Nederlands -Indië

Nederlands -Indië Nederlandsch-Indië (Nederlands) Hindia-Belanda (Indonesisch)
1800–1806 1816–1949
Vlag Wapenschild
Hymne: Wien Neêrlands Bloed (1815–1932) Wilhelmus (vanaf 10 mei 1932)
Kaart van de Nederlandse Oost -Indië toont zijn territoriale uitbreiding van 1800 tot zijn volledige mate voorafgaand aan de Japanse bezetting in 1942
Toestand	Kolonie van Nederland
Hoofdstad	Batavia
Hoofdletter	Melbourne (1942–1944) Brisbane (1944–1945)
Grootste stad	Soberabaja[1][2]
Veel voorkomende talen	Nederlands Maleis- (lingua franca) Javaans Chinese Inheemse talen
Geloof	Islam (Meerderheid) Christendom Hindoeïsme Boeddhisme
Demoniem (s)	Nederlandse Oost -Indiase
Lidmaatschap	Vorenlanden[a] Atjeh en afhankelijkheden[b] Sumatra -gouvernement West Java Middle Java Oost Java Geweldig oost Borneo en afhankelijkheden
Regering	Koloniale administratie
Soevereine heerser
• 1806–1810	Lodewijk i
• 1948–1949	Juliana
Gouverneur
• 1800–1801 (eerst)	Pieter Gerardus Van Overstraten
• 1949 (laatst)	A. H. J. Lovink
Wetgevende macht	Volksraad (1918–1942)
Geschiedenis
•Vereenigde Oost-Indische Compagnie	1603–1799
• Vorming	1800
•Frans en Brits interregnum	1806–1816
•Japanse bezetting	1942–1945
•Indonesische nationale revolutie	1945–1949
•Nederlands -Indonesische ronde tafelconferentie	27 december 1949
Gebied
• Totaal	1.919.440 km2 (741.100 m² km)
Bevolking
• 1930	60,727,233
Munteenheid	Gulden
Voorafgegaan door Opgevolgd door Vereenigde Oost-Indische Compagnie Britse Bencoolen Atjeh sultanaat Bali -koninkrijk Lanfang Republiek Sultanaat van Bulungan Sultanaat van Sulu Banjar Sultanate Straits Settlements Japanse bezetting van Nederlands -Indië Verenigde Staten van Indonesië Nederlands Nieuw -Guinea Staat van Oost -Indonesië
Vandaag een deel van	Indonesië Maleisië

De Nederlands -Indië,^[3] ook bekend als de Nederland Oost -Indië (Nederlands: Nederlands(ch)-Indië; Indonesisch: Hindia Belanda) was een Nederlandse kolonie bestaande uit wat er nu is Indonesië.Het werd gevormd uit de genationaliseerde handelsposten van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie, die onder de administratie van de Nederlands regering in 1800.

In de 19e eeuw, de Nederlandse bezittingen en hegemonie Uitgebreid en de grootste territoriale omvang bereikt in het begin van de 20e eeuw.De Nederlandse Oost -Indië was een van de meest waardevolle koloniën onder de Europese heerschappij,^[4] en heeft bijgedragen aan de Nederlandse wereldwijde bekendheid in Spice en Contant gewas handel in de 19e tot vroege 20e eeuw.^[5] De koloniale sociale orde was gebaseerd op rigide raciale en sociale structuren met een Nederlandse elite die gescheiden is van maar gekoppeld aan hun inheemse onderwerpen.^[6] De termijn Indonesië werd na 1880 in gebruik genomen voor de geografische locatie. In het begin van de 20e eeuw begonnen lokale intellectuelen het concept te ontwikkelen Indonesië als een natiestaaten het toneel bepalen voor een onafhankelijkheidsbeweging.^[7]

De woning van Japanse Tweede Wereldoorlog een groot deel van de Nederlandse koloniale staat en economie ontmanteld.Na de Japanse overgave in augustus 1945 verklaarden Indonesische nationalisten onafhankelijkheid die zij vochten tijdens de daaropvolgende Indonesische nationale revolutie.Nederland erkende formeel de Indonesische soevereiniteit op 1949 Nederlands -Indonesische ronde tafelconferentie met uitzondering van de Nederlands Nieuw -Guinea (West -Nieuw -Guinea), welke was Afgestaan aan Indonesië 14 jaar later in 1963 onder de bepalingen van de Overeenkomst in New York.^[8]

Etymologie

Het woord Indië komt van Latijns: Indus (Namen voor India).De oorspronkelijke naam Nederlands Indië (Nederlands: Nederlandsch-Indië) werd vertaald door de Engelsen als de Nederlands -Indië, om het verschillend te houden van de Nederlands -Indië. De naam Nederlands Indië wordt opgenomen in de Vereenigde Oost-Indische Compagnie's documenten van de vroege jaren 1620.^[9]

Geleerden die in het Engels schrijven, gebruiken de voorwaarden Indië, Indië, de Nederlands -Indië, de Nederlandse Indië, en koloniaal Indonesië uitwisselbaar.^[10]

Geschiedenis

Bedrijfsregel

Uitbreiding van de Nederlandse Oost -Indië in de Indonesische archipel

Eeuwen voordat Europeanen arriveerden, de Indonesische archipel ondersteunde verschillende staten, waaronder commercieel georiënteerde kusthandelstaten en binnenlandse agrarische staten (de belangrijkste waren Srivijaya en Majapahit).^[11] De eilanden waren bekend bij de Europeanen en werden sporadisch bezocht door expedities zoals die van Marco Polo in 1292, en zijn mede -Italiaan Geur van pordenon in 1321. De eerste Europeanen die zich in Indonesië vestigden, waren de Portugees in 1512. Na verstoring van Nederlandse toegang tot specerijen,^[12] de eerste Nederlands Expeditie varen in 1595 naar Oost -Indië om toegang te krijgen tot specerijen rechtstreeks vanuit Azië.Toen het een winst van 400% maakte bij het rendement, volgden er snel andere Nederlandse expedities.Het potentieel van de Oost Indië handel, de Nederlandse overheid heeft de concurrerende bedrijven samengevoegd tot de United East India Company (Vereenigde Oost-Indische Compagnie of voc).^[12]

De VOC kreeg een charter om oorlog te voeren, forten te bouwen en verdragen te maken in Azië.^[12] Er werd een hoofdstad opgericht Batavia (nu Jakarta), dat het centrum werd van het Aziatische handelsnetwerk van de VOC.^[13] Naar hun oorspronkelijke monopolies op nootmuskaat, pepers, kruidnagel en kaneel, het bedrijf en latere koloniale administraties introduceerden niet-inheems geldgewassen Zoals koffie, thee, cacao, tabak, rubber, suiker en opium, en hun commerciële belangen beschermd door het omliggende grondgebied over te nemen.^[13] Smokkel, de voortdurende kosten van oorlog, corruptie en wanbeheer leidden tot faillissement tegen het einde van de 18e eeuw.Het bedrijf werd formeel ontbonden in 1800 en zijn koloniale bezittingen in de Indonesische archipel (inclusief veel van Java, onderdelen van Sumatra, veel van Maluku, en het achterland van havens zoals Makasar, Manado en Kupang) werden genationaliseerd onder de Nederlandse Republiek als Nederlands -Indië.^[14]

Nederlandse veroveringen

Van de komst van de eerste Nederlandse schepen in de late 16e eeuw, tot de onafhankelijkheidsverklaring in 1945, was de Nederlandse controle over de Indonesische archipel altijd zwak.^[15] Hoewel Java werd gedomineerd door de Nederlanders,^[16] Veel gebieden bleven gedurende een groot deel van deze tijd onafhankelijk, waaronder Atjeh, Bali, Lombok en Borneo.^[15] Er waren talloze oorlogen en verstoringen in de archipel, omdat verschillende inheemse groepen zich verzetten tegen inspanningen om een Nederlandse hegemonie te vestigen, die de Nederlandse controle verzwakte en zijn militaire troepen bond.^[17] Piraterij bleef een probleem tot het midden van de 19e eeuw.^[15] Uiteindelijk werd in het begin van de 20e eeuw de keizerlijke dominantie uitgebreid over wat het grondgebied van het hedendaagse Indonesië zou worden.

Collectie Stichting Nationaal Museum van Wereldculturen Figuur Megalith vond het jaar 1931 Locatie van de Kepaksian Pernong Sakala Brak in Hanibung Batu Brak, onafhankelijke Nederlandse controle die Britse nederzettingen beveiligt in Sumatra.

In 1806, met Nederland onder Imperial Frans Domination, keizer Napoleon I benoemd tot zijn broer Louis Bonaparte naar de Nederlandse troon, die leidde tot de benoeming van maarschalk uit 1808 Herman Willem Daendels als gouverneur-generaal van Nederlands-Indië.^[18] In 1811 werd Daendels vervangen door gouverneur-generaal Jan Willem Janssens, maar kort na zijn aankomst bezetten Britse troepen verschillende Nederlandse Indië -havens, waaronder De Spice Islands in 1810 en Java het volgende jaar, leiden naar Sir Thomas Stamford Raffles Luitenant -gouverneur worden.Na de nederlaag van Napoleon op 1815 Battle of Waterloo en de Congres van Wenen, onafhankelijke Nederlandse controle werd hersteld in 1816.^[19] Onder de 1824 Anglo-Nederlandse verdrag, de Nederlanders beveiligde Britse nederzettingen zoals Bengkulu, Kepaksian Pernong Sakala Brak in Sumatra, die werd gesticht in de 13e eeuw na Christus, beveiligen de Britten de Nederlandse vestiging van Singapore, in ruil voor het afwijzen van controle over hun bezittingen in de Maleis schiereiland (Malaya) en Nederlands India.De resulterende grenzen tussen voormalige Britse en Nederlandse bezittingen blijven vandaag tussen Modern Maleisië en Indonesië.^[20][21]

Sinds de oprichting van de VOC in de 17e eeuw was de uitbreiding van het Nederlandse grondgebied een zakelijke kwestie geweest. GRAAF VAN DEN BOSCH's Gouverneur-generaalschap (1830–1835) bevestigde de winstgevendheid als basis van het officiële beleid, waardoor de aandacht van Java, Sumatra en zijn Bangka.^[22] Vanaf ongeveer 1840 zag het Nederlandse nationale expansionisme hen echter een reeks oorlogen voeren om hun bezittingen op de buitenste eilanden te vergroten en te consolideren.^[23] Motivaties opgenomen: de bescherming van de reeds gehouden gebieden;de interventie van Nederlandse ambtenaren die ambitieus zijn voor glorie of promotie;en om Nederlandse claims in de hele archipel op te stellen om te voorkomen Europese drang naar koloniale bezittingen.^[22] Naarmate de uitbuiting van Indonesische middelen uit Java werd uitgebreid, kwamen de meeste buitenste eilanden onder directe Nederlandse overheidscontrole of invloed.

De indiening van Prins Dipo Negoro aan generaal de Kock, door Nicolaas Pieneman

De Nederlanders onderwerpen de Minangkabau van Sumatra in de Padri -oorlog (1821–38)^[24] en de Java -oorlog (1825–30) beëindigde een significante Javaanse weerstand.^[25] De Banjarmasinoorlog (1859–1863) In Zuidoost -Kalimantan resulteerde in de nederlaag van de Sultan.^[26] Na mislukte expedities om Bali te veroveren 1846 en 1848, een 1849 Interventie Noord -Bali onder Nederlandse controle gebracht.De meest langdurige militaire expeditie was de Atjeh oorlog waarin een Nederlandse invasie in 1873 werd ontvangen met inheemse guerrilla -weerstand en eindigde met een Acehnese overgave in 1912.^[25] Verstoringen bleven uitbreken op zowel Java als Sumatra tijdens de rest van de 19e eeuw.^[15] Dit omvatte de opstand van de Banten boeren in de nasleep van de enorme uitbarsting van Krakatoa in 1883.^[27] Het eiland van Lombok kwam onder de Nederlandse controle in 1894,^[28] en Batak Weerstand in het noorden van Sumatra werd in 1895 vernietigd.^[25] Tegen het einde van de 19e eeuw verschoof het evenwicht van de militaire macht naar de industrialiserende Nederlanders en tegen pre-industriële onafhankelijke inheemse Indonesische politiek naarmate de technologische kloof groter werd.^[22] Militaire leiders en Nederlandse politici geloofden dat ze de morele plicht hadden om de inheemse Indonesische volkeren te bevrijden van inheemse heersers die werden beschouwd als onderdrukkend, achterlijk of respectloos voor het internationale recht.^[29]

Nederlandse koloniale prinses in de voortuin van het koninklijk paleis van Kepaksian Pernong Sekala Brak Batu Brak in 1933

Hoewel de Indonesische rebellies uitbraken, werd de directe koloniale heerschappij verlengd in de rest van de archipel van 1901 tot 1910 en controle over de resterende onafhankelijke lokale heersers.^[30] Zuidwestelijk Sulawesi werd bezet in 1905–06, het eiland Bali werd onderworpen aan militaire veroveringen in 1906 en 1908, net als de resterende onafhankelijke koninkrijken in Maluku, Sumatra, Kalimantan en Nusa Tenggara.^[25][29] Andere heersers, waaronder de sultans van Tidore in Maluku, Pontianak (Kalimantan) en Palembang in Sumatra, vroeg Nederlandse bescherming tegen onafhankelijke buren waardoor de Nederlandse militaire verovering werd vermeden en in staat waren om betere voorwaarden te onderhandelen onder koloniale heerschappij.^[29] De Bird's Head Peninsula (West -Nieuw -Guinea), werd in 1920 onder het Nederlandse regering gebracht. Dit laatste territoriale assortiment zou het grondgebied van de Republiek vormen Indonesië.

Teeltsysteem en coolie -verordeningen

Vanwege de hoge monetaire kosten van verschillende Nederlandse veroveringen in de 19e eeuw, werd het teeltsysteem ("Cultuurstelsel") geïmplementeerd in 1830. Onder dit systeem werd bepaald dat Indonesische boeren 20% van hun landbouwgrond moesten gebruiken voor het kweken van contant geldgewassen voor export zoals indigo, koffie en suiker.^[31] Door dit systeem werden er aanzienlijke winst gemaakt;De nettowinst voor de Nederlandse schatkist wordt geschat op ongeveer 4% van het Nederlandse BBP op het moment en ongeveer 50% van de totale staatsinkomsten.

Het systeem bleek rampzalig voor de lokale bevolking;Op zijn hoogtepunt werkten meer dan 1 miljoen boeren onder de Cultuur en de extreme stimulans voor winst resulteerde in wijdverbreide misbruiken.Boeren werden vaak gedwongen om meer dan 20% van hun landbouwgrond, of het meest vruchtbare land, te gebruiken voor de teelt van geldgewassen.^[32] Het systeem leidde tot een toename van hongersnood en ziekte bij Javaanse boeren in de jaren 1840.^[15] Volgens één schatting stegen de sterftecijfers in deze periode met maar liefst 30%.^[32] Vanwege de wijdverbreide kritiek op het systeem werd het in 1870 afgeschaft. Volgens één onderzoek zou het sterftecijfer in Java eind 1870 10-20% hoger zijn geweest als het teeltsysteem niet was afgeschaft.^[32] De introductie van vrachtwagens, spoorwegen, telegraafsystemen en meer gecoördineerde distributiesystemen hebben allemaal bijgedragen aan hongersnood eliminatie in Java die historisch gebruikelijk was.Java kende een snelle bevolkingsgroei in de 19e eeuw en er waren geen significante hongersnoden in Java na de jaren 1840.^[33]

Een andere winstbron was de zogenaamde koelingen, een naam voor lage lonen contractarbeiders.Na de afschaffing van het teeltsystemen in 1870 verschoof de economie naar particuliere bedrijven zoals de Delibedrijf, die werd opgericht op Sumatra in 1869. Grootschalige plantages werden gebouwd om geldgewassen te verbouwen en Javaans, Chinees, Maleis, Batak en Indiase mensen werden naar de plantages in Sumatra en Java verscheept om harde arbeid uit te voeren.Naar schatting werden meer dan 500.000 koelies naar Sumatra getransporteerd in de late 19e en vroege 20e eeuw.^[34] Het precieze sterftecijfer onder coolie -arbeiders is onbekend vanwege schaarse of onbetrouwbare records, maar is geschat op 25%.^[35]

Terwijl coolies vaak betaalde arbeiders werden betaald die uit vrije wil werkten, leken hun omstandigheden in de praktijk vaak met dwangarbeid en leken meer op slavernij.Ze waren vaak misleid bij het ondertekenen van werkcontracten of zelfs gedwongen om contracten te ondertekenen.Anderen werden gekidnapt of gedwongen om te werken vanwege schulden.De coolie -verordeningen ("Koelieordonnanties") van 1880, waardoor de plantage -eigenaren als politie kunnen dienen en koelies onder hun werk konden straffen, resulteerden in wijdverbreide misbruiken.Het omvatte een strafsanctie waarmee eigenaren hun koelies fysiek konden straffen zoals ze nodig hadden.Straffen die werden gebruikt tegen coolies, omvatten bijvoorbeeld whippings of slagen, waarna zout in de wonden werd ingebracht om het lijden te vergroten.Andere straffen waren elektrocutie, kruisiging en het opschorten van koelies door hun tenen of duimen totdat ze braken.Medische zorg voor de koelies was schaars en bedoeld vaak op het genezen van gestrafte koelies zodat ze konden weer aan het werk konden.Verkrachting van volwassen vrouwelijke coolies en hun kinderen was ook gebruikelijk.^[36]

Het coolie-systeem werd zwaar bekritiseerd, vooral na 1900 met de opkomst van de zogenaamde "ethische politiek".Een kritisch pamflet genaamd "De Miljenen Uit Deli" werd gepubliceerd door J. Van Den Brand, beschreef misbruiken die zijn gepleegd tegen coolies, waaronder de marteling en seksueel misbruik van een 15-jarige vrouwelijke coolie die seksuele vooruitgang had afgewezen van een Nederlandse plantage-opzichter.De strafsanctie werd afgeschaft in 1931 en de coolie -verordeningen eindigden in de vroege jaren 1940.^[37][38]

Njai Sytem

Tijdens eerdere stadia van kolonisatie vrouwelijk inheems seksslaven werden gekocht door Nederlandse koloniën, maar deze praktijk werd na 1860 afgebroken met de afschaffing van de slavernij.In de late 19e eeuw arriveerden steeds meer Nederlandse immigranten in het koloniale Indonesië, wat leidde tot een tekort aan beschikbare vrouwen, omdat de meeste immigranten mannen waren.De Nederlanders kochten vervolgens de "njai", die inheemse vrouwen waren die officieel als dienstmeisjes dienden, maar vaak ook werden gebruikt als bijeen.Hoewel ze officieel werknemers contracteerden, genoten deze vrouwen weinig rechten.Ze konden worden gekocht en verkocht met het huis waarin ze werkten als zogenaamde "inheems meubels" (Binnenland Meubel).NJAI kreeg ook geen voogdij over de kinderen die ze hadden met hun Nederlandse meesters, en toen ze werden ontslagen zouden hun kinderen worden weggenomen.^[39]

Tegen de jaren 1910 was het aantal NJAI afgenomen, hoewel de prostitutie vaker voorkomt.De praktijk was echter niet uitgestorven tegen de tijd Empire of Japan viel de Indië binnen en bezet.Tijdens de bezetting, de njai en hun gemengde race kinderen werden krachtig gescheiden van Europese mannen, die in interneringskampen werden geplaatst.Nadat Sukarno een onafhankelijk Indonesië had uitgeroepen, werden de NJAI gedwongen te kiezen tussen het gaan met hun partners naar Europa of in Indonesië verbleven.

Tweede Wereldoorlog en onafhankelijkheid

Tjarda van Starkenborgh Stachouwer en B. C. de Jonge, de laatste en voorlaatste Gouverneur-generaal van Nederlands Indië, vóór de Japanse invasie

Nederland capituleerde hun Europese grondgebied Duitsland op 14 mei 1940. De koninklijke familie vluchtte naar ballingschap in Groot -Brittannië.Duitsland en Japan waren asbondgenoten.Op 27 september 1940, Duitsland, Hongarije, Italië en Japan ondertekend een verdrag met "invloedssferen".De Nederlandse Oost -Indië viel in de Japanse sfeer.

Nederland, Groot -Brittannië en de Verenigde Staten probeerden de kolonie te verdedigen tegen de Japanse troepen toen ze eind 1941 naar het zuiden verhuisden op zoek naar Nederlandse olie.^[40][41] Op 10 januari 1942, tijdens de Nederlandse Oost -Indië campagne, Japanse troepen vielen de Nederlandse Oost -Indië binnen als onderdeel van de Pacific War.^[42] De rubberplantages en olievelden van Nederlands -Indië werden als cruciaal beschouwd voor de Japanse oorlogsinspanning.Geallieerde strijdkrachten werden snel overweldigd door de Japanners en op 8 maart 1942 de Royal Dutch Oost -Indië Leger overgegeven in Java.^[43][44]

Gevoed door de Japanners Licht van Azië War Propaganda^[45] en de Indonesisch nationaal ontwaken, een overgrote meerderheid van de inheemse bevolking van Nederlandse Indië verwelkomde de Japanners voor het eerst als bevrijders van het koloniale Nederlandse rijk, maar dit sentiment veranderde snel naarmate de bezetting veel onderdrukkender en verwoester bleek te zijn dan de Nederlandse koloniale regering.^[46] De Japanse bezetting Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft de val van de koloniale staat in Indonesië tot stand gebracht,^[47] Terwijl de Japanners zoveel mogelijk van de Nederlandse overheidsstructuur verwijderden als ze konden, vervangen deze door hun eigen regime.^[48] Hoewel de topposities werden bekleed door de Japanners, betekende de internering van alle Nederlandse burgers dat Indonesiërs veel leiderschap en administratieve functies vervulden.In tegenstelling tot de Nederlandse repressie van het Indonesische nationalisme, stonden de Japanners inheemse leiders toe om banden tussen de massa te smeden, en ze trainden en bewapenden de jongere generaties.^[49]

Volgens een VN -rapport stierven vier miljoen mensen in Indonesië als gevolg van de Japanse bezetting.^[50]

Na de Japanse overgave in augustus 1945, nationalistische leiders Sukarno en Mohammad Hatta verklaarde de Indonesische onafhankelijkheid.EEN Vier- en een half jaar strijd gevolgd toen de Nederlanders probeerden hun kolonie te herstellen;Hoewel de Nederlandse troepen het grootste deel van het territorium van Indonesië opnieuw bezetten, volgde een guerrilla-strijd, en de meerderheid van de Indonesiërs, en uiteindelijk de internationale mening, gaf de voorkeur aan de Indonesische onafhankelijkheid.Nederland pleegde oorlogsmisdaden: samenvatting en willekeurige moorden op Indonesische dorpelingen en boeren, marteling van Indonesische gevangenen en executie van gevangenen.Ad van Liempt documenteerde de massamoord op 364 Indonesiërs door Nederlandse soldaten in het dorp Galoeng Galoeng.Alfred Edelstein en Karin Van Coevorden, later gedocumenteerd Uitvoering van honderden mannen in het dorp Rawagede.^[51] De onafhankelijkheidsbeweging tijdens de latere fasen van de Bersiap waren ook gericht op Nederlandse en Euraziatische burgers, met name onder leiding van Sutomo die persoonlijk toezicht hield op de samenvattende executies van honderden burgers.^[52][53]

In december 1949 erkende Nederland formeel de Indonesische soevereiniteit met uitzondering van de Nederlands Nieuw -Guinea (West -Nieuw -Guinea). Sukarno's regering voerde campagne voor de Indonesische controle over het grondgebied, en met druk uit de Verenigde Staten stemde Nederland in met de Overeenkomst in New York die in mei 1963 het grondgebied afgestaan aan het Indonesische bestuur.^[54]

In 2013 verontschuldigde de Nederlandse regering zich voor het geweld dat wordt gebruikt tegen het Indonesische volk, een verontschuldiging die door koning wordt herhaald Willem-Alexander bij een staatsbezoek in 2020.^[55] Tot op de dag van vandaag wordt de koloniale oorlog meestal 'politieacties' in Nederland genoemd.^[56]

Regering

Rechten en administratie

Het paleis van de gouverneur-generaal in Batavia (1880-1900)

Sinds het VOC-tijdperk verbleef de hoogste Nederlandse autoriteit in de kolonie bij het 'kantoor van de gouverneur-generaal'.Tijdens het Nederlandse Oost-Indië-tijdperk functioneerde de gouverneur-generaal als chief executive president van de koloniale regering en diende hij als opperbevelhebber van het koloniale leger (Knol).Tot 1903 waren alle overheidsfunctionarissen en organisaties formele agenten van de gouverneur-generaal en waren ze volledig afhankelijk van het centrale bestuur van het 'kantoor van de gouverneur-generaal' voor hun budgetten.^[57] Tot 1815 had de gouverneur-generaal het absolute recht om een publicatie in de kolonie te verbieden, te censureren of te beperken.De zogenoemde exorbitante krachten Van de gouverneur-generaal stond hij toe dat hij iedereen verbannen werd beschouwd als subversief en gevaarlijk voor vrede en orde, zonder een rechtbank te betrekken.^[58]

Tot 1848 werd de gouverneur-generaal rechtstreeks benoemd door de Nederlandse monarch, en in latere jaren via de Kroon en op advies van het Nederlandse Metropolitan-kabinet.Gedurende twee periodes (1815–1835 en 1854–1925) regeerde de gouverneur-generaal gezamenlijk met een adviesraad genaamd de RAAD van indie (Indies Council).Koloniaal beleid en strategie waren de verantwoordelijkheid van het ministerie van koloniën gevestigd in Den Haag.Van 1815 tot 1848 stond het ministerie onder direct gezag van de Nederlandse koning.In de 20e eeuw ontwikkelde de kolonie zich geleidelijk als een staat die verschilde van de Nederlandse metropool met schatkist gescheiden in 1903, openbare leningen die vanaf 1913 door de kolonie werden gecontracteerd, en quasi -diplomatieke banden werden met Arabië gevestigd om de Haji -pelgrimstocht uit de Nederlandse Indië te beheren.In 1922 kwam de kolonie op gelijke voet met Nederland in de Nederlandse grondwet, terwijl hij onder het ministerie van Koloniën bleef.^[59]

Huis van de bewoner (koloniale beheerder) in Surabaya

De gouverneur-generaal leidde een hiërarchie van Nederlandse ambtenaren;De bewoners, de assistent -bewoners en districtsfunctionarissen belden controllers.Traditionele heersers die verplaatsing door de Nederlandse veroveringen overleefden, werden geïnstalleerd als regenten en inheemse aristocratie werden een inheems ambtenarenapparaat.Terwijl ze echte controle verloren, groeiden hun rijkdom en pracht onder de Nederlanders.^[30] Deze indirecte regel stoorde de boeren niet en was kosteneffectief voor de Nederlanders;In 1900 moesten slechts 250 Europese en 1500 inheemse ambtenaren, en 16.000 Nederlandse officieren en mannen en 26.000 ingehuurde inheemse troepen 35 miljoen koloniale onderwerpen regeren.^[60] Vanaf 1910 creëerde de Nederlanders de meest gecentraliseerde staatsmacht in Zuid-Oost Azië.^[25] Politiek, de sterk gecentraliseerde machtsstructuur die is opgericht door de Nederlandse regering, inclusief de exorbitante bevoegdheden van ballingschap en censuur,^[61] werd overgedragen naar de nieuwe Indonesische Republiek.^[25]

Een volksraad noemde de Volksraad want de Nederlandse Oost -Indië begon in 1918. De Volksraad was beperkt tot een adviserende rol en slechts een klein deel van de inheemse bevolking kon op haar leden stemmen.De raad bestond uit 30 inheemse leden, 25 Europese en vijf uit Chinese en andere bevolking, en werd om de vier jaar gereconstitueerd.In 1925 werd de Volksraad tot een semilegislatief lichaam gemaakt;Hoewel de Nederlandse regering nog steeds beslissingen hebben genomen, werd verwacht dat de gouverneur-generaal de Volksraad over belangrijke problemen.De Volksraad werd opgelost in 1942 tijdens de Japanse bezetting.^[62]

Het rechtssysteem werd verdeeld door de drie belangrijkste etnische groepen die zijn geclassificeerd onder het Nederlandse koloniale bestuur.De Europeanen, Buitenlandse Orientals (Arabieren en de Chinezen) en de inheemse;Deze drie groepen waren onderworpen aan hun eigen rechtssysteem, die allemaal tegelijkertijd van kracht waren.^[63]

Het gebouw van het Hooggerechtshof, Batavia

De Nederlandse regering heeft de Nederlandse rechtscodes in haar kolonie aangepast.Het hoogste rechtbank, het Hooggerechtshof in Batavia, behandelde hoger beroep en volgde rechters en rechtbanken in de hele kolonie.Zes rechtvaardigheidsraden (RAAD van Justitie) Meestal behandeld met criminaliteit door mensen in de Europese juridische klasse^[64] en alleen indirect met de inheemse bevolking.De landraden (Landraden) behandelde civiele zaken en minder ernstige overtredingen zoals landgoedscheidingen en huwelijkse geschillen.De inheemse bevolking was onderworpen aan hun respect bewijzen Wet en aan inheemse regenten en districtsrechtbanken, tenzij zaken werden geëscaleerd voor Nederlandse rechters.^[65][66] Na de Indonesische onafhankelijkheid werd het Nederlandse rechtsstelsel aangenomen en werd geleidelijk een nationaal rechtssysteem op basis van Indonesische voorschriften van recht en rechtvaardigheid opgericht.^[67]

Tegen 1920 hadden de Nederlanders 350 gevangenissen opgericht in de kolonie.De Meester Cornelis De gevangenis in Batavia heeft de meest onhandelbare gevangenen opgesloten.In Sawah Loenento Gevangenis op Sumatra -gevangenen moesten handarbeid uitvoeren in de kolenmijnen.Afzonderlijke gevangenissen werden gebouwd voor jongeren (West Java) en voor vrouwen.Bij het vrouwtje Boeloe De gevangenis in Semarang -gevangenen had de gelegenheid om een beroep te leren tijdens hun detentie, zoals naaien, weven en maken batik.Deze training werd hoog gezien gehouden en hielp vrouwen opnieuw te socialiseren zodra ze buiten de correctiefaciliteit waren.^[65][68] Als reactie op de communistische opstand van 1926 het gevangenkamp Boven-digoel werd opgericht in Nieuw-Guinea.Vanaf 1927 werden politieke gevangenen, waaronder inheemse Indonesiërs die Indonesische onafhankelijkheid omarmen, 'verbannen' voor de buitenste eilanden.^[69]

Administratieve afdelingen

De Nederlandse Oost -Indië was verdeeld in drie gouvernementen—Groot Oost, Borneo en Sumatra - en drie provincies in Java. Provincies en gouvernementen waren beide verdeeld in residenties, maar terwijl de residenties onder de provincies opnieuw werden verdeeld in Regenentschappen, residenties onder gouvermenten werden verdeeld in Afdeelingingen eerst voordat u wordt onderverdeeld in Regenentschappen.^[70]

Krijgsmacht

De Atjeh oorlog (1873–1914) tussen Nederland en de Atjeh sultanaat

De Royal Nederlands Oost -Indië Leger (Knil) en zijn luchtarm, de Royal Nederlands Oost -Indië Army Air Force (ML-Knil), werden opgericht in respectievelijk 1814 en 1915.Maritieme krachten van de Royal Nederlands marine waren gebaseerd op Surabaya, aangevuld met de koloniale Overheidsman.

De knil maakte geen deel uit van de Royal Nederlands leger, maar een afzonderlijke militaire arm onder bevel van de gouverneur-generaal en gefinancierd door de koloniale begroting.De knil mocht Nederlandse dienstplichtigen niet werven en had de aard van een 'Vreemdelingenlegioen'Nederlandse vrijwilligers werven, maar ook vele andere Europese nationaliteiten (vooral Duitse, Belgische en Zwitserse huurlingen).^[71] Terwijl de meeste officieren Europeanen waren, waren de meerderheid van de soldaten inheemse Indonesiërs, waarvan het grootste contingent was Javaans en Sundanese.^[72]

Nederlands beleid vóór de jaren 1870 was om de volledige leiding te nemen over strategische punten en verdragen uit te werken met de lokale leiders elders, zodat ze onder controle zouden blijven en samenwerken.Het beleid is mislukt in Atjeh, in het noorden van Sumatra, waar de Sultan piraten tolereerde die de handel in de Straat van Malakka.Groot-Brittannië was een beschermer van ACEH en het gaf het Nederlandse verzoek om hun anti-piraterijcampagne uit te voeren.De campagne verdreef snel de Sultan, maar in ACEH mobiliseerden en vochten de Nederlanders in vier decennia van dure guerrillaoorlog, met een hoge niveaus van wreedheden aan beide kanten.^[73] Koloniale militaire autoriteiten probeerden een oorlog tegen de bevolking te voorkomen door middel van een 'strategie van ontzag'.Toen een guerrillaoorlog plaatsvond, gebruikte de Nederlanders een langzame, gewelddadige bezetting of een vernietigingscampagne.^[74]

Decorated inheemse Knil Soldiers, 1927

Tegen 1900 werd de archipel beschouwd als "gepacificeerd" en de knil was voornamelijk betrokken bij militaire politietaken.De aard van de knil veranderde in 1917 toen de koloniale regering verplicht was militaire dienst voor alle mannelijke dienstplichtigen in de Europese juridische klasse^[75] en in 1922 introduceerde een aanvullende juridische bepaling de oprichting van een 'Home Guard' (Nederlands: Landstorm) voor Europese dienstplichtigen ouder dan 32.^[76] Verzoekschriften van Indonesische nationalisten om militaire dienst voor inheemse bevolking te vestigen, werden afgewezen.In juli 1941 de Volksraad Wet aangenomen die een native militie van 18.000 creëerde met een meerderheid van 43 tot 4, waarbij alleen de gematigde grote Indonesië -partij bezwaar maakt.Na de oorlogsverklaring met Japan meldden meer dan 100.000 inwoners zich aan.^[77] De Knil probeerde haastig en onvoldoende te transformeren in een moderne militaire kracht die in staat is om de Nederlandse Oost -Indië te beschermen tegen Japanse imperiale invasie.Aan de vooravond van de Japanse invasie in december 1941 vormden Nederlandse reguliere troepen in Oost -Indië ongeveer 1.000 officieren en 34.000 man, van wie 28.000 inheems waren.Tijdens de Nederlandse Oost -Indië campagne van 1941–42 werden de knil en de geallieerde krachten snel verslagen.^[78] Alle Europese soldaten, die in de praktijk alle bekwame Indo-Europese mannen omvatten, werden door de Japanners geïnterneerd als Krijgsgevechten.Vijfentwintig procent van de krijgsgevangenen overleefde hun internering niet.

Na de Tweede Wereldoorlog sloot een gereconstitueerde Knil zich aan bij Nederlandse legertroepen om koloniale "wet en orde" te herstellen.Ondanks Twee succesvolle militaire campagnes In 1947 en 1948 mislukten de Nederlandse inspanningen om hun kolonie te herstellen en erkende Nederland de Indonesische soevereiniteit in december 1949.^[79] De knil werd op 26 juli 1950 ontbonden, waarbij het inheemse personeel de mogelijkheid kreeg om te demobiliseren of lid te worden van de Indonesisch leger.^[80] Op het moment van ontbinding telde de Knil 65.000, van wie 26.000 werden opgenomen in het nieuwe Indonesische leger.De rest werd gedemobiliseerd of overgebracht naar het Nederlandse leger.^[81] Belangrijke officieren in de Indonesische nationale strijdkrachten dat waren voormalige Knil -soldaten zijn: Suharto Tweede president van Indonesië, A. H. Nasution, commandant van de Siliwangi Divisie en stafchef van het Indonesische leger en A. E. Kawilarang Oprichter van de elite speciale krachten Kopassus.

Demografie

Volksraad Leden in 1918: D. Birnie (Nederlands), Kan Hok Hoei (Chinese), R. Sastro Widjono en M. N. Dwidjo Sewojo (Javaans)

In 1898 telde de bevolking van Java 28 miljoen met nog eens 7 miljoen op de buitenste eilanden van Indonesië.^[82] De eerste helft van de 20e eeuw zag grootschalige immigratie van Nederlandse en andere Europeanen naar de kolonie, waar ze in de regering of de particuliere sectoren werkten.Tegen 1930 waren er meer dan 240.000 mensen met een Europese wettelijke status in de kolonie, waardoor minder dan 0,5% van de totale bevolking uitmaakte.^[83] Bijna 75% van deze Europeanen waren in feite inheemse Eurazianen bekend als Indo-Europeanen.^[84]

De Nederlandse kolonialisten vormden een bevoorrechte hogere sociale klasse van soldaten, beheerders, managers, leraren en pioniers.Ze leefden samen met de "inboorlingen", maar aan de top van een rigide sociale en raciale kastenstelsel.^[86][87] De Nederlandse Oost -Indië hadden twee juridische klassen van burgers;Europees en inheems.Een derde klasse, buitenlandse oosterse, werd in 1920 toegevoegd.^[88]

In 1901 namen de Nederlanders aan wat zij de Ethisch beleid, waaronder de koloniale regering de plicht had om het welzijn van het Indonesische volk in gezondheid en onderwijs te bevorderen.Andere nieuwe maatregelen onder het beleid waren irrigatieprogramma's, verzending, communicatie, overstromingsbeperking, industrialisatie en bescherming van de inheemse industrie.^[89] Industrialisatie had geen significante invloed op de meerderheid van de Indonesiërs en Indonesië bleef een agrarische kolonie;Tegen 1930 waren er 17 steden met bevolking van meer dan 50.000 en hun gecombineerde bevolking telden 1,87 miljoen van de 60 miljoen van de kolonie.^[30]

Opleiding

Studenten van de School tot opleidende van Indische artsen (Stovia) aka Sekolah Doctor Jawa

Het Nederlandse schoolsysteem werd uitgebreid tot Indonesiërs met de meest prestigieuze scholen die Nederlandse kinderen toelaten en die van de Indonesische hogere klasse.Een tweede niveau van scholing was gebaseerd op etniciteit met afzonderlijke scholen voor Indonesiërs, Arabieren en Chinezen die in het Nederlands en met een Nederlands curriculum werden onderwezen.Gewone Indonesiërs werden opgeleid Maleis- In het Romeinse alfabet met "Link" -scholen die heldere Indonesische studenten voorbereiden op toegang tot de Nederlandse scholen.^[90] Beroepsscholen en programma's werden opgezet door de Indië -regering om inheemse Indonesiërs op te leiden voor specifieke rollen in de koloniale economie.Chinese en Arabieren, officieel 'buitenlandse oriëntalen' genoemd, konden zich niet inschrijven voor de beroepsscholen of basisscholen.^[91]

Afgestudeerden van Nederlandse scholen openden hun eigen scholen gemodelleerd naar het Nederlandse schoolsysteem, net als christelijke zendelingen, theosofische samenlevingen en Indonesische culturele verenigingen.Deze proliferatie van scholen werd verder gestimuleerd door nieuwe moslimscholen in de westelijke schimmel die ook seculiere onderwerpen aanboden.^[90] Volgens de volkstelling van 1930 was 6% van de Indonesiërs geletterd;Dit figuur erkende echter alleen afgestudeerden van westerse scholen en degenen die konden lezen en schrijven in een taal in het Romeinse alfabet.Het omvatte geen afgestudeerden van niet-westerse scholen of degenen die konden lezen maar niet kunnen schrijven Arabisch, Maleis of Nederlands, of degenen die in niet-Romeinse alfabetten kunnen schrijven, zoals Batak, Javaans, Chinees of Arabisch.^[90]

Nederlandse, Euraziatische en Javaanse hoogleraren rechten bij de opening van de Rechts Hogeschool in 1924

Sommige instellingen voor hoger onderwijs werden ook opgericht.In 1898 richtte de regering van Nederlands Oost -Indië een school op om te trainen artsen, genaamd School tot opleidende Van Inlandsche artsen (Stovia).Veel afgestudeerden van Stovia speelden later een belangrijke rol in De nationale beweging van Indonesië Naar de onafhankelijkheid ook in de ontwikkeling van medisch onderwijs in Indonesië, zoals Dr. Wahidin Soedirohoesodo, die de Budi Utomo Politieke samenleving. De Technische Hoogeschool Te Bandung Opgericht in 1920 door de Nederlandse koloniale administratie om te voldoen aan de behoeften van technische middelen in haar kolonie.Een van de Technische hogeschool Afgestudeerd is Sukarno die later de Indonesische nationale revolutie.In 1924 besloot de koloniale regering opnieuw om een nieuwe onderwijsfaciliteit op tertiair niveau te openen, de Rechts Hogeschool (RHS), om civiele officieren en bedienden te trainen.In 1927 werd de status van Stovia gewijzigd in die van een volledige instelling op tertiair niveau en de naam ervan werd gewijzigd in Geneeskundige Hogeschool (GHS).De GHS bezet hetzelfde hoofdgebouw en gebruikten hetzelfde onderwijziekenhuis als de huidige faculteit van de geneeskunde van Universiteit van Indonesië.De oude banden tussen Nederland en Indonesië zijn nog steeds duidelijk zichtbaar in dergelijke technologische gebieden als irrigatie ontwerp.Tot op de dag van vandaag blijven de ideeën van Nederlandse koloniale irrigatie -ingenieurs een sterke invloed uitoefenen op Indonesische ontwerppraktijken.^[92]Bovendien zijn de twee hoogst-internationaal ranglijstuniversiteiten van Indonesië, de Universiteit van Indonesië est.1898 en de Bandung Institute of Technology, opgericht in 1920, werden beide opgericht tijdens het koloniale tijdperk.^[93][94]

Hervormingen van het onderwijs en bescheiden politieke hervormingen resulteerden in een kleine elite van hoogopgeleide inheemse Indonesiërs, die het idee van een onafhankelijk en verenigd 'Indonesië' bevorderen dat verschillende inheemse groepen van de Nederlandse Indië zou samenbrengen.Een periode genoemd Indonesische nationale revival, in de eerste helft van de 20e eeuw was de nationalistische beweging sterk ontwikkeld, maar ook geconfronteerd met Nederlandse onderdrukking.^[15]

Economie

De economische geschiedenis van de kolonie was nauw verwant aan de economische gezondheid van het moederland.^[95] Ondanks het verhogen van het rendement van het Nederlandse systeem van grondbelasting, waren de Nederlandse financiën ernstig beïnvloed door de kosten van de Java -oorlog en de Padri -oorlog, en het Nederlandse verlies van België in 1830 bracht Nederland op de rand van faillissement.In 1830, een nieuw gouverneur, Johannes van den Bosch, werd aangesteld om de Indië zich een weg te banen door de Nederlandse uitbuiting van zijn middelen.Met de Nederlanders die voor het eerst in 1830 politieke overheersing bereiken, in Java,^[96] Het was mogelijk om een landbouwbeleid van door de overheid gecontroleerde gedwongen teelt te introduceren.Aangedaan cultuur (teeltsysteem) in het Nederlands en Tanam Paksa (gedwongen plantage) In Indonesië moesten boeren als een vorm van belasting, vaste hoeveelheden gespecificeerde gewassen, zoals suiker of koffie leveren.^[97] Veel van Java werd een Nederlandse plantage en de omzet steeg voortdurend in de 19e eeuw die opnieuw in Nederland werden geïnvesteerd om het van faillissement te redden.^[15][97] Tussen 1830 en 1870, 840 miljoen Guilder (€ 8 miljard in 2018^[98]) werden uit Oost -Indië gehaald, gemiddeld een derde van de jaarlijkse Nederlandse overheidsbegroting.^[99][100] Het teeltsysteem bracht echter veel economische ontberingen aan Javaanse boeren, die in de jaren 1840 hongersnood en epidemieën leden.^[15]

Hoofdkantoor van de Delibedrijf in Medan Circa 1925

Kritische publieke opinie in Nederland leidde ertoe dat veel van de excessen van het teeltsysteem werden geëlimineerd onder de agrarische hervormingen van de "liberale periode".Volgens één onderzoek zou het sterftecijfer in Java eind 1870 10-20% hoger zijn geweest als het systeem van dwangarbeid niet was afgeschaft.^[101] Het Nederlandse particuliere kapitaal stroomde na 1850 binnen, vooral in tinwinning en plantage landbouwlandbouw.De tinmijnen van de Martavious Company voor de oostelijke Sumatra -kust werden gefinancierd door een syndicaat van Nederlandse ondernemers, inclusief de jongere broer van koning William III.Mijnbouw begon in 1860. In 1863 Jacob Nienhuys verkregen een concessie van de Sultanaat van deli (Oost -Sumatra) voor een groot tabakslandgoed (Delibedrijf).^[102] Vanaf 1870 werden de Indië geopend voor particuliere ondernemingen en hebben Nederlandse zakenmensen grote, winstgevende plantages opgezet.De suikerproductie verdubbelde tussen 1870 en 1885;Nieuwe gewassen zoals thee en cinchona bloeiden en rubber werd geïntroduceerd, wat leidde tot een dramatische toename van de Nederlandse winst.Veranderingen waren niet beperkt tot Java of landbouw;olie uit Sumatra en Kalimantan werd een waardevolle bron voor industrialiserend Europa.Nederlandse commerciële belangen breidden Java uit naar de buitenste eilanden met steeds meer territorium dat onder directe Nederlandse controle of dominantie kwam in de tweede helft van de 19e eeuw.^[15] De resulterende landschapsschaarste voor rijstproductie, gecombineerd met dramatisch toenemende populaties, vooral in Java, leidde echter tot verdere ontberingen.^[15]

De Javasche Bank in Banjarmasin

De koloniale uitbuiting van de rijkdom van Indonesië heeft bijgedragen aan de industrialisatie van Nederland, terwijl tegelijkertijd de basis legde voor de industrialisatie van Indonesië.De Nederlanders introduceerden koffie, thee, cacao, tabak en rubber, en grote uitgestrektheden van Java werden plantages gecultiveerd door Javaanse boeren, verzameld door Chinese intermediairs en verkocht op buitenlandse markten door Europese handelaren.^[15] In de late 19e eeuw was de economische groei gebaseerd op zware wereldvraag naar thee, koffie en cinchona.De regering heeft zwaar geïnvesteerd in een spoorwegnetwerk (240 km of 150 km lang in 1873, 1.900 km of 1.200 km in 1900), evenals telegraaflijnen, en ondernemers openden banken, winkels en kranten.De Nederlandse Oost -Indië produceerden het grootste deel van de wereldvoorraad kinine en peper, meer dan een derde van zijn rubber, een kwart van zijn kokosnootproducten en een vijfde van de thee, suiker, koffie en olie.De winst van Nederlandse Oost -Indië maakte Nederland tot een van 's werelds belangrijkste koloniale machten.^[15] De Koninklijke Paketvaart-Maatschappij De scheepvaartlijn ondersteunde de eenwording van de koloniale economie en bracht inter-eiland verzending door naar Batavia, in plaats van via Singapore, waardoor meer economische activiteit op Java werd gericht.^[103]

Werknemers poseren op de locatie van een spoorwegtunnel in aanbouw in de bergen, 1910

De Wereldwijde recessie van de late jaren 1880 en begin 1890 Zag de grondstofprijzen waarop de kolonie afhankelijk was.Journalisten en ambtenaren merkten op dat de meerderheid van de Indië -bevolking niet beter af was dan onder de vorige gereguleerde teeltsysteem -economie en tienduizenden uitgehongerd.^[104] De grondstofprijzen herstelden van de recessie, wat leidde tot verhoogde investeringen in de kolonie.De suiker, tin, kopra En de koffiehandel waarop de kolonie was gebouwd, bloeide en rubber, tabak, thee en olie werden ook hoofdexport.^[105] Politieke hervorming verhoogde de autonomie van het lokale koloniale bestuur, weg van de centrale controle uit Nederland, terwijl de macht ook werd omgeleid van de centrale regering van Batavia naar meer gelokaliseerde bestuurseenheden.

De wereldeconomie herstelde eind jaren 1890 en de welvaart keerde terug.Buitenlandse investeringen, vooral door de Britten, werden aangemoedigd.Tegen 1900 bedroegen buitenlandse activa in Nederlandse Indies ongeveer 750 miljoen gulden ($ 300 miljoen), meestal in Java.^[106]

Na 1900 het upgraden van de infrastructuur van havens en wegen was een hoge prioriteit voor de Nederlanders, met als doel de economie te moderniseren, handel te vergemakkelijken en militaire bewegingen te versnellen.Tegen 1950 hadden Nederlandse ingenieurs een wegennet gebouwd en geüpgraded met 12.000 km geasfalteerd oppervlak, 41.000 km gemetalleerd weggebied en 16.000 km grindoppervlakken.^[107] Bovendien bouwden de Nederlanders, 7.500 kilometer (4.700 km) spoorwegen, bruggen, irrigatiesystemen met 1,4 miljoen hectare (5.400 m² rijstvelden, verschillende havens en 140 openbare drinkwatersystemen.Wim Ravesteijn heeft gezegd dat "met deze openbare werken Nederlandse ingenieurs de materiële basis van de koloniale en postkoloniale Indonesische staat construeerden."^[108]

Cultuur

Taal en literatuur

Perhimpunan Pelajar-Pelajar Indonesia (Indonesische studenten Union) Afgevaardigden in Jeugdbelofte, een belangrijke gebeurtenis waar Indonesische taal werd besloten om de nationale taal te worden, 1928

Over de archipel worden honderden inheemse talen gebruikt, en Maleis- of Portugese creool, de bestaande handelstalen, werden aangenomen.Vóór 1870, toen de Nederlandse koloniale invloed grotendeels beperkt was tot Java, werd Maleis gebruikt in overheidsscholen en trainingsprogramma's, zodat afgestudeerden konden communiceren met groepen uit andere regio's die naar Java emigreerden.^[109] De koloniale overheid probeerde Maleis te standaardiseren op basis van de versie van Riau en Malakka, en woordenboeken werden in opdracht gegeven voor overheidscommunicatie en scholen voor inheemse volkeren.^[110] In het begin van de 20e eeuw keurden de Indonesische onafhankelijkheidsleiders een vorm van Maleis van Riau aan, en noemde het Indonesisch.In de tweede helft van de 19e eeuw werd de rest van de archipel, waarin honderden taalgroepen werden gebruikt, onder Nederlandse controle gebracht.Bij het uitbreiden van het inheemse onderwijsprogramma naar deze gebieden, bepaalde de overheid deze "standaard Maleis" als de taal van de kolonie.^[111]

Nederlands werd niet de officiële taal van de kolonie gemaakt en werd niet op grote schaal gebruikt door de inheemse Indonesische bevolking.^[112] De meerderheid van de wettelijk erkende Nederlanders waren tweetalige Indo-eurasiërs.^[113] Nederlanders werd gebruikt door slechts een beperkte opgeleide elite en in 1942 sprak ongeveer twee procent van de totale bevolking in Nederlands -Indië Nederlanders, waaronder meer dan 1 miljoen inheemse Indonesiërs.^[114] Een aantal Nederlanders leenwoorden worden gebruikt in het huidige Indonesische, met name technische termen (zie Lijst met Nederlandse leningwoorden in het Indonesisch).Deze woorden hadden over het algemeen geen alternatief in het Maleis en werden overgenomen in het Indonesische woordenschat met een taalkundig inzicht waarin concepten deel uitmaken van het Nederlandse koloniale erfgoed.Hendrik Maier van de Universiteit van Californië zegt dat ongeveer een vijfde van de hedendaagse Indonesische taal kan worden herleid tot Nederlands.^[115]

Nederlandse taalliteratuur is geïnspireerd door zowel koloniale als postkoloniale Indië van de Nederlandse gouden eeuw tot de dag van vandaag.Het omvat Nederlandse, Indo-Europese en Indonesische auteurs.Het onderwerp ervan draait thematisch om het Nederlandse koloniale tijdperk, maar omvat ook postkoloniaal gesprek.Masterpieces van dit genre omvatten Multatuli's Max Havelaar: of de koffieveilingen van het Nederlandse handelsbedrijf, Louis Couperus's Verborgen kracht, E. du Perron's Land van herkomst, en Maria dermoût's De tienduizend dingen.^[116][117]

De meeste Nederlandse literatuur is geschreven door Nederlandse en Indo-Europese auteurs.In de eerste helft van de 20e eeuw onder het ethische beleid kwamen inheemse Indonesische auteurs en intellectuelen echter naar Nederland om te studeren en te werken.Ze schreven Nederlandse taalliteraire werken en publiceerde literatuur in literaire beoordelingen zoals zoals Het getij, De Gemeenschap, Links Richten en Forum.Door nieuwe literaire thema's te verkennen en zich te concentreren op inheemse protagonisten, vestigden ze de aandacht op de inheemse cultuur en de inheemse benarde toestand.Voorbeelden zijn de Javaanse prins en dichter NOTO SOEROTO, een schrijver en journalist, en de Nederlandse taal geschriften van Soewarsih djojopoespito, Chairil Anwar, Kartini, Sutan Sjahrir en Sukarno.^[118] Veel van de postkoloniaal discours In het Nederlandse Indië is de literatuur geschreven door Indo-Europese auteurs onder leiding van de "Avant Garde Visionary" Tjalie Robinson, die de best gelezen Nederlandse auteur is in het hedendaagse Indonesië,^[119] en tweede generatie Indo-Europese immigranten zoals zoals Marion Bloem.

Visuele kunst

De romantische weergave van De grote postweg in de buurt Buitenzorg

De natuurlijke schoonheid van Oost -Indië heeft de werken van kunstenaars en schilders geïnspireerd, die vooral de romantische scènes van koloniale Indië vangen.De voorwaarde MOOI India (Nederlanders voor "Beautiful Indies") werd oorspronkelijk bedacht als de titel van 11 reproducties van de waterverfschilderijen van Du Chattel die het toneel van Oost -Indië in 1930 in Amsterdam hebben uitgegeven. De term werd beroemd in 1939 nadat S. Sudjojono het gebruikte om het te bespotten om het te bespottenSchilders die alleen alle mooie dingen over Indië weergeven.^[120] MOOI India Later zou worden geïdentificeerd als het genre van schilderkunst dat plaatsvond tijdens de koloniale Oost -Indië die de romantische afbeeldingen van Indië als de hoofdthema's vangen;Meestal natuurlijke scènes van bergen, vulkanen, rijstvelden, riviervalleien, dorpen, met scènes van inheemse bedienden, edelen en soms kale inheemse vrouwen.Sommige van de opmerkelijke MOOI India Schilders zijn Europese kunstenaars: F. J. Du Chattel, Manus Bauer, Nieuwkamp, Isaac Israel, Paj Moojen, Carel Dake en Romualdo Locatelli^[het];Oost-Indië geboren Nederlandse schilders: Henry van Velthuijzen, Charles Sayers, Ernest DeZentje, Leonard Eland en Jan Frank;Inheemse schilders: Raden saleh, Mas Pirngadi, Abdullah Surisubroto, Wakidi, Basuki Abdullah, Mas Soeryo Soebanto en Henk Ngantunk;en ook Chinese schilders: Lee Man Fong, Oei Tiang Oen en Siauw Tik Kwie.Deze schilders vertonen meestal hun werken in kunstgalerijen zoals Bataviasche Kuntkringgebouw, Theosofie Vereeniging, Kunstzaal Kolff & Co en Hotel des Indes.

Theater en film

Bioscoop Mimosa bioscoop in Batu, Java, 1941

Een totaal van 112 Fictieve films Het is bekend dat ze zijn geproduceerd in de Nederlandse Oost -Indië tussen 1926 en de ontbinding van de kolonie in 1949. De vroegste films, geïmporteerd vanuit het buitenland, werden eind 1900 getoond,^[121] en tegen het begin van de jaren 1920 geïmporteerd series en fictieve films werden getoond, vaak met gelokaliseerde namen.^[122] Nederlandse bedrijven produceerden ook documentaire films over Indië om in Nederland te worden getoond.^[123] De eerste lokaal geproduceerde film, Loetoeng Kasaroeng, werd geregisseerd door L. Heuveldorp en vrijgelaten op 31 december 1926.^[124] Tussen 1926 en 1933 werden talloze andere lokale producties vrijgegeven.In het midden van de jaren dertig daalde de productie als gevolg van de Grote Depressie.^[125] De productiesnelheid daalde opnieuw na de Japanse bezetting Vanaf begin 1942 sluiten ze op één na alle filmstudio.^[126] De meeste films die tijdens de bezetting werden geproduceerd, waren Japanse propaganda shorts.^[127] Volgens de Proclamatie van de Indonesische onafhankelijkheid in 1945 en tijdens de daaropvolgende revolutie Verschillende films werden gemaakt door zowel pro-Nederlandse als pro-Indonesische financiers.^[128][129]

Over het algemeen behandelden films die in Indië werden geproduceerd met traditionele verhalen of werden ze aangepast van bestaande werken.^[130] De vroege films waren stil, met Karnadi anemer Bangkong (Karnadi de kikkeraannemer;1930) algemeen beschouwd als de eerste spreekwoord;^[131] Latere films zouden in het Nederlands, Maleis of een inheemse taal. Allen waren zwart en wit.De Amerikaanse visuele antropoloog Karl G. Heider schrijft dat alle films van vóór 1950 zijn kwijt.^[132] JB Kristanto's Katalog -film Indonesia (Indonesische filmcatalogus) registreert verschillende als overleefd bij Sinematek Indonesia's archieven en Biran schrijft dat verschillende Japanse propagandafilms hebben overleefd op de Nederlands overheidsinformatiedienst.^[133]

Theater speelt door toneelschrijvers zoals Victor Ido (1869–1948) werden uitgevoerd op de Schouwburg Weltevreden, nu bekend als Gedung Kesenian Jakarta.Een minder elite vorm van theater, populair bij zowel Europese als inheemse mensen, waren het reizen Indo Theatershows bekend als Komedie stamboel, populair gemaakt door Auguste Mahieu (1865-1903).

Wetenschap

Museum en lab van de Buitenzorg Plantentuin

De rijke aard en cultuur van Nederlands -Indië trok Europese intellectuelen, wetenschappers en onderzoekers aan.Sommige opmerkelijke wetenschappers die het grootste deel van hun belangrijke onderzoek hebben uitgevoerd in Oost -Indië -archipel zijn Teijsmann, Junghuhn, Eijkman, Dubois en Wallace.Veel belangrijke kunst-, cultuur- en wetenschapsinstellingen werden opgericht in Nederlands -Indië.Bijvoorbeeld de Bataviaasch Genootschap van Kunsten en Wetenschappen (Royal Batavian Society of Arts and Sciences), de voorganger van de Nationaal Museum van Indonesië, werd opgericht in 1778 met als doel onderzoek te bevorderen en bevindingen te publiceren op het gebied van kunst en wetenschappen, vooral geschiedenis, archeologie, etnografie en natuurkunde. De Bogor botanische tuinen met Herbarium bogoriense en Museum Zoologicum Bogoriense was een belangrijk centrum voor Botanisch onderzoek Opgericht in 1817, met als doel de flora en fauna van de archipel te bestuderen.

Java man werd ontdekt door Eugène Dubois in 1891. de Komodo -draak werd voor het eerst beschreven door Peter Ouwens in 1912, na een vliegtuigongeval in 1911 en geruchten over leven dinosaurussen in Komodo -eiland in 1910. Vitamine B₁ en zijn relatie tot beriberi Ziekte werd ontdekt door Eijkman Tijdens zijn werk in Indië.

Met groeiende interesse in wetenschappelijk onderzoek, heeft de regering van de Nederlandse Indië gevestigd Natuurwetenschappelijke Raad voor Nederlandsch-Indië (Wetenschappelijke Raad van Nederlands Indië) in 1928.^[134] Het opereerde als de belangrijkste onderzoeksorganisatie van het land tot het uitbreken van Tweede Wereldoorlog in Azië Pacific in 1942. In 1948 werd het instituut omgedoopt Organisatie voor Natuurwetenschappelijk Onderzoek (Organisatie voor wetenschappelijk onderzoek).Deze organisatie was de voorganger van de stroom Indonesisch Instituut voor Wetenschappen.^[135]

Keuken

Nederlands gezin geniet van een grote Rijsttafel Diner, 1936

De Nederlandse koloniale families door hun huishoudelijke bedienden en koks werden blootgesteld aan de Indonesische keuken, omdat ze een smaak ontwikkelden voor inheemse tropische kruiden en gerechten.Een opmerkelijk Nederlandse Oost -Indië koloniaal gerecht is rijsttafel, de rijsttafel die bestaat uit 7 tot 40 populaire gerechten uit de hele kolonie.Meer een extravagant banket dan een gerecht, de Nederlandse kolonisten introduceerden de rijsttafel niet alleen, zodat ze ook konden genieten van een breed scala aan gerechten op een enkele omgeving, maar ook om indruk te maken op bezoekers met de exotische overvloed van hun kolonie.^[136]

Door kolonialisme introduceerden de Nederlanders Europese gerechten zoals brood, kaas, gebarbecued steak en pannenkoek.Als de producent van geldgewassen; koffie En thee was ook populair in het koloniale Oost -Indië.Brood, boter en margarine, Sandwiches gevuld met ham, kaas of fruitjam, poffertjes, pannekoek en Nederlandse kazen werden vaak geconsumeerd door koloniale Nederlands en Indos Tijdens het koloniale tijdperk.Sommige van de native upperclass ningrat (Nobles) en een paar opgeleide inwoner werden blootgesteld aan de Europese keuken, en het werd met veel achting gehouden als de keuken van de elite van de hogere class van de Nederlandse Oost -Indië Society.Dit leidde tot de adoptie en fusie van de Europese keuken in de Indonesische keuken.Sommige gerechten die tijdens het koloniale tijdperk zijn gemaakt, zijn Nederlands beïnvloed: ze omvatten Selat Solo (Solo Salad), Bistik Jawa (Javanese rundvleessteak), semur (van het Nederlands smet), Sayur Kacang Merah (Brenebon) en sop buntut.Taarten en koekjes kunnen ook hun oorsprong traceren tot Nederlandse invloeden;zoals Kue Bolu (Tart), pandan cake, Lapis Legit (spekkoek), Spiku (Lapis Surabaya), Klappertaart (kokosnoottaart) en Kaasstegels (Kaaskoekjes). Kue Cubit Aangenomen wordt dat vaak wordt aangetroffen voor scholen en marktplaatsen afkomstig van poffertjes.^[137]

Architectuur

De 16e en 17e-eeuwse aankomsten van Europese bevoegdheden in Indonesië geïntroduceerd metselwerk constructie naar Indonesië waar voorheen hout en zijn bijproducten bijna uitsluitend waren gebruikt.In de 17e en 18e eeuw was Batavia een versterkte stenen en metselwerkstad.^[138] Bijna twee eeuwen lang deden de kolonialisten weinig om hun Europese architecturale gewoonten aan te passen aan het tropische klimaat.^[139] Ze bouwden rijhuizen die slecht werden geventileerd met kleine ramen, die werden beschouwd als bescherming tegen tropische ziekten afkomstig van tropische lucht.^[139] Jaren later leerden de Nederlanders om hun architecturale stijlen aan te passen aan lokale gebouwfuncties (lange dakranden, veranda's, portico's, grote ramen en ventilatieopeningen),^[140] en de 18e-eeuwse Nederlandse Indië Landhuizen was een van de eerste koloniale gebouwen die Indonesische architecturale elementen opneemt en zich aanpast aan het klimaat, het bekend als Indies -stijl.^[141]

Ceremoniële hal, Bandung Institute of Technology, Bandung, ontworpen door architect Henri Maclaine-Pont

Vanaf het einde van de 19e eeuw brachten belangrijke verbeteringen in technologie, communicatie en transport nieuwe rijkdom naar Java.Moderalistische gebouwen, waaronder treinstations, zakelijke hotels, fabrieken en kantoorblokken, ziekenhuizen en onderwijsinstellingen, werden beïnvloed door internationale stijlen.De trend van de vroege 20e eeuw was voor modernist invloeden - zoals kunstdeco—Deis uitgedrukt in in wezen Europese gebouwen met Indonesische trim.Praktische reacties op de omgeving die werd overgedragen van de eerdere Indies -stijl, inclusief overhangende dakranden, grotere ramen en ventilatie in de muren, die de geboorte van de Nieuwe Indies -stijl.^[142] De grootste voorraad koloniale tijdperk gebouwen bevindt zich in de grote steden Java, zoals Bandung, Jakarta, Semarang, en Surabaya.Opmerkelijke architecten en planners omvatten Albert Aalbers, Thomas Karsten, Henri Maclaine Pont, J. Gerber en C. P. W. Schoemaker.^[143] In de eerste drie decennia van de 20e eeuw financierde het ministerie van Openbare Werken grote openbare gebouwen en introduceerde ze een stadsplanningsprogramma met grond waarvan de belangrijkste steden en steden in Java en Sumatra werden herbouwd en uitgebreid.^[144]

Een gebrek aan ontwikkeling in de Grote Depressie, de onrust van de Tweede Wereldoorlog en de De onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië Van de jaren 1940, en economische stagnatie tijdens de politiek turbulente jaren 1950 en 1960, betekende dat veel koloniale architectuur tot de afgelopen decennia is bewaard.^[145] Koloniale huizen waren bijna altijd het domein van de rijke Nederlandse, Indonesische en Chinese elites;De stijlen waren echter vaak rijke en creatieve combinaties van twee culturen, zozeer zelfs dat de huizen in de 21e eeuw worden gezocht.^[141] Inheemse architectuur werd aantoonbaar meer beïnvloed door de nieuwe Europese ideeën dan koloniale architectuur werd beïnvloed door Indonesische stijlen;En deze westerse elementen blijven vandaag een dominante invloed op de gebouwde omgeving van Indonesië.

Mode

Javaanse edelen hebben enkele aspecten van de Europese mode aangenomen en gemengd, zoals dit paar in 1890.

Binnen de kolonie van de Nederlandse Oost -Indië speelde mode een belangrijke rol om de status van iemands en sociale klasse te definiëren.De Europese kolonisten droegen de Europese mode rechtstreeks uit Nederland, of zelfs Parijs, terwijl de inboorlingen hun traditionele kleding droegen die in alle regio's verschillen.Naarmate de jaren vorderden en de Nederlandse invloed sterker werd, begonnen veel inboorlingen Europese stijlen te mengen in hun traditionele kleding.Hooggeplaatste inboorlingen in de kolonie en adel, zouden Europese stijlpakken dragen met hun batik sarongs voor speciale gelegenheden en zelfs voor dagelijks gebruik.Meer en meer inheemse Indonesiërs begonnen zich meer Europees te kleden.Dit kwam natuurlijk met het idee dat degenen die Europese kleding droegen progressiever en open waren voor een Europese samenleving en de etiquette die daarbij hield.Meer en meer was de Europese invloed voorrang bij inheemse Indonesiërs.Dit komt waarschijnlijk voort uit het feit dat veel inboorlingen beter werden behandeld als ze Europese kleding droegen.Hun Europese tegenhangers erkenden hen, en dat was op zijn beurt waarschijnlijk een katalysator voor adoptie westerse kleding in traditionele Indonesische kleding.^[146]

Nederlands koloniaal paar in de vroege 20e eeuw in native draagt batik en kebaya mode

De mode -invloeden tussen kolonisten en inboorlingen waren een wederzijds fenomeen.Net zoals de Europeanen de inboorlingen beïnvloeden, hebben de inboorlingen de Europese koloniën ook beïnvloed.De dikke Europese stoffen werden bijvoorbeeld als te warm beschouwd om te dragen in tropisch klimaat.Dus de lichte kleding van dunne kebaya -stoffen en de comfortabele en gemakkelijk te dragen batik sarong worden als behoorlijk geschikt geacht voor dagelijkse kleding in hete en vochtig klimaat van Oost -Indië.

Later in de geschiedenis van het Nederlandse Oost -Indië, toen een nieuwe golf van Europeanen in de kolonie werden gebracht, namen velen de Indonesische stijlen over, velen gingen zelfs zo ver dat ze traditionele Javanen droegen kebaya thuis.^[147] Batik was ook een grote invloed voor de Nederlanders.De techniek was zo fascinerend voor hen dat ze de techniek naar hun koloniën in Afrika brachten, waar het werd overgenomen met Afrikaanse patronen.^[148] Voor het grootste deel hielden Europeanen in Nederlands -Indië vast aan traditionele Europese dressingstijlen.Modetrends uit Parijs werden nog steeds hoog aangeschreven en beschouwd als de belichaming van stijl.Vrouwen droegen jurken en rokken en mannen droegen een broek en shirts.

Koloniaal erfgoed in Nederland

Nederlandse keizerlijke beelden die de Nederlandse Oost -Indië vertegenwoordigen (1916).De tekst luidt "ons meest waardevolle juweel."

Wanneer de Nederlandse koninklijke familie werd opgericht in 1815, veel van zijn rijkdom kwam uit de koloniale handel.^[149]

Universiteiten zoals de Royal Leiden University Opgericht in de 16e eeuw hebben zich ontwikkeld tot toonaangevende kenniscentra over Zuidoost -Aziatische en Indonesische studies.^[150] Leiden University heeft academici geproduceerd, zoals koloniale adviseur Christiaan snouck hurgronje die gespecialiseerd zijn in inheemse oosterse (Indonesische) zaken, en het heeft nog steeds academici die gespecialiseerd zijn in Indonesische talen en culturen. Leiden University en vooral Kitlv zijn educatieve en wetenschappelijke instellingen die tot op de dag van vandaag zowel een intellectuele als historische interesse in Indonesische studies delen.Andere wetenschappelijke instellingen in Nederland zijn de Amsterdam Tropenmuseum, een antropologisch museum met massale collecties Indonesische kunst, cultuur, etnografie en antropologie.^[92]

De tradities van de knil worden gehandhaafd door de Regiment van Heutsz van het moderne Royal Nederlands leger en de toegewijde Bronbeek Museum, een voormalig huis voor gepensioneerde Knil -soldaten, bestaat in Arnhem tot op de dag van vandaag.

Veel overlevende koloniale families en hun nakomelingen die na de onafhankelijkheid terug naar Nederland verhuisden, keken de neiging om terug te kijken op het koloniale tijdperk met een gevoel van de macht en prestige die ze in de kolonie hadden, met items als de boek van de jaren 1970 Tempo Doeloe (Oude tijden) door auteur Rob Nieuwenhuys, en andere boeken en materialen die in de jaren zeventig en tachtig vrij gebruikelijk werden.^[152] Bovendien heeft de Nederlandse literatuur sinds de 18e eeuw een groot aantal gevestigde auteurs, zoals Louis Couperus, de schrijver van "The Hidden Force", die het koloniale tijdperk als een belangrijke bron van inspiratie beschouwt.^[153] In feite een van de grote meesterwerken van Nederlandse literatuur is het boek "Max Havelaar" geschreven door Multatuli in 1860.^[154]

De meerderheid van de Nederlanders die na en tijdens de Indonesische revolutie naar Nederland zijn gerepatrieerd, zijn Indo (Euraziatisch), afkomstig uit de eilanden van Nederlands -Indië.Deze relatief grote Euraziatische bevolking had zich gedurende een periode van 400 jaar ontwikkeld en werd geclassificeerd door het koloniale recht als behorend tot de Europese juridische gemeenschap.^[155] In Nederlands Ze worden aangeduid als Indo (kort voor Indo-Europees).Van de 296.200 zogenaamde Nederlandse 'repatriants' werden slechts 92.200 expat Nederlanders geboren in Nederland.^[156]

Inclusief hun tweede generatie afstammelingen, zijn ze momenteel de grootste in het buitenland geboren groep in Nederland.In 2008, het Nederlandse Census Bureau for Statistics (CBS)^[157] Geregistreerde 387.000 Indos in de eerste en tweede generatie die in Nederland woont.^[158] Hoewel volledig geassimileerd in de Nederlandse samenleving, als de belangrijkste etnische minderheid in Nederland, hebben deze 'repatriants' een cruciale rol gespeeld bij het introduceren van elementen van de Indonesische cultuur in de Nederlandse reguliere cultuur.Praktisch elke stad in Nederland zal een 'hebbenToko'(Nederlandse Indonesische winkel) of Indonesisch restaurant^[159] en veel 'Pasar Malam'(Nachtmarkt in Maleis/Indonesisch) Beurzen zijn het hele jaar door georganiseerd.

Veel Indonesische gerechten en voedingsmiddelen zijn gemeengoed geworden in de Nederlandse keuken. Rijsttafel, een koloniaal culinair concept en gerechten zoals nasi goreng en sateh zijn nog steeds erg populair in Nederland.^[137]

Zie ook

• Vrijmetselarij in Nederlandse Oost -Indië
• Poenale Sanctie
• Postzegels en postgeschiedenis van Nederlands Indië
• De Portugezen in Indonesië
• Nederland Indies Gulden

Referenties

Bibliografie

• Biran, Misbach Yusa (2009). Sejarah Film 1900–1950: Bikin -film Di Jawa [Geschiedenis van film 1900–1950: films maken in Java] (In Indonesisch).Jakarta: Komunitas Bamboo Werken met de Jakarta Art Council. ISBN 978-979-3731-58-2.
• Cribb, R.B., Kahin, A. Historisch woordenboek van Indonesië (Scarecrow Press, 2004)
• Dick, Howard, et al. De opkomst van een nationale economie: een economische geschiedenis van Indonesië, 1800-2000 (U. van Hawaii Press, 2002) Online editie
• Friend, T. (2003). Indonesische bestemming. Harvard University Press. ISBN 0-674-01137-6.
• Heider, Karl G (1991). Indonesische cinema: nationale cultuur op het scherm. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-1367-3.
• Reid, Anthony (1974). De Indonesische nationale revolutie 1945–1950.Melbourne: Longman Pty Ltd. ISBN 0-582-71046-4.
• Nieuwenhuys, Rob Mirror of the Indies: een geschiedenis van de Nederlandse koloniale literatuur - Vertaald uit het Nederlands door E. M. Beekman (uitgever: Periplus, 1999) Google boeken
• Prayogo, Wisnu Agung (2009)."Sekilas Perkembangan Perfilman Di Indonesia" [een overzicht van de ontwikkeling van film in Indonesië]. Kebijakan Pemerintahan Orde Baru Terhadap Perfilman Indonesia Tahun 1966–1980 [Nieuw orderbeleid voor Indonesische films (1966-1980)] (Bachelor's of History Thesis) (in Indonesisch).Universiteit van Indonesië.
• Ricklefs, M.C. (1991). Een moderne geschiedenis van Indonesië, 2e editie.Macmillan.Hoofdstukken 10-15. ISBN 0-333-57690-X.
• Taylor, Jean Gelman (2003). Indonesië: volkeren en geschiedenissen.New Haven en London: Yale University Press. ISBN 0-300-10518-5.
• Vickers, Adrian (2005). Een geschiedenis van het moderne Indonesië. Cambridge University Press. ISBN 0-521-54262-6.

Verder lezen

• Booth, Anne, et al. Indonesische economische geschiedenis in het Nederlandse koloniale tijdperk (1990)
• Borschberg, Peter, De Nederlandse Oost -Indië (2016), doen:10.1002/9781118455074.WBEOE276
• Bosma U., Raben R. 'Nederlands' zijn in Indië: een geschiedenis van creolisatie en rijk, 1500–1920 (Universiteit van Michigan, NUS Press, 2008), ISBN9971-69-373-9 [10]
• Bosma, ulbe. Emigratie: koloniale circuits tussen Europa en Azië in de 19e en vroege 20e eeuw, Europese geschiedenis online, Mainz: Instituut voor de Europese geschiedenis, 2011, opgehaald: 23 mei 2011.
• Colombijn, Freek en Thomas Lindblad, eds. Wortels van geweld in Indonesië: hedendaags geweld in historisch perspectief (Leiden: Kitlv Press, 2002)
• Dick, Howard, et al. De opkomst van een nationale economie: een economische geschiedenis van Indonesië, 1800-2000 (U. van Hawaii Press, 2002) Online editie
• Elson, Robert. Het idee van Indonesië: een geschiedenis (Cambridge University Press, 2008)
• Braudel, Fernand, Het perspectief van de wereld, vol III in Beschaving en kapitalisme, 1984
• Furnivall, J. S. (1944). Nederlands India: een studie van meervoudseconomie.Cambridge U.P.p.viii. ISBN 9781108011273., uitgebreide dekking
• Gouda, Frances. Nederlandse cultuur in het buitenland: koloniale praktijk in Nederlandse Indië, 1900-1942 (1996) online
• Nagtegaal, Luc. Rijden op de Nederlandse Tiger: de Nederlandse Oost -Indië Company en de noordoostkust van Java, 1680–1743 (1996) 250pp
• Robins, Nick. Het bedrijf dat de wereld heeft veranderd: hoe de Oost -Indische Company de moderne multinational heeft gevormd (2006) fragment en tekst zoeken
• Taylor, Jean Gelman. De sociale wereld van Batavia: Europeanen en Euraziërs in Colonial Indonesië (1983)
• Lindblad, J. Thomas (1989)."De petroleumindustrie in Indonesië vóór de Tweede Wereldoorlog". Bulletin van Indonesische economische studies. 25 (2): 53–77. doen:10.1080/00074918812331335569.
• Panikkar, K. M. (1953).Azië en Western Dominance, 1498–1945, door K.M.Panikkar.Londen: G. Allen en Unwin.

Externe links

Media gerelateerd aan Nederlandse Oost -Indië bij Wikimedia Commons

• 11 Nederlandse Indies -objecten in 'The European Library Harvest'
• Cribb, Robert, Digitale atlas van de Indonesische geschiedenis Hoofdstuk 4: Nederlandse Indies, 1800–1942 |Digitale atlas van Indonesische geschiedenis - door Robert Cribb
• Historische documenten van het Nederlandse parlement 1814–1995 Gearchiveerd 4 april 2012 op de Wayback -machine
• Parallelle en uiteenlopende aspecten van de Britse overheersing in de Raj, de Franse heerschappij in Indochina, Nederlandse heerschappij in Nederlands Oost -Indië (Indonesië), en de Amerikaanse heerschappij in de Filippijnen
• Yasuo Uemura, "The Sugar Estates in Besuki and the Depression" Hiroshima interdisciplinaire studies in de geesteswetenschappen, Vol.4 Page.30-78
• Yasuo Uemura, "De depressie en de suikerindustrie in Surabaya" Hiroshima interdisciplinaire studies in de geesteswetenschappen, Vol.3 Page.1-54
• "Surabaya". Collier's nieuwe encyclopedie. 1921.
• "Surabaya of Soerabaya. De grootste stad in Java". Nieuwe internationale encyclopedie. 1905.