Resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties

A Resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is een Resolutie van de Verenigde Naties overgenomen door de vijftien leden van de Veiligheidsraad (Unsc); de Verenigde Naties (UN) Lichaam beschuldigd van "primaire verantwoordelijkheid voor het onderhoud van internationale vrede en veiligheid".[1]

De VN-Handvest specificeert (in Artikel 27) dat een ontwerpresolutie over niet-procedurele zaken wordt aangenomen als negen of meer van de vijftien leden van de Raad voor de resolutie stemmen, en als dat niet zo is veto door een van de Vijf permanente leden. Ontwerpresoluties over "procedurele aangelegenheden" kunnen worden aangenomen op basis van een bevestigende stemming door negen raadsleden.[1] De vijf permanente leden zijn de Volksrepubliek China (die de de Republiek China in 1971), Frankrijk, Rusland (die de ter ziele gegane Sovjet Unie in 1991), de Verenigd Koninkrijk, en de Verenigde Staten.[2]

Vanaf 21 oktober 2022, de Veiligheidsraad heeft 2653 resoluties aangenomen.[3][4]

Termen en functies vermeld in het VN -charter

De term "resolutie" verschijnt niet in de tekst van de Verenigde Naties charter. Het bevat talloze formuleringen, zoals "beslissing" of "aanbeveling", die impliceren van de goedkeuring van resoluties die niet de te gebruiken methode specificeren.

Het VN -charter is een multilateraal verdrag. Het is het constitutionele document dat bevoegdheden en functies verdeelt over de verschillende VN -organen. Het machtigt de Veiligheidsraad om namens de leden actie te ondernemen en beslissingen en aanbevelingen te nemen. Het charter vermeldt noch bindende noch niet-bindende resoluties. De Internationaal Gerechtshof (ICJ) Adviesinspectie in de zaak "Reparaties" van 1949 gaf aan dat de organisatie van de Verenigde Naties zowel expliciete als impliciete bevoegdheden had. De rechtbank noemde artikelen 104 en 2 (5) van het Handvest en merkte op dat de leden de organisatie de noodzakelijke wettelijke autoriteit hadden verleend om haar functies uit te oefenen en zijn doeleinden te vervullen zoals gespecificeerd of impliciet in het charter, en dat zij hadden ingestemd om de Verenigde Naties elke hulp te geven bij elke actie die in overeenstemming is met het charter.[5]

Artikel 25 van het charter zegt dat "de leden van de Verenigde Naties overeenkomen de beslissingen van de Veiligheidsraad te accepteren en uit te voeren in overeenstemming met het huidige charter". De Repertory of Practice of Verenigde Naties organen, een wettelijke publicatie van de VN, zegt dat tijdens de Verenigde Naties Conference on International Organisation die in 1945 in San Francisco bijeenkwam, probeert de verplichtingen van leden op grond van artikel 25 van het Handvest te beperken tot die beslissingen die door de Raad zijn genomen bij de uitoefening van haar specifieke bevoegdheden Onder hoofdstukken VI faalden VII en VIII van het charter. Op het moment werd verklaard dat die verplichtingen ook vloeiden van de autoriteit die aan de Raad werd verleend op grond van artikel 24, lid 1, om namens de leden te handelen terwijl ze zijn verantwoordelijkheid uitoefenen voor het behouden van internationale vrede en veiligheid.[6] Artikel 24, in deze zin geïnterpreteerd, wordt een bron van autoriteit die kan worden aangetrokken om te voldoen aan situaties die niet onder de meer gedetailleerde bepalingen in de volgende artikelen vallen.[7] Het repertoire op artikel 24 zegt: "De vraag of artikel 24 algemene bevoegdheden over de Veiligheidsraad verleent, is niet langer een onderwerp van discussie na het advies van het Internationaal Hof van Justitie die op 21 juni 1971 werd weergegeven in verband met de kwestie van Namibië ( ICJ Reports, 1971, pagina 16) ".[8]

Bij het uitoefenen van zijn bevoegdheden stoort de Veiligheidsraad zelden om het specifieke artikel of de artikelen van het VN -Handvest te noemen waarop zijn beslissingen zijn gebaseerd. In gevallen waarin er geen wordt genoemd, is een constitutionele interpretatie vereist.[9] Dit presenteert soms dubbelzinnigheden over wat neerkomt op een beslissing in tegenstelling tot een aanbeveling, en ook de relevantie en interpretatie van de uitdrukking "in overeenstemming met het huidige charter".[10]

Als de Veiligheidsraad geen consensus of een voorbijgaande stemming over een resolutie kan bereiken, kunnen ze ervoor kiezen om een ​​niet-bindend te produceren Presidentiële verklaring in plaats van een resolutie. Deze worden aangenomen door consensus. Ze zijn bedoeld om politieke druk uit te oefenen - een waarschuwing dat de raad oplet en verdere actie kan volgen.

Persoverzichten vergezellen doorgaans zowel resoluties als presidentiële verklaringen, met de tekst van het document dat door het lichaam is aangenomen en ook enkele verklarende tekst. Ze kunnen ook onafhankelijk worden vrijgelaten, na een belangrijke vergadering.

Zie ook

Aantekeningen

  1. ^ a b "VN -charter (volledige tekst)". De Verenigde Naties. 2016-04-15. Opgehaald 2020-04-05.
  2. ^ "Huidige leden". Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Opgehaald 2016-09-16.
  3. ^ "Resoluties die de Veiligheidsraad in 2021 hebben aangenomen". Verenigde Naties. Opgehaald 9 februari, 2022.
  4. ^ "VTC's van de leden van de Veiligheidsraad en resultaten tijdens de Covid-19-pandemie". Verenigde Naties. Opgehaald 1 juli, 2020.
  5. ^ Zie ICJ Advisory Advies, herstel voor verwondingen die zijn opgelopen in dienst van de Verenigde Naties "Gearchiveerd exemplaar" (PDF). Gearchiveerd van het origineel (PDF) op 2015-05-22. Opgehaald 2014-11-19.{{}}: CS1 onderhoud: gearchiveerde kopie als titel (link)
  6. ^ Zie pagina 5, Het repertoire van de praktijk van de uitstraling van de Verenigde Naties, uittreksels met betrekking tot artikel 25 [1]
  7. ^ Zie het repertoire van de praktijk van orgels uit de Verenigde Naties, uittreksels met betrekking tot artikel 24, [2]
  8. ^ Zie opmerking 2 op pagina 1 van SUP. 6, Vol. 3, artikel 24
  9. ^ Zie Repertoire van de praktijk van de Veiligheidsraad, inleidende opmerking over de inhoud en het opstellen van hoofdstuk VIII [3]
  10. ^ Schweigman, David "De autoriteit van de Veiligheidsraad onder hoofdstuk VII van het VN -charter". 2001. Martinus Nijhoff Publishers: Den Haag

Externe links