Sovjet Unie

Unie van Socialistische Sovjetrepublieken Союз Советских Социалистических Республик
1922–1991
Vlag (1955–1991) Staat embleem (1956–1991)
Motto:Пролетарии всех стран, соединяйтесь! "Arbeiders van de wereld verenigt u!"
Hymne: Интернационал "De internationale"(1922–1944) Государственный гимн СССР[a] "Staat volkslied van de Sovjetunie"(1944–1991)
De Sovjet -Unie na Tweede Wereldoorlog
Hoofdstad en de grootste stad	Moskou 55 ° 45′N 37 ° 37′E/55.750 ° N 37.617 ° E
Officiële talen	Russisch [b]
Erkende regionale talen	Oekraïens Wit -Rusland Oezbeek Kazache Georgisch Azerbeidzjani Litouws Moldavisch Letland Kirgizisch Tadzjieks Armeens Turkmensen Estlands
Etnische groepen (1922)	64% Russen 2% Tatars 33% anderen
Geloof	Seculiere staat (de jure) Staat atheïsme (de facto)
Demoniem (s)	Sovjet-
Regering	Zie ook: Regering van de Sovjetunie Federaal een feestje socialistische Republiek (1922–1924) Federaal Leninist Socialistische Republiek van één partij onder een Totalitaire dictatuur (1924–1927) Federaal Marxistisch -leninist Socialistische Republiek van één partij onder een Stalinist Totalitaire dictatuur[1][2] (1927–1953) Federaal marxistisch-leninistische eenpartijen richt- parlementair socialistische Republiek[3] (1953-1990) Federaal semi-presidentiële republiek[4] (1990–1991)
Leider
• 1922–1924	Vladimir Lenin[c]
• 1924–1953	Joseph Stalin[d]
• 1953[f]	Georgy Malenkov[e]
• 1953–1964	Nikita Khroesjtsjov[g]
• 1964–1982	Leonid Brezhnev[h]
• 1982–1984	Yuri Andropov
• 1984–1985	Konstantin Chernenko
• 1985–1991	Mikhail Gorbachev[i]
Staatshoofd
• 1922–1946 (eerste)	Mikhail Kalinin
• 1988–1991 (laatste)	Mikhail Gorbachev
Regeringshoofd
• 1922–1924 (eerste)	Vladimir Lenin
• 1991 (laatste)	Ivan Silayev
Wetgevende macht	Congres van Sovjets (1922–1936)[j] Supreme Sovjet (1936–1991)
•Hoger huis	Sovjet van nationaliteiten (1936–1991) Sovjet van republieken (1991)
•Lagerhuis	Sovjet van de Unie (1936–1991)
Historisch tijdperk	Interbellumperiode • Tweede Wereldoorlog • Koude Oorlog
•Oktoberrevolutie	7 november 1917
•Scheppingsverdrag	30 december 1922
•Einde van Russische burgeroorlog	16 juni 1923
•Eerste grondwet	31 januari 1924
•Tweede grondwet	5 december 1936
•Westward -uitbreiding	1939–1940
•Grote Patriottische Oorlog	1941–1945
•Toegang tot VN	24 oktober 1945
•De-stalinisatie	25 februari 1956
•Laatste grondwet	9 oktober 1977
•Afscheiding van Litouwen	11 maart 1990
•Augustuscoup	19–22 augustus 1991
•Belovezh akkoorden	8 december 1991[K]
•Ontbinding	26 december 1991[L]
Gebied
• Totaal	22,402.200 km2 (8.649.500 m²) (1e)
• Water	2.767,198 km2 (1.068.421 m² mi)
• Water (%)	12.3
Bevolking
•1989volkstelling	286,730,819[5] (3e)
• Dikte	12.7/km2 (32.9/sq mi)
BBP  (PPP)	1990 schatting
• Totaal	$ 2,7 biljoen[6] (2e)
• per hoofd van de bevolking	$ 9.000
BBP  (Nominaal)	1990 schatting
• Totaal	$ 2,7 biljoen[6] (2e)
• per hoofd van de bevolking	$ 9.000 (28e)
Gini  (1989)	0,275 laag
HDI  (1990 formule)	0,920[7] heel hoog
Munteenheid	Sovjet roebel (RBL) (Sur)
Tijdzone	(UTC+2 tot +12)
Rijzijde	Rechtsaf
Aanroepcode	+7
ISO 3166 -code	SU
Internet TLD	.su[m]
Voorafgegaan door Opgevolgd door 1922: Russische SFSR Oekraïense SSR Byelorussiaanse SSR Transcaucasian SFSR 1924: Bukharan SSR Khorezm SSR 1939: Polen (gedeelte) 1940: Finland (gedeelte) Roemenië (gedeelte) Estland Letland Litouwen 1944: Tuva 1945: Duitsland (gedeelte) Japan (portie) 1946: Tsjechoslowakije (gedeelte) 1990: Litouwen 1991: Georgië Estland Letland Oekraïne Moldavië Kirgizisch Oezbekistan Tadzjikistan Armenië Azerbeidzjan Turkmenistan Wit -Rusland Rusland Kazachstan

De Sovjet Unie,^[n] officieel de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken^[O] (USSR),^[p] was een Transcontinentaal land Dat omvatte veel van Eurasia van 1922 tot 1991. een vlaggenschip communistische staat, het was nominaal een federale unie bestaande Vijftien republieken op topniveau;^[q] in de praktijk, beide de regering en zijn economie werden gebouwd op een sterk gecentraliseerd model tot de laatste jaren. Het was een eenpartijenstaat geregeerd door de Communistische Partij van de Sovjetunie, met de stad van Moskou dienend als de hoofdstad van zowel de federale staat als de Russische SFSR, wat de grootste en meest bevolkte republiek was. Andere grote steden in de Sovjet -Unie omvatten Leningrad (Russische SFSR), Kiev (Oekraïense SSR), Minsk (Byelorussiaanse SSR), Tasjkent (Uzbeek SSR), Alma-Ata (Kazachse SSR), en Novosibirsk (Russische SFSR). Het was de Grootste land ter wereld over het landoppervlak, bedekt meer dan 22.402.200 vierkante kilometer (8.649.500 vierkante mijl) en spanning elf tijdzones.

De Sovjet -Unie traceert zijn oorsprong tot de 1917 Oktoberrevolutie die de Bolsjewieken, a helemaal links Politieke partij geleid door Vladimir Lenin Doe de Voorlopige overheid en vestig de RSFSR, 's werelds eerste constitutioneel gegarandeerd socialistische staat.^[r] De oktoberrevolutie volgde de eerdere 1917 februari revolutie die de afbreuk aan zag van TSAR NICHOLAS II. Bolsjewistische stroomaanvallen leiden tot een periode van spanning die uitbrak in de Russische burgeroorlog, die de bolsjewistische hoofdrsfsr tegen hun vijanden plaatste, collectief de Witleger. In 1922 werd het Witte Leger verslagen dat de oprichting van de Sovjet -Unie en de Reconstitution van de bolsjewieken in de Communistische Partij van de Sovjetunie leidde.

Volgend Lenin's dood en begrafenis van de staat in 1924, Joseph Stalin De generaalsecretaris van de partij nam leiderschap over de partij en het land.^[8] Beginnend met een periode van Sovjet -bestuur geleid door Stalinisme Hij huldigde een periode van Snelle industrialisatie en Gedwongen collectivisatie, wat leidde tot een aanzienlijke economische groei, maar ook bijgedragen aan de Sovjet hongersnood van 1930–1933. Zijn heerschappij zag ook de uitbreiding van het arbeidskampsysteem onder de Gulag. Tussen 1936 en 1938 voerde Stalin de Geweldige zuivering, een campagne van politieke repressie waardoor hij zijn macht versterkte door zijn werkelijke en waargenomen tegenstanders te verwijderen. In 1941, Nazi Duitsland viel de Sovjetunie binnen, het openen van de Eastern Front van de Tweede Wereldoorlog. De gecombineerde Sovjet -civiele en militaire slachtoffer figuren—Beschatte om ongeveer 27 miljoen mensen te zijn - verantwoordelijk voor de meerderheid van de verliezen aan de zijkant van de Bondgenoten. De totale nederlaag van de As in 1945 markeerde een formele stopzetting van vijandelijkheden, en de gebieden die door Sovjet -troepen werden genomen, vormden vervolgens verschillende verschillende Sovjet -satellietstaten.

Tegen 1947, nieuwe spanningen tussen de Sovjet -Unie en de Verenigde Staten was geëscaleerd in de Koude Oorlog. Gedurende deze periode, de Sovjet-uitgelijnde Oostelijke blok confronteerde de Amerikaans uitgelijnde Westelijk blok. De twee partijen consolideerden hun oppositie tegen elkaar door middel van ideologie-gebaseerde militaire allianties: de Warschaupact, die in 1955 vormden om Sovjetbelangen te dienen; en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, die eerder in 1949 vormde om Amerikaanse belangen te dienen. Volgend Stalin's dood en begrafenis van de staat In 1953, een proces van "de-stalinisatie"werd geïnitieerd door het leiderschap van Nikita Khroesjtsjov. De Sovjetunie nam een ​​vroege voorsprong in de Ruimte race met de eerste kunstmatige satelliet (Spoetnik 1), de eerste menselijke ruimtevaart (Vostok 1), en de eerste sonde om op een andere planeet te landen (Venera 7). Gedurende de jaren zeventig was er een détente in Sovjetunie -verenigde statenrelaties, maar bilaterale spanningen werden vanaf 1979 hervat door de Sovjet -invasie van Afghanistan.

Halverwege de jaren tachtig, de laatste Sovjet-leider, Mikhail Gorbachev, geprobeerd het land te hervormen door zijn beleid van Glasnost en perestroika. In de slotfase van de Koude Oorlog werden verschillende communistische staten omvergeworpen door de Revoluties van 1989, het in gevaar brengen van het Warschaupact. Onrust in het oostelijke blok ging ook gepaard met het uitbreken van sterke nationalistische/separatistische bewegingen binnen de Sovjet -Unie zelf. Om de kwestie van het toekomstige behoud van het land (of het ontbreken daarvan) aan te pakken, heeft Gorbatsjov de 1991 Sovjetunie referendum—Boycot door de Sovjetrepublieken van Litouwen, Letland, Estland, Armenië, Georgië, en Moldavië- Dat resulteerde in de meerderheid van de deelnemende burgers die stemden voor de Nieuw vakbondsverdrag, die erop gericht was de Sovjetunie te behouden als een volledig hervormd land. Later dat jaar organiseerden Hardline -leden van de Communistische Partij de Augustuscoup, die niet succesvol was in het omverwerpen van de regering van Gorbatsjov; Boris Geltsin speelde een spraakmakende rol bij het onder ogen zien van de onrust en de communistische partij werd vervolgens verboden, waardoor de ontbinding van de Sovjetunie. In december 1991 waren alle vijftien Sovjetrepublieken als volledig onafhankelijk geworden post-Sovjet-staten.

Gedurende zijn bestaan ​​was de Sovjetunie verantwoordelijk voor velen Sociale en technologische prestaties en innovaties. Het was een van de oprichters van de Verenigde Naties, en had ook invloed als een van de "Permanente vijf" van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Het had de op een na grootste economie ter wereld, die leidde en beïnvloedde Tweede wereld Tijdens de Koude Oorlog. De Sovjet -strijdkrachten, die op hun hoogtepunt van 's werelds grootste staande leger bestond, bezat ook de 's werelds grootste kernwapensarsenaal.^[6][9][10] Naast de Verenigde Staten handhaafde de Sovjet -Unie zijn status als een van de twee superkrachten van de wereld vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog tot zijn ontbinding; Het oefende wereldwijde invloed uit door zijn hegemonie in het oostelijke blok, militaire en economische sterke punten, verschillende vormen van hulp aan de Derde werelden wetenschappelijk onderzoek.^[11]

Etymologie

Het woord Sovjet is afgeleid van het Russische woord sovet (Russisch: совет), betekenis 'raad', 'vergadering', 'advies',^[s] Uiteindelijk voortkomen uit de proto-Slavische verbale stengel van *vět-iti ('Informeer'), gerelateerd aan Slavic věst ('Nieuws'), Engels verstandig, de root erin ad-vis-or (die via het Frans naar het Engels kwam), of de Nederlanders weten ('weten'; vergelijken wetenschap wat 'wetenschap' betekent). Het woord Sovietnik betekent 'raadslid'.^[12]

Sommige organisaties in de Russische geschiedenis werden genoemd raad (Russisch: совет). In de Russische Rijk, de Staatsraad die functioneerde van 1810 tot 1917 werd na de opstand van 1905 een raad van ministers genoemd.^[12]

Tijdens de Georgische affaire, Vladimir Lenin had een uitdrukking van Geweldig Russisch etnisch chauvinisme door Joseph Stalin en zijn aanhangers, die deze natiestaten oproepen om zich bij Rusland aan te sluiten als semi-onafhankelijke delen van een grotere unie die hij aanvankelijk noemde als de Unie van Sovjetrepublieken van Europa en Azië (Russisch: Союз Советских Республик Европы и Азии, Tr. Soyuz Sovetskikh Respublik Evropy i Azii).^[13] Stalin verzette zich aanvankelijk tegen het voorstel, maar accepteerde het uiteindelijk, hoewel met de overeenkomst van Lenin de naam veranderde in de Unie van Sovjet Socialistische Republieken (USSR), hoewel alle republieken begonnen Socialistische Sovjet en veranderde pas in de andere volgorde 1936. Bovendien, in de nationale talen van verschillende republieken, het woord raad of bekeken In de respectieve taal was slechts vrij laat veranderd in een aanpassing van de Rus Sovjet en nooit in anderen, b.v. Oekraïense SSR.

СССР (In het Latijnse alfabet: SSSR) is de afkorting van de Russische taal verwant van USSR, zoals geschreven in Cyrillische letters. De Sovjets gebruikten deze afkorting zo vaak dat het publiek wereldwijd bekend raakte met de betekenis ervan. Hierna is de meest voorkomende Russische initialisatie Союз ССР (transliteratie: Soyuz SSR) die, na het compenseren van grammaticale verschillen, zich in wezen vertaalt naar Union of SSRS in Engels. Bovendien is de Russische korte vormnaam Советский Союз (transliteratie: Sovetskiy Soyuz, wat letterlijk betekent Sovjet Unie) wordt ook vaak gebruikt, maar alleen in zijn niet -verkorte vorm. Sinds het begin van de Grote Patriottische Oorlog Uiteindelijk heeft de Russische naam van de Sovjetunie de Russische naam van de Sovjet -Unie afgeheven СС (op dezelfde manier als bijvoorbeeld, Verenigde Staten wordt afgekort in ONS) is compleet taboe geweest, de reden is dat dat СС Als een Russische cyrillische afkorting wordt in plaats daarvan geassocieerd met het beruchte Schutzstaffel van nazi Duitsland, net als Ss is in het Engels.

In de Engelse taalmedia werd de staat de Sovjet -Unie of de USSR genoemd. In andere Europese talen worden de lokaal vertaalde korte vormen en afkortingen meestal gebruikt zoals zoals Union soviétique en URSS in het Frans, of Sowjetunion en UdSSR In het Duits. In de Engelstalige wereld werd de Sovjet-Unie ook informeel Rusland en haar burgers Russen genoemd,^[14] Hoewel dat technisch onjuist was, omdat Rusland slechts een van de republieken van de USSR was.^[15] Dergelijke verkeerde toepassingen van de taalkundige equivalenten op de term Rusland en de derivaten kwamen ook vaak in andere talen.

Geografie

De Sovjet -Unie omvatte een oppervlakte van meer dan 22.402.200 vierkante kilometer (8.649.500 m²), en was 's werelds grootste land,^[16] Een status die wordt behouden door de opvolgerstaat, Rusland.^[17] Het bedekte een zesde van het landoppervlak van de aarde en de grootte was vergelijkbaar met het continent van Noord -Amerika.^[18] Het westelijke deel in Europa was goed voor een kwart van het gebied van het land en was het culturele en economische centrum. Het oostelijke deel in Azië strekte zich uit naar de Stille Oceaan naar het oosten en Afghanistan naar het zuiden, en, behalve sommige gebieden in Centraal -Azië, was veel minder dichtbevolkt. Het omvatte meer dan 10.000 kilometer (6.200 km) van oost naar west tegenover elf tijdzonesen meer dan 7.200 kilometer (4.500 km) noord naar zuid. Het had vijf klimaatzones: toendra, Taiga, steppes, woestijn en bergen.

De Sovjet Unie, Net als Rusland, had 's werelds langste grens, die meer dan 60.000 kilometer (37.000 km) was, of 1+1⁄2 Omtrek van de aarde. Tweederde ervan was een kustlijn. Het land grenst (van 1945 tot 1991): Noorwegen, Finland, de Oostzee, Polen, Tsjechoslowakije, Hongarije, Roemenië, de Zwarte Zee, Kalkoen, Iran, de Kaspische Zee, Afghanistan, China, Mongolië, en Noord Korea. De Bering Straat scheidde het land van de Verenigde Staten, terwijl de La Pérouse Strait gescheiden van Japan.

De hoogste berg van de Sovjet -Unie was het communismepiek (nu Ismoil Somoni Peak) in Tadzjieks SSR, op 7.495 meter (24.590 ft). Het omvatte ook de meeste van 's werelds grootste meren; de Kaspische Zee (gedeeld met Iran), en het Baikal meer In Rusland, 's werelds grootste en diepste zoetwatermeer.

Geschiedenis

Revolution and Foundation (1917–1927)

Moderne revolutionaire activiteit in de Russische Rijk begon met de 1825 Decembrist Revolt. Hoewel lijfeigenschap werd afgeschaft in 1861, het werd gedaan op termen die ongunstig zijn voor de boeren en diende om revolutionairen aan te moedigen. Een parlement - de Staat doema- werd opgericht in 1906 na de Russische revolutie van 1905, maar TSAR NICHOLAS II verzette pogingen om van te gaan absoluut naar een constitutionele monarchie. Sociale onrust vervolgd en werd verergerd tijdens Eerste Wereldoorlog door militaire nederlaag en voedseltekorten in grote steden.

Een spontane populaire opstand in Petrograd, in reactie op het oorlogstijd van de Russische economie en het moreel, culmineerde in de Revolutie in februari en de omverwerping van Nicholas II en de keizerlijke regering in maart 1917. De tsaristische autocratie werd vervangen door de Russische voorlopige regering, die van plan was om verkiezingen aan de Russische samenstellende vergadering en om te blijven vechten aan de zijkant van de Entente in Eerste Wereldoorlog.

Tegelijkertijd, Werknemersraden, in het Russisch bekend als "Sovjets", Gevand in het hele land. De Bolsjewieken, geleid door Vladimir Lenin, geduwd Socialistische revolutie in de Sovjets en op straat. Op 7 november 1917 bestormden de rode bewakers de Winter paleis in Petrograd, het beëindigen van de heerschappij van de voorlopige regering en het overlaten van alle politieke macht aan de Sovjets.^[19] Dit evenement zou later officieel bekend zijn in Sovjet -bibliografieën als de Geweldige socialistische revolutie in oktober. In december ondertekenden de bolsjewieken een wapenstilstand met de Centrale krachten, hoewel in februari 1918 gevechten was hervat. In maart beëindigden de Sovjets de betrokkenheid bij de oorlog en ondertekenden de Verdrag van Brest-Litovsk.

Een lange en bloederige Burgeroorlog volgde tussen de Rood en de Blanken, beginnend in 1917 en eindigend in 1923 met de overwinning van de Reds. Het omvatte Buitenlandse interventie, de uitvoering van de voormalige tsaar en zijn familie, en de Hongersnood van 1921, die ongeveer vijf miljoen mensen heeft gedood.^[20] In maart 1921, tijdens Een gerelateerd conflict met Polen, de Vrede van Riga werd ondertekend en splitste betwiste gebieden in Wit -Rusland en Oekraïne tussen de Republiek Polen en Sovjet Rusland. Sovjet Rusland moest soortgelijke conflicten oplossen met de nieuw opgerichte republieken van Estland, Finland, Letland, en Litouwen.

Verdrag over het creëren van de USSR

Op 28 december 1922 een conferentie van gevolmachtigde delegaties van de Russische SFSR, de Transcaucasian SFSR, de Oekraïense SSR en de Byelorussiaanse SSR goedgekeurd de Verdrag over het creëren van de USSR^[21] en de Verklaring van de oprichting van de USSR, het vormen van de Unie van Sovjet -socialistische republieken.^[22] Deze twee documenten werden bevestigd door de eerste Congres van Sovjets van de USSR en ondertekend door de hoofden van de delegaties,^[23] Mikhail Kalinin, Mikhail Tskhakaya, Mikhail frunze, Grigory Petrovsky, en Alexander Chervyakov,^[24] op 30 december 1922. De formele proclamatie werd gemaakt vanaf het stadium van de Bolshoi -theater.

Een intensieve herstructurering van de economie, industrie en politiek van het land begon in de vroege dagen van de Sovjet -macht in 1917. Een groot deel hiervan werd gedaan volgens de Bolsjewistische initiële decreten, overheidsdocumenten ondertekend door Vladimir Lenin. Een van de meest prominente doorbraken was de Goelro -plan, die een belangrijke herstructurering van de Sovjet -economie voor ogen had op basis van de totale elektrificatie van het land.^[25] Het plan werd het prototype voor daaropvolgende Vijfjarenplannen en werd vervuld in 1931.^[26] Na het economische beleid van "Oorlogscommunisme'Tijdens de Russische burgeroorlog, als een inleiding om zich volledig te ontwikkelen socialisme in het land, de Sovjet -regering stond een particuliere onderneming toe naast de genationaliseerde industrie naast de genationaliseerde industrie te bestaan In de jaren 1920 werd en totale voedselaanvraag op het platteland vervangen door een voedselbelasting.

Vanaf haar oprichting was de regering in de Sovjetunie gebaseerd op de één partijregel van de Communistische Partij (bolsjewieken).^[t] Het verklaarde doel was om de terugkeer van kapitalistische uitbuiting te voorkomen, en dat de principes van Democratisch centralisme zou het meest effectief zijn in het weergeven van de wil van de mensen op een praktische manier. Het debat over de toekomst van de economie zorgde voor de achtergrond voor een machtsstrijd in de jaren na de dood van Lenin in 1924. Aanvankelijk moest Lenin worden vervangen door een "trojka" bestaande uit Grigory Zinoviev van de Oekraïense SSR, Lev Kamenev van de Russische SFSR, en Joseph Stalin van de Transcaucasian SFSR.

Op 1 februari 1924 werd de USSR erkend door het Verenigd Koninkrijk. In hetzelfde jaar, een Sovjet -grondwet werd goedgekeurd en legitimeerde de vakbond van december 1922.

Volgens Archie Brown De grondwet was nooit een nauwkeurige gids voor de politieke realiteit in de USSR. Het feit dat de partij bijvoorbeeld de leidende rol speelde bij het maken en handhaven van beleid werd er pas in 1977 in vermeld.^[27] De USSR was een federatieve entiteit van vele samenstellende republieken, elk met zijn eigen politieke en administratieve entiteiten. De term "Sovjet Rusland"-strikt alleen van toepassing op de Russische Federatieve Socialistische Republiek-werd echter vaak op het hele land toegepast door niet-Sovjetschrijvers.

Stalin Era (1927–1953)

Op 3 april 1922 werd Stalin uitgeroepen Algemeen secretaris van de Communistische Partij van de Sovjetunie. Lenin had Stalin het hoofd van de Werknemers- en boereninspectie, die Stalin aanzienlijke macht gaf. Door geleidelijk zijn invloed consolideren en zijn rivalen binnen de partij isolideren en overtroffen, Stalin werd de onbetwiste leider van het land en, tegen het einde van de jaren 1920, een totalitair regel. In oktober 1927, Zinoviev en Leon Trotski werden uitgezet van de Centraal commissie en gedwongen in ballingschap.

In 1928 introduceerde Stalin de eerste vijfjarenplan voor het bouwen van een socialistische economie. In plaats van de internationalisme Gedrukt door Lenin gedurende de hele revolutie, het was bedoeld om te bouwen Socialisme in één land. In de industrie nam de staat de controle over alle bestaande ondernemingen en ondernam een ​​intensief programma van industrialisatie. In landbouw, in plaats van zich te houden aan het beleid "leads by voorbeeld" dat wordt bepleit door Lenin,^[30] gedwongen Collectivisatie van boerderijen werd door het hele land geïmplementeerd.

Hongersnode als gevolg daarvan, waardoor sterfgevallen werden geschat op drie tot zeven miljoen; overleven kulaks werden vervolgd, en velen werden gestuurd naar Gulags Te doen dwangarbeid.^[31][32] Sociale onrust ging door in het midden van de jaren dertig. Ondanks de onrust van het midden van de late jaren 1930, ontwikkelde het land in de afgelopen jaren een robuuste industriële economie Tweede Wereldoorlog.

Nadere samenwerking tussen de USSR en het Westen ontwikkelde zich in de vroege jaren 1930. Van 1932 tot 1934 nam het land deel aan de Wereldontwapeningsconferentie. In 1933 werden diplomatieke betrekkingen tussen de Verenigde Staten en de USSR vastgesteld toen in november de nieuw gekozen president van de Verenigde Staten, Franklin D. Roosevelt, ervoor koos om de communistische regering van Stalin formeel te erkennen en een nieuwe handelsovereenkomst tussen de twee landen onderhandelde.^[33] In september 1934 trad het land toe tot de Volkenbond. Na de Spaanse Burgeroorlog brak uit in 1936, de USSR steunde actief de Republikeinse troepen tegen de Nationalisten, die werden ondersteund door Fascistisch Italië en nazi Duitsland.^[34]

In december 1936 onthulde Stalin een nieuw grondwet Dat werd geprezen door aanhangers over de hele wereld als de meest denkbare grondwet, hoewel er enige scepsis was.^[u] Stalin's Geweldige zuivering resulteerde in het detainment of de uitvoering van velen "Oude bolsjewieken"Die had deelgenomen aan de oktoberrevolutie met Lenin. Volgens Declassified Sovjet -archieven, de NKVD gearresteerd meer dan anderhalf miljoen mensen in 1937 en 1938, van wie 681.692 werden neergeschoten.^[36] Gedurende die twee jaar waren er gemiddeld meer dan duizend executies per dag.^[37][V]

In 1939, na pogingen om een ​​militaire alliantie met Groot -Brittannië en Frankrijk tegen Duitsland te vormen, mislukte de Sovjet -Unie een dramatische verschuiving naar nazi -Duitsland.^[41] Bijna een jaar nadat Groot -Brittannië en Frankrijk de München Met Duitsland heeft de Sovjet -Unie ook overeenkomsten met Duitsland gemaakt, zowel militair als economisch Uitgebreide gesprekken. De twee landen concludeerden de Molotov - Ribbentrop Pact en de op 23 augustus 1939. De eerste maakte de Sovjet -bezetting mogelijk Litouwen, Letland, Estland, Bessarabia, Noord -Bukovina, en Oost -Polen.

Op 1 september viel Duitsland Polen binnen en op de 17e viel de Sovjet -Unie ook Polen binnen. Op 6 oktober viel Polen en werd een deel van de Sovjet -bezettingszone vervolgens overgedragen aan Duitsland.

Op 10 oktober ondertekenden de Sovjet -Unie en Litouwen een overeenkomst waarbij de Sovjet -Unie de Poolse soevereiniteit overbracht over de Vilna -regio naar Litouwen, en op 28 oktober werd de grens tussen de Sovjet -bezettingszone en het nieuwe grondgebied van Litouwen officieel afgebakend.

Op 1 november annexeerde de Sovjet -Unie West -Oekraïne, gevolgd door West -Wit -Rusland op de 2e.

Eind november, niet in staat om de Republiek Finland door diplomatieke middelen om zijn grens 25 kilometer (16 km) terug te verplaatsen van Leningrad, Stalin bestelde de Invasie van Finland. Op 14 december 1939 werd de Sovjetunie uit de Volkenbond voor het binnendringen van Finland.^[42] In het oosten behaalde het Sovjet -leger verschillende beslissende overwinningen tijdens Grens botsingen met de Empire of Japan In 1938 en 1939. Echter, in april 1941 ondertekende de USSR de Sovjet -Japanse neutraliteitspact met Japan, het erkennen van de territoriale integriteit van Manchukuo, een Japanners vazalstaat.

Tweede Wereldoorlog

Duitsland brak het Molotov -Ribbentrop -pact en viel de Sovjetunie binnen Op 22 juni 1941 begon wat bekend was in de USSR als de Grote Patriottische Oorlog. De rode Leger stopte het schijnbaar onoverwinnelijke Duitse leger bij de Battle of Moskou. De Battle of Stalingrad, die van eind 1942 tot begin 1943 duurde, gaf een ernstige klap aan Duitsland van waaruit ze nooit volledig herstelden en een keerpunt in de oorlog werden. Na Stalingrad reden Sovjettroepen eerder door Oost -Europa naar Berlijn Duitsland gaf zich over in 1945. Het Duitse leger leed 80% van zijn militaire doden aan het oostfront.^[43] Harry Hopkins, een nauwe adviseur van het buitenlands beleid van Franklin D. Roosevelt, sprak op 10 augustus 1943 over de beslissende rol van de USSR in de oorlog.^[W]

In hetzelfde jaar, de USSR, in vervulling van zijn overeenkomst met de geallieerden bij de Yalta Conference, de aan de kaak gesteld de Sovjet -Japanse neutraliteitspact In april 1945^[45] en viel in Manchukuo en andere door Japan gecontroleerde gebieden binnen op 9 augustus 1945.^[46] Dit conflict eindigde met een beslissende Sovjet -overwinning, die bijdroeg aan de onvoorwaardelijke overgave van Japan en het einde van de Tweede Wereldoorlog.

De USSR leed enorm in de oorlog, ongeveer 27 miljoen mensen verliezen.^[38] Ongeveer 2,8 miljoen Sovjet krijgsgevangenen stierf aan honger, mishandeling of executies in slechts acht maanden 1941–42.^[47][48] Tijdens de oorlog, het land samen met de Verenigde Staten, werden het Verenigd Koninkrijk en China beschouwd als de Grote vier Geallieerde krachten,^[49] en werd later de Vier politieagenten die de basis vormde van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.^[50] Het kwam naar voren als een superkracht in de naoorlogse periode. Eens geweigerd diplomatieke erkenning Door de westerse wereld had de USSR officiële relaties met vrijwel elk land tegen het einde van de jaren 1940. Een lid van de Verenigde Naties in de stichting in 1945, het land werd een van de Vijf permanente leden van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, wat het het recht gaf om een ​​van de resoluties te veto uit te spreken.

Koude Oorlog

Tijdens de onmiddellijke naoorlogse periode herbouwde en breidde de Sovjet-Unie zijn economie opnieuw, met behoud van zijn strikt gecentraliseerde controle. Het was effectieve controle over de meeste landen van Oost -Europa (behalve Joegoslavië en later Albanië), verander ze in satellietstaten. De USSR bond zijn satellietstaten in een militaire alliantie, de Warschaupact, in 1955, en een economische organisatie, raad voor wederzijdse economische hulp of Comecon, een tegenhanger van de Europese Economische Gemeenschap (EEC), van 1949 tot 1991.^[51] De USSR concentreerde zich op zijn eigen herstel, waarbij de meeste industriële fabrieken van Duitsland in beslag werden genomen en overgedragen, en het eiste het eisen oorlog herstel van Oost-Duitsland, Hongarije, Roemenië, en Bulgarije met behulp van door Sovjet gedomineerde gezamenlijke ondernemingen. Het heeft ook handelsregelingen ingesteld die opzettelijk is ontworpen om het land te bevoordelen. Moskou controleerde de communistische partijen die de satellietstaten regeerden, en zij volgden bevelen van het Kremlin.^[Y] Later verleende de Comecon hulp aan de uiteindelijk overwinning Chinese communistische partij, en de invloed ervan groeide elders in de wereld. Uit angst voor haar ambities, werden de Sovjet -Unie's oorlogstijdbondgenoten, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, zijn vijanden. In het daaropvolgende Koude Oorlog, de twee zijden botsten indirect in proxyoorlogen.

De-stalinisatie en Khroesjtsjov Thaw (1953–1964)

Stalin stierf op 5 maart 1953. Zonder een wederzijds aangename opvolger kozen de hoogste ambtenaren van de Communistische Partij aanvankelijk om de Sovjetunie gezamenlijk te regeren via een troika onder leiding van onder leiding Georgy Malenkov. Dit duurde echter niet, en Nikita Khroesjtsjov Uiteindelijk won de daaropvolgende machtsstrijd tegen het midden van de jaren vijftig. In 1956, hij aan de kaak gesteld Joseph Stalin en ging over tot het verlichten van de controles over de partij en de samenleving. Dit stond bekend als de-stalinisatie.

Moskou beschouwde Oost -Europa als een kritisch vitale bufferzone voor de voorwaartse verdediging van zijn westerse grenzen, in het geval van een andere belangrijke invasie zoals de Duitse invasie van 1941. Om deze reden probeerde de USSR de controle over de regio te versterken door te transformeren door te transformeren door te transformeren door te transformeren door te transformeren door te transformeren door te transformeren De Oost -Europese landen in satellietstaten, afhankelijk van en ondergeschikt aan haar leiderschap. Als gevolg hiervan werden Sovjet militaire troepen gebruikt om een ​​anti-communistische opstand te onderdrukken Hongarije in 1956.

In de late jaren 1950, een confrontatie met China met betrekking tot de Sovjet -toename van het Westen, en wat Mao Zedong waargenomen als die van Khroesjtsjov revisionisme, heeft geleid tot Sino - Sovjet split. Dit resulteerde in een pauze in de wereldwijde marxistisch -leninistische beweging, met de regeringen in Albanië, Cambodja en Somalië kiezen om bondgenoot met China te binden.

Tijdens deze periode van de late jaren 1950 en vroege jaren zestig bleef de USSR wetenschappelijke en technologische exploits realiseren in de Ruimte race, Rivaling the United States: Lanced the First Artificial Satellite, Spoetnik 1 in 1957; Een levende hond genaamd Laika in 1957; de eerste mens, Yuri Gagarin in 1961; de eerste vrouw in de ruimte, Valentina Tereshkova in 1963; Alexei Leonov, de eerste persoon die in 1965 in de ruimte loopt; De eerste zachte landing op de maan door ruimtevaartuigen Luna 9 in 1966; en de eerste maan Rovers, Lunokhod 1 en Lunokhod 2.^[53]

Khroesjtsjov initieerde "De dooi", Een complexe verschuiving in het politieke, culturele en economische leven in het land. Dit omvatte enige openheid en contact met andere naties en nieuw sociaal en economisch beleid met meer nadruk op grondstoffengoederen, waardoor een dramatische toename van de levensstandaard mogelijk is met behoud van hoge niveaus economische groei. Censuur was ook ontspannen. De hervormingen van Khroesjtsjov in de landbouw en administratie waren echter over het algemeen onproductief. In 1962 liet hij een crisis met de Verenigde Staten over de Sovjet -inzet van nucleaire raketten in Cuba. Er is een overeenkomst gesloten met de Verenigde Staten om nucleaire raketten uit zowel Cuba als te verwijderen Kalkoen, het afsluiten van de crisis. Deze gebeurtenis zorgde ervoor dat Khroesjtsjov veel schaamte en verlies van prestige, resulterend in zijn verwijdering uit de macht in 1964.

Tijdperk van stagnatie (1964–1985)

Na het verdrijven van Khroesjtsjov, nog een periode van Collectief leiderschap Vervolgens, bestaande uit Leonid Brezhnev als algemeen secretaris, Alexei Kosygin als premier en Nikolai podgorny Als voorzitter van het Presidium, droeg hij tot Brezhnev in de vroege jaren 1970 als de vooraanstaande Sovjetleider.

In 1968, de Sovjet -Unie en Warschau Pact -bondgenoten binnengevallen Tsjechoslowakije om de Praagse lente hervormingen. In de nasleep rechtvaardigde Brezhnev de invasie en eerdere militaire interventies, evenals mogelijke militaire interventies in de toekomst door de introductie van de Brezhnev doctrine, die elke bedreiging voor de socialistische heerschappij in een Warschau -pactstaat verkondigde als een bedreiging voor alle staten van Warschau -pact, waardoor de militaire interventie rechtvaardigt.

Brezhnev voorzitter ontspanning met het westen dat resulteerde in verdragen over bewapeningscontrole (Zout i, Zout II, Anti-ballistisch raketverdrag) terwijl tegelijkertijd Sovjet -militaire macht opbouwt.

In oktober 1977, de Derde Sovjet -grondwet werd unaniem aangenomen. De heersende stemming van het Sovjet -leiderschap ten tijde van de dood van Brezhnev in 1982 was een van afkeer om te veranderen. De lange periode van de heerschappij van Brezhnev was een van "Standstill" genoemd, met een ouder wordende en verbannen top politiek leiderschap. Deze periode staat ook bekend als het tijdperk van stagnatie, een periode van ongunstige economische, politieke en sociale effecten in het land, die begon tijdens de heerschappij van Brezhnev en werd voortgezet onder zijn opvolgers Yuri Andropov en Konstantin Chernenko.

Eind 1979 kwam het leger van de Sovjet -Unie tussenbeide burgeroorlog in het naburige Afghanistan, effectief beëindigen van een détente met het Westen.

Perestroika en Glasnost hervormingen (1985-1991)

Twee ontwikkelingen domineerden het decennium dat daarop volgde: het steeds duidelijker wordende afbrokkelen van de economische en politieke structuren van de Sovjet -Unie, en de patchwork -pogingen tot hervormingen om dat proces om te keren. Kenneth S. Deffeyes argumenteerde Voorbij olie dat de Reagan -administratie aangemoedigd Saoedi-Arabië tot Verlaag de olieprijs Tot het punt waarop de Sovjets geen winst konden maken die hun olie verkopen, en resulteerden in de uitputting van het land harde valuta reserves.^[54]

De volgende twee opvolgers van Brezhnev, overgangsfiguren met diepe wortels in zijn traditie, duurden niet lang. Yuri Andropov was 68 jaar oud en Konstantin Chernenko 72 toen ze macht aannamen; Beiden stierven in minder dan twee jaar. In een poging om een ​​derde kortstondige leider te vermijden, in 1985, wendden de Sovjets zich tot de volgende generatie en selecteerden ze Mikhail Gorbachev. Hij bracht aanzienlijke veranderingen aan in de economie en partijleiderschap, genoemd perestroika. Zijn beleid van Glasnost openbaar toegang tot informatie Na tientallen jaren van zware overheidscensuur. Gorbatsjov verhuisde ook om de Koude Oorlog te beëindigen. In 1988 verliet de USSR zijn Oorlog in Afghanistan en begon zijn troepen terug te trekken. In het volgende jaar, Gorbatsjov weigerde zich te bemoeien met de interne zaken van de Sovjet -satellietstaten, wat de weg vrijmaakte voor de Revoluties van 1989. In het bijzonder de stilstand van de Sovjetunie aan de Pan-Europese picknick In augustus 1989 zette vervolgens een vreedzame kettingreactie in beweging aan het einde waarvan het oostelijke blok instortte. Met het afbreken van de Berlijnse muur en met Oost- en West -Duitsland die eenheid nastreven, de Ijzeren gordijn tussen het westen En door Sovjet gecontroleerde regio's kwamen naar beneden.^{[55][56][57][58]}

Tegelijkertijd begonnen de Sovjetrepublieken juridische stappen in de richting van mogelijk verklaring soevereiniteit over hun gebieden, onder verwijzing naar de vrijheid om zich af te scheiden in artikel 72 van de USSR -grondwet.^[59] Op 7 april 1990 werd een wet aangenomen waardoor een Republiek zich kon afnemen als meer dan tweederde van de inwoners daarop stemden in een referendum.^[60] Velen hielden hun eerste vrije verkiezingen in het Sovjettijdperk voor hun eigen nationale wetgevende instanties in 1990. Veel van deze wetgevers gingen over tot het produceren van wetgeving die in tegenspraak was met de vakbondswetten in wat bekend stond als de "Wetten". In 1989, de Russische SFSR riep een nieuw gekozen congres van de afgevaardigden van mensen. Boris Geltsin werd gekozen zijn voorzitter. Op 12 juni 1990, het congres verklaarde de Russische soevereiniteit over zijn grondgebied en ging verder met het aannemen van wetten die probeerden enkele van de Sovjetwetten te vervangen. Na een aardverschuivingsoverwinning van Sąjūdis In Litouwen verklaarde dat land zijn onafhankelijkheid gerestaureerd op 11 maart 1990.

A Referendum voor het behoud van de USSR werd gehouden op 17 maart 1991 in negen republieken (de rest had de stemming geboycot), waarbij de meerderheid van de bevolking in die republieken voor het behoud van de Unie stemde. Het referendum gaf Gorbachev een kleine boost. In de zomer van 1991, de Nieuw vakbondsverdrag, die het land in een veel lossere unie zou hebben gemaakt, werd door acht republieken overeengekomen. De ondertekening van het verdrag werd echter onderbroken door de Augustuscoup- Een poging tot coup d'état door hardline -leden van de regering en de KGB die de hervorming van Gorbachev wilden omkeren en de controle van de centrale overheid over de republieken opnieuw bevestigde. Nadat de staatsgreep was ingestort, werd Yeltsin gezien als een held voor zijn beslissende acties, terwijl de macht van Gorbachev effectief werd beëindigd. De machtsverhoudingen tikten aanzienlijk naar de republieken. In augustus 1991 verklaarden Letland en Estland onmiddellijk het herstel van hun volledige onafhankelijkheid (volgens het voorbeeld van Litouwen uit 1990). Gorbachev nam eind augustus ontslag als generaalsecretaris en kort daarna werden de activiteiten van de partij voor onbepaalde tijd opgeschort - waardoor de regel effectief werd beëindigd. Tegen de herfst kon Gorbatsjov niet langer van invloed zijn op gebeurtenissen buiten Moskou, en hij werd zelfs daar uitgedaagd door Yeltsin, die was gekozen President van Rusland in juli 1991.

Ontbinding en nasleep

De resterende 12 republieken bleven nieuwe, steeds meer lossere modellen van de Unie bespreken. In december echter allemaal behalve Rusland en Kazachstan had formeel onafhankelijkheid verklaard. Gedurende deze tijd nam Yeltsin over wat overbleef van de Sovjet -regering, inclusief de Moskou Kremlin. De laatste klap werd getroffen op 1 december toen Oekraïne, de op een na meest krachtige republiek, overweldigend gestemd voor onafhankelijkheid. De afscheiding van Oekraïne beëindigde elke realistische kans dat het land bij elkaar bleef, zelfs op beperkte schaal.

Op 8 december 1991, de presidenten van Rusland, Oekraïne en Wit -Rusland (voorheen Byelorussia), ondertekende de Belavezha Accords, die verklaarde dat de Sovjetunie de Gemenebest van onafhankelijke staten (Cis) op zijn plaats. Terwijl twijfels bleven over het gezag van de akkoorden om dit te doen, op 21 december 1991, de vertegenwoordigers van alle Sovjetrepublieken behalve Georgië ondertekend de Alma-ATA-protocol, die de akkoorden bevestigde. Op 25 december 1991 nam Gorbachev ontslag als president van de USSR en verklaarde het kantoor uitgestorven. Hij richtte de bevoegdheden die waren gevestigd in het presidentschap om te schreeuwen. Die nacht werd de Sovjet -vlag voor de laatste keer verlaagd, en de Russische tricolor werd opgevoed op zijn plaats.

De volgende dag, de Supreme Sovjet, het hoogste overheidsorgaan, stemde zowel zichzelf als het land uit het bestaan. Dit wordt algemeen erkend als het markeren van de officiële, finale ontbinding van de Sovjetunie als een functionerende toestand en het einde van de Koude Oorlog.^[61] Het Sovjetleger bleef aanvankelijk onder het algemeen CIS -bevel, maar werd al snel opgenomen in de verschillende militaire strijdkrachten van de nieuw onafhankelijke staten. De weinige overgebleven Sovjet -instellingen die niet door Rusland waren overgenomen, waren niet meer functioneren tegen het einde van 1991.

Na de ontbinding werd Rusland internationaal erkend^[62] zoals het wettelijke opvolger op het internationale toneel. Daartoe accepteerde Rusland vrijwillig alle Sovjet -buitenlandse schulden en claimde Sovjet -overzeese eigendommen als eigen. Onder de 1992 Lissabon -protocol, Rusland stemde er ook mee in om alle nucleaire wapens te ontvangen die overblijven op het grondgebied van andere voormalige Sovjetrepublieken. Sindsdien heeft de Russische Federatie de rechten en verplichtingen van de Sovjet -Unie aangenomen. Oekraïne heeft geweigerd exclusieve Russische claims op opeenvolging van de USSR te erkennen en claimde een dergelijke status ook voor Oekraïne, die werd gecodificeerd in de artikelen 7 en 8 van de wet van 1991 Op wettelijke opeenvolging van Oekraïne. Sinds de onafhankelijkheid in 1991 is Oekraïne claims gehouden tegen Rusland in buitenlandse rechtbanken, en probeert het aandeel van het buitenlandse eigendom dat eigendom was van de USSR te terugvorderen.

De ontbinding werd gevolgd door een ernstige daling van de economische en sociale omstandigheden in post-Sovjet-staten,^[63][64] inclusief een snelle toename van armoede,^{[65][66][67][68]} misdrijf,^[69] corruptie,^[70][71] werkloosheid,^[72] dakloos,^[73][74] Ziektecijfers,^[75][76][77] kindersterfte en huiselijk geweld,^[78] evenals demografische verliezen,^[79] Inkomensongelijkheid en de opkomst van een oligarchische klasse,^[80][65] Samen met afname van de calorie -inname, levensverwachting, alfabetisering van volwassenen en inkomen.^[81] Tussen 1988 en 1989 en 1993-1995, de Gini -verhouding verhoogd met een gemiddelde van 9 punten voor alle voormalige socialistische landen.^[65] De economische schokken die gepaard ging met groothandel privatisering werden geassocieerd met scherpe toename van de sterfte.^[82] Uit gegevens blijkt dat Rusland, Kazachstan, Letland, Litouwen en Estland tussen 1991 en 1994 een verdrievoudiging van de werkloosheid en een toename van de mannelijke sterftecijfers met 42% zagen.^[83][84] In de volgende decennia zijn slechts vijf of zes van de postcommunistische staten op weg om lid te worden van de rijke kapitalist West, terwijl de meeste achterblijven, sommigen in die mate dat het meer dan vijftig jaar zal duren om in te halen waar ze waren Voor de val van het Sovjetblok.^[85][86]

Bij het samenvatten van de internationale gevolgen van deze gebeurtenissen, Vladislav Zubok verklaarde: "De ineenstorting van het Sovjet -rijk was een gebeurtenis van epochale geopolitieke, militaire, ideologische en economische betekenis."^[87] Vóór de ontbinding had het land zijn status als een van 's werelds twee superkrachten gedurende vier decennia na de Tweede Wereldoorlog gehandhaafd door de hegemonie in Oost -Europa, militaire kracht, economische kracht, hulp aan ontwikkelingslandenen wetenschappelijk onderzoek, vooral in ruimtetechnologie en wapens.^[11]

Post-Sovjet-staten

De analyse van de opeenvolging van staten voor de 15 post-Sovjet-staten is complex. De Russische Federatie wordt gezien als legaal voortzetting staat en is voor de meeste doeleinden de erfgenaam van de Sovjet -Unie. Het behield het eigendom van alle voormalige Sovjet -ambassade -eigendommen en erfde ook het VN -lidmaatschap van de Sovjet -Unie, met zijn permanente zetel op de Veiligheidsraad.

Van de twee andere mede-oprichtingsstaten van de USSR ten tijde van de ontbinding, Oekraïne was de enige die wetten had aangenomen, vergelijkbaar met Rusland, dat het een staatssuccesor is van beide Oekraïense SSR en de USSR.^[88] Sovjetverdragen legden grondwerk voor de toekomstige buitenlandse overeenkomsten van Oekraïne en ze hebben ertoe geleid dat Oekraïne akkoord ging met 16,37% van de schulden van de Sovjetunie waarvoor het zijn aandeel in het buitenlandse eigendom van USSR zou ontvangen. Hoewel het destijds een moeilijke positie had, vanwege de positie van Rusland als een "enkele voortzetting van de USSR" die in het Westen algemeen werd aanvaard, evenals een constante druk uit de westerse landen, stond Rusland toe dat het eigendom van de staat van USSR in het buitenland is. en verberg hierover informatie. Vanwege dat Oekraïne nooit de "Zero Option" -overeenkomst heeft geratificeerd die de Russische Federatie had ondertekend met andere voormalige Sovjetrepublieken, omdat het ontkende informatie over Sovjet Gold Reserves en zijn Diamond Fund.^[89][90] Het geschil over voormalig Sovjet -eigendom en activa tussen de twee voormalige republieken is nog steeds aan de gang:

Het conflict is onoplosbaar. We kunnen Kiev -handouts blijven steken in de berekening van "het probleem oplossen", alleen zal het niet worden opgelost. Naar een proces gaan is ook zinloos: voor een aantal Europese landen is dit een politieke kwestie, en zij zullen duidelijk een beslissing nemen in wiens voordeel. Wat te doen in deze situatie is een open vraag. Zoek naar niet-triviale oplossingen. Maar we moeten niet vergeten dat in 2014, met het indienen van de toenmalige Oekraïense premier Yatsenyuk, een rechtszaak met Rusland in 32 landen werd hervat.

-Sergei Markov^[91]

Soortgelijke situatie vond plaats bij de restitutie van cultureel eigendom. Hoewel op 14 februari 1992 Rusland en andere voormalige Sovjetrepublieken akkoord ondertekenden "over de terugkeer van culturele en historische eigendom aan de oorsprongstaten" in Minsk, het werd gestopt door de Russische staat Doema die uiteindelijk was gepasseerd "Federale wet op culturele waardevolle spullen die zijn verplaatst naar de USSR als gevolg van de Tweede Wereldoorlog en gelegen op het grondgebied van de Russische Federatie"Dat maakte restitutie momenteel onmogelijk.^[92]

Estland, Letland en Litouwen beschouwen zichzelf als Opwendingen van de drie onafhankelijke landen Dat bestond vóór hun bezetting en annexatie door de Sovjet -Unie in 1940. Ze beweren dat het proces waarmee zij in de Sovjetunie werden opgenomen, zowel het internationale recht als hun eigen wet schond, en dat zij in 1990-1991 een onafhankelijkheid waren die een onafhankelijkheid waren dat bestond nog steeds wettelijk.

Er zijn bovendien zes staten die onafhankelijkheid van de andere internationaal erkende post-Sovjetstaten claimen, maar bezit beperkte internationale erkenning: Abkhazia, Artsakh, Donetsk, Luhansk, Zuid -Ossetia en Transnistria. De Tsjetsjeen separatistische beweging van de Tsjetsjeense Republiek Ichkeria, de Gagauz separatistische beweging van de Gagauz Republiek en de Talysh separatistische beweging van de Talysh-Mughan Autonome Republiek missen internationale erkenning.

Buitenlandse Zaken

Tijdens zijn heerschappij nam Stalin altijd de uiteindelijke beleidsbeslissingen. Anders werd het Sovjet buitenlands beleid vastgesteld door de Commissie over het buitenlands beleid van het centrale comité van de Communistische Partij van de Sovjetunie, of door het hoogste lichaam van de partij Politburo. Bewerkingen werden afgehandeld door de afzonderlijke Ministerie van Buitenlandse Zaken. Het stond bekend als het People's Commissariat for Foreign Affairs (of Narkomindel), tot 1946. De meest invloedrijke woordvoerders waren Georgy Chicherin (1872–1936), Maxim Litvinov (1876–1951), Vyacheslav Molotov (1890–1986), Andrey Vyshinsky (1883–1954) en Andrei Gromyko (1909–1989). Intellectuelen waren gebaseerd in de Moskou State Institute of International Relations.^[93]

• Comintern (1919–1943), of Communistisch international, was een internationale communistische organisatie in het Kremlin die pleitte voor Wereldcommunisme. De Comintern was van plan "te worstelen op alle beschikbare middelen, inclusief gewapende kracht, voor de omverwerping van de internationale bourgeoisie en de oprichting van een internationale Sovjetrepubliek als een overgangsfase voor de volledige afschaffing van de staat".^[94] Het werd afgeschaft als een verzoenende maatregel ten opzichte van Groot -Brittannië en de Verenigde Staten.^[95]
• Comecon, The Council for Mutual Economic Assistance (Russisch: совет экономической взаимопом mijW, Sovet Ekonomicheskoy Vzaimopomoshchi, Э эв, SEV) was een economische organisatie van 1949 tot 1991 onder Sovjetcontrole die de landen van het oostelijke blok samen met verschillende communistische staten elders in de wereld omvatte. Moskou was bezorgd over de Marshall -planen Comecon was bedoeld om te voorkomen dat landen in de invloedssfeer van de Sovjets naar die van de Amerikanen en Zuidoost -Azië gaan. Comecon was het antwoord van het oostelijke blok op de vorming in West-Europa van de Organisatie voor de Europese Economische Samenwerking (OEEC),^[96][97]
• De Warschaupact was een collectieve verdediging Alliantie werd in 1955 gevormd onder de USSR en zijn satellietstaten in Oost -Europa tijdens de Koude Oorlog. Het Warschaupact was het militaire aanvulling op de Comecon, de regionale economische organisatie voor de Socialistische staten van Midden- en Oost -Europa. Het Warschau -pact is gecreëerd in reactie op de integratie van West-Duitsland naar binnen NAVO.^[98]
• De Cominform (1947–1956), informeel het Communistische Informatie Bureau en officieel het Information Bureau of the Communist and Workers 'Parties, was het eerste officiële agentschap van de internationale marxistisch-leninistische beweging sinds de ontbinding van de Comintern in 1943. De rol was om te coördineren Acties tussen marxistisch-leninistische partijen onder Sovjetrichting. Stalin gebruikte het om West -Europese communistische partijen te bevelen hun uitsluitend parlementaire lijn te verlaten en zich in plaats daarvan te concentreren op politiek belemmering van de operaties van het Marshall -plan.^[99] Het coördineerde ook internationale hulp aan marxistische leninistische opstandelingen tijdens de Griekse burgeroorlog in 1947-1949.^[100] Het verdreef Joegoslavië in 1948 na Josip Broz Tito stond aan op een onafhankelijk programma. Zijn krant, Voor een blijvende vrede, voor een volksdemocratie!, bevorderde de posities van Stalin. De concentratie van de Cominform op Europa betekende een nadruk op de wereldrevolutie in het Sovjet -buitenlands beleid. Door een uniforme ideologie uit te spreken, stelde het de samenstellende partijen in staat om zich te concentreren op persoonlijkheden in plaats van op problemen.^[101]

Early Policies (1919–1939)

Het marxistisch-leninistische leiderschap van de Sovjet-Unie debatteerde intens door kwesties van kwesties in het buitenlands beleid en veranderde verschillende keren van richting. Zelfs nadat Stalin in de late jaren 1920 dictatoriale controle overnam, waren er debatten en veranderde hij vaak van positie.^[102]

Tijdens de vroege periode van het land werd aangenomen dat communistische revoluties binnenkort zouden uitbreken in elk groot industrieel land, en het was de Sovjet -verantwoordelijkheid om hen te helpen. De Comintern was het favoriete wapen. Een paar revoluties breken uit, maar ze werden snel onderdrukt (de langstlopende was in Hongarije) - de Hongaarse Sovjetrepubliek- Slechts van 21 maart 1919 tot 1 augustus 1919 uitgesloten. De Russische bolsjewieken waren niet in staat om hulp te bieden.

Tegen 1921 realiseerden Lenin, Trotsky en Stalin zich dat het kapitalisme zich in Europa had gestabiliseerd en dat er binnenkort geen wijdverbreide revoluties zouden zijn. Het werd de plicht van de Russische bolsjewieken om te beschermen wat ze in Rusland hadden en militaire confrontaties te vermijden die hun bruggenhoofd zouden kunnen vernietigen. Rusland was nu een Pariah -staat, samen met Duitsland. De twee kwamen in 1922 in het reine met de Verdrag van Rapallo Dat regelde al lang bestaande grieven. Tegelijkertijd zetten de twee landen stiekem trainingsprogramma's op voor het illegale Duitse leger- en luchtmachtoperaties in verborgen kampen in de USSR.^[103]

Moskou stopte uiteindelijk met het bedreigen van andere staten en werkte in plaats daarvan aan vreedzame relaties op het gebied van handel en diplomatieke erkenning. Het Verenigd Koninkrijk verwierp de waarschuwingen van Winston Churchill en een paar anderen over een voortdurende marxistisch-leninistische dreiging, en openden handelsrelaties en de facto Diplomatieke erkenning in 1922. Er was hoop op een regeling van de vooroorlogse tsaristische schulden, maar deze werd herhaaldelijk uitgesteld. Formele erkenning kwam toen het nieuwe Arbeiderspartij kwam aan de macht in 1924.^[104] Alle andere landen volgden het voorbeeld bij het openen van handelsrelaties. Henry Ford Geopend grootschalige zakelijke relaties met de Sovjets in de late jaren 1920, in de hoop dat het zou leiden tot vrede op de lange termijn. Ten slotte, in 1933, erkenden de Verenigde Staten officieel de USSR, een beslissing die werd ondersteund door de publieke opinie en met name door Amerikaanse zakelijke belangen die een opening van een nieuwe winstgevende markt verwachtten.^[105]

In de late jaren 1920 en vroege jaren 1930 beval Stalin marxistisch-leninistische partijen over de hele wereld om zich sterk te verzetten tegen niet-marxistische politieke partijen, vakbonden of andere organisaties aan de linkerkant. Stalin keerde zichzelf in 1934 terug met de Populair front programma dat alle marxistische partijen opriep om mee te doen anti-fascist politieke, arbeids- en organisatorische troepen die tegen waren fascisme, vooral van de Nazi verscheidenheid.^[106][107]

In 1939, een half jaar na de München, de USSR probeerde een anti-nazi-alliantie te vormen met Frankrijk en Groot-Brittannië.^[108] Adolf Hitler stelde een betere deal voor, die de USSR -controle over een groot deel van Oost -Europa zou geven via de Molotov - Ribbentrop Pact. In september viel Duitsland Polen binnen en de USSR viel later die maand ook binnen, wat resulteerde in de verdeling van Polen. In reactie daarop verklaarden Groot -Brittannië en Frankrijk de oorlog aan Duitsland en markeerden het begin van Tweede Wereldoorlog.^[109]

Tweede Wereldoorlog (1939–1945)

Tot zijn dood in 1953, Joseph Stalin controleerde alle buitenlandse betrekkingen van de Sovjetunie tijdens de interbellumperiode. Ondanks de toenemende opbouw van Duitsland's War Machine en het uitbreken van de Tweede Sino-Japanse oorlog, de Sovjet -Unie werkte niet samen met een andere natie en koos ervoor om zijn eigen pad te volgen.^[110] Na Operatie Barbarossa, veranderden de prioriteiten van de Sovjet -Unie. Ondanks het eerder conflict met de Verenigd Koninkrijk, Vyacheslav Molotov liet zijn postoorlogseisen vallen.^[111]

Cold War (1945–1991)

De Koude Oorlog was een periode van geopolitiek spanning tussen de Verenigde Staten en de Sovjetunie en hun respectieve bondgenoten, de Westelijk blok en de Oostelijke blok, die begon te volgen Tweede Wereldoorlog in 1945. de term koude Oorlog wordt gebruikt omdat er geen grootschalige gevechten rechtstreeks tussen de twee waren superkrachten, maar ze steunden elk belangrijke regionale conflicten die bekend staan ​​als proxyoorlogen. Het conflict was gebaseerd op de ideologische en geopolitieke strijd voor wereldwijde invloed door deze twee superkrachten, na hun tijdelijke alliantie en zege tegen nazi Duitsland in 1945. Afgezien van de Nucleaire arsenaalontwikkeling en conventionele militaire inzet, de strijd om dominantie werd uitgedrukt via indirecte middelen zoals zoals psychologische oorlogsvoering, propaganda -campagnes, spionage, verreikend embargo's, rivaliteit bij sportevenementen en technologische wedstrijden zoals de Ruimte race.

Politiek

Er waren drie machtshiërarchieën in de Sovjet -Unie: de wetgevende macht vertegenwoordigd door de Supreme Sovjet van de Sovjetunie, de regering vertegenwoordigd door de Raad van Ministers, en de Communistische Partij van de Sovjetunie (CPSU), de enige juridische partij en de uiteindelijke beleidsmaker in het land.^[112]

communistische Partij

Aan de top van de communistische partij was de Centraal commissie, gekozen op Partijcongressen en conferenties. Op zijn beurt stemde het centrale comité op een Politburo (het Presidium genoemd tussen 1952 en 1966), Secretariaat en de algemeen secretaris (Eerste secretaris van 1953 tot 1966), de de facto Hoogste kantoor in de Sovjet -Unie.^[113] Afhankelijk van de mate van machtsconsolidatie, was het de politburo als een collectief lichaam of de secretaris -generaal, die altijd een van de leden van de Politburo was, die de partij en het land effectief leidde^[114] (Behalve de periode van de zeer gepersonaliseerde autoriteit van Stalin, direct uitgeoefend door zijn positie in de Raad van Ministers in plaats van het Politburo na 1941).^[115] Ze werden niet gecontroleerd door het algemene partijlidmaatschap, omdat het belangrijkste principe van de partijorganisatie was Democratisch centralisme, eiste strikte ondergeschiktheid aan hogere lichamen, en verkiezingen bleven onbetwist, waarbij de kandidaten van bovenaf werden goedgekeurd.^[116]

De communistische partij handhaafde zijn dominantie over de staat, voornamelijk door haar controle over de Systeem van afspraken. Alle hoge regeringsfunctionarissen en de meeste afgevaardigden van de Supreme Sovjet waren lid van de CPSU. Van de partijhoofden zelf waren Stalin (1941–1953) en Khroesjtsjov (1958–1964) premiers. Bij de gedwongen pensionering van Khroesjtsjov was de partijleider verboden om dit soort dubbel lidmaatschap,^[117] Maar de latere secretaresses voor algemene secretaresses voor ten minste een deel van hun ambtstermijn bezetten de voornamelijk ceremoniële positie van Voorzitter van het Presidium van de Supreme Sovjet, de nominale staatshoofd. De instellingen op lagere niveaus waren gecontroleerd en soms verdrongen door Primaire partijorganisaties.^[118]

In de praktijk was de mate van controle echter in staat om te oefenen over de bureaucratie van de staat, met name na de dood van Stalin, verre van totaal, waarbij de bureaucratie verschillende belangen nastreefde die soms in strijd waren met de partij.^[119] Evenmin was het feest zelf monolithisch van boven naar beneden, hoewel Facties waren officieel verboden.^[120]

Regering

De Supreme Sovjet (Opvolger van de Congres van Sovjets) was nominaal het hoogste staats lichaam voor het grootste deel van de Sovjet -geschiedenis,^[121] eerst optreden als een rubberen postzegelinstelling, het goedkeuren en implementeren van alle beslissingen van de partij. De bevoegdheden en functies zijn echter uitgebreid in de late jaren 1950, 1960 en 1970, inclusief de oprichting van nieuwe staatscommissies en commissies. Het kreeg extra bevoegdheden met betrekking tot de goedkeuring van de Vijfjarenplannen en de overheidsbegroting.^[122] De opperste Sovjet koos een Presidium (Opvolger van de Central Executive Committee) zijn kracht uitoefenen tussen plenaire sessies,^[123] gewoonlijk twee keer per jaar gehouden en de hoge Raad,^[124] de Procurator -generaal^[125] en de Raad van Ministers (bekend vóór 1946 als de Council of People's Commissars), onder leiding van de Voorzitter (Premier) en het beheren van een enorme bureaucratie die verantwoordelijk is voor het beheer van de economie en de samenleving.^[123] Staats- en partijstructuren van de Constituerende republieken De structuur van de centrale instellingen grotendeels emulatie, hoewel de Russische SFSR, in tegenstelling tot de andere samenstellende republieken, voor het grootste deel van zijn geschiedenis geen Republikeinse tak van de CPSU had, rechtstreeks geregeerd door de vakbondsfeest tot 1990. Lokale autoriteiten waren ook georganiseerd. naar binnen partijcomités, Lokale Sovjets en Uitvoerende commissies. Hoewel het staatssysteem nominaal federaal was, was de partij eenheid.^[126]

De staatspolitie van de staat (de Kgb en) een belangrijke rol gespeeld in de Sovjetpolitiek. Het was een belangrijke rol in de Geweldige zuivering,^[127] maar werd na de dood van Stalin onder strikte partijcontrole gebracht. Onder Yuri Andropov, de KGB hield zich bezig met de onderdrukking van politieke afwijkende meningen en handhaafde een uitgebreid netwerk van informanten, die zichzelf als politieke acteur tot op zekere hoogte opnieuw verzorgen, onafhankelijk van de partijstructuur,^[128] Culminerend in de anti-corruptiecampagne gericht op hooggeplaatste partijambtenaren in de late jaren zeventig en vroege jaren 1980.^[129]

Scheiding van macht en hervorming

De grondwet, die werd afgekondigd 1924, 1936 en 1977,^[130] beperkte de staatsmacht niet. Niet formeel verdeling van krachten bestond tussen de partij, Supreme Sovjet en Raad van Ministers^[131] dat vertegenwoordigde Executive en wetgevend takken van de overheid. Het systeem werd minder geregeerd door het statuut dan door informele conventies, en er bestond geen geregeld mechanisme van leiderschapsopvolging. Bittere en soms dodelijke machtsstrijd vonden plaats in het Politburo na de dood van Lenin^[132] en Stalin,^[133] evenals na het ontslag van Khroesjtsjov,^[134] zelf vanwege een beslissing van zowel het Politburo als het Centraal Comité.^[135] Alle leiders van de Communistische Partij voordat Gorbachev stierf in functie, behalve Georgy Malenkov^[136] en Khroesjtsjov, beide ontslagen uit het partijleiderschap te midden van interne strijd binnen de partij.^[135]

Tussen 1988 en 1990, geconfronteerd met aanzienlijke oppositie, Mikhail Gorbachev Bracht de hervormingen door en verschuiven de kracht weg van de hoogste lichamen van de partij en het maken van de opperste Sovjet minder afhankelijk van hen. De Congres van de afgevaardigden van mensen werd opgericht, waarvan de meerderheid van de leden rechtstreeks werd gekozen in competitieve verkiezingen die in maart 1989 werden gehouden. Het congres koos nu de Supreme Sovjet, die een fulltime parlement werd, en veel sterker dan voorheen. Voor het eerst sinds de jaren 1920 weigerde het naar rubberzegelvoorstellen van de partij en de Raad van Ministers.^[137] In 1990 introduceerde en nam Gorbatsjov de positie van de President van de Sovjetunie, geconcentreerde macht in zijn uitvoerend kantoor, onafhankelijk van de partij, en ondergeschikte de regering,^[138] nu omgedoopt tot de Kabinet van ministers van de USSR, voor zichzelf.^[139]

De spanningen groeiden tussen de vakbondsbreed autoriteiten onder Gorbatsjov, hervormers leidden in Rusland door Boris Geltsin en het beheersen van de nieuw gekozen Supreme Sovjet van de Russische SFSRen communistische hardliners. Op 19-21 augustus 1991 organiseerde een groep hardliners een coup poging. De staatsgreep is mislukt, en de Staatsraad van de Sovjetunie werd het hoogste orgaan van staatsmacht "in de periode van overgang".^[140] Gorbatsjov nam ontslag als generaal secretaris, alleen resterende president voor de laatste maanden van het bestaan ​​van de USSR.^[141]

Rechterlijk

De rechterlijke macht was niet onafhankelijk van de andere takken van de overheid. De hoge Raad begeleidde de lagere rechtbanken (Mensenhof) en de wet toegepast zoals vastgesteld door de grondwet of zoals geïnterpreteerd door de Supreme Sovjet. Het Constitutioneel toezichtcomité heeft de grondwettigheid van wetten en handelingen beoordeeld. De Sovjetunie gebruikte de Inquisitiekysteem van Romeinse wet, waar de rechter, procuratoren advocaat werken samen om de waarheid te vestigen.^[142]

Administratieve afdelingen

Grondwettelijk was de USSR een federatie van samenstellende vakbondsrepublieken, die ofwel unitaire staten waren, zoals zoals Oekraïne of Byelorussia (SSRS) of federaties, zoals Rusland of Transcaucasia (SFSRS),^[112] Alle vier zijn de oprichtende republieken die de Verdrag over het creëren van de USSR in december 1922. in 1924, tijdens de nationale afbakening in Centraal -Azië, Oezbekistan en Turkmenistan werden gevormd uit delen van Rusland Turkestan Assr en twee Sovjet -afhankelijkheden, de Khorezm en Bukharan SSRS. In 1929, Tadzjikistan werd afgesplitst van de Oezbekistan SSR. Met de grondwet van 1936 werd de transcaucasische SFSR opgelost, wat resulteerde in zijn samenstellende republieken van Armenië, Georgië en Azerbeidzjan verheven zijn tot vakbondsrepublieken, terwijl Kazachstan en Kirghizia werden afgesplitst van de Russische SFSR, wat resulteerde in dezelfde status.^[143] In augustus 1940, Moldavië werd gevormd uit delen van Oekraïne en Bessarabia en Oekraïense SSR. Estland, Letland en Litouwen (SSR's) waren ook toegelaten tot de Unie welke was niet erkend door het grootste deel van de internationale gemeenschap en werd beschouwd als een illegale bezetting. Karelia werd in maart 1940 afgesplitst uit Rusland als Union Republic en werd in 1956 opnieuw geabsorbeerd. Tussen juli 1956 en september 1991 waren er 15 vakbondsrepublieken (zie kaart hieronder).^[144]

Hoewel nominaal een unie van gelijken, werd de Sovjetunie in de praktijk gedomineerd door Russen. De overheersing was zo absoluut dat het land voor het grootste deel van zijn bestaan ​​gewoonlijk (maar onjuist) "Rusland" werd genoemd. Hoewel de RSFSR technisch gezien slechts één republiek was binnen de grotere unie, was het veruit de grootste (zowel in termen van bevolking als gebied), het krachtigst en het meest ontwikkeld. De RSFSR was ook het industriële centrum van de Sovjet -Unie. Historicus Matthew White schreef dat het een open geheim was dat de federale structuur van het land "raamdressing" was voor Russische dominantie. Om die reden werden de mensen van de USSR meestal "Russen" genoemd, niet "Sovjets", omdat "iedereen wist wie de show echt had".^[145]

Republiek		Kaart van de vakbondsrepublieken tussen 1956 en 1991
1	Russische SFSR
2	Oekraïense SSR
3	Byelorussiaanse SSR
4	Uzbeek SSR
5	Kazachse SSR
6	Georgische SSR
7	Azerbeidzjan SSR
8	Litouwse SSR
9	Moldavian SSR
10	Letse SSR
11	Kirghiz SSR
12	Tadzjieks SSR
13	Armeense SSR
14	Turkmen SSR
15	Estonische SSR

Leger

Volgens de militaire wet van september 1925, de Sovjet -strijdkrachten bestond uit de Landkrachten, de Luchtmacht, de Marine, Gezamenlijke staatspolitieke directoraat (Ogpu), en de Interne troepen.^[146] De OGPU werd later onafhankelijk en trad in 1934 bij de NKVD, en dus stonden de interne troepen onder het gezamenlijke leiderschap van de verdediging en interne commissaris. Na de Tweede Wereldoorlog, Strategische raketkrachten (1959), Luchtverdedigingskrachten (1948) en National Civil Defense Forces (1970) werden gevormd, die als eerste, derde en zesde staan ​​in het officiële Sovjet -systeem van belang (grondtroepen werden tweede, luchtmacht vierde en marine vijfde).

Het leger had de grootste politieke invloed. In 1989 diende er twee miljoen soldaten verdeeld tussen 150 gemotoriseerde en 52 gepantserde divisies. Tot het begin van de jaren zestig was de Sovjet -marine een vrij kleine militaire tak, maar na de Caribische crisisonder leiding van Sergei Gorshkov, het breidde aanzienlijk uit. Het werd bekend om battlecruisers en onderzeeërs. In 1989 dienden er 500.000 mannen. De Sovjet -luchtmacht gericht op een vloot van strategische bommenwerpers en tijdens de oorlogssituatie was het uitroeien van vijandelijke infrastructuur en nucleaire capaciteit. De luchtmacht had ook een aantal vechters en tactische bommenwerpers om het leger in de oorlog te ondersteunen. Strategische raketkrachten hadden meer dan 1.400 Intercontinentale ballistische raketten (ICBMS), geïmplementeerd tussen 28 bases en 300 opdrachtcentra.

In de naoorlogse periode was het Sovjetleger direct betrokken bij verschillende militaire operaties in het buitenland. Deze omvatten de onderdrukking van de Opstand in Oost -Duitsland (1953), Hongaarse revolutie (1956) en de Invasie van Tsjechoslowakije (1968). De Sovjetunie nam ook deel aan de Oorlog in Afghanistan tussen 1979 en 1989.

In de Sovjetunie, generaal dienstplicht toegepast.

Ruimteprogramma

Aan het einde van de jaren 1950 bouwde de USSR de eerste satelliet – Spoetnik 1, die het begin van de Ruimte race, een competitie om superieure ruimtevaartcapaciteit te bereiken met de Verenigde Staten.^[147] Dit werd gevolgd door andere succesvolle satellieten, met name Sputnik 5, waar testhonden naar de ruimte werden gestuurd. Op 12 april 1961 werd de USSR gelanceerd Vostok 1, die droeg Yuri Gagarin, waardoor hij de eerste mens is die ooit in de ruimte wordt gelanceerd en een ruimtevaart voltooit.^[148] Op dat moment zijn de eerste plannen voor ruimteschepen en orbitale stations werden opgesteld in Sovjet -ontwerpkantoren, maar uiteindelijk hebben persoonlijke geschillen tussen ontwerpers en management dit verhinderd.

Wat betreft het Lunar Space -programma; USSR had alleen Een programma op geautomatiseerde ruimtevaartuigen; zonder gebruikte ruimtevaartuigen; doorgeven van het "maanrace" -gedeelte van Ruimte race.^[149]

In de jaren zeventig begonnen specifieke voorstellen voor het ontwerp van de Space Shuttle te ontstaan, maar tekortkomingen, vooral in de elektronica -industrie (snel oververhit van elektronica), stelden het programma uit tot het einde van de jaren 1980. De eerste shuttle, de Buran, vloog in 1988, maar zonder een menselijke bemanning. Nog een shuttle, Ptichka, eindigde uiteindelijk in aanbouw, omdat het shuttle -project in 1991 werd geannuleerd. Voor hun lancering in de ruimte is er vandaag een ongebruikte superkrachtraket, Energiek, wat de krachtigste ter wereld is.^[150]

In de late jaren tachtig slaagde de Sovjet -Unie erin de Mir orbitaal station. Het was gebouwd op de constructie van Salyut stations En de enige rol was onderzoekstaken van civiele kwaliteit.^[151][152]

MIR was het enige orbitale station dat van 1986 tot 1998 in werking was. Geleidelijk werden er andere modules aan toegevoegd, waaronder Amerikaanse. Het station verslechterde echter snel na een brand aan boord, dus in 2001 werd besloten om het in de atmosfeer te brengen waar het afbrandde.^[151]

Economie

De Sovjetunie heeft een bevel economie, waardoor de productie en verdeling van goederen gecentraliseerd en door de overheid werden geregisseerd. De eerste bolsjewistische ervaring met een commando -economie was het beleid van Oorlogscommunisme, waarbij de nationalisatie van de industrie, gecentraliseerde distributie van output, dwangaanvraag van de landbouwproductie en pogingen om geldcirculatie, particuliere ondernemingen en te elimineren en te elimineren vrijhandel. Na de ernstige economische ineenstorting verving Lenin het oorlogscommunisme door de Nieuw economisch beleid (NEP) in 1921, legalisering van vrijhandel en particulier eigendom van kleine bedrijven. De economie herstelde hierdoor snel.^[153]

Na een lang debat onder de leden van het Politburo over het verloop van de economische ontwikkeling, tegen 1928-1929, bij het verkrijgen van de controle over het land, verliet Stalin de NEP en drong aan op volledige centrale planning, beginnend, beginnend Gedwongen collectivisatie van de landbouw en het vaststellen van draconische arbeidswetgeving. Middelen werden gemobiliseerd voor Snelle industrialisatie, wat de Sovjetcapaciteit in de zware industrie en kapitaalgoederen in de jaren dertig aanzienlijk heeft uitgebreid.^[153] De primaire motivatie voor industrialisatie was de voorbereiding op de oorlog, vooral vanwege wantrouwen van de externe kapitalistische wereld.^[154] Als gevolg hiervan werd de USSR getransformeerd van een grotendeels agrarische economie in een grote industriële macht, waardoor de weg naar de opkomst als superkracht daarna Tweede Wereldoorlog.^[155] De oorlog veroorzaakte uitgebreide verwoesting van de Sovjet -economie en infrastructuur, die een enorme wederopbouw vereisten.^[156]

Tegen het begin van de jaren veertig was de Sovjet -economie relatief geworden zelfvoorzienend; voor het grootste deel van de periode tot het creëren van Comecon, Slechts een klein deel van de binnenlandse producten werd internationaal verhandeld.^[157] Na de oprichting van de Oostelijke blok, externe handel steeg snel. De invloed van de wereld economie Op de USSR werd beperkt door vaste binnenlandse prijzen en een staatsmonopolie op buitenlandse handel.^[158] Graan- en geavanceerde consumentenfabrikanten werden grote importartikelen uit de jaren zestig.^[157] Tijdens de wapenwedloop Van de Koude Oorlog werd de Sovjet -economie belast door militaire uitgaven, zwaar gelobbyd door een krachtige bureaucratie die afhankelijk is van de wapenindustrie. Tegelijkertijd werd de USSR de grootste wapenuitval van de Derde wereld. Aanzienlijke hoeveelheden Sovjet -middelen tijdens de Koude Oorlog waren toegewezen in hulp aan de ander Socialistische staten.^[157]

Van de jaren dertig tot de ontbinding eind 1991 bleef de manier waarop de Sovjet -economie in wezen ongewijzigd bleef. De economie werd formeel geregisseerd door Centrale planning, uitgevoerd door Gosplan en georganiseerd in Vijfjarenplannen. In de praktijk waren de plannen echter sterk geaggregeerd en voorlopig, onderworpen aan AD hoc interventie door superieuren. Alle kritische economische beslissingen werden genomen door het politieke leiderschap. Toegewezen middelen en plandoelen werden meestal uitgedrukt in roebel in plaats van in fysieke goederen. Credit was ontmoedigd, maar wijdverbreid. De uiteindelijke outputallocatie werd bereikt door relatief gedecentraliseerde, niet -geplande contracting. Hoewel de prijzen in theorie wettelijk van bovenaf werden ingesteld, werden ze in de praktijk vaak onderhandeld en waren informele horizontale banden (bijvoorbeeld tussen producentenfabrieken) wijdverbreid.^[153]

Een aantal basis Diensten werden door de staat gefinancierd, zoals opleiding en gezondheidszorg. In de productiesector kregen de zware industrie en verdediging prioriteit consumentengoederen.^[159] Consumentengoederen, met name buiten grote steden, waren vaak schaars van slechte kwaliteit en beperkte variëteit. Onder de commando -economie hadden consumenten bijna geen invloed op de productie en de veranderende eisen van een bevolking met een groeiend inkomen konden niet worden voldaan door leveringen tegen rigide vaste prijzen.^[160] Een enorme ongeplande tweede economie groeide op lage niveaus samen met de geplande niveaus en bood enkele goederen en diensten die de planners niet konden. De legalisatie van sommige elementen van de gedecentraliseerde economie werd geprobeerd met de Hervorming van 1965.^[153]

Hoewel de statistieken van de Sovjet -economie notoir onbetrouwbaar zijn en de economische groei ervan moeilijk te schatten,^[161][162] Volgens de meeste accounts bleef de economie zich uitzetten tot het midden van de jaren tachtig. In de jaren 1950 en 1960 was het relatief hoge groei en haalde het in het westen.^[163] Na 1970 echter, de groei, hoewel nog steeds positief, gestaag afgenomen veel sneller en consistent dan in andere landen, ondanks een snelle toename van het kapitaal voorraad (Het aantal kapitaalverhoging werd alleen overtroffen door Japan).^[153]

Over het algemeen lag de groei van het inkomen per hoofd van de bevolking in de Sovjet -Unie tussen 1960 en 1989 iets boven het wereldgemiddelde (gebaseerd op 102 landen).^[164] Een studie uit 1986 gepubliceerd in de American Journal of Public Health beweerde dat, onder vermelding Wereldbank Gegevens, het Sovjetmodel bood een beter kwaliteit van het leven en Menselijke ontwikkeling dan markteconomieën op hetzelfde niveau van economische ontwikkeling in de meeste gevallen.^[165] Volgens Stanley Fischer en William Easterly, groei had sneller kunnen zijn. Volgens hun berekening had in 1989 het inkomen per hoofd van de bevolking twee keer hoger moeten zijn dan het was, gezien de hoeveelheid investeringen, onderwijs en bevolking. De auteurs schrijven deze slechte prestaties toe aan de lage productiviteit van kapitaal.^[166] Steven Rosefielde stelt dat de levensstandaard weigerde vanwege het despotisme van Stalin. Hoewel er na zijn dood een korte verbetering was, verviel het in stagnatie.^[167]

In 1987, Mikhail Gorbachev probeerde de economie te hervormen en nieuw leven in te blazen met zijn programma van perestroika. Zijn beleid ontspande de staatscontrole over ondernemingen, maar verving het niet door marktprikkels, wat resulteerde in een sterke daling van de output. De economie, al lijdt aan verminderde inkomsten uit de exportie van aardolie, begon in te storten. De prijzen werden nog vastgesteld en het onroerend goed was nog grotendeels eigendom van de staat tot na de ontbinding van het land.^[153][160] Gedurende het grootste deel van de periode na de Tweede Wereldoorlog tot de ineenstorting, Sovjet BBP (PPP) was de op een na grootste ter werelden derde in de tweede helft van de jaren 1980,^[168] Hoewel op een per hoofdkapita Basis, het was achter die van Eerste wereld landen.^[169] In vergelijking met landen met een vergelijkbare bbp per hoofd van de bevolking in 1928, kende de Sovjet-Unie een aanzienlijke groei.^[170]

In 1990 had het land een Human Development Index van 0,920, het plaatsen van het in de "hoge" categorie van menselijke ontwikkeling. Het was de op twee na hoogste in de Oostelijke blok, achter Tsjechoslowakije en Oost-Duitslanden de 25e in de wereld van 130 landen.^[171]

Energie

De behoefte aan brandstof daalde in de Sovjet -Unie van de jaren 1970 tot de jaren 1980,^[172] Zowel per roebel van bruto sociaal product als per roebel van industrieel product. In het begin groeide deze achteruitgang zeer snel maar vertraagde geleidelijk tussen 1970 en 1975. Vanaf 1975 en 1980 werd het nog langzamer,^{[verduidelijking nodig]} Slechts 2,6%.^[173] David Wilson, een historicus, geloofde dat de gasindustrie tegen het einde van de eeuw 40% van de Sovjet -brandstofproductie zou vertegenwoordigen. Zijn theorie kwam niet tot bloei vanwege de ineenstorting van de USSR.^[174] De USSR zou in theorie in de jaren negentig een economische groei van 2-2,5% hebben blijven hebben vanwege Sovjet -energievelden.^{[verduidelijking nodig][175]} De energiesector had echter veel moeilijkheden, waaronder de hoge militaire uitgaven en vijandige relaties van het land met de Eerste wereld.^[176]

In 1991 had de Sovjet -Unie een pijpleiding netwerk van 82.000 kilometer (51.000 km) voor Ruwe olie en nog eens 206.500 kilometer (128.300 km) voor aardgas.^[177] Producten op basis van aardolie en aardolie, aardgas, metalen, hout, landbouwproducten en een verscheidenheid aan geproduceerde goederen, voornamelijk machines, wapens en militaire uitrusting, werden geëxporteerd.^[178] In de jaren zeventig en tachtig vertrouwde de USSR sterk op de export van fossiele brandstoffen om te verdienen harde valuta.^[157] Op zijn hoogtepunt in 1988 was het de grootste producent en de tweede grootste exporteur van ruwe olie, alleen overtroffen door Saoedi-Arabië.^[179]

Wetenschap en technologie

De Sovjetunie legde grote nadruk op wetenschap en technologie Binnen zijn economie,^[180] De meest opmerkelijke Sovjet -successen in technologie, zoals het produceren van de 's werelds eerste ruimtesatelliet, meestal was de verantwoordelijkheid van het leger.^[159] Lenin geloofde dat de USSR de ontwikkelde wereld nooit zou inhalen als het net zo technologisch achteruit zou blijven als bij de oprichting. Sovjet -autoriteiten bewezen hun toewijding aan het geloof van Lenin door massale netwerken, onderzoeks- en ontwikkelingsorganisaties te ontwikkelen. In de vroege jaren zestig hebben de Sovjets 40% van de chemie -promovendi toegekend aan vrouwen, vergeleken met slechts 5% in de Verenigde Staten.^[181] Tegen 1989 behoorden Sovjetwetenschappers tot 's werelds best opgeleide specialisten in verschillende gebieden, zoals energiefysica, geselecteerde geneeskundegebieden, wiskunde, lassen en militaire technologieën. Vanwege de rigide staatsplanning en bureaucratie, de Sovjets bleven ver achter technologisch achter in chemie, biologie en computers in vergelijking met de Eerste wereld. De Sovjet -regering verzette zich tegen en vervolgde genetici ten gunste van Lysenkoïsme, a pseudowetenschap Afgewezen door de wetenschappelijke gemeenschap in de Sovjet -Unie en in het buitenland, maar ondersteund door Stalin's innerlijke kringen. Geïmplementeerd in de USSR en China resulteerde het in verminderde gewasopbrengsten en wordt algemeen aangenomen dat het heeft bijgedragen aan de Geweldige Chinese hongersnood.^[182]

Onder de Reagan -administratie, Project Socrates vastgesteld dat de Sovjetunie de verwerving van wetenschap en technologie aanpakte op een manier die radicaal anders was dan wat de VS gebruikten. In het geval van de VS werd economische prioriteiten gebruikt voor inheems onderzoek en ontwikkeling als middel om wetenschap en technologie te verwerven in zowel de particuliere als de publieke sectoren. De USSR was daarentegen aanstootgevend en defensief manoeuvreerden in de acquisitie en het gebruik van de wereldwijde technologie, om het concurrentievoordeel dat ze van de technologie hebben verkregen, te vergroten, terwijl de VS geen concurrentievoordeel had verkregen. Op technologiegebaseerde planning werd echter op een gecentraliseerde, gerichte, gerichte manier uitgevoerd die de flexibiliteit enorm belemmerde. Dit werd door de VS uitgebuit om de kracht van de Sovjetunie te ondermijnen en zo de hervorming ervan te bevorderen.^{[183][184][185]}

Vervoer

Transport was een essentieel onderdeel van de economie van het land. De Economische centralisatie van de late jaren 1920 en 1930 leidden tot de ontwikkeling van infrastructuur op massale schaal, met name de oprichting van Aeroflot, een luchtvaart onderneming.^[186] Het land had een breed scala aan vervoerswijzen over land, water en lucht.^[177] Vanwege onvoldoende onderhoud waren echter veel van de weg-, water- en Sovjet -burgerluchtvaarttransport verouderd en technologisch achteruit in vergelijking met de Eerste Wereld.^[187]

Sovjet -spoorvervoer was de grootste en meest intensief gebruikte ter wereld;^[187] Het was ook beter ontwikkeld dan de meeste westerse tegenhangers.^[188] Tegen het einde van de jaren zeventig en vroege jaren 1980 riepen Sovjet -economen op tot de bouw van meer wegen om enkele lasten van de spoorwegen te verlichten en de Sovjet te verbeteren overheidsbegroting.^[189] De straatnetwerk en auto -industrie^[190] bleef onderontwikkeld,^[191] en zandwegen waren gebruikelijk buiten grote steden.^[192] Sovjet -onderhoudsprojecten bleken niet in staat om te zorgen voor zelfs de weinige wegen die het land had. Tegen het begin van de jaren tachtig probeerden de Sovjet-autoriteiten het wegprobleem op te lossen door de bouw van nieuwe te bestellen.^[192] Ondertussen groeide de auto -industrie sneller dan de wegenbouw.^[193] Het onderontwikkelde wegennet leidde tot een groeiende vraag naar openbaar vervoer.^[194]

Ondanks verbeteringen waren verschillende aspecten van de transportsector nog steeds^[wanneer?] Bespot met problemen als gevolg van verouderde infrastructuur, gebrek aan investeringen, corruptie en slechte besluitvorming. Sovjet -autoriteiten konden niet voldoen aan de groeiende vraag naar transportinfrastructuur en -diensten.

De Sovjet koopvaardijvloot was een van de grootste ter wereld.^[177]

Demografie

Overtollige doden overal Eerste Wereldoorlog en de Russische burgeroorlog (inclusief de naoorlogse hongersnood) bedroeg een gecombineerd totaal van 18 miljoen,^[195] Ongeveer 10 miljoen in de jaren dertig,^[38] en meer dan 26 miljoen in 1941-1945. De naoorlogse Sovjetbevolking was 45 tot 50 miljoen kleiner dan het zou zijn geweest als de demografische groei van de vooroorlogs was doorgegaan.^[196] Volgens Catherine Merridale, "... Redelijke schatting zou het totale aantal overtollige sterfgevallen voor de hele periode ergens ongeveer 60 miljoen plaatsen. "^[197]

De geboortecijfer van de USSR daalde van 44,0 per duizend in 1926 tot 18,0 in 1974, voornamelijk als gevolg van toenemende urbanisatie en de stijgende gemiddelde leeftijd van huwelijken. De sterftecijfer demonstreerde ook een geleidelijke afname - van 23,7 per duizend in 1926 tot 8,7 in 1974. In het algemeen waren de geboortecijfers van de zuidelijke republieken in Transcaucasia en Centraal -Azië aanzienlijk hoger dan die in de noordelijke delen van de Sovjetunie, en in sommige Gevallen namen zelfs toe in de periode na de Tweede Wereldoorlog, een fenomeen dat gedeeltelijk werd toegeschreven aan langzamere percentages van verstedelijking en traditioneel eerdere huwelijken in de zuidelijke republieken.^[198] Sovjet Europa ging naar subvervanging vruchtbaarheid, terwijl Sovjet Centraal -Azië bleef de bevolkingsgroei vertonen ver boven de vruchtbaarheid op vervangingsniveau.^[199]

Het einde van de jaren zestig en de jaren 1970 waren getuige van een omkering van het afnemende traject van de mate van sterfte in de USSR, en was vooral opmerkelijk bij mannen van werkende leeftijd, maar was ook heersen in Rusland en andere overwegend Slavische gebieden van het land.^[200] Uit een analyse van de officiële gegevens uit de late jaren 1980 bleek dat na verslechtering van de late jaren zeventig en de vroege jaren 1980 de sterfte voor volwassenen opnieuw begon te verbeteren.^[201] Het sterftecijfer van de baby nam toe van 24,7 in 1970 tot 27,9 in 1974. Sommige onderzoekers beschouwden de opkomst als meestal reëel, een gevolg van verslechterende gezondheidstoestand en diensten.^[202] De stijgingen in zowel volwassen als kindersterfte werden niet verklaard of verdedigd door Sovjet -functionarissen, en de Sovjetregering stopte met het publiceren van alle sterfstatistieken gedurende tien jaar. Sovjet-demografen en gezondheidsspecialisten bleven zwijgen over de sterfte toeneemt tot het einde van de jaren tachtig, toen de publicatie van sterftegegevens werd hervat en onderzoekers konden verdiepen in de echte oorzaken.^[203]

Vrouwen en vruchtbaarheid

Onder Lenin heeft de staat expliciete verplichtingen gedaan om de gelijkheid van mannen en vrouwen te bevorderen. Veel vroege Russische feministen en gewone Russische werkende vrouwen namen actief deel aan de revolutie, en nog veel meer werden getroffen door de gebeurtenissen in die periode en het nieuwe beleid. Vanaf oktober 1918 liberaliseerde de regering van Lenin de echtscheiding en abortuswetten, decriminaliseerde homoseksualiteit (opnieuw gecriminaliseerd in de jaren dertig), stond samenwonen toe en luidden een groot aantal hervormingen toe.^[204] Zonder anticonceptie, het nieuwe systeem produceerde vele gebroken huwelijken, evenals talloze buiten-drievoudige kinderen.^[205] De epidemie van echtscheidingen en buitenechtelijke affaires creëerde sociale ontberingen toen Sovjetleiders wilden dat mensen hun inspanningen concentreerden op het groeien van de economie. Vrouwen controleren over hun vruchtbaarheid leidde ook tot een steile daling van het geboortecijfer, gezien als een bedreiging voor de militaire macht van hun land. Tegen 1936 keerde Stalin de meeste liberale wetten om, in een pronatalistisch tijdperk dat tientallen jaren duurde.^[206]

Tegen 1917 werd Rusland de eerste geweldige kracht om vrouwen het stemrecht te geven.^[207] Na zware slachtoffers in de Eerste Wereldoorlog en II, overtroffen vrouwen in het aantal mannen in Rusland met een verhouding van 4: 3.^[208] Dit droeg bij aan de grotere rol die vrouwen in de Russische samenleving speelden in vergelijking met andere grote krachten op dat moment.

Opleiding

Anatoly Lunacharsky werd de eerste Mensencommissaris voor het onderwijs van Sovjet -Rusland. In het begin legden de Sovjet -autoriteiten grote nadruk op de eliminatie van analfabetisme. Alle linkshandige kinderen werden gedwongen om met hun rechterhand in het Sovjet-schoolsysteem te schrijven.^{[209][210][211][212]} Geletterde mensen werden automatisch aangenomen als leraren. Gedurende een korte periode werd kwaliteit opgeofferd voor kwantiteit. Tegen 1940 kon Stalin aankondigen dat analfabetisme was geëlimineerd. Gedurende de jaren dertig, sociale mobiliteit Rose scherp, dat is toegeschreven aan hervormingen in het onderwijs.^[213] In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog breidde het onderwijssysteem van het land dramatisch uit, wat een enorm effect had. In de jaren zestig hadden bijna alle kinderen toegang tot onderwijs, waarbij de enige uitzondering die in afgelegen gebieden wonen. Nikita Khroesjtsjov Probeerde onderwijs toegankelijker te maken, waardoor kinderen duidelijk waren dat onderwijs nauw verbonden was met de behoeften van de samenleving. Onderwijs werd ook belangrijk om aanleiding te geven tot de Nieuwe man.^[214] Burgers die rechtstreeks het personeel betreden, hadden het grondwettelijke recht op een baan en om te bevrijden beroepsopleiding.

De onderwijssysteem was sterk gecentraliseerd en universeel toegankelijk voor alle burgers, met bevestigende actie voor aanvragers uit landen geassocieerd met culturele achterstand. Als onderdeel van de generaal antisemitisch beleid, een onofficieel Joods quotum was toegepast^[wanneer?] in de toonaangevende instellingen voor hoger onderwijs door Joodse aanvragers te onderwerpen aan strengere toelatingsexamens.^{[215][216][217][218]} Het Brezhnev -tijdperk introduceerde ook een regel die alle universitaire aanvragers verplichtte om een ​​referentie van de lokale te presenteren Komol partijsecretaris.^[219] Volgens statistieken uit 1986 was het aantal studenten van het hoger onderwijs per bevolking van 10.000 181 voor de USSR, vergeleken met 517 voor de VS.^[220]

Nationaliteiten en etnische groepen

De Sovjetunie was een etnisch divers land, met meer dan 100 verschillende etnische groepen. De totale bevolking van het land werd geschat op 293 miljoen in 1991. Volgens een schatting van 1990 was de meerderheid van de bevolking Russen (50,78%), gevolgd door Oekraïners (15,45%) en Oezbeks (5,84%).^[221] Over het algemeen toonde de etnische demografie van het land in 1989 aan dat 69,8% was Oost -Slavisch, 17,5% was Turks, 1,6% was Armeniërs, 1,6% was Balts, 1,5% was Finnic, 1,5% was Tadzjieks, 1,4% was Georgisch, 1,2% was Moldavisch en 4,1% was van andere verschillende etnische groepen.^[222]

Alle burgers van de USSR hadden hun eigen etnische banden. De etniciteit van een persoon werd op zestienjarige leeftijd gekozen door de ouders van het kind.^[223] Als de ouders het niet eens waren, werd het kind automatisch de etniciteit van de vader toegewezen. Mede door het Sovjetbeleid werden enkele van de kleinere etnische groepen van minderheden beschouwd als onderdeel van grotere, zoals de Mingrelians van Georgië, die werden geclassificeerd met de taalkundig verwante Georgiërs.^[224] Sommige etnische groepen waren vrijwillig geassimileerd, terwijl andere met geweld werden binnengebracht. Russen, Wit -Russië, en Oekraïners, die allemaal Oost -Slavisch en orthodox waren, deelden nauwe culturele, etnische en religieuze banden, terwijl andere groepen dat niet deden. Met meerdere nationaliteiten die op hetzelfde grondgebied leven, etnische antagonismen ontwikkeld door de jaren heen.^{[225][neutraliteit is twijfelachtig]}

Leden van verschillende etnische groepen namen deel aan wetgevende instanties. Machtsorganen zoals het politburo, het secretariaat van het centrale comité enz., Waren formeel etnisch neutraal, maar in werkelijkheid waren etnische Russen oververtegenwoordigd, hoewel er ook niet-Russische leiders waren in de Sovjet -leiderschap, zoals Joseph Stalin, Grigory Zinoviev, Nikolai podgorny of Andrei Gromyko. Tijdens het Sovjettijdperk migreerden een aanzienlijk aantal etnische Russen en Oekraïners naar andere Sovjetrepublieken, en velen van hen vestigden zich daar. Volgens de laatste volkstelling in 1989 hadden de Russische "diaspora" in de Sovjetrepublieken 25 miljoen bereikt.^[226]

• 

  Ethnografische kaart van de Sovjet -Unie, 1941

• 

  Ethnografische kaart van de Sovjet -Unie, 1970

Gezondheid

In 1917, vóór de revolutie, lagen de gezondheidsproblemen aanzienlijk achter die van ontwikkelde landen. Zoals Lenin later opmerkte: "ofwel de luizen zullen het socialisme verslaan, of socialisme zal de luizen verslaan".^[227] Het Sovjet -principe van gezondheidszorg werd bedacht door de Mensencommissaris voor gezondheid in 1918. De gezondheidszorg moest door de staat worden gecontroleerd en zou destijds een revolutionair concept aan haar burgers worden verstrekt. Artikel 42 van de 1977 Sovjet -grondwet gaf alle burgers de Recht op gezondheid Bescherming en gratis toegang tot gezondheidsinstellingen in de USSR. Voordat Leonid Brezhnev Werd algemeen secretaris, het Sovjet -gezondheidszorgsysteem werd door veel buitenlandse specialisten hoog in het hoogst gehouden. Dit veranderde echter van de toetreding van Brezhnev en Mikhail GorbachevDe ambtstermijn als leider, waarin het gezondheidszorgsysteem sterk werd bekritiseerd voor veel basisfouten, zoals de kwaliteit van de dienstverlening en de oneffenheden in de voorziening.^[228] Minister van Volksgezondheid Yevgeniy Chazov, tijdens de 19e congres van de Communistische Partij van de Sovjet -Unie, terwijl ze benadrukken van successen als de meeste artsen en ziekenhuizen ter wereld, erkende de gebieden van het systeem voor verbetering en vonden dat miljarden van roebel werden verspild.^[229]

Na de revolutie ging de levensverwachting voor alle leeftijdsgroepen omhoog. Deze statistiek op zichzelf werd door sommigen gezien dat de socialistisch systeem was superieur aan de kapitalistisch systeem. Deze verbeteringen bleven in de jaren zestig toen de statistieken aangaven dat de levensverwachting die van de Verenigde Staten kort overtrof. De levensverwachting begon te dalen in de jaren zeventig, mogelijk vanwege alcohol misbruik. Tegelijkertijd begon de kindersterfte te stijgen. Na 1974 stopte de regering met het publiceren van statistieken hierover. Deze trend kan gedeeltelijk worden verklaard door het aantal zwangerschappen dat drastisch stijgt in het Aziatische deel van het land waar kindersterfte het hoogst was, terwijl het aanzienlijk daalde in het meer ontwikkelde Europese deel van de Sovjet -Unie.^[230]

Tandheelkunde

Sovjet tandheelkundige technologie en tandgezondheid werden notoir slecht beschouwd. In 1991 had de gemiddelde 35-jarige 12 tot 14 holtes, vullingen of ontbrekende tanden. Tandpasta was vaak niet beschikbaar en tandenborstels voldeden niet aan de normen van de moderne tandheelkunde.^[231][232]

Taal

Onder Lenin gaf de overheid kleine taalgroepen hun eigen schrijfsystemen.^[233] De ontwikkeling van deze schrijfsystemen was zeer succesvol, hoewel sommige fouten werden gedetecteerd. Tijdens de latere dagen van de USSR, landen met hetzelfde meertalig Situatie implementeerde vergelijkbaar beleid. Een ernstig probleem bij het maken van deze schrijfsystemen was dat de talen verschilden dialectaal enorm van elkaar.^[234] Wanneer een taal een schrijfsysteem had gekregen en in een opmerkelijke publicatie verscheen, zou deze de status "officiële taal" bereiken. Er waren veel minderheidstalen die nooit hun eigen schrijfsysteem hebben ontvangen; Daarom werden hun sprekers gedwongen een tweede taal.^[235] Er zijn voorbeelden waarin de regering zich terugtrok uit dit beleid, met name onder Stalin, waar onderwijs werd stopgezet in talen die niet wijdverbreid waren. Deze talen werden vervolgens geassimileerd in een andere taal, meestal Russisch.^[236] Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden sommige minderheidstalen verboden en hun sprekers beschuldigd van samenwerking met de vijand.^[237]

Als het meest gesproken over de vele talen van de Sovjet -Unie, Russisch de facto functioneerde als een officiële taal, als de "taal van interetnische communicatie" (Russisch: язык межнационального общения), maar nam alleen aan de de jure Status als de officiële nationale taal in 1990.^[238]

Geloof

Christendom en Islam had het hoogste aantal aanhangers onder de religieuze burgers.^[239] Oosterse christendom overheersend onder christenen, met het Russische traditionele Russisch orthodoxe kerk De grootste zijn Christelijke denominatie. Ongeveer 90% van de moslims van de Sovjet -Unie Soennieten, met SHIAS geconcentreerd zijn in de Azerbeidzjan SSR.^[239] Kleinere groepen inbegrepen rooms-katholieken, Joden, Boeddhisten, en een verscheidenheid van Protestant denominaties (vooral Baptisten en Lutheranen).^[239]

Religieuze invloed was sterk geweest in het Russische rijk. De Russisch -orthodoxe kerk genoot een bevoorrechte status als de kerk van de monarchie en nam deel aan het uitvoeren van officiële staatsfuncties.^[240] De onmiddellijke periode na de oprichting van de Sovjetstaat omvatte een strijd tegen de orthodoxe kerk, die de revolutionairen als een bondgenoot van de voormalige beschouwden heersende klassen.^[241]

In de Sovjetwetgeving was de "vrijheid om religieuze diensten vast te houden" grondwettelijk gegarandeerd, hoewel de regerende communistische partij religie als onverenigbaar met de Marxist geest van Wetenschappelijk materialisme.^[241] In de praktijk heeft het Sovjet -systeem geabonneerd op een beperkte interpretatie van dit recht, en in feite een reeks officiële maatregelen gebruikt om religie te ontmoedigen en de activiteiten van religieuze groepen te beteugelen.^[241]

1918 Council of People's Commissars Besluit dat de Russische SFSR als een seculiere staat vestigde, heeft ook besloten dat "de leer van religie in alle [plaatsen] waar onderwerpen van algemene instructies worden onderwezen, verboden is. Burgers kunnen lesgeven en kunnen religie privé worden onderwezen."^[242] Onder verdere beperkingen, die in 1929 zijn aangenomen, omvatten uitdrukkelijke verboden over een reeks kerkactiviteiten, waaronder vergaderingen voor georganiseerd Bijbel studie.^[241] Zowel christelijke als niet-christelijke vestigingen werden in de jaren 1920 en 1930 door de duizenden gesloten. Tegen 1940 waren maar liefst 90% van de kerken, synagogen en moskeeën die in 1917 actief waren gesloten.^[243]

De Sovjet -Unie was officieel een seculiere staat,^[244][245] Maar een "door de overheid gesponsord programma van gedwongen conversie naar atheïsme"werd uitgevoerd onder de doctrine van Staat atheïsme.^{[246][247][248]} De regering richtte zich op religies op basis van staatsbelangen, en hoewel de meeste georganiseerde religies nooit verboden waren, werden religieus eigendom in beslag genomen, gelovigen werden lastiggevallen en religie werd belachelijk gemaakt terwijl atheïsme werd gepropageerd op scholen.^[249] In 1925 stichtte de regering de League of Militant Atheists om de propaganda -campagne te intensiveren.^[250] Dienovereenkomstig, hoewel persoonlijke uitingen van religieus geloof niet expliciet verboden waren, werd een sterk gevoel van sociaal stigma opgelegd door de formele structuren en massamedia, en het werd over het algemeen als onaanvaardbaar beschouwd voor leden van bepaalde beroepen (leraren, staatsbureaucraten, soldaten)) openlijk religieus zijn. Terwijl de vervolging versnelde na de machtsopkomst van Stalin, werd een heropleving van de orthodoxie door de regering tijdens de Tweede Wereldoorlog bevorderd en de Sovjet -autoriteiten probeerden de Russisch -orthodoxe kerk te beheersen in plaats van te liquideren. Tijdens de eerste vijf jaar van de Sovjetmacht voerden de bolsjewieken 28 Russisch -orthodoxe bisschoppen en meer dan 1200 Russisch -orthodoxe priesters uit. Vele anderen werden gevangen of verbannen. Gelovigen werden lastiggevallen en vervolgd. De meeste seminaries waren gesloten en de publicatie van het meeste religieuze materiaal was verboden. Tegen 1941 bleven slechts 500 kerken open uit ongeveer 54.000 bestaan ​​vóór de Eerste Wereldoorlog I.

Overtuigd dat religieus anti-sovjetisme was tot het verleden tot het verleden geworden, en met de dreigende dreiging van oorlog, begon het Stalin -regime in de late jaren dertig te verschuiven naar een meer gematigd religiebeleid.^[251] Sovjet religieuze vestigingen kwamen overweldigend bijeen om de oorlogsinspanning tijdens de Tweede Wereldoorlog te ondersteunen. Te midden van andere accommodaties voor religieus geloof na de Duitse invasie werden kerken heropend. Radio Moskou begon met het uitzenden van een religieus uur en een historische ontmoeting tussen Stalin en Orthodox Church Leader Patriarch Sergius van Moskou werd gehouden in 1943. Stalin had de meerderheid van de religieuze mensen in de USSR zelfs tot het einde van de jaren tachtig.^[251] De algemene neiging van deze periode was een toename van religieuze activiteit onder gelovigen van alle religies.^[252]

Onder Nikita Khroesjtsjov, het staatsleiderschap botste met de kerken in 1958-1964, een periode waarin atheïsme werd benadrukt in het educatieve curriculum en talloze staatspublicaties bevorderden atheïstische opvattingen.^[251] Tijdens deze periode daalde het aantal kerken van 20.000 naar 10.000 van 1959 tot 1965, en het aantal synagogen daalde van 500 naar 97.^[253] Het aantal werkende moskeeën daalde ook en daalde binnen een decennium van 1500 tot 500.^[253]

Religieuze instellingen bleven gecontroleerd door de Sovjet -regering, maar kerken, synagogen, tempels en moskeeën kregen allemaal meer speelruimte in de Brezhnev -tijdperk.^[254] Officiële betrekkingen tussen de orthodoxe kerk en de regering verwarmden opnieuw tot het punt dat de Brezhnev -regering twee keer geëerde orthodoxe patriarch Alexy I met de Orde van de rode vlag van arbeid.^[255] Een peiling van de Sovjet -autoriteiten in 1982 registreerde 20% van de Sovjetbevolking als 'actieve religieuze gelovigen'.^[256]

Nalatenschap

De erfenis van de USSR blijft een controversieel onderwerp. Het sociaal-economische karakter van Communistische staten zoals de USSR, vooral onder Stalin, is ook veel gedebatteerd, waardoor hij een vorm van een vorm van wordt bestempeld bureaucratisch collectivisme, staatskapitalisme, Staat het socialisme, of een totaal uniek manier van produceren.^[258] De USSR heeft gedurende een lange periode een breed scala aan beleidsregels geïmplementeerd, met een grote hoeveelheid tegenstrijdige beleidsmaatregelen die door verschillende leiders werd geïmplementeerd. Sommigen hebben er een positief beeld van, terwijl anderen van cruciaal belang zijn voor het land en het een repressief noemen oligarchie.^[259] De meningen over de USSR zijn complex en zijn in de loop van de tijd veranderd, met verschillende generaties met verschillende opvattingen over de kwestie en over het Sovjetbeleid dat overeenkomt met afzonderlijke tijdsperioden tijdens zijn geschiedenis.^[260] Leftisten hebben grotendeels verschillende opvattingen over de USSR. Terwijl sommige linksen zoals anarchisten en andere Libertarische socialisten, ben het ermee eens dat het de werknemers niet controle gaf over de wijze van productie en was een gecentraliseerde oligarchie, anderen hebben meer positieve meningen over de Bolsjewist beleid en Vladimir Lenin. Veel anti-stalinistische linksen zoals anarchisten zijn uiterst kritisch over het Sovjet -autoritarisme en repressie. Veel van de kritiek die het ontvangt, is rondom gericht Massacres in de Sovjetunie, het gecentraliseerde hiërarchie aanwezig in de USSR en massale politieke repressie, evenals geweld tegen critici van de overheid en politieke dissidenten zoals andere linksen. Critici wijzen ook op het niet implementeren van substantiële werknemerscoöperaties of het implementeren van werknemersbevrijding en corruptie en de Sovjet -autoritaire aard.^[261]

Veel Russen en andere voormalige Sovjetburgers hebben Nostalgie voor de USSR, wijzend op de meeste infrastructuur die wordt gebouwd tijdens de Sovjet -tijden, verhoogde werkzekerheid, verhoogd alfabetisering, verhoogde calorie -inname en verondersteld etnisch pluralisme in de Sovjetunie en politieke stabiliteit. De Russische revolutie wordt ook gezien in een positief licht en het leiderschap van Lenin, Nikita Khroesjtsjov en de latere USSR, hoewel velen zien Joseph Stalin's Rule als positief voor het land.^[262] In Armenië, 12% van de respondenten zei dat de instorting van de USSR goed deed, terwijl 66% zei dat het kwaad deed. In Kirgizisch, 16% van de respondenten zei dat de ineenstorting van de USSR goed deed, terwijl 61% zei dat het kwaad deed.^[263] In een 2018 Beoordeling Sociologische groep Poll, 47% van de Oekraïense respondenten had een positieve mening over de Sovjetleider Leonid Brezhnev, die de Sovjetunie regeerde van 1964 tot 1982.^[264] Uit een peiling van 2021 uitgevoerd door het Levada Center bleek dat 49% van de Russen de voorkeur geeft aan het politieke systeem van de USSR, terwijl 18% de voorkeur geeft aan het huidige politieke systeem en 16% de voorkeur zou geven aan een westerse democratie. Nog eens 62% van de ondervraagde mensen gaf de voorkeur aan het Sovjet-systeem van centrale planning, terwijl 24% de voorkeur geeft aan een marktgebaseerd systeem.^[265] Veel van de bewondering van de USSR komt voort uit de tekortkomingen van de moderne post-Sovjet-regeringen zoals de controle door oligarchen, corruptie en verouderde infrastructuur uit het Sovjet-tijdperk, evenals de opkomst en dominantie van georganiseerde misdaad na de ontbinding van de Sovjetunie Allemaal direct naar nostalgie leiden.^[266]

De periode 1941–1945 van de Tweede Wereldoorlog is nog steeds bekend in Rusland als de "Grote Patriottische Oorlog"De oorlog werd een onderwerp van groot belang in de bioscoop, literatuur, geschiedenislessen op school, de massamedia en de kunst. Als gevolg van de massale verliezen leed door de militaire en burgers tijdens het conflict, Dag van de Overwinning Gevierd op 9 mei is nog steeds een van de belangrijkste en emotionele datums in Rusland.^[267]

In de voormalige Sovjetrepublieken

In sommige Sovjetrepublieken is er een meer negatieve kijk op de USSR, hoewel er geen unanimiteit over is. Grotendeels vanwege de Holodomor, etnisch Oekraïners heb er een negatief beeld van.^[268] Russisch-Valkende Oekraïners van de zuidelijke en oostelijke regio's van Oekraïne hebben een positiever beeld van de USSR. In sommige landen met intern conflict is er ook nostalgie voor de USSR, vooral voor vluchtelingen van de Post-Sovjet-conflicten die gedwongen zijn hun huizen te ontvluchten en zijn ontheemd. Deze nostalgie is minder een bewondering voor het land of het beleid dan het verlangen om naar hun huizen terug te keren en niet in armoede te leven. De vele Russische enclaves in de voormalige USSR -republieken zoals zoals Transnistria heb er in een algemeen een positieve herinnering aan.^[269]

Door de politieke links

De kijk van links op de USSR is complex. Hoewel sommige linksen de USSR beschouwen als een voorbeeld van het staatskapitalisme of dat het een oligarchische staat was, bewonderen andere linksen Vladimir Lenin en de Russische revolutie.^[270] Raadcommunisten Bekijk de USSR in het algemeen als niet creëren Klasbewustzijn, veranderen in een corrupte staat waarin de elite de samenleving beheerste.

Anarchisten zijn ook kritisch over het land en labelen het Sovjet -systeem als rood fascisme. Factoren die bijdragen aan de anarchistische vijandigheid naar de USSR omvatte de Sovjetaanvallen tegen de Makhnovistische beweging Na een eerste alliantie, de onderdrukking van de anarchist Kronstadt rebellie, en de nederlaag van de rivaliserende anarchistische facties door de Sovjet-ondersteunde communistische factie tijdens de Spaanse Burgeroorlog.^[271]

Maoïsten hebben ook een gemengde mening over de USSR, die het negatief bekijken tijdens de Sino-Sovjet-splitsing en het aan de kaak stellen als revisionistisch en keerde terug naar het kapitalisme. De Chinese regering verwoordde in 1963 haar kritiek op het systeem van de USSR en bevorderde de ideologische lijn van China als alternatief.^[272][273]

Cultuur

De cultuur van de Sovjet -Unie passeerde verschillende fasen tijdens het bestaan ​​van de USSR. Tijdens het eerste decennium na de revolutie waren er relatieve vrijheid en experimenteerden kunstenaars met verschillende stijlen om een ​​onderscheidende Sovjetstijl te vinden. Lenin wilde dat kunst toegankelijk zou zijn voor het Russische volk. Aan de andere kant werden honderden intellectuelen, schrijvers en kunstenaars verbannen of geëxecuteerd, en hun werk verboden, zoals Nikolay Gumilyov die werd neergeschoten voor vermeende samenzwering tegen het bolsjewistische regime, en Yevgeny zamyatine.^[274]

De overheid moedigde verschillende trends aan. In kunst en literatuur verspreidden talloze scholen, sommige traditionele en anderen radicaal experimenteel,. Communistische schrijvers Maxim Gorky en Vladimir Mayakovsky waren actief gedurende deze tijd. Als een middel om een ​​grotendeels analfabete samenleving te beïnvloeden, kregen films aanmoediging van de staat en veel van regisseur Sergei EisensteinHet beste werkdata van deze periode.

Tijdens de heerschappij van Stalin werd de Sovjetcultuur gekenmerkt door de opkomst en overheid van de door de overheid opgelegde stijl van socialistisch realisme, waarbij alle andere trends ernstig worden onderdrukt, met zeldzame uitzonderingen, zoals Mikhail Bulgakov's werken. Veel schrijvers werden gevangengezet en gedood.^[275]

Volgens de Khroesjtsjov dooi, censuur was verminderd. Gedurende deze tijd ontwikkelde zich een onderscheidende periode van de Sovjetcultuur, gekenmerkt door conformistisch openbare leven en een intense focus op persoonlijk leven. Grotere experimenten in kunstvormen was opnieuw toegestaan, wat resulteerde in de productie van meer geavanceerd en subtiel kritisch werk. Het regime maakte zijn nadruk op socialistisch realisme los; Zo bijvoorbeeld bijvoorbeeld veel protagonisten van de romans van de auteur Yury Trifonov bezorgde zich met problemen van het dagelijks leven in plaats van het opbouwen van socialisme. Ondergrondse dissident literatuur, bekend als Samizdat, ontwikkeld tijdens deze late periode. In de architectuur was het Khroesjtsjov -tijdperk meestal gericht op functioneel ontwerp in tegenstelling tot de zeer gedecoreerde stijl van het tijdperk van Stalin. In muziek, in reactie op de toenemende populariteit van vormen van populaire muziek zoals jazz in het Westen, waren veel jazzorkesten toegestaan ​​in de USSR, met name het Melodiya -ensemble, genoemd naar het principiële platenlabel in de USSR.

In de tweede helft van de jaren tachtig, het beleid van Gorbatsjov van perestroika en Glasnost aanzienlijk uitgebreid vrijheid van meningsuiting door het hele land in de media en de pers.^[276]

Sport

Opgericht op 20 juli 1924 in Moskou, Sovetsky Sport was de eerste sportkrant van de Sovjet -Unie.

De Sovjet Olympisch Comité gevormd op 21 april 1951 en de IOC herkende het nieuwe lichaam in zijn 45e sessie. In hetzelfde jaar, toen de Sovjet -vertegenwoordiger Konstantin Andrianov een IOC -lid werd, trad de USSR officieel toe tot de Olympische beweging. De 1952 Zomer Olympische Spelen In Helsinki werd aldus de eerste Olympische Spelen voor Sovjet -atleten. De Sovjet -Unie was de grootste rivaal van de Verenigde Staten op de Olympische Zomerspelen, winnen Zes van zijn negen optredens op de Spelen en ook zes keer bovenaan de medaille telling op de Olympische Winterspelen. Het Sovjet -Unie -succes van de Olympische Spelen is toegeschreven aan zijn grote investeringen in sport om zijn superkrachtimago en politieke invloed op een wereldwijd podium aan te tonen.^[277]

De Nationaal Ice Hockey Team van Sovjetunie won bijna elke wereldkampioenschap en Olympisch toernooi Tussen 1954 en 1991 en is nooit in een medaille gefaald Internationale ijshockeyfederatie (IIHF) toernooi waarin ze deelnamen.

De komst^[wanneer?] Van de door de staat gesponsorde "fulltime amateuratleet" van de oostelijke bloklanden is de ideologie van de pure amateur verder uitgehold, omdat het de zelf gefinancierde amateurs van de westerse landen in het nadeel bracht. De Sovjet-Unie kwam teams van atleten binnen die allemaal nominaal studenten, soldaten waren of in een beroep werkten-in werkelijkheid betaalde de staat veel van deze concurrenten om fulltime te trainen.^[278] Desalniettemin heeft het IOC gehouden aan de traditionele regels met betrekking tot amateurisme.^[279]

Een rapport uit 1989 door een commissie van de Australische senaat beweerde dat "er nauwelijks een medaillewinnaar is in de Moskou -spellen, zeker geen gouden medaillewinnaar ... die niet op een soort drugs is: meestal verschillende soorten. De Moskou -games waren misschien wel de spellen van de Chemists genoemd ".^[280]

Een lid van de IOC Medical Commission, Manfred Donike, heeft privé aanvullende tests uitgevoerd met een nieuwe techniek voor het identificeren van abnormale niveaus van testosteron door het meten van de verhouding tot epitestosteron in urine. Twintig procent van de exemplaren die hij testte, inclusief die van zestien gouden medaillewinnaars, zou hebben geresulteerd in disciplinaire procedures als de tests officieel waren geweest. De resultaten van Donike's onofficiële tests overtuigden later het IOC om zijn nieuwe techniek toe te voegen aan hun testprotocollen.^[281] Het eerste gedocumenteerde geval van "Bloeddoping"vond plaats op de Olympische Zomerspelen 1980 toen een hardloper^[wie?] werd getransfuseerd met twee pinten bloed voordat ze medailles wonnen in de 5000 m en 10.000 m.^[282]

Documentatie verkregen in 2016 onthulde de plannen van de Sovjet -Unie voor een doping -systeem in de gehele staat in track en veld Ter voorbereiding op de 1984 Zomer Olympische Spelen in Los Angeles. Gedateerd vóór de beslissing om de games uit 1984 te boycotten, beschreef het document de bestaande steroïdenactiviteiten van het programma, samen met suggesties voor verdere verbeteringen. Dr. Sergei Portugalov van het Instituut voor fysieke cultuur bereidde de communicatie op, gericht op het hoofd van de Sovjet -Unie. Portugalov werd later een van de leidende cijfers die betrokken waren bij de implementatie van Russische doping vóór de Olympische Zomerspelen 2016.^[283]

Omgeving

Het officiële Sovjet -milieubeleid heeft altijd veel belang gehecht aan acties waarin mensen de natuur actief verbeteren. Lenin's citaat "Communisme is Sovjetmacht en elektrificatie van het land!" In veel opzichten vat de focus op modernisering en industriële ontwikkeling samen. Tijdens het eerste vijfjarenplan in 1928 ging Stalin ten koste van alles het land industrialiseren. Waarden zoals milieu- en natuurbescherming zijn volledig genegeerd in de strijd om een ​​moderne industriële samenleving te creëren. Na de dood van Stalin concentreerden ze zich meer op milieuproblemen, maar de basisperceptie van de waarde van milieubescherming bleef hetzelfde.^[284]

De Sovjetmedia hebben zich altijd gericht op de enorme uitgestrektheid van land en de vrijwel onverwoestbare natuurlijke hulpbronnen. Hierdoor voelde het dat besmetting en ongecontroleerde exploitatie van de natuur geen probleem waren. De Sovjetstaat geloofde ook vast dat wetenschappelijke en technologische vooruitgang alle problemen zou oplossen. De officiële ideologie zei dat milieuproblemen onder het socialisme gemakkelijk kunnen worden opgelost, in tegenstelling tot kapitalistische landen, waar ze blijkbaar niet konden worden opgelost. De Sovjet -autoriteiten hadden een bijna niet aflatende overtuiging dat de mens de natuur kon overstijgen. Toen de autoriteiten echter moesten toegeven dat dat zo was milieuproblemen In de USSR in de jaren tachtig legden ze de problemen zo uit dat het socialisme nog niet volledig was ontwikkeld; Vervuiling in een socialistische samenleving was slechts een tijdelijke afwijking die zou zijn opgelost als het socialisme had ontwikkeld.

De Tsjernobylramp In 1986 was het eerste grote ongeluk bij een burger kerncentrale. Ongeëvenaard in de wereld, resulteerde het in een groot aantal radioactieve isotopen die in de atmosfeer werden vrijgegeven. Radioactieve doses zijn relatief ver verspreid. Na het incident werden 4.000 nieuwe gevallen van schildklierkanker gemeld, maar dit leidde tot een relatief laag aantal sterfgevallen (WHO Data, 2005).^[285] De langetermijneffecten van het ongeval zijn echter onbekend. Een ander groot ongeluk is het Kyshypm ramp.^[286]

Na de ontbinding van de Sovjetunie, er werd ontdekt dat de milieuproblemen groter waren dan wat de Sovjet -autoriteiten hadden toegegeven. De Kola -schiereiland was een van de plaatsen met duidelijke problemen. Rond de industriële steden van Monchegorsk en Norilsk, waar nikkel, wordt bijvoorbeeld gedolven, alle bossen zijn vernietigd door besmetting, terwijl de noordelijke en andere delen van Rusland zijn getroffen door emissies. In de jaren negentig waren mensen in het Westen ook geïnteresseerd in de radioactieve gevaren van nucleaire faciliteiten, buiten gebruik gesteld nucleaire onderzeeërsen de verwerking van nucleair afval of Naar nucleaire brandstof. Het was ook bekend in het begin van de jaren negentig dat de USSR radioactief materiaal had getransporteerd naar de Barents zee en Kara Zee, die later werd bevestigd door het Russische parlement. De crash van de K-141 Kursk Onderzeeër in 2000 in het Westen bracht de bezorgdheid verder uit.^[287] In het verleden waren er ongevallen met onderzeeërs K-19, K-8, a K-129, K-27, K-219 en K-278 Komsomolets.

Zie ook

Aantekeningen

Referenties

Bibliografie

• Ambler, John; Shaw, Denis J.B.; Symons, Leslie (1985). Sovjet- en Oost -Europese transportproblemen. Taylor & Francis. ISBN 978-0-7099-0557-8.
• Comrie, Bernard (1981). De talen van de Sovjetunie. Cambridge University Press (Beker) archief. ISBN 978-0-521-29877-3.
• Davies, Robert; Wheatcroft, Stephen (2004). De industrialisatie van Sovjet Rusland Volume 5: The Years of Hunger: Sovjet Agriculture 1931–1933. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-23855-8.
• Fischer, Louis (1964). Het leven van Lenin. Londen: Weidenfeld en Nicolson.
• Fischer, Stanley; Easterly, William (1994). "De Sovjet -economische achteruitgang, historische en Republikeinse gegevens" (PDF). Wereldbank. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 1 maart 2011. Opgehaald 23 oktober 2010.
• Janz, Denis (1998). Wereldchristendom en marxisme. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-511944-2.
• Lane, David Stuart (1992). Sovjet -samenleving onder Perestroika. Routledge. ISBN 978-0-415-07600-5.
• Leggett, George (1981). De Cheka: Lenin's Political Police. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-822552-2.
• Lewin, Moshe (1969). Lenin's laatste strijd. Vertaald door Sheridan Smith, A. M. Londen: Faber en Faber.
• Rayfield, Donald (2004). Stalin en zijn Hangmen: een gezaghebbend portret van een tiran en degenen die hem dienden. Vikingpers. ISBN 978-0-375-75771-6.
• Ostrovsky, Alexander (2010). Кто поставил горбачёва? (Wie zette Gorbachev?) -м.: Алassen иэ-ээсо, 2010.-544 с. ISBN 978-5-699-40627-2
• Ostrovsky, Alexander (2011). Глупость или изена? Раследование гибели ссср. (Domiditeit of verraad? Onderzoek naar de dood van de USSR) М.: Форум, крысский мост-9д, 2011.-864 с. ISBN 978-5-89747-068-6
• Service, Robert (2000). Lenin: een biografie. Londen: Macmillan. ISBN 978-0-333-72625-9.
• Simon, Gerard (1974). Kerk, staat en oppositie in de U.S.S.R. Berkeley en Los Angeles: University of California Press. ISBN 978-0-520-02612-4.
• Volkogonov, Dmitri (1994). Lenin: Life and Legacy. Vertaald door Shukman, Harold. Londen: HarperCollins. ISBN 978-0-00-255123-6.
• White, James D. (2001). Lenin: The Practice and Theory of Revolution. Europese geschiedenis in perspectief. Basingstoke, Engeland: Palgrave. ISBN 978-0-333-72157-5.
• Wilson, David (1983). De vraag naar energie in de Sovjetunie. Taylor & Francis. ISBN 978-0-7099-2704-4.
• Wereldbank en OESO (1991). Een studie van de Sovjet -economie. Vol. 3. Internationaal Monetair Fonds. ISBN 978-92-64-13468-3.
• Palat, Madhavan K. (2001). Sociale identiteiten in revolutionair Rusland. VK: Palgrave. ISBN 978-0-333-92947-6. Opgehaald 26 mei 2012.
• Warshofsky Lapidus, Gail (1978). Vrouwen in de Sovjet -samenleving: gelijkheid, ontwikkeling en sociale verandering. Berkeley, CA: University of California Press. ISBN 978-0-520-03938-4.
• Wheatcroft, Stephen (1996). "De schaal en aard van Duitse en Sovjet -repressie en massamoorden, 1930–45" (PDF). Europa-Asia Studies. 48 (8): 1319–1353. doen:10.1080/09668139608412415. Jstor 152781.

Verder lezen

Externe links

• Wikimedia Atlas van de Sovjetunie
• Indrukken van Sovjet Rusland door John Dewey
• A Country Study: Sovjetunie (PDF)