oberth hielp in vloeistof raket Motorests. Von Braun werkte aan zijn doctoraat toen de nazi partij Kracht macht in Duitsland. Een artillerie -kapitein, Walter Dornberger, regelde een onderzoeksbeurs voor ordnance-afdeling voor von Braun, die vanaf dat moment naast Dornberger's bestaande solid-fuel rakettestsite bijwerkte op Kummersdorf. Von Braun's stelling, Constructie, theoretische en experimentele oplossing voor het probleem van de vloeibare drijfraket (van 16 april 1934), werd geclassificeerd door de Duitse leger en werd pas in 1960 gepubliceerd.[11] Tegen het einde van 1934 had zijn groep met succes twee raketten gelanceerd die hoogten van 2,2 en 3,5 km (1,4 en 2,2 km) bereikten.

In die tijd was Duitsland zeer geïnteresseerd in de Amerikaanse fysicus Robert H. Goddard's onderzoek. Vóór 1939 namen Duitse ingenieurs en wetenschappers af en toe rechtstreeks contact op met Goddard met technische vragen. Von Braun gebruikte de plannen van Goddard uit verschillende tijdschriften en nam ze op in de bouw van de Totaal (Een serie van raketten, genoemd naar het Duitse woord voor mechanisme of mechanisch systeem.[12]

Na successen bij Kummersdorf met de eerste twee geaggregeerde series Rockets, Braun en Walter Riedel begon te denken aan een veel grotere raket in de zomer van 1936,[13] Gebaseerd op een geprojecteerde stuwmotor van 25.000 kg (55.000 lb). Bovendien specificeerde Dornberger de militaire vereisten die nodig zijn om een ​​lading van 1 ton te omvatten, een bereik van 172 mijl met een dispersie van 2 of 3 mijl, en transportbaar met behulp van wegvoertuigen.[14]: 50–51

Na de A-4 Project werd uitgesteld vanwege ongunstige aerodynamische stabiliteitstests van de A-3 in juli 1936,[15][16] Braun specificeerde de A-4-prestaties in 1937,[17] en na een "uitgebreide" serie testvuur van de A-5 Schaal testmodel,[18] Een motor gebruiken die opnieuw is ontworpen van de lastige A-3 door Walter Thiel,[18] A-4 Design and Construction werd besteld c. 1938–39.[19] Tijdens 28-30 september 1939, Der Tag der Weisheit (Engels: De dag van wijsheid) Conferentie ontmoette op Peenemünde om de financiering van universitair onderzoek te initiëren om raketproblemen op te lossen.[13]: 40

Heinrich Maier en zijn groep hielpen de geallieerden om de V-2 te bestrijden, die werd geproduceerd door concentratiekamp gevangenen.

Tegen eind 1941, de Legeronderzoekcentrum Bij Peenemünde bezat de technologieën die essentieel zijn voor het succes van de A-4. De vier belangrijkste technologieën voor de A-4 waren groot vloeibare brandstof Rocketmotoren, supersonische aerodynamica, gyroscopische begeleiding en roeren in jetbesturing.[3] Destijds, Adolf Hitler was niet bijzonder onder de indruk van de V-2; Hij meende dat het slechts een artillerie schelp met een langer bereik en veel hogere kosten.[20]

Begin september 1943 beloofde Braun de Long-Range Bombardment Commission[3]: 224 dat de A-4-ontwikkeling "praktisch compleet/gesloten" was,[16]: 135 Maar zelfs in het midden van 1944 was een complete A-4-onderdelenlijst nog steeds niet beschikbaar.[3]: 224 Hitler was voldoende onder de indruk van het enthousiasme van zijn ontwikkelaars en had een "nodigwonder wapen"Om het Duitse moreel te behouden,[20] Dus machtigde hij de inzet ervan in grote aantallen.[21]

De V-2's werden gebouwd op de Mittelwerk Site bij gevangenen van Mittelbau-dora, a concentratiekamp waar 20.000 gevangenen stierven.[22][23][pagina nodig][24]

In 1943, de Oostenrijkse weerstand rond de rondleiding Heinrich Maier slaagde erin om exacte tekeningen van de V-2-raket naar de Amerikaan te sturen Office of Strategic Services. Locatieschetsen van V-Rocket-productiefaciliteiten, zoals die in Peenemünde, werden ook naar de geallieerde algemene staf gestuurd om geallieerde bommenwerpers in staat te stellen uit te voeren luchtaanvallen. Deze informatie was vooral belangrijk voor Operatie Kruisboog en Operatie Hydra, beide voorlopige missies voor Bediening Overlord. De groep werd geleidelijk gevangen genomen door de Gestapo en de meeste leden werden geëxecuteerd.[25][26][27][28][29]

Technische details

Lay-out van een V-2-raket

De A-4 gebruikte een 75% ethanol/25% watermengsel (B-stoffen) voor brandstof en vloeibare zuurstof (LOX) (A-stoff) voor oxidatier.[30] Het water verlaagde de vlamtemperatuur, fungeerde als een koelvloeistof door zich in stoom te draaien en de stuwkracht te vergroten, de neiging om een ​​soepelere verbranding te produceren en verminderd Thermische spanning.[31]

Rudolf Hermann's Supersonische windtunnel werd gebruikt om de aerodynamische kenmerken van de A-4 en het centrum van de druk te meten, met behulp van een model van de A-4 binnen een kamer van 40 vierkante centimeter. Metingen werden gedaan met behulp van een Mach 1.86 BOWDOPLOZER op 8 augustus 1940. Tests op Mach -nummers 1.56 en 2.5 werden gedaan na 24 september 1940.[32]: 76–78

Bij de lancering stuwde de A-4 zich op zijn eigen vermogen tot 65 seconden, en een programmamotor hield de helling in de opgegeven hoek tot de afsluiting van de motor, waarna de raket doorging met een ballistisch free-fall traject. De raket bereikte een hoogte van 80 km (50 mi) of 264.000 ft na het uitschakelen van de motor.[33]

De brandstof- en oxidatiepompen werden aangedreven door een stoomturbine en de stoom werd geproduceerd door geconcentreerd waterstof peroxide (T-stoff) met natriumpermanganaat (Z-stoff) katalysator. Zowel de alcohol- als de zuurstoftanks waren een aluminium-magnesiumlegering.[1]

De turbopump, roteren op 4000 RPM, dwong de alcohol en zuurstof in de verbrandingskamer met 125 liter (33 Amerikaanse gallons) per seconde, waar ze werden ontstoken door een draaiende elektrische ontsteker. De stuwkracht nam toe van 8 ton tijdens dit voorlopige stadium, terwijl de brandstof door de zwaartekracht werd gevoed, voordat hij toenam tot 25 ton naarmate de turbopump de brandstof onder druk zette en de 13,5 ton raket optilde. Verbrandingsgassen verlieten de kamer bij 5.100 ° F (2.820 ° C) en een snelheid van 2000 m (6500 voet) per seconde. Het zuurstof tot het brandstofmengsel was 1,0: 0,85 bij 25 ton stuwkracht, maar als omgevingsdruk Verminderd met de vluchthoogte, steeg de stuwkracht totdat het 29 ton bereikte.[14][34][35] De Turbopump -assemblage bevatte twee centrifugaalpompen, één voor de alcohol, en een voor de zuurstof, beide verbonden met een gemeenschappelijke as. Waterstofperoxide omgezet in stoom, met behulp van een natriumpermanganaatkatalysator de pomp aangedreven, die 55 kg (120 pond) alcohol en 68 kg (150 pond) vloeibare zuurstof per seconde afleverde tot een verbrandingskamer bij 1,5 MPa (210 psi).[32]

Dr. Thiel's ontwikkeling van de 25 ton raketmotor vertrouwde op pompvoeding, in plaats van op de eerdere drukvoeding. De motor gebruikte centrifugaalinjectie, terwijl ze beide gebruikten Regeneratieve koeling en filmkoeling. Filmkoeling gaf alcohol toe in de verbrandingskamer en uitlaatmondstuk onder lichte druk door vier ringen van kleine perforaties. De paddestoelvormige injectiekop werd van de verbrandingskamer naar een mengkamer verwijderd, de verbrandingskamer werd bolder gemaakt terwijl hij werd ingekort van 6 tot 1 voet lang, en de verbinding met het mondstuk werd gevormd. De resulterende kamer van 1,5 ton werkte met een verbrandingsdruk van 1,52 MPa (220 pond per vierkante inch). Thiel's kamer van 1,5 ton werd vervolgens geschaald naar een motor van 4,5 ton door drie injectiekoppen boven de verbrandingskamer te regelen. Tegen 1939 werden achttien injectiekoppen in twee concentrische cirkels aan de kop van de 3 mm (0,12-inch) dikke plaatduurkamer gebruikt om de 25 ton motor te maken.[14]: 52–55[32]

De kernkop was een andere bron van problemen. Het explosieve werkte was Amatol 60/40 ontploffen door een elektrisch Neem contact op met Fuze. Amatol had het voordeel van stabiliteit en de kernkop werd beschermd door een dikke laag van glaswol, maar toch kon het nog steeds exploderen in de re-entry-fase. De kernkop woog 975 kilogram (2.150 lb) en bevatte 910 kilogram explosief. Het percentage van de kernkop dat explosief was, was 93%, een zeer hoog percentage in vergelijking met andere soorten munitie.

De beschermende laag werd ook gebruikt voor de brandstoftanks en de A-4 had niet de neiging om ijs te vormen, die andere vroege raketten had geteisterd (zoals de ballondank-ontwerp SM-65 Atlas). De tanks bevatten 4.173 kilogram (9.200 lb) ethylalcohol en 5.553 kilogram (12.242 lb) zuurstof.[36]

Vastgelegd V-2 op openbare weergave in Antwerpen, 1945. Uitlaatvinnen en externe roeren in getoonde staartgedeelte.

De V-2 werd geleid door vier externe roeren op de staartvinnen, en vier interne grafiet schoepen in de straalstroom bij de uitgang van de motor. Deze 8 controloppervlakken werden gecontroleerd door Helmut Hölzer's analoge computer, de Mischgerät, via elektrisch-hydraulisch servomotoren, gebaseerd op elektrische signalen van de gyros. De Siemens Verticant Lev-3 Guidance System bestond uit twee gratis gyroscopen (een horizontaal voor toonhoogte en een verticaal met twee vrijheidsgraden voor gieren en rol) voor laterale stabilisatie, gekoppeld aan een Piga -versnellingsmeter, of het Walter Wolman Radio Control System, om de cutoff van de motor te regelen met een gespecificeerde snelheid. Andere gyroscopische systemen die in de A-4 werden gebruikt, waren Kreiselgeräte's SG-66 en SG-70. De V-2 werd gelanceerd vanaf een vooraf onderzochte locatie, dus de afstand en azimut naar het doel was bekend. Fin 1 van de raket was uitgelijnd met de doelwit Azimuth.[37][32]: RP

Sommige latere V-2's gebruikten "leidstralen", Radiosignalen verzonden vanaf de grond, om de raket op koers te houden, maar de eerste modellen gebruikten een eenvoudige analoge computer[38] dat de azimut voor de raket aanpaste, en de vliegafstand werd geregeld door de timing van de motorafgrendeling, Brennschluss, grond gecontroleerd door een Doppler systeem of door verschillende soorten integratie aan boord versnellingsbak. Het bereik was dus een functie van de motorverbrandingstijd, die eindigde toen een specifieke snelheid werd bereikt.[34][14]: 203–204[35] Vlak voor de afsluiting van de motor werd de stuwkracht teruggebracht tot acht ton, in een poging om iets te vermijden Water hamer Problemen die een snelle afsluiting kan veroorzaken.[31]

Dr. Friedrich Kirchstein van Siemens van Berlijn ontwikkelde de V-2 radiobesturing voor motorische afzuiging (Duits: Brennschluss).[16]: 28, 124 Voor snelheidsmeting creëerde professor Wolman van Dresden een alternatief van zijn Doppler[39]: 18 volgsysteem in 1940–41, dat een grondsignaal gebruikte dat door de A-4 werd getranspondeerd om de snelheid van de raket te meten.[3]: 103 Tegen 9 februari 1942 had Peenemünde-ingenieur Gerd Debeek het radio-interferentiegebied van een V-2 gedocumenteerd als 10.000 meter (33.000 voet) rond het "schietpunt",[40] en de eerste succesvolle A-4-vlucht op 3 oktober 1942, gebruikte radiocontrole voor Brennschluss.[15]: 12 Hoewel Hitler op 22 september 1943 opmerkte dat "het een geweldige lading van onze gedachten is die we hebben uitgegeven met de radio-leidraad; nu blijft er geen opening voor de Britten om technisch te interfereren met de raket in de vlucht",[16]: 138 Ongeveer 20% van de operationele V-2-lanceringen was bundelgeleide.[15]: 12[14]: 232 De Operatie Pinguin V-2 offensief begon op 8 september 1944, toen Lehr- und Versuchsbatterie No. 444[39]: 51–2 (Engels: 'Training en testbatterij 444') lanceerde een enkele raket geleid door een radiostraal gericht in Parijs.[40]: 47 Wreck van gevechten V-2's bevatten af ​​en toe de transponder voor snelheid en brandstofuitsluiting.[13]: 259–60

Het schilderij van de operationele V-2's was meestal een haveloos patroon Met verschillende variaties, maar aan het einde van de oorlog verscheen ook een gewone olijfgroene raket. Tijdens tests werd de raket geverfd in een karakteristiek zwart-wit schaakbord Patroon, dat hielp bij het bepalen of de raket rond de longitudinale as draaide.

A Amerikaanse leger Cut-weg van de V-2

De oorspronkelijke Duitse aanduiding van de raket was "V2",[7][41] gehyfeneerd - precies zoals gebruikt voor Elk "tweede prototype" voorbeeld van het REich-tijdperk van een RLM-geregistreerde Duits vliegtuigontwerp - maar Amerikaanse publicaties zoals Leven Magazine gebruikte al in december 1944 de afgebroken vorm "V-2".[42]

Testen

Zie ook: Lijst met V-2-testlanceringen
Zie voor een beschrijving van een testexplosie Teststandaard VII.

De eerste succesvolle testvlucht was op 3 oktober 1942 en bereikte een hoogte van 84,5 kilometer (52,5 mijl).[3] Op die dag verklaarde Walter Dornberger in een toespraak in Peenemünde:

Deze derde dag van oktober 1942 is de eerste van een nieuw tijdperk in transport, die van ruimtevaart ...[15]17

Een secties V-2-motor te zien in het Deutsches Museum, München (2006).

Twee testlanceringen werden teruggevonden door de geallieerden: De Bäckebo -raket, waarvan de overblijfselen op 13 juni 1944 in Zweden landden, en één hersteld door de Poolse weerstand op 30 mei 1944[43] van Blizna en gedragen naar het VK tijdens Operatie Most III. De hoogste hoogte die tijdens de oorlog werd bereikt, was 174,6 kilometer (108,5 mijl) (20 juni 1944).[3] Testlanceringen van V-2-raketten werden gemaakt in Peenemünde, Blizna en Tuchola -bos,[14]: 211 en na de oorlog, op Cuxhaven door de Britten, Witte zand bewijstgronden en Cape Canaveral door de VS, en Kapustin Yar door de USSR.

Verschillende ontwerpproblemen werden geïdentificeerd en opgelost tijdens V-2-ontwikkeling en testen:

  • Om de tankdruk en het gewicht te verminderen, werden turbopumps met hoge stroom gebruikt om de druk te stimuleren.[3]: 35
  • Kort en lichter verbrandingskamer Zonder doorbranding werd ontwikkeld door het gebruik van centrifugaalinjectiepunten, een mengcompartiment en een convergerend mondstuk voor de keel voor homogene verbranding.[15]: 51
  • Filmkoeling werd gebruikt om doorbranden bij de spuitmond keel te voorkomen.[15]: 52
  • Relaiscontacten werden duurzamer gemaakt om trillingen te weerstaan ​​en de stuwkracht te voorkomen net na de lancering.[15]: 52
  • Ervoor zorgen dat de brandstofbuizen spanningsvrije krommen hadden, verminderde de kans op explosies bij 1.200-1.800 m (4.000-6.000 ft).[15]: 215, 217
  • Vinnen werden gevormd met klaring om schade te voorkomen naarmate de uitlaatstraal zich met hoogte uitbreidde.[15]: 56, 118
  • Om het traject bij lancering en supersonische snelheden te regelen, werden warmtebestendige grafietschoepen gebruikt als roeren in de uitlaatstraal.[15]: 35, 58

Luchtburstprobleem

Tot medio maart 1944 hadden slechts vier van de 26 succesvolle Blizna-lanceringen de Sarnaki doelgebied[40]: 112, 221–222, 282 vanwege het uiteenvallen tijdens de vlucht (Luftzerleger) bij het opnieuw invoeren in de atmosfeer.[44]: 100 (Zoals hierboven vermeld, werd één raket verzameld door de Pools Huis leger, met delen van IT getransporteerd naar Londen voor tests.) Aanvankelijk vermoedden de Duitse ontwikkelaars overmatige alcoholtankdruk, maar in april 1944, na vijf maanden testvuur, was de oorzaak nog steeds niet bepaald. Majoor-generaal Rossmann, chef van de Army Weapons Office, beval aan om waarnemers in het doelgebied te stationeren- c. Mei/juni, Dornberger en Von Braun hebben een kamp opgezet in het midden van de Polen Target Zone.[45] Nadat hij naar de Heidekraut,[13]: 172, 173 SS Mortel Battery 500 van het 836e artilleriebataljon (gemotoriseerd) werd besteld[40]: 47 op 30 augustus[39] Om te beginnen met het testen van tachtig 'mouwen' raketten.[16]: 281 Testen bevestigde dat de zogenaamde 'tin broek'-een buis die is ontworpen om het voorste uiteinde van de raketbekleding te versterken-de kans op luchtuitbarstingen verminderde.[44]: 100[14]: 188–198

Productie

23 juni 1943 RAF verkenningsfoto van V-2s op Teststandaard VII
Hoofd artikel: Mittelwerk

Op 27 maart 1942 stelde Dornberger productieplannen voor en de bouw van een lanceerplaats aan de kanaalkust. In december beval Speer majoor Thom en Dr. Steinhoff om de site in de buurt van Watten opnieuw te veroveren. Assemblagekamers werden opgericht in Peenemünde en in de Friedrichshafen Faciliteiten van Zeppelin Works. In 1943, een derde fabriek, Raxwerke, was toegevoegd.[14]: 71–72, 84

Op 22 december 1942 tekende Hitler de bestelling voor massaproductie, toen Albert Speer De veronderstelde definitieve technische gegevens zouden in juli 1943 klaar zijn. Maar veel problemen moesten echter nog steeds worden opgelost, zelfs in de herfst van 1943.[46]

Op 8 januari 1943 ontmoetten Dornberger en Von Braun Speer. Speer verklaarde: "Als hoofd van de TODT -organisatie Ik zal het op mezelf nemen om meteen te beginnen met de bouw van de lanceerplaats aan de Channel Coast, "en een A-4 productiecomité opgericht onder Degenkolb.[14]: 72–77

Op 26 mei 1943, de Long-Range Bombardment Commission, voorgezeten door Aeg Directeur Petersen, ontmoette in Peenemünde om de V-1 en V-2 automatische langeafstandswapens. In aanwezigheid waren speer, Air Marshal Erhard Milch, Admiraal Karl Dönitz, Kolonel -generaal Friedrich Fromm, en Karl Saur. Beide wapens hadden de laatste fase van ontwikkeling bereikt en de commissie besloot Hitler aan te bevelen dat beide wapens in massaproductie zouden worden gestoken. Zoals Dornberger opmerkte: "De nadelen van de ene zouden worden gecompenseerd door de voordelen van de ander."[14]: 83–84, 87–92

Op 7 juli 1943 informeerden majoor -generaal Dornberger, von Braun en Dr. Steinhof Hitler in de zijne Wolf's Lair. Ook aanwezig waren speer, Wilhelm Keitel, en Alfred Jodl. De briefing omvatte Von Braun die een film vertelde met de succesvolle lancering op 3 oktober 1942, met schaalmodellen van de Channel Coast Firing Bunker en ondersteunende voertuigen, inclusief de Meillerwagen. Hitler gaf toen Peenemünde topprioriteit in het Duitse bewapeningsprogramma waarin stond: "Waarom kon ik niet geloven in het succes van je werk? Als we deze raketten in 1939 hadden gehad, hadden we deze oorlog nooit moeten hebben ..." Hitler wilde ook Een tweede lanceringsbunker gebouwd.[14]: 93-105

Saur was van plan om 2.000 raketten per maand te bouwen, tussen de bestaande drie fabrieken en de Nordhausen Mittelwerkfabriek die werd gebouwd. Alcoholproductie was echter afhankelijk van de aardappeloogst.[14]: 97, 102-105

Een productielijn was bijna klaar in Peenemünde toen de Operatie Hydra aanval vond plaats. De belangrijkste doelen van de aanval omvatten de teststandaards, de ontwikkelingswerken, de pre-productie werken, de nederzetting waar de wetenschappers en technici woonden, het Traassenheide-kamp en de havensector. Volgens Dornberger was "ernstige schade aan de werken, in tegenstelling tot eerste indrukken, verrassend klein." Het werk werd hervat na een vertraging van vier tot zes weken, en vanwege camouflage om volledige vernietiging na te bootsen waren er de komende negen maanden geen invallen meer. De inval resulteerde in 735 verloren levens, met zware verliezen in Tassenheide, terwijl 178 werden gedood in de nederzetting, waaronder Dr. Thiel, zijn familie en hoofdingenieur Walther.[14]: 139–152 De Duitsers brachten uiteindelijk de productie naar de ondergrondse Mittelwerk in de Kohnstein waar 5.200 V-2 raketten werden gebouwd met behulp van dwangarbeid.[47]

Productie
Productieperiode Productie
Tot 15 september 1944 1900
15 september tot 29 oktober 1944 900
29 oktober tot 24 november 1944 600
24 november tot 15 januari 1945 1100
15 januari tot 15 februari 1945 700
Totaal 5200

Lanceer sites

Een V-2 gelanceerd van Teststandaard VII In de zomer van 1943
Zie voor een beschrijving van de V-2 lanceringsapparatuur en procedure Meillerwagen.

Volgens de Operatie Kruisboog Bombardementen, eerste plannen om te lanceren vanuit de massieve underground Watten, Wizernes en Sottevast bunkers of van vaste pads zoals zoals Dichtbij de Château du Molay[48] werden gedropt ten gunste van mobiele lancering. Acht hoofdopslagdumps waren gepland en vier waren voltooid tegen juli 1944 (die bij Mery-sur-oise werd begonnen in augustus 1943 en voltooid in februari 1944).[49] De raket kan praktisch overal worden gelanceerd, wegen die door bossen lopen als een bijzondere favoriet. Het systeem was zo mobiel en klein dat slechts één Meillerwagen werd ooit gevangen in actie door geallieerde vliegtuigen, tijdens de Operatie Bodenplatte aanval op 1 januari 1945[50] in de buurt Lochem door een USAAF 4th Fighter Group Vliegtuigen, hoewel Raymond Baxter Beschreven vliegen over een site tijdens een lancering en zijn wingman schoot op de raket zonder ermee te raken.

Naar schatting kon een langdurige snelheid van 350 V-2 per week worden gelanceerd, met 100 per dag bij maximale inspanning, gezien voldoende levering van de raketten.[51]

Operationele geschiedenis

Een van de slachtoffers van een V-2 die Teniers Square trof, Antwerpen, België op 27 november 1944. Een Brits militair konvooi passeerde destijds het plein; 126 mensen (inclusief 26 geallieerde soldaten) werden gedood.[52]

De LXV Armeekorps Z.B.V. gevormd tijdens de laatste dagen van november 1943 in Frankrijk onder bevel van General der artillerie Z.V. Erich Heinemann was verantwoordelijk voor het operationele gebruik van V-2.[53] Drie lanceringsbataljons werden eind 1943 gevormd, Artillerie Abteilung 836 (Mot.), Grossborn, Artillerie Abteilung 485 (Mot.), Naugard, en Artillerie Abteilung 962 (Mot.). Gevechtsoperaties begonnen in september 1944, toen de training Batterie 444 werd ingezet. Op 2 september 1944, de SS Werfer-Abteilung 500 werd gevormd, en tegen oktober, de SS onder het commando van SS Lt. Gen Hans Kammler, nam operationele controle over alle eenheden. Hij vormde Gruppe Sud met kunst. Abt. 836, Merzig, en Gruppe Nord met kunst. Abt. 485 en Batterie 444, Burgsteinfurt en Den Haag.[54]

Na de verklaring van 29 augustus 1944 van Hitler om zo snel mogelijk V-2-aanvallen te beginnen, begon het offensief op 7 september 1944 toen twee werden gelanceerd in Parijs (die de geallieerden hadden minder dan twee weken eerder bevrijd), maar beide crashten kort na de lancering. Op 8 september werd een enkele raket gelanceerd in Parijs, die in de buurt bescheiden schade veroorzaakte Porte d'Italie.[13]: 218, 220, 467 Nog twee lanceringen van de 485e volgden, waaronder één van Den Haag tegen Londen op dezelfde dag om 18.43 uur.[16]: 285 - De eerste landde op Staveley Road, Chiswick, het doden van de 63-jarige mevrouw Ada Harrison, de driejarige Rosemary Clarke, en Sapper Bernard Browning met verlof van de koninklijke ingenieurs,[17]: 11 en een die Epping raakte zonder slachtoffers. Bij het horen de dubbele crack van de supersonische rocket (de eerste van Londen), Duncan Sandys en Reginald Victor Jones Kijk uit verschillende delen van de stad en riep uit: "Dat was een raket!", En kort na de dubbele crack was de hemel gevuld met het geluid van een zwaar lichaam dat door de lucht stroomde.[16]: 286

De Britse regering, bezorgd over het verspreiden van paniek of het weggeven van essentiële inlichtingen aan Duitse troepen, probeerde aanvankelijk de oorzaak van de explosies te verbergen door geen officiële aankondiging te doen en hen eufemistisch de schuld te geven aan defect gas- Mains.[55] Het publiek geloofde deze verklaring niet en begon daarom naar de V-2's te verwijzen als "vliegende gasneden".[56] De Duitsers zelf kondigden eindelijk de V-2 aan op 8 november 1944 en pas toen, op 10 november 1944, deed Winston Churchill Informeer het Parlement en de wereld dat Engeland de afgelopen weken onder de raketaanval had gestaan.[57]

In september 1944 werd de controle over de V-2-missie overgenomen door de Waffen-SS en divisie Z.V.[58][59]

Posities van de Duitse lanceringseenheden hebben een aantal keren veranderd. Bijvoorbeeld, Artillerie Init 444 Aangekomen in het zuidwesten Nederland (in Zeeland) in september 1944. vanuit een veld in de buurt van het dorp Serooskerke, vijf V-2's werden gelanceerd op 15 en 16 september, met nog een succesvolle en één mislukte lancering op de 18e. Diezelfde datum nam een ​​transport met een raket een verkeerde beurt en belandde in Serooskerke zelf, waardoor een dorpeling de kans kreeg om heimelijk enkele foto's van het wapen te maken; Deze werden door de Nederlands verzet.[60] Daarna ging het apparaat naar het bos in de buurt Rijs, Jas In het noordwesten van Nederland viel de technologie niet in geallieerde handen. Van Gaasterland V-2s werden gelanceerd tegen Ipswich en Norwich vanaf 25 september (Londen buiten bereik zijn). Vanwege hun onnauwkeurigheid raakten deze V-2's hun doelsteden niet. Kort daarna bleven alleen Londen en Antwerpen als aangewezen doelen als besteld door Adolf Hitler Zelf, Antwerpen is het doelwit in de periode van 12 tot 20 oktober, waarna de eenheid naar Den Haag verhuisde.

Geruïneerde gebouwen bij Whitechapel, Londen, achtergelaten door de voorlaatste V-2 om de stad te slaan op 27 maart 1945; De raket doodde 134 mensen. De laatste V-2 die op Londen viel, heeft één persoon gedood Orpington Later diezelfde dag.[61]

Doelen

In de daaropvolgende maanden werden ongeveer 3.172 V-2-raketten afgevuurd op de volgende doelen:[62]

België, 1.664: Antwerpen (1.610), Luik (27), Hasselt (13), Toernai (9), Keren (3), Diman (2)
Verenigd Koninkrijk, 1.402: Londen (1.358), Norwich (43),[16]: 289 Ipswich (1)
Frankrijk, 76: Lille (25), Parijs (22), Toero (19), Arras (6), Cambrai (4)
Nederland, 19: Maastricht (19)
Duitsland, 11: Remagen (11)

Antwerpen, België was een doelwit voor een groot aantal V-Weapon-aanvallen van oktober 1944 tot het virtuele einde van de oorlog in maart 1945, waardoor 1.736 doden en 4.500 gewond raakten in grotere Antwerpen. Duizenden gebouwen werden beschadigd of vernietigd toen de stad werd getroffen door 590 directe hits. Het grootste verlies van leven door een enkele raketaanval tijdens de oorlog kwam op 16 december 1944, toen het dak van de drukte Cine Rex werd getroffen, waardoor 567 doden en 291 gewond raakten.[63][64]

Naar schatting werden 2.754 burgers gedood in Londen door V-2-aanvallen met nog eens 6.523 gewonden,[65] Dat is twee mensen gedood per V-2 Rocket. Dit onderschat echter het potentieel van de V-2, omdat veel raketten verkeerd waren gericht en onschadelijk werden geëxplodeerd. De nauwkeurigheid nam toe in de loop van de oorlog, met name voor batterijen waar de Leitstrahl (Radio Guide Beam) Systeem werd gebruikt.[66] Raketaanvallen die doelen vonden, konden grote aantallen doden veroorzaken - 160 werden gedood en 108 ernstig gewond in één explosie om 12:26 uur op 25 november 1944, op een Woolworth's warenhuis in Nieuw kruis, Zuidoost-Londen.[67] Britse intelligentie stuurde valse rapporten via hun Dubbele cross-systeem wat impliceert dat de raketten hun doel in Londen overschieten met 10 tot 20 mijl (16 tot 32 km). Deze tactiek werkte; Meer dan de helft van de V-2's gericht op Londen landde buiten de regio Civil Defense in Londen.[68]: p. 459 De meesten zijn geland op minder zwaarbevolkte gebieden in Kent Vanwege onjuiste opnieuw kalibratie. Voor de rest van de oorlog hield de Britse inlichtingen de list door herhaaldelijk neprapporten te sturen, wat impliceert dat de raketten nu de Britse hoofdstad raakten met zwaar verlies van leven.[69]

Mogelijk gebruik tijdens operatie Bodenplatte

Minstens één V-2-raket op een mobiel Meillerwagen lancering trailer werd waargenomen die werd verhoogd om de positie te lanceren met een USAAF 4th Fighter Group Piloot verdedigend tegen de massale nieuwjaarsdag 1945 Operatie Bodenplatte -staking door de Luftwaffe over de Noord -Duitse aanvalsroute nabij de stad Lochem op 1 januari 1945. Mogelijk, van de potentiële waarneming van de American Fighter door de lanceerploeg van de raket, was de Rocket Was Snel verlaagd van een bijna lanceerklaar 85 ° hoogte tot 30 °.[70]

Tactisch gebruik op Duits doelwit

Nadat het Amerikaanse leger de Ludendorff Bridge tijdens de Battle of Remagen Op 7 maart 1945 waren de Duitsers wanhopig om het te vernietigen. Op 17 maart 1945 schoten ze elf V-2-raketten op de brug, hun eerste gebruik tegen een tactisch doelwit en de enige keer dat ze tijdens de oorlog op een Duits doelwit werden afgevuurd.[71] Ze konden niet nauwkeuriger gebruiken Leitstrahl Apparaat omdat het gericht was op Antwerpen en niet gemakkelijk kon worden aangepast voor een ander doel. Afgevuurd van nabij Hellendoorn, Nederland, een van de raketten landde zo ver weg als Keulen, 40 mijl (64 km) naar het noorden, terwijl men de brug miste met slechts 500 tot 800 meter (460 tot 730 m). Ze troffen ook de stad Remagen, vernietigden een aantal gebouwen en doden minstens zes Amerikaanse soldaten.[72]

Eindgebruik

De omvang van schade aan een woonwijk in Londen vanwege een enkele V-2-staking in januari 1945

De laatste twee raketten explodeerden op 27 maart 1945. Een daarvan was de laatste V-2 om een ​​Britse burger te doden en het laatste civiele slachtoffer van de oorlog op Britse bodem: Ivy Millichamp, 34 jaar oud, gedood in haar huis in Kynaston Road, Orpington in Kent.[73][74] Een wetenschappelijke reconstructie uitgevoerd in 2010 toonde aan dat de V-2 een krater van 20 meter (66 voet) breed en 8 meter (26 voet) diep creëert en ongeveer 3.000 ton materiaal in de lucht uitwerpt.[69]

Tegenmaatregelen

Hoofdartikelen: Operatie Kruisboog en Project Big Ben
Raketmotor gebruikt door V-2, Deutsches Historisches Museum, Berlijn (2014)

Big Ben en Kruisboog

In tegenstelling tot de V-1, de snelheid en het traject van de V-2 maakten het praktisch onkwetsbaar voor luchtafweergeschut en jagers, omdat deze daalde van een hoogte van 100-110 km (62-68 km) tot drie keer de geluidssnelheid op zeeniveau ( ongeveer 3550 km/u). Desalniettemin was de dreiging van wat toen code-genoemde "Big Ben" was groot genoeg dat er inspanningen werden gedaan om tegenmaatregelen te zoeken. De situatie was vergelijkbaar met de vooroorlogse zorgen over bemande bommenwerpers en leidde tot een vergelijkbare oplossing, de vorming van het kruisboogcomité, om tegenmaatregelen te verzamelen, te onderzoeken en te ontwikkelen.

Al vroeg werd aangenomen dat de V-2 een vorm van radiokwing gebruikte, een overtuiging die bleef bestaan ​​ondanks verschillende raketten die werden onderzocht zonder iets te ontdekken als een radioveceriverer. Dit leidde tot inspanningen om dit niet-bestaande begeleidingssysteem al in september 1944 aan te jagen, met behulp van zowel grond- als luchtgebaseerde jammers die over het VK vliegen. In oktober was een groep tijdens de lancering een groep gestuurd om de raketten te jammen. Tegen december was het duidelijk dat deze systemen geen duidelijk effect hadden, en de inspanningen van de jamming eindigden.[75]

Luchtafweergeschutsysteem

Algemeen Frederick Alfred Pile, commandant van Luchtafweercommando, bestudeerde het probleem en stelde dat voldoende voor luchtafweergeschut waren beschikbaar om een ​​spervuur ​​van vuur op het pad van de raket te produceren, maar alleen indien een redelijke voorspelling van het traject. De eerste schattingen suggereerden dat 320.000 schelpen voor elke raket moeten worden afgevuurd. Naar verwachting zou ongeveer 2% hiervan terugvallen op de grond, bijna 90 ton rondes, wat veel meer schade zou veroorzaken dan de raket. Tijdens een vergadering van 25 augustus 1944 van het kruisboogcomité werd het concept afgewezen.[75]

Pile bleef het probleem bestuderen en keerde terug met een voorstel om slechts 150 schelpen op een enkele raket te vuren, waarbij die schelpen een nieuwe zekering gebruikten die het aantal dat niet terugkwam op de aarde niet zou verminderen. Een analyse op laag niveau suggereerde dat dit succesvol zou zijn tegen 1 op de 50 raketten, op voorwaarde dat nauwkeurige trajecten op tijd werden doorgestuurd naar de kanonniers. Werk aan dit basisconcept ging door en ontwikkelde zich tot een plan om een ​​groot aantal wapens in te zetten Hyde Park die werden voorzien van vooraf geconfigureerde schietgegevens voor 2,5-mijl (4,0 kilometer) roosters van het Londense gebied. Nadat het traject was bepaald, zouden de wapens tussen 60 en 500 rondes richten en schieten.[75]

Tijdens een kruisboogvergadering op 15 januari 1945 werd het bijgewerkte plan van Pile gepresenteerd met een sterke belangenbehartiging van Roderic Hill en Charles Drummond Ellis. De commissie suggereerde echter dat een test niet werd uitgevoerd als geen techniek voor het volgen van de raketten met voldoende nauwkeurigheid nog was ontwikkeld. Tegen maart was dit aanzienlijk veranderd, met 81% van de inkomende raketten correct toegewezen aan het roostervierkant viel elk in, of die ernaast. Op een vergadering van 26 maart ging het plan verder en werd de paal naar een subcommissie gericht RV Jones en Ellis om de statistieken verder te ontwikkelen. Drie dagen later keerde het team een ​​rapport terug waarin stond dat als de wapens 2.000 rondes op een raket afvuurden, er een kans van 1 op 60 was om het neer te schieten. De plannen voor een operationele test begonnen, maar zoals stapel het later uitdrukte, "Monty Versla ons ertoe ", omdat de aanvallen eindigden met de geallieerde bevrijding van hun lanceergebieden.[75]

Omdat de Duitsers niet langer de controle hebben over een deel van het continent dat zou kunnen worden gebruikt als een lanceerplaats die in staat is Londen te slaan, richtten ze hun aandacht op Antwerpen. Er werden plannen gemaakt om het paalsysteem te verplaatsen om die stad te beschermen, maar de oorlog eindigde voordat er iets kon worden gedaan.[75]

Directe aanval en desinformatie

De enige effectieve verdediging tegen de V-2-campagne was het vernietigen van de lanceringsinfrastructuur-duur in termen van bommenwerperbronnen en slachtoffers-of om de Duitsers door te streven naar de verkeerde plaats door middel van de verkeerde plaats desinformatie. De Britten konden de Duitsers overtuigen om te regisseren V-1S en V-2's gericht op Londen naar minder bevolkte gebieden ten oosten van de stad. Dit werd gedaan door misleidende rapporten te sturen over de hit en schade veroorzaakt via het Duitse spionage -netwerk in Groot -Brittannië, dat in het geheim werd gecontroleerd door de Britten (de Dubbele cross-systeem).[76]

Volgens de BBC -televisiepresentator Raymond Baxter, die tijdens de oorlog bij de RAF diende, voerde zijn squadron in februari 1945 een missie uit tegen een V2 -lanceringssite, toen een raket voor hen werd gelanceerd. Een lid van het squadron van Baxter opende het vuur erop, zonder effect.[77]

Op 3 maart 1945 probeerden de geallieerden V-2's te vernietigen en apparatuur te lanceren in de "Haagse Bos" in Den Haag door een grootschalig bombardement, maar vanwege navigatiefouten de Bezuidenhout Quarter werd vernietigd en doodde 511 Nederlandse burgers.

Beoordeling

De Duitse V-Weapons (V-1 en V-2) kosten het equivalent van ongeveer US $ 500 miljoen.[78] Gezien de relatief kleinere omvang van de Duitse economie, vertegenwoordigde dit een industriële inspanning op gelijk maar iets minder dan die van het Amerikaanse Manhattan -project dat de atoombom produceerde. 6.048 V-2's werden gebouwd, voor ongeveer 100.000ℛℳ (£ 2.370.000 in 2011) elk; 3.225 werden gelanceerd. SS -generaal Hans Kammler, wie als een ingenieur had verschillende concentratiekampen gebouwd, waaronder Auschwitz, had een reputatie voor brutaliteit en was ontstaan ​​het idee om concentratiekamp gevangenen te gebruiken als slaaf arbeiders in het Rocket -programma. Meer mensen stierven de productie van de V-2 dan gedood door de inzet ervan.[79]

... Degenen onder ons die ernstig betrokken waren bij de oorlog, waren Wernher von Braun zeer dankbaar. We wisten dat elke V-2 zoveel kostte om te produceren als een high-performance jachtvliegtuig. We wisten dat Duitse troepen op de vechtpunten wanhopig nodig hadden aan vliegtuigen en dat de V-2-raketten ons geen militaire schade aanrichten. Vanuit ons oogpunt was het V-2-programma bijna net zo goed alsof Hitler een beleid van eenzijdige ontwapening had aangenomen.

Freeman Dyson[80]

De V-2 verbruikte een derde van Duitsland's brandstofalcoholproductie en grote delen van andere kritische technologieën:[81] Om de brandstofalcohol te destilleren voor één V-2-lancering vereiste 30 ton aardappelen in een tijd waarin voedsel schaars werd.[82] Vanwege een gebrek aan explosieven werden sommige kernkoppen eenvoudig ingevuld met beton, met behulp van de kinetische energie Alleen voor vernietiging, en soms bevatte de kernkop fotografische propaganda van Duitse burgers die waren gestorven in geallieerde bomaanslagen.[83]

Het psychologische effect van de V-2 was aanzienlijk, omdat de V-2, sneller reisde dan de snelheid van geluid, gaf geen waarschuwing vóór impact (in tegenstelling tot het bombarderen van vliegtuigen of de V-1 vliegende bom, die een karakteristiek zoemende geluid maakte). Er was geen effectieve verdediging en geen risico op piloot- en bemanningsslachtoffers. Een voorbeeld van de indruk die het maakte, is de reactie van de Amerikaanse piloot en toekomstige nucleaire strateeg en congreshulpverlener William Liscum Borden, die in november 1944 tijdens het terugkeren van een nachtelijke missie over Holland een V-2 zag tijdens de vlucht op weg naar Londen:[84][85] "Het leek op een meteoor, streamde rode vonken en zoefde langs ons alsof het vliegtuig onbeweeglijk was. Ik raakte ervan overtuigd dat het slechts een kwestie van tijd was totdat Rockets de Verenigde Staten zou blootstellen om de transoceanische aanval te richten."[86]

With the war all but lost, regardless of the factory output of conventional weapons, the Nazis resorted to V-weapons as a tenuous last hope to influence the war militarily (hence Antwerp as V-2 target), as an extension of their desire to "straffen" hun vijanden en vooral om hoop te geven aan hun aanhangers met hun wonderwapen.[20] De V-2 had geen effect op de uitkomst van de oorlog, maar het leidde tot de ICBMS van de Koude Oorlog, die op zijn beurt werden gebruikt voor het verkennen van ruimte.[87]

Onvervulde plannen

Een onderzeese lanceerplatform werd met succes getest, waardoor het het prototype was voor onderzeeër gelanceerde ballistische raketten. De projectcodenaam was Prüfstand XII ("Teststandaard xii"), soms de rocket u-boot. Als het wordt geïmplementeerd, zou het een U-boot om V-2-raketten tegen steden van de Verenigde Staten te lanceren, hoewel alleen met aanzienlijke inspanningen (en beperkt effect).[88] Hitler, in juli 1944 en Speer, in januari 1945, hielden toespraken naar het schema,[89] Hoewel Duitsland niet het vermogen had om deze bedreigingen te vervullen. Deze schema's werden door de Amerikanen ontmoet met Operatie traan.

Terwijl we na de oorlog door de Britten zijn geïnterneerd CSDIC Kamp 11, Dornberger werd opgenomen en zei dat hij de Führer had gesmeekt om de V-Weapon-propaganda te stoppen, omdat niets meer kon worden verwacht van een ton explosief. Aan deze Hitler had dat geantwoord Dornberger verwacht misschien niet meer, maar hij (Hitler) deed dat zeker.

Volgens gedecodeerde berichten van de Japanse ambassade in Duitsland werden twaalf ontmantelde V-2-raketten naar Japan verzonden.[90] Deze links Bordeaux In augustus 1944 over de transport U-boten U-219 en U-195, die bereikten Jakarta in december 1944. Een civiele V-2-expert was een passagier op U-234, op weg naar Japan in mei 1945 toen de oorlog eindigde in Europa. Het lot van deze V-2-raketten is onbekend.

Naoorlogse gebruik

Aan het einde van de oorlog begon een race tussen de Verenigde Staten en de USSR om zoveel mogelijk V-2-raketten en personeel op te halen.[91] Driehonderd spoorwegladen V-2's en onderdelen werden gevangen genomen en verzonden naar de Verenigde Staten en 126 van de belangrijkste ontwerpers, waaronder Wernher von Braun en Walter Dornberger, waren in Amerikaanse handen. Von Braun, zijn broer Magnus von Braun, en zeven anderen besloten zich over te geven aan het leger van de Verenigde Staten (Bedieningspapierclip) om ervoor te zorgen dat ze niet werden gevangen door de oprukkende Sovjets of doodgeschoten door de nazi's om hun vangst te voorkomen.[92]

Na de Nazi-nederlaag werden Duitse ingenieurs verplaatst naar de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en de USSR, waar ze de V-2-raket verder ontwikkelden voor militaire en civiele doeleinden.[93] De V-2-raket legde ook de basis voor de later gebruikte vloeibare brandstofraketten en ruimte in de ruimte.[94]

Brittannië

Operatie Backfire V-2 raket op Meillerwagen (SI Negatief #76-2755).

In oktober 1945, Operatie Backfire Een klein aantal V-2-raketten samengesteld en drie van hen gelanceerd van een site in Noord-Duitsland. De betrokken ingenieurs hadden al afgesproken om naar de VS te verhuizen toen de testbrief was voltooid. Het backfire -rapport, gepubliceerd in januari 1946, bevat uitgebreide technische documentatie van de raket, inclusief alle ondersteuningsprocedures, op maat gemaakte voertuigen en brandstofsamenstelling.[95]

In 1946, de British Interplanetary Society stelde een vergrote man-draagversie van de V-2 voor, genaamd Megaroc. Het had kunnen zijn ingeschakeld Sub-orbitale ruimtevaart vergelijkbaar met, maar ten minste een decennium eerder dan, de Mercury-Redstone Vluchten van 1961.[96][97]

Verenigde Staten

Hoofd artikel: V-2 klinkende raket
Amerikaanse testlancering van een Bumper V-2.

Bedieningspapierclip Rekruteerde Duitse ingenieurs en Special Mission V-2 de gevangen V-2-delen naar de Verenigde Staten getransporteerd. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, meer dan 300 treinwagons gevuld met V-2-motoren, romp, drijfveer Tanks, gyroscopen en bijbehorende apparatuur werden naar de Railyards gebracht Las Cruces, New Mexico, zodat ze op vrachtwagens kunnen worden geplaatst en naar de Witte zand bewijstgronden, ook in New Mexico.

Naast V-2-hardware heeft de Amerikaanse overheid Duitse mechanisatievergelijkingen geleverd voor de V-2-richtlijnen, navigatie en controlesystemen, evenals voor geavanceerde ontwikkelingsvoertuigen voor ontwikkeling, aan Amerikaanse defensiecontractanten voor analyse. In de jaren 1950 waren sommige van deze documenten nuttig voor Amerikaanse aannemers in het ontwikkelen van richting cosinusmatrixtransformaties en andere inertiële navigatiearchitectuurconcepten die werden toegepast op vroege Amerikaanse programma's zoals de Atlas en Minuteman Guidance Systems, evenals het tertiale navigatiesysteem van de marine.[98]

Een commissie werd gevormd met militaire en civiele wetenschappers om payloadvoorstellen te beoordelen voor de opnieuw samengestelde V-2-raketten.[99] Dit leidde tot een eclectische reeks experimenten die op V-2's vlogen en de weg vrijmaakten voor Amerikaans bemand ruimteonderzoek. Apparaten werden omhoog gestuurd om de lucht op alle niveaus te proeven om te bepalen atmosferische druk en om te zien wat gassen was aanwezig. Andere instrumenten gemeten het niveau van kosmische straling.

De Eerste foto van de aarde uit de ruimte werd afkomstig van een V-2 gelanceerd door Amerikaanse wetenschappers op 24 oktober 1946.

Slechts 68 procent van de V-2-proeven werd als succesvol beschouwd.[100] Een veronderstelde V-2 gelanceerd op 29 mei 1947 landde in de buurt van Juarez, Mexico en was eigenlijk een Hermes B-1 voertuig.[101]

De Amerikaanse marine probeerde een Duitse V-2-raket op zee te lanceren-een testlancering van het vliegdekschip USS Halverwege werd uitgevoerd op 6 september 1947 als onderdeel van de marine Operatie Sandy. De testlancering was een gedeeltelijk succes; De V-2 ging van het kussen af, maar spatte op slechts ongeveer 10 km van de drager in de oceaan. De lanceringsopstelling op het dek van Midway is opmerkelijk omdat het opklapbare armen gebruikte om te voorkomen dat de raket omviel. De armen trokken weg net nadat de motor was ontstoken, waardoor de raket werd vrijgelaten. De opstelling kan er op vergelijkbare R-7 Startsprocedure, maar in het geval van de R-7 houden de spanten het volle gewicht van de raket vast, in plaats van alleen maar te reageren op zijkrachten.

De PGM-11 Redstone Rocket is een directe afstammeling van de V-2.[102]

USSR

Hoofd artikel: Sovjet Space Program
Zie ook: Duitse invloed op het Sovjet -ruimteprogramma
R-1 Rocket (V-2 herbouwd door de Sovjet-Unie) op een Vidalwagen bij Kapustin Yar

De USSR legde ook een aantal V-2's en medewerkers vast, waardoor ze een tijdje in Duitsland konden blijven.[103] De eerste werkcontracten werden in het midden van 1945 ondertekend. In oktober 1946 (als onderdeel van Operatie Osoaviakhim) Ze waren verplicht om naar tak 1 van NII-88 te verhuizen Gorodomlya Island in het meer Seliger waar Helmut gröttrup leidde een groep van 150 ingenieurs.[104] In oktober 1947 steunde een groep Duitse wetenschappers de USSR bij het lanceren van herbouwde V-2's in Kapustin Yar. Het Duitse team was indirect onder toezicht van Sergei Korolev, de "hoofdontwerper" van de Sovjet -rocketry programma.

De eerste Sovjet -raket was de R-1, een duplicaat van de V-2 volledig vervaardigd in de Sovjet-Unie, die voor het eerst werd gelanceerd in oktober 1948. Vanaf 1947 tot het einde van 1950 werkte het Duitse team concepten en verbeteringen uit voor uitgebreide lading en bereik onder de projecten G-1, G -2 en G-4. Het Duitse team moest tot in 1952 en 1953 op het eiland Gorodomlya blijven. Tegelijkertijd was het Sovjetwerk gericht op grotere raketten, de R-2 en R-5, gebaseerd op het verder ontwikkelen van de V-2-technologie met het gebruik van ideeën over de Duitse conceptstudies.[105] Details van Sovjet -prestaties waren onbekend voor het Duitse team en volledig onderschat door de westerse inlichtingendienst tot, in november 1957, de Spoetnik 1 satelliet werd met succes gelanceerd om een ​​baan om de baan te hebben door de Sputnik raket gebaseerd op R-7, 's werelds eerste Intercontinentale ballistische raket.[106][pagina nodig]

In de herfst van 1945 ontwikkelde de groep onder leiding van M. Tikhonravov K. en N. G. Chernyshov van het NII-4 Rocket Artillery Institute of the USSR Academy of Sciences het eerste stratosferische raketproject. VR-190 vroeg om verticale vlucht van twee piloten naar een hoogte van 200 km met behulp van gevangen Duitse V-2-raketten.[107]

China

De eerste Chinese Dongfeng -raket, de DF-1 was een erkend exemplaar van de Sovjet R-2.[108]

Overlevende V-2 voorbeelden en componenten

V-2 Rocket gelegen in het Australian War Memorial Treloar Center Bijlage
Een roestig V-2-motor in de originele ondergrondse productiefaciliteiten op de Dora-Mittelbau Concentratiekamp Memorial site.
V-2 te zien in Musée de L'Armée, Parijs.

Er bestonden nog minstens 20 V-2's in 2014.

Australië

  • Een op de Australisch oorlogsmonument, Canberra, inclusief compleet Meillerwagen transporter. De raket heeft de meest complete set begeleidingscomponenten van alle overlevende A4's. De Meillerwagen is de meest complete van de drie voorbeelden waarvan bekend is dat ze bestaan. Een andere A4 was te zien op de RAAF Museum Kook op punt buiten Melbourne. Beide raketten wonen nu in Canberra.[109][110]

Nederland

  • Een voorbeeld, gedeeltelijk skeletoniseerd, is in de verzameling van de Nationaal militair museum. In deze collectie zijn ook een lanceringstabel en enkele losse onderdelen, evenals de overblijfselen van een V-2 die onmiddellijk na de lancering in Den Haag crashten.

Polen

  • Verschillende grote componenten, zoals waterstofperoxidetank en reactiekamer, de drijfgas turbopump en de HWK-raketmotorkamer (gedeeltelijk uitgesneden) worden weergegeven bij de Pools luchtvaartmuseum In Kraków
  • Een reconstructie van een V-2-raket met meerdere originele herstelde onderdelen is te zien op de Armia Krajowa Museum in Kraków.[111][mislukte verificatie]

Frankrijk

  • Eén motor bij Cité de l'espace in Toulouse.
  • V-2-display inclusief motor, onderdelen, raketlichaam en vele documenten en foto's met betrekking tot de ontwikkeling en gebruik bij La Coupole Museum, Wizeres, Pas de Calais.
  • Eén raketlichaam geen motor, een complete motor, een onderste motorgedeelte en een verwoeste motor te zien op La Coupole museum
  • Eén motor compleet met stuurpallets, voederlijnen en tankbodems, plus een uitgesneden stuwkrachtkamer en één uitsparingen turbopump in het Snecma (Space Engines Div.) Museum in Vernon
  • Een complete raket in de Tweede Wereldoorlog van de Musée de L'Armée (Army Museum) in Parijs.

Duitsland

Verenigd Koninkrijk

De voortstuwingseenheid van een V-2 die uiteenviel in het tentoongestelde lucht (met uitlaat-exit aangegeven) Norfolk en Suffolk Aviation Museum

Verenigde Staten

Volledige raketten
Componenten

Zie ook

Aantekeningen

  1. ^ a b Kennedy, Gregory P. (1983). Vengeance Weapon 2: de V-2 geleide raket. Washington, DC: Smithsonian Institution Press. pp. 27, 74.
  2. ^ 10% van de Mittelwerk Rockets gebruikten een geleidestraal voor cutoff.
  3. ^ a b c d e f g h Neufeld, Michael J (1995). The Rocket and the Reich: Peenemünde en de komst van het ballistische rakettijdperk. New York: The Free Press. pp.73, 74, 101, 281. ISBN 9780029228951. Gearchiveerd Van het origineel op 28 oktober 2019. Opgehaald 15 november 2019.
  4. ^ "Lange afstand" in de context van die tijd. Zie NASA History -artikel Gearchiveerd 7 januari 2009 op de Wayback -machine
  5. ^ Neufeld, 1995 PP 158, 160–162, 190
  6. ^ Ramsey 2016, p. 89.
  7. ^ a b "Am Anfang War Die v2. Vom Begin der Weltraumschifffahrt in Deutschland". In: Utz Thimm (ed.): Warum ist es Nachts Dunkel? Was Wir Vom Weltall Wirklich Wissen. Kosmos, 2006, p. 158, ISBN3-440-10719-1.
  8. ^ "The Rocket Men". Air & Space/Smithsonian.
  9. ^ "Opel klinkt in het tijdperk van raketten". www.opelpost.com. 23 mei 2018.
  10. ^ Winter, Frank H. "Een eeuw voor Elon Musk was er Fritz von Opel". Air & Space/Smithsonian.
  11. ^ Konstrukte, theoretische und experimentelle beiträge zu dem probleem der flüssigkeitsrakete. RAKETENTECHNIK UND RAUMFAHRTFORSCHUNG, SONDERHEFT 1 (1960), Stuttgart, Duitsland
  12. ^ Christopher, John (2013). De race voor Hitler's X-Planes. The Mill, Gloucestershire: History Press, p.110.
  13. ^ a b c d e Ordway, Frederick I, III; Sharpe, Mitchell R. (2003). Godwin, Robert (ed.). Het Rocket -team. Apogee Books Space Series 36. p. 32. ISBN 1-894959-00-0.
  14. ^ a b c d e f g h i j k l m Dornberger, Walter (1954). V-2. New York: The Viking Press, Inc. pp. 17–18, 120, 122–123, 132.
  15. ^ a b c d e f g h i j Dornberger, Walter (1952). V-2. New York: Viking. Engelse vertaling 1954.
  16. ^ a b c d e f g h Irving, David (1964). De merrie's nest. Londen: William Kimber and Co. p. 17.
  17. ^ a b Middlebrook, Martin (1982). The Peenemünde Raid: de nacht van 17-18 augustus 1943. New York: Bobs-Merrill. p. 19.
  18. ^ a b Christopher, p.111.
  19. ^ Braun, Wernher von (landgoed van); Ordway III, Frederick I (1985) [1975]. Ruimtevaart: een geschiedenis. New York: Harper & Row. p. 45. ISBN 0-06-181898-4.
  20. ^ a b c Iry, Roy (2002). Hitler's Terror Weapons: The Price of Vengeance. p. 181. ISBN 9780007112623.
  21. ^ Hakim, Joy (1995). Een geschiedenis van ons: oorlog, vrede en al die jazz. New York: Oxford University Press. pp. 100-104. ISBN 0-19-509514-6.
  22. ^ Hunt, Linda (1991). Geheime agenda: de Amerikaanse overheid, nazi -wetenschappers en Project Paperclip, 1945 tot 1990. New York: St. Martin's Press. pp. 72–74. ISBN 0-312-05510-2.
  23. ^ Béon, Yves (1997). Planet Dora: Een memoires van de Holocaust en de geboorte van het ruimtetijdperk. Vertaald uit de Fransen La planète dora Door Béon & Richard L. Fague. Westview Press. ISBN 0-8133-3272-9.
  24. ^ "Dora en de V - 2". uah.edu. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juni 2014.
  25. ^ "IM Netz der Verräter" [Op het verradernetwerk]. Der standaard (In het Duits). 4 juni 2010. Gearchiveerd Van het origineel op 12 april 2020. Opgehaald 12 april 2020.
  26. ^ Hansjakob Stehle (5 januari 1996). "Die spione aus dem pfarrhaus". Die Zeit.
  27. ^ Peter Broucek (2008). "Die Österreichische identität im widerstand 1938–1945", p 163.
  28. ^ C. Thurner "The Cassia Spy Ring in de Tweede Wereldoorlog Oostenrijk: A History of the OSS's Maier-Messner Group" (2017), pp 35.
  29. ^ "Operatie Kruisboog - Voorlopige missies voor de Operation Overlord".
  30. ^ Dungan, T. "De A4-V2 Rocket-site". Gearchiveerd Van het origineel op 31 mei 2011. Opgehaald 2 juni 2011.
  31. ^ a b Sutton, George (2006). Geschiedenis van vloeibare drijfgas raketmotoren. Reston: American Institute of Aeronautics and Astronautics. pp. 740–753. ISBN 9781563476495.
  32. ^ a b c d Hunley, J.D. (2008). Preludes voor Amerikaanse ruimtelancering voertuigtechnologie: Goddard Rockets naar Minuteman III. Gainesville: University Press of Florida. pp. 67–76. ISBN 9780813031774.
  33. ^ Het geschiedeniskanaal V2 Factory: Nordhausen 070723
  34. ^ a b Zaloga 2003 P19
  35. ^ a b A-4/V-2 Rocket, handleiding (in het Engels). Periscope Film LLC. 2012. pp. 8–9, 135, 144. ISBN 978-1-937684-76-1.
  36. ^ War Machine Encyclopedia, Limited Publishing, London 1983 P 1690–92
  37. ^ Stakem, Patrick H. De geschiedenis van ruimtevaartuigcomputers van de V-2 naar het ruimtestation, 2010, PRB Publishing, Asin B004L626U6
  38. ^ De volledig elektronische analoge computer van Helmut Hoelzer gebruikt in de Duitse V2 (A4) raketten. Gearchiveerd 28 april 2016 op de Wayback -machine (PDF, Engels, Duits)
  39. ^ a b c Pocock, Rowland F. (1967). Duitse geleide raketten van de Tweede Wereldoorlog. New York: Arco Publishing Company, Inc. pp. 51, 52.
  40. ^ a b c d Klee, Ernst; Merk, Otto (1965) [1963]. De geboorte van de raket: de geheimen van Peenemünde. Hamburg: Gerhard Stalling Verlag. p. 47.
  41. ^ Klibenschedel, Thomas. "A4 (v2) Raketenfertigung in Friedrichshafen 1942–1945" (In het Duits). Gearchiveerd Van het origineel op 5 juni 2019. Opgehaald 9 mei 2019.
  42. ^ "V-2: Nazi-raketdetails worden eindelijk onthuld". LEVEN. Vol. 17, nee. 26. 25 december 1944. pp. 46–48. Gearchiveerd Van het origineel op 28 april 2016. Opgehaald 29 oktober 2015.
  43. ^ # (Pools) Michał Wojewódzki, Akcja V-1, V-2, Warschau 1984, ISBN83-211-0521-1
  44. ^ a b Johnson, David (1982). V-1, V-2: Hitler's Vengeance on London. New York: Stein and Day. p. 100. ISBN 978-0-8128-2858-0.
  45. ^ Neufeld 1995 pp.221,222
  46. ^ Speer, Albert (1995). In het Derde Rijk. Londen: Weidenfeld & Nicolson. pp. 496–497. ISBN 978-1-84212-735-3.
  47. ^ Ruggles, Richard; Brodie, Henry (1947). "Een empirische benadering van economische inlichtingen in de Tweede Wereldoorlog". Journal of the American Statistical Association. 42 (237): 72–91. doen:10.2307/2280189. Jstor 2280189.
  48. ^ Jones, R. V. (1978). Meest Secret War: British Scientific Intelligence 1939–1945. Londen: Hamish Hamilton. p.433. ISBN 0-241-89746-7.
  49. ^ "V-weapons kruisboogcampagne". Allworldwars.com. Gearchiveerd Van het origineel op 4 februari 2009. Opgehaald 27 april 2010.
  50. ^ Ordway & Sharpe 1979 P256
  51. ^ Walker, John (27 september 1993). "Een raket per dag houdt de hoge kosten weg". Gearchiveerd Van het origineel op 3 november 2008. Opgehaald 14 november 2008.
  52. ^ "Antwerpen," stad van plotselinge dood "". v2Rocket.com. Gearchiveerd Van het origineel op 3 juli 2015. Opgehaald 31 juli 2015.
  53. ^ "LXV Armeekorps Z.B.V." www.axishistory.com. Gearchiveerd Van het origineel op 25 juli 2019. Opgehaald 25 juli 2019.
  54. ^ Zaloga, Steven (2008). Duitse V-Weapon-locaties 1943–45. Oxford: Osprey Publishing. pp. 53–56. ISBN 978-1-84603-247-9.
  55. ^ Ramsey 2016, p. 96.
  56. ^ Hall, Charlie (28 februari 2022). "'Flying Gas Mains': gerucht, geheimhouding en moraal tijdens het V-2-bombardement van Groot-Brittannië ". De Britse geschiedenis van de twintigste eeuw. 33 (1): 52–79. doen:10.1093/TCBH/HWAB029. ISSN 0955-2359.
  57. ^ Winston Churchill, Premier (10 november 1944). "Duitse langeafstandsraketten". Parlementaire debatten (Hansard). Commons. Col. 1653-4. Gearchiveerd Van het origineel op 20 april 2014.
  58. ^ "Divisie Z.V." Geschiedenis van de Europese aslanden tijdens de Tweede Wereldoorlog. 25 mei 2013. Gearchiveerd Van het origineel op 17 november 2018. Opgehaald 23 juni 2019.
  59. ^ "A4/V2 -sites in Westerwald". www.v2Rocket.com. Gearchiveerd Van het origineel op 1 mei 2018. Opgehaald 11 juni 2018.
  60. ^ Van Dijk, A.H.; Eekman, P.G.; Roelse, J.; Tuynman, J. (1984). Walcheren ONDER VUUR EN WATER 1939–1945 (in het Nederlands). MIDDELBURG: Den Boer Middelburg/Uitgers. p. 98. ISBN 90-70027-82-8.
  61. ^ Bisbach, Emily. "De laatste V2 op Londen". West End at War. Gearchiveerd Van het origineel op 4 februari 2016. Opgehaald 31 juli 2015.
  62. ^ "V2 raketfeiten". Feiten uit de Tweede Wereldoorlog 2. Gearchiveerd Van het origineel op 15 december 2013. Opgehaald 14 december 2013.
  63. ^ King & Kutta 1998, p. 281.
  64. ^ "V2Rocket.com" Antwerpen, de stad van plotselinge dood "". Gearchiveerd Van het origineel op 3 juli 2015.
  65. ^ "Luchtaanvallen voorzorgsmaatregelen - sterfgevallen en verwondingen". tiscali.co.uk. Gearchiveerd Van het origineel op 8 maart 2007.
  66. ^ "Mobiele vuuractiviteiten en locaties". V2Rocket.com. Gearchiveerd Van het origineel op 13 augustus 2007.
  67. ^ Stephen Henden. "Vliegende bommen en raketten, V2 Woolworths New Cross". FlyingBombsandrockets.com. Gearchiveerd van het origineel Op 14 december 2012. Opgehaald 23 maart 2011.
  68. ^ Jones RV; Meest Secret War 1978
  69. ^ a b Blitz Street; Kanaal 4, 10 mei 2010
  70. ^ Ordway & Sharpe 1979, p. 256.
  71. ^ ""The Watch on the Rhine" Everyday Life of the Soldiers at the Bridge ". Friedensmuseum Brücke von Remagen. Gearchiveerd Van het origineel op 23 september 2015. Opgehaald 25 november 2014.
  72. ^ "V-2's op Remagen; aanvallen op de Ludendorff-brug". V2Rocket.com. Gearchiveerd Van het origineel op 14 november 2014. Opgehaald 14 november 2014.
  73. ^ Foster, Vicki. "65e verjaardag van de V2 Rocket Landing in Orpington" Gearchiveerd 10 september 2016 op de Wayback -machine, Nieuwsterkant, Orpington, Kent, 2 april 2010.
  74. ^ "Barking en Dagenham Post".
  75. ^ a b c d e Jeremy Stocker, "Groot -Brittannië en ballistische raketverdediging, 1942–2002" Gearchiveerd 20 september 2017 op de Wayback -machine, pp. 20–28.
  76. ^ Ramsey 2016, p. 100.
  77. ^ "V2Rocket.com - Den Haag (Den Haag, Wassaarar, Hoek van Holland (Hook of Holland)". www.v2Rocket.com. Gearchiveerd Van het origineel op 23 februari 2018. Opgehaald 28 februari 2018.
  78. ^ Neufeld 1995, pp. 190-191. Neufeld biedt verreweg de meest gedetailleerde analyse van de prijs van het project. Andere prijskaartjes van "$ 2 miljard" of "50% meer dan het Manhattan -project" zijn elders op internet te vinden, maar zijn niet geloofwaardig. Zie de talksectie van dit artikel voor een meer gedetailleerde analyse.
  79. ^ "Mittelwerk / Dora". v2Rocket.com. Gearchiveerd Van het origineel op 19 juli 2013.
  80. ^ Dyson, Freeman (1979). Het universum verstoren. Harper & Row. p.108. ISBN 978-0-465-01677-8.
  81. ^ Oberg, Jim; Sullivan, Dr. Brian R (maart 1999). "'Space Power Theory'. U.S. Air Force Space Command: Government Printing Office. p. 143. Gearchiveerd van het origineel Op 3 februari 2009. Opgehaald 28 november 2008.
  82. ^ "De 8 september 1944 na Christus, eerste Duitse V2 Rocket Lands op Londen". Informatie-britain.co.uk. Gearchiveerd Van het origineel op 7 december 2009.
  83. ^ Iry, Roy (2002). Hitler's Terror Weapons: The Price of Vengeance. ISBN 9780007112623.
  84. ^ Hewlett, Richard G.; Duncan, Francis (1969). Atomic Shield, 1947–1952. Een geschiedenis van de Atomic Energy Commission van de Verenigde Staten. Vol. 2. University Park, Pennsylvania: Pennsylvania State University Press. p. 180.
  85. ^ Rhodes, Richard (1995). Dark Sun: het maken van de waterstofbom. New York: Simon & Schuster. p. 357.
  86. ^ Herken, Gregg (1985). Counsels of War. New York: Alfred A. Knopf. p. 11.
  87. ^ "Deze week in Eucom History: 6-12 februari 1959". Eucom. 6 februari 2012. Gearchiveerd van het origineel op 21 september 2012. Opgehaald 8 februari 2012.
  88. ^ "Hitler's Rocket U-Boat-programma-Geschiedenis van WW2 Rocket Submarine". Uboataces.com. Gearchiveerd Van het origineel op 3 april 2010. Opgehaald 27 april 2010.
  89. ^ Artikel in San Diego Times C.25 juli 1944
  90. ^ Besant, John Stalin's zilver betreffende het zinken van Ss John Barry in de buurt Aden in 1944
  91. ^ "We willen met het westen", Tijd tijdschrift, 9 december 1946.
  92. ^ "Wernher von Braun". 2 mei 2001. Gearchiveerd Van het origineel op 23 augustus 2009. Opgehaald 4 juli 2009.
  93. ^ Robert C. Harding (2012). Ruimtebeleid in ontwikkelingslanden: de zoektocht naar beveiliging en ontwikkeling op de laatste grens. Routledge. pp. 34–35. ISBN 978-1-136-25789-6. Gearchiveerd Van het origineel op 20 september 2017.
  94. ^ Paul I. Casey (2013). Apollo: een decennium van prestatie. JS Blume. p. 19. ISBN 978-0-9847163-0-2. Gearchiveerd Van het origineel op 20 september 2017. Opgehaald 9 februari 2016.
  95. ^ Rapporteer over de opname en analyse van het backfire 'van het traject van het traject. Vol. 5. Ministerie van Levering. Januari 1946.
  96. ^ "Hoe een nazi -raket een Brit in de ruimte had kunnen plaatsen". BBC. Gearchiveerd Van het origineel op 14 november 2016. Opgehaald 16 november 2016.
  97. ^ "Megaroc". Bis. Gearchiveerd Van het origineel op 30 oktober 2016. Opgehaald 16 november 2016.
  98. ^ "V2 -informatie". X-factorial.com. Gearchiveerd van het origineel op 14 december 2013. Opgehaald 14 december 2013.
  99. ^ Tegen januari 1946 nodigde het Amerikaanse leger Ordnance Corps civiele wetenschappers en ingenieurs uit om deel te nemen aan het ontwikkelen van een ruimteonderzoeksprogramma met behulp van de V-2. De commissie werd aanvankelijk de "V2 Rocket Panel", vervolgens het "V2 Upper Atmosphere Research Panel" en ten slotte het "Upper Atmosphere Rocket Research Panel". Zie: Johan A.M. Bleeker, Johannes Geiss en Martin C.E. Huber, Ed.S, The Century of Space Science, Vol. 1 (Dordrecht, Nederland: Kluwer Academic Publishers, 2001) p. 41. Gearchiveerd 28 april 2016 op de Wayback -machine Zie ook: Spaceline.org Gearchiveerd 13 november 2012 op de Wayback -machine
  100. ^ "V-2 raketcomponenten". U.S. Army, White Sands Missile Range. 2010. Gearchiveerd Van het origineel op 2 september 2013. Opgehaald 14 december 2013.
  101. ^ Beggs, William. "Hermes -programma". Gearchiveerd Van het origineel op 30 september 2011. Opgehaald 1 december 2008.
  102. ^ "Redstone Rocket". Centennialofflight.net. Gearchiveerd Van het origineel op 20 februari 2014. Opgehaald 27 april 2010.
  103. ^ Zak, Anatoly (2012). "Einde van een huwelijksreis". Russenspaceweb.com. Gearchiveerd Van het origineel op 4 januari 2016. Opgehaald 23 juni 2019.
  104. ^ Zak, Anatoly (5 augustus 2012). "Geschiedenis van het eiland Gorodomlya". Russenspaceweb.com. Gearchiveerd Van het origineel op 10 april 2016. Opgehaald 23 juni 2019.
  105. ^ Cutter, Paul (29 september 2009). "Helmut GroetTrup ... de gevangen Russische die Russische Pow Rocket Scientist was" (PDF). Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 27 februari 2020. Opgehaald 19 mei 2019.
  106. ^ Maddrell, Paul (februari 2006). Spionage on Science: Western Intelligence in Divided Duitsland 1945–1961. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-926750-7.
  107. ^ Kiselev, Anatoli I.; Medvedev, Alexander A.; Menshikov, Valery A. (december 2012) [2003]. Astronautiek: samenvatting en prospects. Vertaald door V. Sherbakov; N. Novichkov; A. Nechaev. Springer Science & Business Media. pp. 1–2. ISBN 978-3-7091-0648-8.
  108. ^ "DF -1 - China nucleaire krachten".
  109. ^ "Treloar Center Act. 7 juli 2009". NSW Rocketry Association Inc. Gearchiveerd Van het origineel op 20 maart 2016. Opgehaald 12 januari 2017.
  110. ^ De nazi-raketten van Australië: hoe Duitse V-2 vliegende bommen hun weg vonden onder Gearchiveerd 29 september 2017 op de Wayback -machine ABC nieuws, 29 september 2017. Ontvangen 29 september 2017.
  111. ^ "Ekspozycja Stała". Muzeum Ak (in het Pools). Opgehaald 21 mei 2020.
  112. ^ "A-4-Rakete (" V2 "), 1945 (origineel)". Deutsches Museum (In het Duits). Opgehaald 24 augustus 2021.
  113. ^ Turner, Adam (6 september 2015). "Geek Pilgrimage: V2 Rocket Engine - Deutsches Technikmuseum Berlin". Sydney Morning Herald. Opgehaald 21 mei 2020.
  114. ^ De Peenemünde Replica bevat veel originele componenten samen met opnieuw vervaardigde en werd samengesteld door een groep met Reinhold Krüger, die tijdens de oorlog als leerling werkte in Peenemünde. Klaus FelgentReu. "Reinhold Krüger (18.02.1930 - 29.05.2005)" (In het Duits). Förderverein peenemünde „peenemünde - Gurtsort der raumfahrt" e.v. Opgehaald 17 augustus 2021.
  115. ^ "V2 Rocket, A4 Missile". Science Museum Group. Opgehaald 21 mei 2020.
  116. ^ "V2 (Vergelgungs-Waffe 2) Rocket (sectioned)". Imperial War -musea. Opgehaald 21 mei 2020.
  117. ^ "Duits leger V2 (Vergadering 4)". Royal Air Force Museum. Opgehaald 21 mei 2020.
  118. ^ "Meer foto's van V2 -hersteloperatie bij Harwich". ITV -nieuws. April 2012. Gearchiveerd Van het origineel op 1 april 2012.
  119. ^ "V-2 gyroscoop". National Space Center. Opgehaald 21 mei 2020.
  120. ^ "V-2 turbo pomp". National Space Center. Opgehaald 21 mei 2020.
  121. ^ "V-2 stoom genererende kamer". National Space Center. Opgehaald 21 mei 2020.
  122. ^ "Mittelwerk GmbH V-2 Rocket". Flying Heritage & Combat Armor Museum. Opgehaald 21 mei 2020.
  123. ^ "V-2 met Meillerwagen". Gearchiveerd 27 september 2015 op de Wayback -machine National Museum of the United States Air Force. Ontvangen: 3 januari 2017.
  124. ^ "Hall of Space". Kosmosfeer. Opgehaald 21 mei 2020.
  125. ^ "V-2 raket". National Air and Space Museum. Smithsonian Institution. Opgehaald 21 mei 2020.
  126. ^ "V-2 raket te zien in het White Sands Missile Range Museum". Wit Museum met raketbereik Museum. Opgehaald 21 mei 2020.
  127. ^ De tentoonstelling van het witte zand raketbereik is Mittelwerk Rocket #FZ04/20919 vastgelegd tijdens Special Mission V-2 en is geschilderd met een geel en zwart verfschema dat lijkt op dat van de eerste V-2 die op 16 april 1946 op WSMR werd gelanceerd.
  128. ^ "Exposities". Stafford Air & Space Museum. Opgehaald 21 mei 2020.
  129. ^ "V-2 Rocket". Gearchiveerd 26 september 2015 op de Wayback -machine National Museum of the United States Air Force. Ontvangen: 3 januari 2017.

Referenties

Verder lezen

  • Dungan, Tracy D. (2005). V-2: Een gevechtsgeschiedenis van de eerste ballistische raket. Westholme Publishing. ISBN1-59416-012-0.
  • Hall, Charlie (2022). 'Flying Gas Mains': gerucht, geheimhouding en moraal tijdens het V-2-bombardement van Groot-Brittannië ', De Britse geschiedenis van de twintigste eeuw, 33: 1, pp. 52-79.
  • Huzel, Dieter K. (CA. 1965). Peenemünde naar Canaveral. Prentice Hall Inc.
  • Piszkiewicz, Dennis (1995). The Nazi Rocketeers: Dreams of Space and Crimes of War. Westport, Conn.: Praeger. ISBN0-275-95217-7.

Externe links