Muziek noot

In muziek, a Opmerking is een muzikaal geluid.

Opmerkingen kunnen de toonhoogte en looptijd van een geluid in muzikale notatie. Een notitie kan ook een pitchlasse.

Opmerkingen zijn de bouwstenen van veel geschreven muziek: discretisaties van muzikale fenomenen die prestaties, begrip en analyse.^[1]

De voorwaarde Opmerking kan worden gebruikt in zowel generieke als specifieke zintuigen: men zou kunnen zeggen "het stuk"Ik wens je een gelukkige verjaardag'Begint met twee noten met dezelfde toonhoogte', of 'het stuk begint met twee herhalingen van dezelfde noot'. In het eerste geval gebruikt één Opmerking om te verwijzen naar een specifiek muzikaal evenement; In dit laatste gebruikt men de term om te verwijzen naar een klasse gebeurtenissen die dezelfde toonhoogte delen. (Zie ook: Key Signature Namen en vertalingen.)

Het symbool van de noot A of La

Namen van enkele notities

Twee notities met Fundamentele frequenties In een verhouding gelijk aan elk gehele vermogen van twee (bijvoorbeeld de helft, twee keer of vier keer) worden als zeer vergelijkbaar gezien. Daarom kunnen alle aantekeningen met dit soort relaties onder hetzelfde worden gegroepeerd pitchlasse.

In Europees muziek theorie, de meeste landen gebruiken de solfège Noemingsconventie do-re-mi-fa-sol-la-si, inclusief bijvoorbeeld Italië, Portugal, Spanje, Frankrijk, Roemenië, de meeste Latijns-Amerikaanse landen, Griekenland, Albanië, Bulgarije, Turkije, Rusland, Arabisch sprekend en Persian sprekende landen. In Engelstalige regio's worden echter door de eerste zeven letters van het Latijnse alfabet (A, B, C, E, F en G) door de eerste zeven letters van het Latijnse alfabet weergegeven. Verschillende Europese landen, waaronder Duitsland, nemen een bijna identieke notatie aan, waarin H wordt vervangen door B (zie hieronder voor details). Byzantium gebruikte de namen Pa - vu - ga - di - Ke - zo - Ni (πα - βου - yα - κ - κε - ζω - bewerven).^[2]

In traditioneel Indiase muziek, muzieknoten worden genoemd Svaras en gewoonlijk vertegenwoordigd met behulp van de zeven noten, SA, RE, GA, MA, PA, DHA en NI.

De achtste noot, of octaaf, krijgt dezelfde naam als de eerste, maar heeft het dubbele van de frequentie. De naam Octaaf wordt ook gebruikt om de overspanning tussen een noot en een andere met dubbele frequentie aan te geven. Om twee noten te onderscheiden die dezelfde pitch -klasse hebben, maar in verschillende octaven vallen, het systeem van Wetenschappelijke toonhoogte notatie Combineert een letternaam met een Arabisch cijfer het aanwijzen van een specifiek octaaf. Bijvoorbeeld de nu standaard tuning pitch voor de meesten Westerse muziek, 440 Hzwordt een ′ of a genoemd₄.

Er zijn twee formele systemen om elke noot en octaaf te definiëren, de Helmholtz Pitch Notation en de Wetenschappelijke toonhoogte notatie.

Toevallige

Letternamen worden gewijzigd door de toevallige. De scherp teken ♯ verhoogt een briefje door een halve toon of halve stap, en een vlak ♭ verlaagt het met hetzelfde bedrag. In Moderne afstemming a halve stap heeft een frequentieverhouding van ¹²√2, ongeveer 1.0595. De Accidentals zijn geschreven na de notitienaam: dus bijvoorbeeld f♯ vertegenwoordigen F-sharp, B♭ is B flat, en C♮ is C Natuurlijk (of c).

Frequentie versus positie op Treble Clef. Elke getoonde noot heeft een frequentie van de vorige noot vermenigvuldigd door ¹²√2

Extra toevallige toevoegingen zijn de met dubbele scheuren , het verhogen van de frequentie met twee halve naam, en dubbelvloer , het verlagen door dat bedrag.

In muzikale notatie worden toevallige takels voor de nootsymbolen geplaatst. Systematische wijzigingen in de zeven letters in de schaal kunnen worden aangegeven door de symbolen in de belangrijke handtekening, die vervolgens impliciet van toepassing zijn op alle gebeurtenissen van overeenkomstige noten. Expliciet opgemerkt dat toevallige toevalligheden kunnen worden gebruikt om dit effect voor de rest van een balk te negeren. Een speciaal toevallige, de natuurlijk symbool ♮, wordt gebruikt om een ​​toonhoogte aan te geven die is ongewijzigd door de wijzigingen in de sleutelhandtekening. Effecten van belangrijke handtekening en lokale toevallers accumuleren niet. Als de sleutelhandtekening aangeeft G♯, een lokale flat voor een G maakt het g♭ (niet g♮), hoewel dit soort zeldzame toevallige toeval vaak wordt uitgedrukt als een natuurlijk, gevolgd door een flat (♮♭) om dit duidelijk te maken. Evenzo (en vaker), een dubbel scherp teken op een sleutelhandtekening met een enkele scherpe ♯ Geeft alleen een dubbel scherp aan, geen drievoudige scherpe.

Ervan uitgaande dat versterking, veel toevallige accidentals zullen equivalenties creëren tussen toonhoogtes die anders zijn geschreven. Bijvoorbeeld, het verhogen van de Note B naar B♯ is gelijk aan de noot C. uitgaande van al dergelijke equivalenties, de volledige chromatische schaal voegt vijf extra pitch -klassen toe aan de originele zeven letters voor een totaal van 12 (de 13e noot die de octaaf), elk gescheiden door een halve stap.

Notities die behoren tot de diatonische schaal relevant in de context worden soms genoemd diatonisch aantekeningen; Opmerkingen die niet aan dat criterium voldoen, worden dan soms genoemd chromatisch aantekeningen.

Een andere stijl van notatie, zelden gebruikt in het Engels, gebruikt het achtervoegsel "is" om een ​​scherpe en "es" (alleen "S" na A en E) aan te geven voor een platte, bijvoorbeeld FIS voor F♯, GES voor g♭, Es voor e♭. Dit systeem ontstond voor het eerst in Duitsland en wordt gebruikt in bijna alle Europese landen waarvan de hoofdtaal niet Engels, Grieks of een Romantische taal (zoals Frans, Portugees, Spaans, Italiaans en Roemeens).

In de meeste landen die deze achtervoegsels gebruiken, wordt de letter H gebruikt om weer te geven wat b natuurlijk is in het Engels, de letter B wordt gebruikt in plaats van B♭en aarzels (d.w.z. h) wordt gebruikt in plaats van B (hoewel Bes en Heses beide de Engelse B aangeven). Nederlands-sprekers in België en Nederland gebruiken dezelfde achtervoegsels, maar toegepast op de noten A tot G, zodat B, B♭ en B Heb dezelfde betekenis als in het Engels, hoewel ze B, BES en BESES worden genoemd in plaats van B, B Flat en B dubbele plat. Denemarken gebruikt ook H, maar gebruikt BESSE in plaats van aarzels voor B.

12-tone chromatische schaal

De volgende grafiek geeft een overzicht van de namen die in verschillende landen worden gebruikt voor de 12 notities van een chromatische schaal Gebouwd op C. De bijbehorende symbolen worden weergegeven tussen haakjes. Verschillen tussen Duitse en Engelse notatie worden benadrukt in vetgedrukt lettertype. Hoewel de Engelse en Nederlandse namen verschillen, zijn de overeenkomstige symbolen identiek.

Opmerkingaanduiding in overeenstemming met de octaafnaam

De onderstaande tabel toont elk octaaf en de frequenties voor elke noot van Pitch Class A. het traditionele (Helmholtz) Systeem draait om het grote octaaf (met hoofdletters) en een klein octaaf (met kleine letters). Lagere octaven worden "contra" genoemd (met priemgetallen eerder), hogere "lined" (met priemgetallen na). Een ander systeem (wetenschappelijk) Voegt een nummer achter (beginnend met 0 of soms −1). In dit systeem a₄ is tegenwoordig gestandaardiseerd op 440 Hz, liggend in het octaaf met notities van C₄ (Middle C) naar B₄. De laagste opmerking over de meeste piano's is een₀, de hoogste c₈. De Midi Systeem voor elektronische muziekinstrumenten en computers maakt gebruik van een rechte telling, beginnend met noot 0 voor C₋₁ op 8.1758 Hz omhoog om 127 te noteren voor g₉ op 12.544 Hz.

Schriftelijke notities

Een schriftelijke notitie kan ook een nootwaarde, een code die het familielid van de noot bepaalt looptijd. In volgorde van halveren zijn ze: Dubbele opmerking (Breve); hele noot (semiBreve); Halve noot (minimaal); Quarter Note (Crotchet); Achtste noot (Quaver); zestiende noot (semiquaver); Dertig-seconde noot (Demisemiquaver), Vierenzestigste noot (Hemidemisemiquaver), en Honderd achtentwintigste noot.

In een score, elke noot krijgt een specifieke verticale positie toegewezen op een staffunctie (een lijn of ruimte) op de personeel, zoals bepaald door de sleutel. Aan elke regel of ruimte is een notitienaam toegewezen. Deze namen worden onthouden door muzikanten en laat ze in één oogopslag de juiste toonhoogte weten om op hun instrumenten te spelen.

De personeel Hierboven toont de notities C, D, E, F, G, A, B, C en vervolgens in omgekeerde volgorde, zonder sleutelhandtekening of toevallige toevoegingen.

Noteer de frequentie (in Hertz)

Muziek kan worden samengesteld uit noten bij elk willekeurig fysiek frequentie. Omdat de fysieke oorzaken van muziek trillingen zijn, worden ze vaak gemeten in hertz (Hz), met 1 Hz betekent één trilling per seconde. Om historische en andere redenen, vooral in de westerse muziek, worden slechts twaalf noten van vaste frequenties gebruikt. Deze vaste frequenties zijn wiskundig gerelateerd aan elkaar en worden gedefinieerd rond de centrale noot, a₄. De huidige "standaard pitch" of modern "concertveld"Want deze notitie is 440 Hz, hoewel dit in de werking van de praktijk varieert (zie Geschiedenis van toonhoogtestandaarden).

De notname-conventie geeft een brief aan, elke toevallige, en een octaafnummer. Elke noot is een geheel getal Aantal halfstappen verwijderd van concert a (a₄). Laat deze afstand worden aangegeven n. Als de notitie hoger is₄, dan n is positief; Als het lager is₄, dan n is negatief. De frequentie van de notitie (f) (ervan uitgaande dat Gelijk temperament) is dan:

${\ displaystyle f = 2^{\ frac {n} {12}} \ maal 440 {\ text {hz}} \,}$

Men kan bijvoorbeeld de frequentie van C vinden₅, de eerste C boven een₄. Er zijn 3 halve stappen tussen een₄ en C₅ (EEN₄ → a♯₄ → B₄ → c₅), en de notitie is boven een₄, dus n = 3. De frequentie van de opmerking is:

${\ displaystyle f = 2^{\ frac {3} {12}} \ maal 440 {\ text {hz}} \ ca. 523.2 {\ text {hz}}}$

Om de frequentie van een notitie onder a te vinden₄, de waarde van n is negatief. Bijvoorbeeld de F onder een₄ is f₄. Er zijn 4 halve stappen (a₄ → a♭₄ → G₄ → G♭₄ → f₄), en de notitie is lager dan een₄, dus n = −4. De frequentie van de notitie is:

${\ displaystyle f = 2^{-{\ frac {4} {12}}} \ maal 440 {\ text {hz}} \ ca. ca. 349.2 {\ text {hz}}}$

Ten slotte is uit deze formule te zien dat octaven automatisch opleveren bevoegdheden van twee keer de oorspronkelijke frequentie, sindsdien n is een veelvoud van 12 (12k, waar k is het aantal octaven omhoog of omlaag), en dus vermindert de formule tot:

${\ displaystyle f = 2^{\ frac {12k} {12}} \ maal 440 {\ text {hz}} = 2^{k} \ maal 440 {\ text {hz}}}$

een oplevering van een factor van 2. In feite is dit het middel waarmee deze formule is afgeleid, gecombineerd met het idee van gelijk gespreid intervallen.

De afstand van een gelijk gehumeurd Semitone is verdeeld in 100 cent. Dus 1200 cent zijn gelijk aan één octaaf - een frequentieverhouding van 2: 1. Dit betekent dat een cent precies gelijk is aan ¹²⁰⁰√2, dat is ongeveer 1.000578.

Voor gebruik met de Midi (Digitale interface voor muziekinstrument) Standaard, een frequentiekaarten wordt gedefinieerd door:

${\ DisplayStyle p = 69+12 \ Times \ log _ {2} {\ frac {f} {440 {\ text {hz}}}}}$

waar p is het MIDI -nootnummer (en 69 is het aantal halve tonen tussen C₋₁ (Opmerking 0) en a₄). En in de tegenovergestelde richting, om de frequentie uit een MIDI -noot te verkrijgen p, de formule is gedefinieerd als:

${\ displaystyle f = 2^{\ frac {p-69} {12}} \ maal 440 {\ text {hz}}}$

Voor notities in een A440 gelijk temperament levert deze formule het standaard MIDI -nootnummer (p). Alle andere frequenties vullen de ruimte tussen de hele getallen gelijkmatig. Hierdoor kunnen MIDI-instrumenten nauwkeurig worden afgestemd op een microtuningschaal, inclusief niet-westerse traditionele stemmingen.

Noteer namen en hun geschiedenis

Muzieknotatiesystemen hebben letters van de alfabet eeuwenlang. De 6e-eeuwse filosoof Boethius Het is bekend dat het de eerste veertien letters van het klassieke heeft gebruikt Latijns alfabet (de letter J bestond pas in de 16e eeuw),

A B C D E F G H I K L M N O,

Om de noten van het bereik van twee octaaf aan te duiden dat op dat moment in gebruik was^[10] en in modern Wetenschappelijke toonhoogte notatie worden weergegeven als

A₂ B₂ C₃ D₃ E₃ F₃ G₃ A₃ B₃ C₄ D₄ E₄ F₄ G₄.

Hoewel het niet bekend is of dit op dat moment zijn bedenken of gemeenschappelijk gebruik was, wordt dit toch genoemd Boethische notatie. Hoewel Boethius de eerste auteur is die deze nomenclatuur in de literatuur gebruikt, Ptolemaeus schreef over de twee-octaafbereik vijf eeuwen eerder en noemde het de Perfect systeem of compleet systeem -In tegenstelling tot andere, kleinere bereiksystemen die niet alle mogelijke soorten octaaf bevatten (d.w.z. de zeven octaven die beginnend zijn bij A, B, C, D, E, F en G).

Hierna werd het bereik (of kompas) van gebruikte noten uitgebreid tot drie octaven, en het systeem van herhalende letters A - G in elk octaaf werd geïntroduceerd, deze werden geschreven als onderliggen voor het tweede octaaf (A-G) en dubbele letters onder de casus voor de derde (AA-GG). Toen het bereik met één noot werd uitgebreid tot een G, werd die noot aangegeven met behulp van de Griekse brief gamma (Γ). (Hieruit is het Franse woord voor schaal, gamme ontleent, en het Engelse woord gamma, van "Gamma-ut", de laagste noot in de middeleeuwse muzieknotatie.)

De resterende vijf noten van de chromatische schaal (de zwarte toetsen op een pianotoetsenbord) werden geleidelijk toegevoegd; de eerste is B♭, omdat B zeker is afgevlakt modi Om de dissonant te voorkomen tritone interval. Deze verandering werd niet altijd in notatie getoond, maar wanneer geschreven, b♭ (B-flat) werd geschreven als een Latijn, ronde "B" en B♮ (B-natuurlijk) Een gotisch script (bekend als Zwarte brief) of "harde rand" b. Deze zijn geëvolueerd naar de moderne flat (♭) en natuurlijk (♮) Symbolen respectievelijk. Het scherpe symbool ontstond uit een uitgestrekt B, de "geannuleerde B" genoemd.

In parts of Europe, including Germany, the Czech Republic, Slovakia, Poland, Hungary, Norway, Denmark, Serbia, Croatia, Slovenia,[Finland and Iceland (and Sweden before the 1990s), the Gothic b transformed into the letter H (possibly voor in een deksel, Duits voor moeilijk, of gewoon omdat de gotische B leek op een h). Daarom wordt in Duitse muzieknotatie H gebruikt in plaats van B♮ (B-natuurlijke) en B in plaats van B♭ (B flat). Af en toe zal muziek in het Duits voor internationaal gebruik worden gebruikt voor B-natuurlijke en B^b voor B-Flat (met een modern-script lagere case B in plaats van een plat teken). Sinds een BES of B♭ in Noord -Europa (d.w.z. een B Elders) is zowel zeldzaam als onorthodox (waarschijnlijker wordt uitgedrukt als Heses), het is over het algemeen duidelijk wat deze notatie betekent.

In het Italiaans, Portugees, Spaans, Frans, Roemeens, Grieks, Albanees, Russisch, Mongools, Vlaams, Perzisch, Arabisch, Hebreeuws, Oekraïens, Bulgaars, Turks en Vietnamees zijn de nootnamen zijn do - re - mi - fa - sol - la - si in plaats van C - D - E - F - G - A - B. Deze namen volgen de oorspronkelijke namen die naar verluidt worden gegeven door Guido d'Arezzo, die ze uit de eerste lettergrepen van de eerste zes muzikale zinnen van een hadden gehaald Gregoriaanse zang melodie "Ut queant laxis", die op de juiste schaal begon. Deze werden de basis van de solfège systeem. Voor het gemak van zingen, de naam UT werd grotendeels vervangen door doen (waarschijnlijk vanaf het begin van Dominus, Heer), hoewel UT wordt op sommige plaatsen nog steeds gebruikt. Het was de Italiaanse muziekoloog en humanist Giovanni Battista Doni (1595–1647) die met succes voorstelden om de noot "UT" te hernoemen naar "doen". Voor de zevende graad, de naam si (van Sanct iohannes, St. John, aan wie de hymne is opgedragen), hoewel in sommige regio's de zevende is genoemd ti.

De twee notatiesystemen die tegenwoordig het meest worden gebruikt, zijn de Helmholtz Pitch Notation systeem en het Wetenschappelijke toonhoogte notatie systeem. Zoals weergegeven in de bovenstaande tabel, bevatten ze beide verschillende octaven, elk beginnend bij C in plaats van A. De reden is dat de meest gebruikte schaal in westerse muziek de grote schaal, en de volgorde C - D - E - F - G - A - B - C (de C Major schaal) is het eenvoudigste voorbeeld van een grote schaal. Het is inderdaad de enige grote schaal die kan worden verkregen met behulp van Natuurlijke aantekeningen (De witte toetsen op het pianotoetsenbord) en is meestal de eerste muzikale schaal die wordt onderwezen in muziekscholen.

In een nieuw ontwikkeld systeem, voornamelijk in gebruik in de Verenigde Staten, worden noten van schalen onafhankelijk van muzieknotatie. In dit systeem verwijzen de natuurlijke symbolen C - D - E - F - G - A - B naar de absolute notities, terwijl de namen do - re - mi - fa - so - la - ti zijn gerelativeerd en toon alleen de relatie tussen toonhoogtes, waar doen is de naam van de basisveld van de schaal (het tonic), met betrekking tot is de naam van de tweede graad, enz. Het idee van dit zogenaamde 'verplaatsbare doen', voor het eerst voorgesteld door John Curwen In de 19e eeuw werd volledig ontwikkeld en betrokken bij een heel onderwijssysteem door Zoltán Kodály in het midden van de 20e eeuw, welk systeem staat bekend als de Kodály -methode of Kodály -concept.

Zie ook

• Spooknoot
• Grace Note
• Muzikale toon
• Penato
• Vormnota
• Universele sleutel

Referenties

Bibliografie

• Nattiez, Jean-Jacques (1990) [1987]. Muziek en discours: naar een semiologie van muziek [Musicologie Générale et sémiologie]. Vertaald door Carolyn Abbate. ISBN 0-691-02714-5.

Externe links

• Converter: frequenties om naam te noteren, ± cent
• Opmerking namen, toetsenbordposities, frequenties en MIDI -nummers
• Muzieknotatiesystemen - Frequenties van gelijke temperamentafstemming - het Engelse en Amerikaanse systeem versus het Duitse systeem
• Frequenties van muzieknoten
• Leer hoe u bladmuziek leest
• Gratis muziekpapier voor afdrukken en downloaden