Koude Oorlog

Koude Oorlog
Koude Oorlog
12 maart 1947 – 26 december 1991 ; (44 jaar en 9 maanden); Deel van de Tijdperk na de Tweede Wereldoorlog
	NAVO en Warschaupact Staten tijdens het Koude Oorlog-tijdperk
	De "Drie werelden"Van het tijdperk van de Koude Oorlog, april - augustus 1975 Eerste wereld: Westelijk blok geleid door de Verenigde Staten en zijn bondgenoten Tweede wereld: Oostelijke blok geleid door de Sovjet Unie, China (Onafhankelijk), en hun bondgenoten Derde wereld: Niet opgelost en neutrale landen
	Paddestoelwolk van de Ivy Mike nucleaire test, 1952; een van de Meer dan duizend Dergelijke tests uitgevoerd door de VS tussen 1945 en 1992
	Met haar broer op haar rug sijpelt een Koreaans meisje door een vastgelopen Amerikaan M46 Patton Tank, bij Haengju, Zuid-Korea, 1951
	Oost -Duits bouwvakkers bouwen de Berlijnse muur, 1961
	A Verenigde Staten marine Vliegtuigen die een Sovjet -vrachtschip schaduwen tijdens de Cubaanse raketten crisis, 1962
	Amerikaanse astronaut Thomas P. Stafford (rechts) en Sovjet kosmonaut Alexei Leonov (links) Schud de hand in de ruimte, 1975
	Sovjet -fregat BEZZAVETNY USS stoten Yorktown, 1988
	De val van de Berlijnse muur, 1989
	Tanks op rood vierkant tijdens de Augustuscoup, 1991

De Koude Oorlog is een term die gewoonlijk wordt gebruikt om te verwijzen naar een periode van geopolitiek spanning tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie en hun respectieve bondgenoten, de Westelijk blok en de Oostelijke blok. Historici zijn het niet volledig eens over de start- en eindpunten van het begin, maar de periode wordt algemeen beschouwd als een uitspraak van de aankondiging van de Truman Doctrine op 12 maart 1947 naar de ontbinding van de Sovjetunie op 26 december 1991.^[1] De voorwaarde koude Oorlog wordt gebruikt omdat er geen grootschalige gevechten rechtstreeks tussen de twee waren superkrachten, maar ze steunden elk belangrijke regionale conflicten die bekend staan als proxyoorlogen. Het conflict was gebaseerd op de ideologische en geopolitieke strijd voor wereldwijde invloed door deze twee superkrachten, na hun tijdelijke alliantie en overwinning tegen nazi Duitsland en Imperial Japan in 1945.^[2] Afgezien van de Nucleaire arsenaalontwikkeling en conventionele militaire inzet, de strijd om dominantie werd uitgedrukt via indirecte middelen zoals zoals psychologische oorlogsvoering, propaganda -campagnes, spionage, verreikend embargo's, rivaliteit bij sportevenementen, en technologische wedstrijden zoals de Ruimte race.

Het westelijke blok werd geleid door de Verenigde Staten en een aantal andere Eerste wereld naties die over het algemeen waren liberaal democratisch maar verbonden met een netwerk van autoritaire staten, waarvan de meeste waren hun voormalige koloniën.^[3]^[EEN] Het oostelijke blok werd geleid door de Sovjet -Unie en zijn communistische Partij, die invloed hadden op de Tweede wereld en was ook gebonden aan een netwerk van autoritaire staten. De Amerikaanse regering ondersteunde anti-communistische en rechtse regeringen en opstanden over de hele wereld, terwijl de Sovjet -regering gefinancierde linkse partijen en revoluties rond de wereld. Als bijna alle koloniale staten bereikte onafhankelijkheid in de periode van 1945 tot 1960, ze werden Derde wereld slagvelden in de Koude Oorlog.

De eerste fase van de Koude Oorlog begon kort na het einde van Tweede Wereldoorlog in 1945. De Verenigde Staten en haar bondgenoten gecreëerd de NAVO militaire alliantie in 1949 in de vrees van een Sovjetaanval en genoemd hun wereldwijde beleid tegen Sovjet -invloed beheersing. De Sovjetunie vormde de Warschaupact in 1955 in reactie op de NAVO. Grote crises van deze fase omvatten de 1948–1949 Berlijnse blokkade, de 1945–1949 Tweede Chinese burgeroorlog, de 1950–1953 Koreaanse oorlog, de 1956 Hongaarse revolutie, de 1956 Suez -crisis, de Berlijnse crisis van 1961, de 1962 Cubaanse raketten crisis en de 1964-1975 Vietnamese oorlog. De VS en de USSR strijden om invloed in Latijns Amerika, de Midden-Oosten, en de Decoloniserende staten van Afrika, Azië, en Oceanië.

Volgens de Cubaanse raketten crisis, Een nieuwe fase begon dat zag de Sino-Sovjet split tussen China en de Sovjetunie bemoeilijkt de relaties binnen de communistische sfeer die leidt tot een reeks van Grensconfrontaties, terwijl Frankrijk, een staat van westerse blok, een grotere autonomie van actie begon te eisen. De USSR viel Tsjechoslowakije binnen om de 1968 te onderdrukken Praagse lente, terwijl de VS interne onrust ervoeren van de mensenrechten organisatie en Oppositie tegen de oorlog in Vietnam. In de jaren zestig - jaren 1970, een internationale vredesbeweging schiet onder burgers over de hele wereld. Bewegingen tegen kernwapens testen en voor nucleaire ontwapening vond plaats, met groot anti-oorlogsprotesten. Tegen de jaren 1970 waren beide partijen begonnen met het toepassen van toeslagen voor vrede en veiligheid, waardoor een periode van ontspanning dat zag de Strategische armenbeperkingsgesprekken en de VS Openingsrelaties met de Volksrepubliek China als een strategisch contrawicht voor de USSR. Een aantal zelfbenoemde Marxistisch -leninist regeringen werden gevormd in de tweede helft van de jaren 1970 in de Derde wereld, inclusief Angola, Mozambique, Ethiopië, Cambodja, Afghanistan, en Nicaragua.

Détente stortte aan het einde van het decennium in met het begin van de Sovjet -Afghaanse oorlog in 1979. De Begin de jaren tachtig was een andere periode van verhoogde spanning. De Verenigde Staten namen toe diplomatieke, militaire en economische druk over de Sovjet -Unie, op een moment dat het al leed Economische stagnatie. Halverwege de jaren tachtig, de nieuwe Sovjet -leider Mikhail Gorbachev de liberaliserende hervormingen van Glasnost ("Openness", c. 1985) en perestroika ("Reorganisatie", 1987) en beëindigde de Sovjet -betrokkenheid in Afghanistan in 1989. De druk voor de nationale soevereiniteit werd sterker in Oost -Europa, en Gorbatsjov weigerde hun regeringen meer te steunen.

In 1989, de val van de Ijzeren gordijn na de Pan-Europese picknick en een Vreedzame golf van revoluties (met uitzondering van Roemenië en Afghanistan) bijna alle communistische regeringen van het oostelijke blok omvergeworpen. De Communistische Partij van de Sovjet -Unie zelf verloor de controle in het land en werd verbannen na een mislukte coup -poging in augustus 1991. Dit leidde op zijn beurt naar de formele ontbinding van de USSR In december 1991, de onafhankelijkheidsverklaring van zijn samenstellende republieken en de ineenstorting van communistische regeringen in een groot deel van Afrika en Azië. De Verenigde Staten bleven achter als de enige superkracht ter wereld.

De Koude Oorlog en zijn gebeurtenissen hebben een belangrijke erfenis achtergelaten. Er wordt vaak naar verwezen in de populaire cultuur, vooral met thema's van spionage en de dreiging van nucleaire oorlogvoering. Zie voor de daaropvolgende geschiedenis Internationale betrekkingen sinds 1989.

Oorsprong van de term

Aan het einde van Tweede Wereldoorlog, Engelse schrijver George Orwell gebruikt koude Oorlog, als algemene term, in zijn essay "You and the Atomic Bomb", gepubliceerd op 19 oktober 1945 in de Britse krant Tribune. Overweeg een wereld die in de schaduw leeft van de dreiging van nucleaire oorlogvoering, Orwell keek naar James Burnham's voorspellingen van een gepolariseerde wereld, schrijven:

Kijkend naar de wereld als geheel, is de drift vele decennia niet in de richting van anarchie, maar op de herstel van de slavernij ... De theorie van James Burnham is veel besproken, maar weinig mensen hebben de ideologische implicaties ervan nog overwogen - dat wil zeggen het soort van wereldbeeld, het soort overtuigingen en de sociale structuur die waarschijnlijk zou heersen in een staat die tegelijkertijd onoverwinnelijk was en in een permanente staat van "Koude Oorlog" met zijn buren.^[4]

In De waarnemer Van 10 maart 1946 schreef Orwell: "Na de Moskou -conferentie afgelopen december begon Rusland een 'koude oorlog' te maken over Groot -Brittannië en het Britse rijk."^[5]

Het eerste gebruik van de term om het specifieke te beschrijven naoorlogse Geopolitieke confrontatie tussen de Sovjetunie en de Verenigde Staten kwam in een toespraak van Bernard Baruch, een invloedrijke adviseur van democratische presidenten,^[6] op 16 april 1947. De toespraak, geschreven door een journalist Herbert Bayard Swope,^[7] uitgeroepen: "Laten we niet worden misleid: we zitten vandaag te midden van een koude oorlog."^[8] Krantencolumnist Walter Lippmann gaf de term brede valuta met zijn boek De koude Oorlog. Op de vraag in 1947 over de bron van de termijn, volgde Lippmann het tot een Franse termijn uit de jaren dertig, la guerre froide.^[B]

Achtergrond

Russische revolutie

Geallieerd troepen in Vladivostok, Augustus 1918, tijdens de Geallieerde interventie in de Russische burgeroorlog

Terwijl de meeste historici de oorsprong van de Koude Oorlog volgen tot de periode die onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog is, beweren sommigen dat het begon met de Oktoberrevolutie in Rusland in 1917 toen de Bolsjewieken nam de macht. In Eerste Wereldoorlog, de Britten, Frans en Russische rijken had de major gecomponeerd Geallieerde krachten vanaf het begin, en de VS kwamen bij hen als een zelfbenoemde bijbehorende macht in april 1917. De Bolsjewieken Greep de macht in Rusland in november 1917 en vervulde hun belofte om zich terug te trekken uit de Tweede Wereldoorlog, en Duitse legers gingen snel over de grensgebieden. De geallieerden reageerden met een economische blokkade tegen heel Rusland.^[9] Begin maart 1918 volgden de Sovjets door de golf van populaire walging tegen de oorlog en accepteerde harde Duitse vredesvoorwaarden met de Verdrag van Brest-Litovsk. In de ogen van sommige bondgenoten hielp Rusland nu Duitsland om de oorlog te winnen door een miljoen Duitse soldaten vrij te maken voor het westfront^[10] en door veel van de Russische voedselvoorziening, industriële basis, brandstofvoorraden en communicatie met West -Europa op te lossen.^[11]^[12] Volgens historicus Spencer Tucker, de geallieerden voelden: "Het verdrag was het ultieme verraad van de geallieerde oorzaak en zaaide de zaden voor de Koude Oorlog. Met Brest-Litovsk het spook van Duitse dominantie in Oost-Europa dreigde realiteit te worden, en de geallieerden begonnen nu serieus te denken over militaire interventie, "en ging verder met hun"economische oorlogvoering"Tegen de bolsjewieken.^[9] Sommige bolsjewieken zag Rusland alleen als de eerste stap, van plan om revoluties aan te wekken tegen het kapitalisme in elk westers land, maar de behoefte aan vrede met Duitsland leidde Sovjet -leider Vladimir Lenin weg van deze positie.^[C]

In 1918 leverde Groot -Brittannië geld en troepen om de Anti-bolsjewistische "witte" contra-revolutionairen. Dit beleid werd geleid door minister van oorlog Winston Churchill, een toegewijde Britse imperialist en anti-communist.^[13] Frankrijk, Japan en de Verenigde Staten binnengevallen Rusland in een poging de nieuwe Sovjet -regering omver te werpen. Ondanks de economische en militaire oorlogvoering die ertegen werd gelanceerd door de westerse mogendheden, slaagde de bolsjewistische regering erin alle oppositie te verslaan en nam hij de volledige controle over Rusland, evenals afgescheiden provincies zoals Oekraïne, Georgia, Armenië en Azerbeidzjan.^[14]

Westerse mogendheden geïsoleerd ook diplomatiek de Sovjetregering geïsoleerd. Lenin verklaarde dat de Sovjet -Unie omringd was door een "vijandige kapitalistische omsingelen" en hij beschouwde diplomatie als een wapen om Sovjet -vijanden verdeeld te houden.^[15] Hij richtte een organisatie op om zusterrevoluties wereldwijd te promoten, de Comintern. Het faalde overal; Het faalde slecht toen het probeerde revoluties te starten Duitsland, Beieren, en Hongarije.^[16] De mislukkingen leidden tot een binnenwaartse wending door Moskou.

Groot -Brittannië en andere westerse mogendheden - behalve de Verenigde Staten - deden zaken en erkenden soms de nieuwe Sovjet -Unie. Tegen 1933 waren de oude angsten voor communistische bedreigingen vervaagd, en het Amerikaanse bedrijfsleven, evenals krantenredacteuren, riepen op tot diplomatieke erkenning. President Franklin D. Roosevelt gebruikte presidentiële autoriteit om de betrekkingen te normaliseren in november 1933.^[17] Er was echter geen vooruitgang op de tsaristische schulden die Washington wilde dat Moskou zou terugbetalen. Verwachtingen van uitgebreide handel bleken onrealistisch. Historici Justus D. Doenecke en Mark A. Stoler merken op dat "beide naties al snel gedesillusioneerd werden door het akkoord."^[18] Roosevelt genaamd William Bullitt als ambassadeur van 1933 tot 1936. Bullitt arriveerde in Moskou met hoge verwachtingen van Sovjet -Amerikaanse betrekkingen, maar zijn visie op het Sovjet -leiderschap verzuurde bij nadere inspectie. Tegen het einde van zijn ambtstermijn stond Bullitt openlijk vijandig tegenover de Sovjet-regering en hij bleef de rest van zijn leven een uitgesproken anti-communist.^[19]

Tweede Wereldoorlog

Eind jaren dertig, Joseph Stalin had samengewerkt met minister van Buitenlandse Zaken Maxim Litvinov promoveren populaire fronten met kapitalistische partijen en regeringen om zich te verzetten fascisme. De Sovjets waren verbitterd toen westerse regeringen ervoor kozen om te oefenen verzoening met nazi Duitsland in plaats van. In maart 1939 hebben Groot -Brittannië en Frankrijk - zonder de USSR te raadplegen - Hitler -controle over veel van veel van Tsjechoslowakije bij de München. Tegenover een agressief Japan bij Sovjet -grenzen ook, veranderde Stalin van richting en verving Litvinov door Vyacheslav Molotov, die nader onderhandelde over nader relaties met Duitsland.^[20]

Na het ondertekenen van de Molotov - Ribbentrop Pact en Duits -Sovjet grensverdrag, de Sovjetunie dwong de Baltische landen—ESTonie, Letland en Litouwen - om het toe te staan om Sovjet -troepen in hun land te stationeren.^[21] Finland verwierp territoriale eisen en leidde tot een Sovjet -invasie in november 1939. Het resultaat Winteroorlog eindigde in maart 1940 met Finse concessies.^[22] Groot -Brittannië en Frankrijk, die de Sovjetaanval op Finland behandelen als gelijkspel tegen de oorlog aan de kant van de Duitsers, reageerde op de Sovjet -invasie door de uitwijzing van de USSR te ondersteunen van de Volkenbond.^[23]

In juni 1940 annexeerde de Sovjet -Unie met geweld Estland, Letland en Litouwen.^[24] Het greep ook de Roemeense regio's van Bessarabia, Noord -Bukovina en de regio Hertsa. Maar nadat het Duitse leger de Sovjetunie binnen had binnengevallen Operatie Barbarossa In juni 1941 werkten de Sovjet -Unie en de geallieerde machten in juni 1941 en verklaarde in december 1941 de oorlog om Duitsland te bestrijden. Brittannië een formele alliantie ondertekend, verbreed tot een Militaire en politieke alliantie in 1942en de Verenigde Staten hebben een informele overeenkomst gesloten. In oorlogstijd hebben de Verenigde Staten Groot -Brittannië, de Sovjet -Unie en andere geallieerde naties geleverd via zijn Leen-lease Programma.^[25] Stalin bleef zeer achterdochtig en hij geloofde dat de Britten en de Amerikanen hadden samengespannen om ervoor te zorgen dat de Sovjets de dupe van de gevechten tegen Duitsland droegen. Volgens dit standpunt hadden de westerse bondgenoten opzettelijk een tweede anti-Duitse front vertraagd om op het laatste moment in te stappen en de vredesregeling vorm te geven. Zo lieten Sovjetpercepties van het Westen een sterke onderstroom van spanning en vijandigheid tussen de geallieerde machten achter.^[26]

Oorlogsconferenties met betrekking tot naoorlogse Europa

De geallieerden waren het niet eens over hoe de Europese kaart eruit zou moeten zien en hoe grenzen zouden worden getrokken, na de oorlog.^[27] Elke partij had ongelijke ideeën met betrekking tot het vestigen en onderhoud van de naoorlogse beveiliging.^[27] Sommige wetenschappers beweren dat alle westerse bondgenoten een veiligheidssysteem wilden waarin democratische regeringen zo breed mogelijk werden gevestigd, waardoor landen de verschillen in staat stelden om vreedzaam verschillen op te lossen internationale organisaties.^[28] Anderen merken op dat de Atlantische krachten waren verdeeld in hun visie op de nieuwe naoorlogse wereld. Roosevelt's doelen - militaire overwinning in zowel Europa als Azië, het bereiken van wereldwijde Amerikaanse economische suprematie over de Britse Rijk, en de oprichting van een World Peace Organisation - waren meer wereldwijd dan die van Churchill, die voornamelijk gericht waren op het veiligstellen van controle over de Mediterraan, om het voortbestaan van het Britse rijk en de onafhankelijkheid van centrale en oostelijke Europese landen te waarborgen als een buffer tussen de Sovjet -Unie en het Verenigd Koninkrijk.^[29]

De "Grote drie" bij de Yalta Conference: Winston Churchill, Franklin D. Roosevelt, en Joseph Stalin, 1945

De Sovjet -Unie probeerde de interne aangelegenheden van landen in haar grensregio's te domineren.^[27]^[30] Tijdens de oorlog had Stalin speciale trainingscentra voor communisten uit verschillende landen gecreëerd, zodat ze geheime politiediensten konden opzetten die loyaal waren aan Moskou zodra het Rode Leger de controle overnam. Sovjet -agenten namen de controle over de media, vooral radio; Ze hebben snel lastiggevallen en vervolgens alle onafhankelijke maatschappelijke instellingen verboden, van jeugdgroepen tot scholen, kerken en rivaliserende politieke partijen.^[D] Stalin zocht ook voortdurende vrede met Groot -Brittannië en de Verenigde Staten, in de hoop zich te concentreren op interne wederopbouw en economische groei.^[31]

In de Amerikaanse opvatting leek Stalin een potentiële bondgenoot in het bereiken van hun doelen, terwijl Stalin in de Britse benadering de grootste bedreiging voor de vervulling van hun agenda leek. Met de Sovjets die het grootste deel van Midden- en Oost -Europa al bezetten, was Stalin in een voordeel en de twee westerse leiders wedijverden om zijn gunsten.

De verschillen tussen Roosevelt en Churchill leidden tot verschillende afzonderlijke deals met de Sovjets. In oktober 1944 reisde Churchill naar Moskou en stelde de "voor de"Percentagesovereenkomst"Om Europa te verdelen in respectiever invloedssferen, inclusief het geven van Stalin overheersen Over Roemenië, Hongarije en Bulgarije en Churchill Carte Blanche over Griekenland. Dit voorstel werd aanvaard door Stalin. Bij de Yalta Conference Van februari 1945 tekende Roosevelt een afzonderlijke deal met Stalin met betrekking tot Azië en weigerde Churchill te steunen over de kwesties van Polen en herstelbetalingen.^[29] Roosevelt keurde uiteindelijk de procentuele overeenkomst goed,^[32]^[33] Maar er was blijkbaar nog steeds geen stevige consensus over het kader voor een naoorlogse regeling in Europa.^[34]

Naoorlogse Geallieerde bezettingszones in Duitsland

Bij de Tweede Quebec -conferentie, een militaire conferentie op hoog niveau in Quebec City, 12-16 september 1944, Churchill en Roosevelt bereikten overeenstemming over een aantal zaken, waaronder een plan voor Duitsland op basis van gebaseerd op Henry Morgenthau Jr.'s oorspronkelijke voorstel. Het door Churchill opgesteld memorandum voorzag in "het elimineren van de warme industrieën in de Ruhr en de Saar ... Duitsland omzetten in een land voornamelijk agrarisch en pastoraal in zijn karakter. "Het heeft echter niet langer een plan opgenomen om het land in verschillende onafhankelijke staten te verdelen.^[E] Op 10 mei 1945 ondertekende president Truman de Amerikaanse bezettingsrichtlijn JCS 1067, die meer dan twee jaar van kracht was en enthousiast werd ondersteund door Stalin. Het stuurde de Amerikaanse troepen van beroep op "... neem geen stappen op zoek naar de economische revalidatie van Duitsland".^[35]

In april 1945 stierf president Roosevelt en werd opgevolgd door vice -president Harry S. Truman, die Stalin wantrouwden en zich omdraaiden voor advies aan een elite groep van intellectuelen buitenlands beleid. Zowel Churchill als Truman verzetten zich, onder andere, de beslissing van de Sovjets om de Lublin Government, de Sovjet-gecontroleerde rivaal aan de Poolse overheid in huis in Londen, wiens relaties met de Sovjets waren verbroken.^[36]

Volgens de Bondgenoten 'mei 1945 overwinning, de Sovjets bezetten effectief centraal en Oost -Europa,^[34] terwijl sterke Amerikaanse en westerse geallieerde troepen in West -Europa bleven. In Duitsland en Oostenrijk, Frankrijk, Groot-Brittannië, de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten hebben een beroepszones vastgesteld en een los kader voor verlaagde vier-krachtcontrole.^[37]

De 1945 Allied Conference in San Francisco richtte het multinationale Verenigde Naties (Un) voor het onderhoud van wereldvrede, maar de handhavingscapaciteit van zijn Veiligheidsraad werd effectief verlamd door het vermogen van individuele leden om te oefenen vetorecht.^[38] Dienovereenkomstig werd de VN in wezen omgezet in een inactief forum voor het uitwisselen van polemische retoriek, en de Sovjets beschouwden het bijna uitsluitend als een propaganda -tribune.^[39]

Potsdam -conferentie en overgave van Japan

Clement Attlee, Harry S. Truman en Joseph Stalin bij de Potsdam -conferentie, 1945

Bij de Potsdam -conferentie, die eind juli begon na de overgave van Duitsland, kwamen ernstige verschillen naar voren over de toekomstige ontwikkeling van Duitsland en de rest van Midden- en Oost -Europa.^[40] De Sovjets drongen aan op hun eis op Yalta, voor $ 20 miljard aan herstelbetalingen uit Duitsland -bezettingszones. De Amerikanen en Britten weigerden een dollarbedrag op te lossen voor reparaties, maar ze stonden de Sovjets toe een industrie uit hun zones te verwijderen.^[41] Bovendien dienden de toenemende antipathie en oorlogszuchtige taal van de deelnemers om hun vermoedens over elkaars vijandige bedoelingen te bevestigen en hun posities te verankeren.^[42] Op deze conferentie liet Truman Stalin weten dat de Verenigde Staten een krachtig nieuw wapen bezaten.^[43]

Naoorlogse prelude en opkomst van de twee blokken (1945-1947)

Naoorlogse territoriale veranderingen in Europa en de vorming van het oostelijke blok, de zogenaamde "Ijzeren gordijn"

De VS hadden Groot -Brittannië uitgenodigd in zijn atoombomproject, maar hielden het geheim van de Sovjet -Unie. Stalin was zich ervan bewust dat de Amerikanen aan de atoombom werkten en hij reageerde kalm op het nieuws.^[43] Een week na het einde van de Potsdam -conferentie, de VS. Bombed Hiroshima en Nagasaki. Kort na de aanslagen protesteerde Stalin tegen Amerikaanse functionarissen toen Truman de Sovjets weinig echte invloed aanbood in bezet Japan.^[44] Stalin was ook verontwaardigd over het feitelijk vallen van de bommen, en noemde hen een "superbarbariteit" en beweerde dat "het saldo is vernietigd ... dat kan niet zijn." De Truman -administratie was van plan haar lopende kernwapenprogramma te gebruiken om de Sovjet -Unie in internationale betrekkingen onder druk te zetten.^[43]

Na de oorlog gebruikten de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk militaire troepen in Griekenland en Korea om inheemse regeringen en krachten die als communistisch werden beschouwd te verwijderen. Onder leiding van Lyuh woon-hyung, in het geheim werken tijdens de Japanse bezetting, commissies overal Korea werden gevormd om de overgang naar de Koreaanse onafhankelijkheid te coördineren. Na de Japanse overgave, op 28 augustus 1945, vormden deze commissies de tijdelijke nationale regering van Korea en noemden het de Volksrepubliek Korea (PRK) Een paar weken later.^[45]^[46] Op 8 september 1945 belandde de regering van de Verenigde Staten de strijdkrachten in Korea en vestigde daarna de Verenigde Staten leger militaire regering in Korea (Usamgk) om Korea te regeren ten zuiden van de 38e parallel noorden. De USAMGK verbood de PRK -regering. De militaire gouverneur luitenant-generaal John R. Hodge Later zei dat "een van onze missies was om deze communistische regering af te breken."^[47]^[48] Daarna beginnend met president Syngman Rhee, de VS steunden autoritaire Zuid -Koreaanse regeringen, die regeerden tot de jaren tachtig.^[49]^[50]^[51]

Tijdens de openingsfase van de Tweede Wereldoorlog legde de Sovjetunie de basis voor de Oostelijke blok door binnenvallen en vervolgens annexeren verschillende landen als Sovjet -socialistische republieken, door overeenstemming met Duitsland in de Molotov - Ribbentrop Pact. Deze omvatten Eastern Polen (opgenomen in de Byelorussiaanse SSR en de Oekraïense SSR),^[52] Letland (die de Letse SSR),^[53]^[54] Estland (die de Estonische SSR),^[53]^[54] Litouwen (die de Litouwse SSR),^[53]^[54] onderdeel van oosters Finland (die de Karelo-Finish SSR) en oostelijk Roemenië (die de Moldavian SSR).^[55]

Centraal- en Oost -Europese gebieden die het Sovjetleger bevrijd uit Duitsland werd toegevoegd aan de Oostelijke blok, overeenkomstig de Percentagesovereenkomst tussen Churchill en Stalin, die echter bepalingen bevatten met betrekking tot Polen noch Tsjechoslowakije of Duitsland. De Sovjet -Unie bekeerde de gebieden waar het in bezet was satellietstaten,^[56] zoals:

Volksrepubliek Bulgarije (15 september 1946)
Roemeense Volksrepubliek (13 april 1948)
Hongaarse Volksrepubliek (20 augustus 1949)^[57]

Bovendien werden ook twee verdere socialistische republieken met een hogere mate van onafhankelijkheid van de Sovjet -Unie gevestigd:

Volksrepubliek Albanië (11 januari 1946)^[58]
Socialistische Federale Republiek Joegoslavië.

De regimes in Sovjet-stijl die in het blok ontstonden, reproduceerden niet alleen Sovjet bevel economie, maar ook de brutale methoden overgenomen die worden gebruikt door Joseph Stalin en de Sovjet -geheime politie om zowel echte als potentiële oppositie te onderdrukken.^[59] In Azië was het Rode Leger overspoeld Manchuria In de laatste maand van de oorlog, en het ging verder met het bezetten van de grote strook Koreaans grondgebied ten noorden van de 38e parallel.^[60]

Als onderdeel van het consolideren van Stalin's controle over het oostelijke blok, de Mensencommissaris voor interne zaken (Nkvd), geleid door Lavrentiy Beria, begeleidde de oprichting van geheime politiesystemen in Sovjetstijl in het blok die geacht werden anti-communistische resistentie te verpletteren.^[61] Toen de minste opwinding van de onafhankelijkheid in het blok ontstond, kwam de strategie van Stalin overeen met die van het omgaan met binnenlandse vooroorlogse rivalen: ze werden uit de macht verwijderd, opgevangen, gevangengezet en in verschillende gevallen, uitgevoerd.^[62]

Britse premier Winston Churchill was bezorgd dat, gezien de enorme omvang van Sovjettroepen die aan het einde van de oorlog in Europa werden ingezet, en de perceptie dat Sovjetleider Joseph Stalin onbetrouwbaar was, er een Sovjet -bedreiging voor West -Europa bestond.^[63] Na de Tweede Wereldoorlog leidden Amerikaanse functionarissen West -Europese leiders bij het opzetten van hun eigen geheime veiligheidsmacht om subversie in het westelijke blok te voorkomen, dat is geëvolueerd naar Operatie Gladio.^[64]

Begin van de Koude Oorlog, de insluiting en de Truman Doctrine (1947-1953)

IJzeren gordijn, Iran, Turkije, Griekenland en Polen

Overblijfselen van het "ijzeren gordijn" in de Tsjechische Republiek

Eind februari 1946, George F. Kennan's "Lang telegram"Van Moskou tot Washington hielp om de steeds harder worden van de Amerikaanse regering tegen de Sovjets te verwoorden, die de basis zou worden voor de Amerikaanse strategie voor de Sovjetunie voor de duur van de Koude Oorlog. Het telegram verzinkte een beleidsdebat dat uiteindelijk zou vormen Truman -administratie'S Sovjet -beleid.^[65] Washington's oppositie tegen de Sovjets verzameld na gebroken beloften door Stalin en Molotov betreffende Europa en Iran.^[66] Na de WOII Anglo-Sovjet-invasie van Iran, het land werd bezet door het Rode Leger in het verre noorden en de Britten in het zuiden.^[67] Iran werd door de Verenigde Staten en Britten gebruikt om de Sovjet -Unie te leveren, en de geallieerden kwamen overeen zich binnen zes maanden na het stoppen van de vijandelijkheden uit Iran terug te trekken.^[67] Toen deze deadline echter kwam, bleven de Sovjets in Iran onder het mom van de Azerbeidzjaanse volksregering en Koerdisch Republiek Mahabad.^[68] Kort daarna, op 5 maart, leverde de voormalige Britse premier Winston Churchill zijn beroemde "Ijzeren gordijn"Spraak in Fulton, Missouri.^[69] De toespraak riep op tot een Anglo-Amerikaanse alliantie tegen de Sovjets, die hij beschuldigde van het opzetten van een "ijzeren gordijn" dat Europa verdeelt van "Stetin in de Baltische tot Trieste in de Adriaat-".^[56]^[70]

Een week later, op 13 maart, reageerde Stalin krachtig op de toespraak en zei dat Churchill kon worden vergeleken met Hitler voor zover hij pleitte voor de raciale superioriteit van Engelstalige landen zodat ze hun honger naar wereldoverheersing konden bevredigen, en dat een dergelijke verklaring 'een oproep tot oorlog tegen de USSR was'. De Sovjet -leider verwierp ook de beschuldiging dat de USSR toenemende controle over de landen uitoefende die in zijn sfeer lagen. Hij voerde aan dat er niets verrassends was in "het feit dat de Sovjet -Unie, die bezorgd was voor zijn toekomstige veiligheid, [] probeerde te zien dat regeringen loyaal in hun houding ten opzichte van de Sovjetunie in deze landen zouden moeten bestaan".^[71]^[72]

Europese militaire allianties

Europese economische allianties

Sovjet eist naar Turkije met betrekking tot de Dardanelles in de Turkse Straatcrisis en Zwarte Zee grensconflicten waren ook een belangrijke factor bij het verhogen van de spanningen.^[73]^[66] In september produceerde de Sovjet -kant de Novikov Telegram, gestuurd door de Sovjet-ambassadeur naar de VS maar in opdracht en "co-auteur" van Vyacheslav Molotov; Het beeldde de VS af als in de greep van monopolistische kapitalisten die militaire capaciteiten opbouwden "om de voorwaarden voor te bereiden op het winnen van wereldsuprematie in een nieuwe oorlog".^[74] Op 6 september 1946, James F. Byrnes leverde een toespraak in Duitsland die de Morgenthau -plan (Een voorstel om het naoorlogse Duitsland te verdelen en te de-industrialiseren) en de Sovjets te waarschuwen die de VS wilden voor onbepaalde tijd een militaire aanwezigheid in Europa behouden.^[75] Zoals Byrnes een maand later toegaf: "De kern van ons programma was om het Duitse volk te winnen ... het was een strijd tussen ons en Rusland over de hoofden ..."^[76] In december kwamen de Sovjets overeen zich terug te trekken uit Iran na aanhoudende Amerikaanse druk, een vroeg succes van het insluitbeleid.

Tegen 1947, Amerikaanse president Harry S. Truman was verontwaardigd over het waargenomen verzet van de Sovjetunie tegen de Amerikaanse eisen in Iran, Turkije en Griekenland, evenals Sovjet -afwijzing van de Baruch -plan op kernwapens.^[77] In februari 1947 kondigde de Britse regering aan dat zij het zich niet langer kon veroorloven om de Koninkrijk Griekenland in zijn burgeroorlog tegen door communisten geleide opstandelingen.^[78] In dezelfde maand voerde Stalin de opgetuigde 1947 Poolse wetgevende verkiezing die een open schending vormde van de Yalta -overeenkomst. De De regering van de Verenigde Staten reageerde op deze aankondiging door een beleid aan te nemen van beheersing,^[79] met als doel de verspreiding van te stoppen communisme. Truman hield een toespraak waarin werd opgeroepen tot de toewijzing van $ 400 miljoen om in te grijpen in de oorlog en onthulde de Truman Doctrine, die het conflict omlijstten als een wedstrijd tussen vrije volkeren en totalitaire regimes.^[79] Amerikaanse beleidsmakers beschuldigden de Sovjet -Unie van samenzwering tegen de Griekse royalisten in een poging Sovjet -invloed uitbreiden Hoewel Stalin de Communistische Partij had verteld om samen te werken met de door de Britse gesteunde regering.^[80] (De opstandelingen werden geholpen door Josip Broz Tito's Socialistische Federale Republiek Joegoslavië tegen de wensen van Stalin.)^[81]^[82]

Uitkondiging van de Truman -doctrine betekende het begin van een Amerikaanse tweeledige verdediging en consensus van buitenlands beleid tussen Republikeinen en Democraten gericht op insluiting en afschrikking dat verzwakte tijdens en na de Vietnamese oorlog, maar bleef uiteindelijk daarna bestaan.^[83] Matige en conservatieve partijen in Europa, evenals sociaal -democraten, gaven vrijwel onvoorwaardelijke steun aan de Western Alliance,^[84] terwijl Europese en Amerikaanse communisten, gefinancierd door de Kgb en betrokken bij zijn inlichtingenoperaties,^[85] Gehouden aan de lijn van Moskou, hoewel de afwijkende mening begon te verschijnen na 1956. Andere kritieken op het consensusbeleid kwamen uit anti-Vietnam oorlogsactivisten, de Campagne voor nucleaire ontwapening, en de anti-nucleaire beweging.^[86]

Marshall Plan, Tsjechoslowak coup d'état en vorming van twee Duitse staten

De etikettering gebruikt op Marshall -plan hulp naar West -Europa

Kaart van Europa uit de Koude Oorlog en de Nabij East Landen laten zien die Marshall Plan Aid hebben ontvangen. De rode kolommen tonen de relatieve hoeveelheid totale hulp die per land is ontvangen.

Constructie in West -Berlijn Onder Marshall Plan Aid

Begin 1947 probeerden Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten tevergeefs een overeenkomst te bereiken met de Sovjet-Unie voor een plan dat een economisch zelfvoorzienend Duitsland voorstelt, inclusief een gedetailleerde boekhouding van de industriële planten, goederen en infrastructuur die reeds door de SOVIET's zijn verwijderd.^[87] In juni 1947, in overeenstemming met de Truman Doctrine, de Verenigde Staten hebben de Marshall -plan, een belofte van economische hulp voor alle Europese landen die willen deelnemen, inclusief de Sovjet -Unie.^[87] Volgens het plan, dat president Harry S. Truman op 3 april 1948 heeft ondertekend, gaf de Amerikaanse regering West -Europese landen meer dan $ 13 miljard (gelijk aan $ 189,39 miljard in 2016) om de opnieuw op te bouwen Economie van Europa. Later leidde het programma tot de oprichting van de Organisatie voor Europese economische samenwerking.

Het doel van het plan was om de democratische en economische systemen van Europa opnieuw op te bouwen en waargenomen bedreigingen tegen te gaan Europa's machtsverhoudingen, zoals communistische partijen die de controle doorgeven door revoluties of verkiezingen.^[88] Het plan verklaarde ook dat Europese welvaart afhankelijk was van het Duitse economisch herstel.^[89] Een maand later tekende Truman de National Security Act van 1947, het creëren van een uniform ministerie van Defensie, de Central Intelligence Agency (CIA), en de Nationale Veiligheidsraad (NSC). Deze zouden de belangrijkste bureaucratieën worden voor het Amerikaanse defensiebeleid in de Koude Oorlog.^[90]

Stalin geloofde dat de economische integratie met het Westen het zou toestaan Oostelijke blok Landen om te ontsnappen aan de Sovjetcontrole, en dat de VS probeerden een pro-US-herstel van Europa te kopen.^[91] Stalin verhinderde daarom dat oostelijke bloklanden Marshall Plan Aid ontvingen.^[91] Het alternatief van de Sovjetunie voor het Marshall -plan, dat werd beweerd om Sovjet -subsidies te betrekken en handel met Midden- en Oost -Europa, werd bekend als de Molotov -plan (later geïnstitutionaliseerd in januari 1949 als de Raad voor wederzijdse economische hulp).^[81] Stalin was ook bang voor een gereconstitueerd Duitsland; Zijn visie op een naoorlogse Duitsland omvatte niet het vermogen om de Sovjetunie te herbewegen of te vormen of te vormen.^[92]

Begin 1948, na meldingen van het versterken van "reactionaire elementen", voerden Sovjet -agenten een staatsgreep in Tsjechoslowakije, in de enige oostelijke blok staat dat de Sovjets de democratische structuren hadden toegestaan.^[93] De publieke brutaliteit van de staatsgreep schokte de westerse mogendheden meer dan enig evenement tot op dat moment, zette een korte angst in gang dat oorlog zou plaatsvinden en veegde de laatste overblijfselen van oppositie tegen het Marshall -plan in het congres van de Verenigde Staten.^[94] resulterend in de vorming van Tsjechoslowaaks socialistische Republiek (9 mei 1948).^[95]

In een onmiddellijke nasleep van de crisis, de London Six-Power Conference werd vastgehouden, resulterend in de Sovjet- boycot van de geallieerde controleraad en zijn arbeidsongeschiktheid, een evenement ter gelegenheid van het begin van de volledige Koude Oorlog en het einde van de opmaat, en een einde maken de Bondsrepubliek Duitsland en Duitse Democratische Republiek (7 oktober 1949)^[96] tot

Open vijandigheid en escalatie (1948–1962)

Het tweelingbeleid van de Truman -doctrine en het Marshall -plan leidde tot miljarden aan economische en militaire hulp voor West -Europa, Griekenland en Turkije. Met de Amerikaanse hulp, het Griekse leger won zijn burgeroorlog.^[90] Onder leiding van Alcide de Gasperi de Italiaan Christen Democraten versloeg de krachtige Communist–Socialistisch alliantie in de verkiezingen van 1948.^[97]

Spionage

Alle grote machten die zich bezighouden met spionage, met behulp van een grote verscheidenheid aan spionnen, dubbele agenten, molen nieuwe technologieën zoals het tikken van telefoonkabels.^[98] De meest bekende en actieve organisaties waren de Amerikaan CIA,^[99] de Sovjet Kgb (voorafgegaan door internationale activiteiten van de Sovjet NKVD, MGB, en Gru),^[100] en de Britten MI6. Het Oost -Duits Stasi was formeel bezig met interne veiligheid, maar zijn Hoofddirectoraat voor verkenning geëxploiteerde spionage -activiteiten over de hele wereld.^[101] De CIA subsidieerde en bevorderde anti-communistische culturele activiteiten en organisaties.^[102] De CIA was ook betrokken bij de Europese politiek, vooral in Italië.^[103] Spionage vond plaats over de hele wereld, maar Berlijn was het belangrijkste slagveld voor spionageactiviteit.^[104]

Hoewel tot op zekere hoogte desinformatie had altijd bestaan, de term zelf werd uitgevonden en de strategie geformaliseerd door een zwarte propaganda Afdeling van de Sovjet KGB.^[105]^[106]

Gebaseerd op de hoeveelheid topgeheimen in Koude Oorlog archiefinformatie die is vrijgegeven, historicus Raymond L. Garthoff concludeert dat er waarschijnlijk pariteit was in de kwantiteit en kwaliteit van geheime informatie verkregen door elke zijde. De Sovjets hadden echter waarschijnlijk een voordeel in termen van Pech (menselijke intelligentie of interpersoonlijke spionage) en "soms in het bereik van hoge beleidskringen." In termen van beslissende impact concludeert hij echter:^[107]

We kunnen nu ook veel vertrouwen hebben in het oordeel dat er aan beide kanten geen succesvolle "mollen" waren op het politieke besluitvormingsniveau. Evenzo is er aan beide kanten geen bewijs van een belangrijke politieke of militaire beslissing die voortijdig werd ontdekt door spionage en wordt gedwarsboomd door de andere kant. Er is ook geen bewijs van een belangrijke politieke of militaire beslissing die cruciaal werd beïnvloed (veel minder gegenereerd) door een agent van de andere kant.

Volgens historicus Robert Louis Benson: "Washington's Forte was 'signalen' intelligentie-De inkoop en analyse van gecodeerde buitenlandse berichten. "leidend tot de Venona -project of Venona Intercepts, die de communicatie van Sovjet -inlichtingenagenten in de gaten houden.^[108] Moynihan schreef dat het Venona -project "overweldigend bewijs van de activiteiten van Sovjet -spionagetwerken in Amerika bevatte, compleet met namen, datums, plaatsen en daden."^[109] Het Venona -project werd zelfs zeer geheim gehouden, zelfs bij beleidsmakers tot de Moynihan Commission in 1995.^[109] Desondanks was het decoderingsproject al door de USSR verraden door Kim Philby en Bill Weisband in 1946,^[109]^[110] Zoals in 1950 door de VS werd ontdekt.^[111] Desalniettemin moesten de Sovjets ook hun ontdekking van het programma geheim houden en bleven ze hun eigen informatie lekken, waarvan sommige nog steeds nuttig waren voor het Amerikaanse programma.^[110] Volgens Moynihan is zelfs president Truman misschien niet volledig op de hoogte gebracht van Venona, waardoor hij zich mogelijk niet bewust is van de omvang van Sovjet -spionage.^[112]^[113]

Clandestien atomaire spionnen van de Sovjetunie, die de Manhattan Project Op verschillende punten tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde een belangrijke rol bij het verhogen van de spanningen die tot de Koude Oorlog hebben geleid.^[108]

Naast de gebruikelijke spionage besteedden de westerse agentschappen speciale aandacht aan debriefing Eastern Bloc Defectors.^[114]^[] Edward Jay Epstein Beschrijft dat de CIA begreep dat de KGB "provocaties" of nep -defecten gebruikte, als een truc om de westerse intelligentie in verlegenheid te brengen en Sovjet -dubbele agenten te vestigen. Dientengevolge vereiste de CIA van 1959 tot 1973 dat de overliggende blokkering van de East Bloc een onderzoek naar het contra -inlichtingen hebben doorlopen voordat ze werden aangeworven als een bron van intelligentie.^[115]

In de late jaren zeventig en tachtig perfectioneerde de KGB het gebruik van spionage om diplomatie te beïnvloeden en te vervormen.^[116] Actieve maatregelen Waren "clandestiene operaties die zijn ontworpen om de Sovjet -doelen van het buitenlands beleid te bevorderen", bestaande uit desinformatie, vervalsingen, lekken naar buitenlandse media en het kanaliseren van hulp naar militante groepen.^[117] Gepensioneerde KGB -majoor -generaal Oleg Kalugin, voormalig hoofd van buitenlandse tegeninformatie voor de KGB (1973-1979), beschreef actieve maatregelen als "het hart en de ziel van Sovjet -intelligentie".^[118]

Tijdens de Sino-Sovjet split, "Spy Wars" vonden ook plaats tussen de USSR en PRC.^[119]

Cominform en de tito -stalin split

In september 1947 creëerden de Sovjets Cominform om orthodoxie op te leggen binnen de internationale communistische beweging en de politieke controle over Sovjet aan te scherpen satellieten door coördinatie van communistische partijen in de Oostelijke blok.^[91] Cominform stond voor een gênante tegenslag in juni, toen de Tito -stalin split verplicht zijn leden om Joegoslavië te verdrijven, die communistisch bleef maar een niet opgelost positie en begon geld uit de Verenigde Staten te accepteren.^[120]

Naast Berlin, de status van de stad van Trieste was aan de orde. Tot de pauze tussen Tito en Stalin stonden de westerse machten en het oostelijke blok niet compromisloos tegenover elkaar. Naast het kapitalisme en het communisme, stonden Italianen en Slovenen, monarchisten en Republikeinen en oorlogswinnaars en verliezers vaak tegenover elkaar onverenigbaar. De neutrale bufferstatus Gratis territorium van Triëst, opgericht in 1947 bij de Verenigde Naties, werd opgesplitst en ontbonden in 1954 en 1975, ook vanwege de détente tussen het Westen en Tito.^[121]^[122]

Berlijn -blokkade en luchtbrug

C-47's lossen op Tempelhof Airport in Berlijn tijdens de Berlijnse blokkade

De Verenigde Staten en Groot -Brittannië hebben hun West -Duitse bezettingszones samengevoegd tot "Bizonia" (1 januari 1947, later "Trizonia" met de toevoeging van de Zone van Frankrijk, april 1949).^[123] Als onderdeel van de economische wederopbouw van Duitsland kondigden vertegenwoordigers van een aantal West -Europese regeringen en de Verenigde Staten in het begin van 1948 een overeenkomst aan voor een fusie van West -Duitse gebieden in een federaal overheidssysteem.^[124] Bovendien, in overeenstemming met de Marshall -plan, ze begonnen de West-Duitse economie opnieuw te industrialiseren en opnieuw op te bouwen, inclusief de introductie van een nieuwe Deutsche Mark valuta om het oude te vervangen Reichsmark valuta die de Sovjets hadden beëindigd.^[125] De VS hadden stiekem besloten dat een verenigd en neutraal Duitsland ongewenst was, met Walter Bedell Smith Het vertellen van generaal Eisenhower "Ondanks onze aangekondigde positie, willen we echt niet of zijn van plan om Duitse eenwording te accepteren op basis van enige voorwaarden waarmee de Russen kunnen instemmen, ook al lijken ze aan de meeste van onze vereisten te voldoen."^[126]

Kort daarna stelde Stalin de Berlijnse blokkade (24 juni 1948 - 12 mei 1949), een van de eerste grote crises van de Koude Oorlog, waardoor voedsel, materialen en benodigdheden voorkomen West -Berlijn.^[127] De Verenigde Staten, Groot -Brittannië, Frankrijk, Canada, Australië, Nieuw -Zeeland en verschillende andere landen begonnen met de massale "Berlijnse luchtbrug", waardoor West -Berlijn voedsel en andere voorzieningen voorzag.^[128]

De Sovjets hebben een public relations -campagne opgezet tegen de beleidsverandering. Opnieuw probeerden de Oost -Berlijnse communisten de Berlijnse gemeenteraadsverkiezingen (zoals ze hadden gedaan bij de verkiezingen van 1946),^[123] die werden gehouden op 5 december 1948 en een opkomst van 86,3% produceerden en een overweldigende overwinning voor de niet-communistische partijen.^[129] De resultaten verdeelden de stad effectief in Oost en West, de laatste bestaande uit ons, Britse en Franse sectoren. 300.000 Berliners demonstreerden en drongen er bij de International Airlift op aan om door te gaan,^[130] en US Air Force Pilot Gail Halvorsen gemaakt "Operatie Vittles", die snoep aan Duitse kinderen leverden.^[131] De luchtbrug was evenzeer logistiek als een politiek en psychologisch succes voor het Westen; Het verbond West Berlijn stevig aan de Verenigde Staten.^[132] In mei 1949 ging Stalin achteruit en tilde de blokkade op.^[61]^[133]

In 1952 herhaaldelijk Stalin stelde een plan voor Om Oost- en West -Duitsland te verenigen onder een enkele regering die is gekozen in verkiezingen onder toezicht van de Verenigde Naties, als het nieuwe Duitsland uit westerse militaire allianties zou blijven, maar dit voorstel werd afgewezen door de westerse mogendheden. Sommige bronnen betwisten de oprechtheid van het voorstel.^[134]

Begin van de NAVO en radiofree Europa

President Truman tekent de Noord -Atlantische Verdrag met gasten in het Oval Office.

Groot -Brittannië, Frankrijk, de Verenigde Staten, Canada en andere acht West -Europese landen hebben de Noord -Atlantische Verdrag van april 1949, het opzetten van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO).^[61] Dat augustus, de Eerste Sovjet -atoomapparaat werd tot ontploffing gebracht Semipalatinsk, Kazachse SSR.^[81] In navolging van Sovjet -weigering om deel te nemen aan een Duitse wederopbouwinspanning door West -Europese landen in 1948,^[124]^[135] De VS, Groot -Brittannië en Frankrijk leidden de oprichting van West -Duitsland van de Drie westerse zones van beroep in april 1949.^[136] De Sovjet -Unie verkondigde zijn zone van beroep in Duitsland de Duitse Democratische Republiek dat oktober.^[40]

Media in de Oostelijke blok was een orgaan van de staat, volledig afhankelijk van en ondergeschikt aan de Communistische Partij. Radio- en televisieorganisaties waren eigendom van de staat, terwijl gedrukte media meestal eigendom waren van politieke organisaties, voornamelijk door de lokale communistische partij.^[137] Sovjet-radio-uitzendingen gebruikten marxistische retoriek om het kapitalisme aan te vallen, met de nadruk op thema's van arbeidsexploitatie, imperialisme en oorlogsmongering.^[138]

Samen met de uitzendingen van de British Broadcasting Corporation (BBC) en de Stem van Amerika naar Midden- en Oost -Europa,^[139] Een grote propaganda -inspanning begonnen in 1949 was Radio gratis Europa/Radio Liberty, gewijd aan het tot stand brengen van de vreedzame ondergang van het communistische systeem in het oostelijke blok.^[140] Radio Free Europe probeerde deze doelen te bereiken door te dienen als een surrogaat thuisradiostation, een alternatief voor de gecontroleerde en door de partij gedomineerde binnenlandse pers.^[140] Radiosvrij Europa was een product van enkele van de meest prominente architecten van de vroege strategie van Amerika, vooral degenen die geloofden dat de Koude Oorlog uiteindelijk zou worden uitgevochten door politieke in plaats van militaire middelen, zoals George F. Kennan.^[141]

Amerikaanse beleidsmakers, waaronder Kennan en John Foster Dulles, erkende dat de Koude Oorlog in essentie een idee van ideeën was.^[141] De Verenigde Staten, die via de CIA handelden, hebben een lange lijst met projecten gefinancierd om de communistische aantrekkingskracht tussen intellectuelen in Europa en de ontwikkelingslanden tegen te gaan.^[142] De CIA ook heimelijk gesponsord een binnenlandse propaganda -campagne genaamd Kruistocht voor vrijheid.^[143]

Duitse herbewapening

De herbewapening van West -Duitsland werd in de vroege jaren 1950 bereikt. De hoofdpromotor was Adenauer, met Frankrijk de belangrijkste tegenstander. Washington had de beslissende stem. Het werd sterk ondersteund door het Pentagon (het Amerikaanse militaire leiderschap) en zwak tegengewerkt door president Truman; Het ministerie van Buitenlandse Zaken was ambivalent. Het uitbreken van de Koreaanse oorlog in juni 1950 veranderde de berekeningen en Washington gaf nu volledige steun. Dat omvat ook naamgeving Dwight D. Eisenhower verantwoordelijk voor de NAVO -troepen en meer Amerikaanse troepen naar West -Duitsland sturen. Er was een sterke belofte dat West -Duitsland geen kernwapens zou ontwikkelen.^[144]

Wijdverbreide angsten voor een andere opkomst van Duits militarisme vereiste het nieuwe leger om te opereren binnen een alliantiekader, onder NAVO opdracht.^[145] In 1955 verzekerde Washington het volledige Duitse lidmaatschap van de NAVO.^[40] In mei 1953 had Beria tegen die tijd in een regeringspost een mislukt voorstel gedaan om de hereniging van een neutraal Duitsland toe te staan om de oprichting van West -Duitsland in de NAVO te voorkomen.^[146] De gebeurtenissen leidden tot de oprichting van de Bundeswehr, het West -Duitse leger, in 1955.^[147]^[148]

Chinese burgeroorlog, Seato en NSC-68

Mao Zedong en Joseph Stalin in Moskou, december 1949

In 1949, Mao Zedong's Volk's Bevrijdings Leger verslagen Chiang Kai-Shek's door de Verenigde Staten gesteund Kuomintang (KMT) Nationalistische regering in China. De KMT verhuisde naar Taiwan. Het Kremlin creëerde onmiddellijk een alliantie met de nieuw gevormde Volksrepubliek China.^[149] Volgens de Noorse historicus Odd Arne Westad, de communisten wonnen de burgeroorlog omdat ze minder militaire fouten maakten dan Chiang Kai-Shek maakte, en omdat Chiang in zijn zoektocht naar een krachtige gecentraliseerde regering te veel belangengroepen in China tegengegaan. Bovendien was zijn partij verzwakt tijdens de Oorlog tegen Japan. Ondertussen vertelden de communisten verschillende groepen, zoals de boeren, precies wat ze wilden horen, en ze hebben zich onder de dekking van Chinees nationalisme.^[150]

Geconfronteerd met de Communistische revolutie in China en Het einde van het Amerikaanse atoommonopolie in 1949, de Truman -administratie verhuisde snel om te escaleren en uit te breiden beheersing leer.^[81] In NSC 68, een geheim document uit 1950, de Nationale Veiligheidsraad heeft een Machiavelliaans beleid ingesteld ^[151] Terwijl u voorstelt om pro-Western Alliance Systems en viervoudige uitgaven voor verdediging te versterken.^[81] Truman, onder invloed van adviseur Paul Nitze, zag de insluiting als compleet impliceren terugrollen van Sovjet -invloed in al zijn vormen.^[152]

Ambtenaren van de Verenigde Staten zijn verhuisd om deze versie van de insluiting uit te breiden naar Azië, Afrika, en Latijns Amerika, om revolutionaire nationalistische bewegingen tegen te gaan, vaak geleid door communistische partijen die worden gefinancierd door de USSR, vechten tegen het herstel van Europa's koloniale rijken in Zuidoost-Azië en elders. ^[153] Op deze manier zouden deze wij uitoefenen "overheersende kracht, "verzet zich tegen neutraliteit, en Wereldwijd opzetten hegemonie.^[152] In de vroege jaren 1950 (een periode soms bekend als de "Pactomanie"), de VS formaliseerden een reeks allianties met Japan, Zuid-Korea, Taiwan, Australië, Nieuw-Zeeland, Thailand en de Filippijnen (Opmerkelijk Anzus in 1951 en Stoel in 1954), waardoor de Verenigde Staten een aantal langdurige militaire bases garanderen.^[40]

Koreaanse oorlog

Algemeen Douglas MacArthur, VN -commando cic (zittend), observeert de marine -beschieting van Incheon, Korea van USS Mt. McKinley, 15 september 1950

Een van de grotere voorbeelden van de implementatie van insluiting was de Amerikaanse interventie in de Koreaanse oorlog. In juni 1950, na jaren van wederzijdse vijandelijkheden,^[F]^[154]^[155] Kim il-sung's Noord -Koreaanse Volksleger binnengevallen Zuid-Korea bij de 38e parallel. Stalin was terughoudend om de invasie te ondersteunen^[G] maar uiteindelijk adviseurs verzonden.^[156] Tot Stalin's verrassing,^[81] de Resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties 82 en 83 steunde de verdediging van Zuid -Korea, hoewel de Sovjets toen vergaderingen boycoteerden in protest tegen het feit dat Taiwan, niet de Volksrepubliek China, hield een permanente zetel op de raad.^[157] A VN -kracht van zestien landen geconfronteerd met Noord -Korea,^[158] Hoewel 40 procent van de troepen Zuid -Koreaans was en ongeveer 50 procent uit de Verenigde Staten kwam.^[159]

Amerikaanse mariniers bezig met straatgevechten tijdens de bevrijding van Seoul, September 1950

De VS leken aanvankelijk de insluiting te volgen toen het voor het eerst in de oorlog kwam. Dit leidde tot de actie van de VS om Noord -Korea alleen maar terug te duwen over de 38e parallelle en de soevereiniteit van Zuid -Korea te herstellen, terwijl het overleven van Noord -Korea als staat toestond. Het succes van de Inchon Landing inspireerde de Amerikaanse/VN -troepen om een terugrollen Strategie in plaats daarvan en om communistisch Noord -Korea omver te werpen, waardoor landelijke verkiezingen onder U.N. auspiciën mogelijk zijn.^[160] Algemeen Douglas MacArthur Toen ging hij naar de 38e parallel naar Noord -Korea. De Chinezen, bang voor een mogelijke Amerikaanse invasie, stuurden een groot leger in en versloeg de U.N. -troepen en duwden hen terug onder de 38e parallel. Truman liet doorschemeren dat hij zijn "aas in het gat" van de atoombom zou kunnen gebruiken, maar Mao was onbewogen.^[161] De aflevering werd gebruikt om de wijsheid van de beheersdoctrine te ondersteunen in tegenstelling tot terugdraaien. De communisten werden later naar ongeveer de oorspronkelijke grens geduwd, met minimale veranderingen. Onder andere gevolgen, de Koreaanse oorlog verzinkte NAVO om een militaire structuur te ontwikkelen.^[162] De publieke opinie in de betrokken landen, zoals Groot -Brittannië, werd verdeeld voor en tegen de oorlog.^[163]

Na de Wapenstilstand werd goedgekeurd in juli 1953, Noord -Koreaanse leider Kim Il Sung creëerde een zeer gecentraliseerde, totalitair dictatuur die zijn familie onbeperkte macht gaf terwijl hij een doordringende genereerde persoonlijkheidscult.^[164]^[165] In het zuiden, de Amerikaans gesteund dictator Syngman Rhee rende een gewelddadig anti-communist en autoritair regime.^[166] Terwijl Rhee was omvergeworpen in 1960, Zuid-Korea bleef geregeerd door een militaire regering van voormalige Japanse medewerkers tot het herstel van een meerpartijensysteem in de late jaren tachtig.^[167]

Khroesjtsjov, Eisenhower en de-stalinisatie

NAVO en WARSAW PACT TROOP STERKTEN IN EUROPA IN 1959

In 1953 verschoven veranderingen in politiek leiderschap aan beide partijen de dynamiek van de Koude Oorlog.^[90] Dwight D. Eisenhower werd in januari ingehuldigde president. Tijdens de laatste 18 maanden van de Truman -regering was het Amerikaanse defensiebudget verviervoudigd en verhuisde Eisenhower om de militaire uitgaven met een derde te verlagen terwijl hij de Koude Oorlog effectief bleef bestrijden.^[81]

Na de dood van Joseph Stalin, Georgy Malenkov Aanvankelijk volgde hem op als leider van de Sovjet -Unie om snel te worden verwijderd en vervangen door Nikita Khroesjtsjov. Op 25 februari 1956 schokte Khroesjtsjov afgevaardigden aan de 20e congres van de Sovjet communistische partij door Stalin's misdaden catalogiseren en aan de kaak stellen.^[168] Als onderdeel van een nieuwe campagne van de-stalinisatie, verklaarde hij dat de enige manier om te hervormen en weg te gaan van het beleid van Stalin zou zijn om fouten in het verleden te erkennen.^[90]

Van links naar rechts: Sovjet staatshoofd Kliment Voroshilov, Sovjet premier Nikita Khroesjtsjov en Finse president Urho Kekkonen in Moskou in 1960.

Op 18 november 1956 verklaarde Khroesjtsjov, of je het leuk vindt of niet, de geschiedenis aan onze kant staat, terwijl je westerse hoogwaardigheidsbekleders op een receptie in de Poolse ambassade van Moskou in de Poolse ambassade van Moskou, stond. We zullen je begraven", Schokkend iedereen aanwezig.^[H] Hij zou later zeggen dat hij niet had verwezen naar de nucleaire oorlog, maar de historisch gedoteerde overwinning van het communisme op het kapitalisme.^[169] In 1961 pochte Khroesjtsjov dat, zelfs als de Sovjet -Unie momenteel achter het Westen zat, het woningtekort binnen tien jaar zou verdwijnen, consumentengoederen overvloedig zouden worden gemaakt en de "constructie van een communistische samenleving" in het hoofd zou worden voltooid " "Binnen niet meer dan twee decennia.^[170]

Eisenhower's staatssecretaris, John Foster Dulles, initieerde een "Nieuwe look" voor de beheersing Strategie, waarin wordt opgeroepen tot een grotere afhankelijkheid van kernwapens tegen Amerikaanse vijanden in oorlogstijd.^[90] Dulles verkondigde ook de doctrine van "enorme vergelding", Het bedreigen van een ernstige Amerikaanse reactie op elke Sovjet -agressie. Het bezitten van nucleaire superioriteit, bijvoorbeeld, stond Eisenhower in staat om de Sovjet -bedreigingen in het Midden -Oosten in 1956 onder ogen te zien Suez -crisis.^[81] Amerikaanse plannen voor nucleaire oorlog in de late jaren 1950 omvatten de "systematische vernietiging" van 1200 grote stedelijke centra in het oostelijke blok en China, waaronder Moskou, Oost -Berlijn en Beijing, met hun civiele populaties tussen de primaire doelen.^[171]^[L]

Ondanks deze bedreigingen was er aanzienlijke hoop op détente toen Een opleving in diplomatie vond plaats in 1959, inclusief een bezoek van twee weken van Khroesjtsjov naar de VS, en plannen voor een twee-krachtige top voor mei 1960. De laatste werd verstoord door de U-2 Spy-vliegtuigschandaal, waarin Eisenhower echter werd betrapt op het liegen tegen de wereld over de inbraak van Amerikaans bewakingsvliegtuig in Sovjetgebied.^[172]^[173]

Warschaupact en Hongaarse revolutie

De Hongaarse revolutie van 1956

Maart van demonstranten in Boedapest, op 25 oktober;

Een vernietigde Sovjet T-34-85-tank in Boedapest

De maximale territoriale omvang van Sovjet invloed hebben, na de Cubaanse revolutie van 1959 en voor de ambtenaar Sino-Sovjet split van 1961

Terwijl StalinDe dood in 1953 enigszins ontspannen spanningen, de situatie in Europa bleef een ongemakkelijke gewapende wapenstilstand.^[174] De Sovjets, die al een netwerk van wederzijdse hulpverdragen hadden gecreëerd in de Oostelijke blok Tegen 1949, richtte daarin een formele alliantie op, de Warschaupact, in 1955. Het stond tegenover de NAVO.^[40]

De Hongaarse revolutie van 1956 vond plaats kort nadat Khroesjtsjov de verwijdering van de stalinistische leider van Hongarije regelde Mátyás Rákosi.^[175] Als reactie op een populaire opstand,^[J] het nieuwe regime ontbond formeel de geheime politie, verklaarde zijn voornemen om zich terug te trekken uit het Warschaupact en beloofde vrije verkiezingen te herstellen. De Sovjetleger binnengevallen.^[176] Duizenden Hongaren werden gearresteerd, gevangengezet en gedeporteerd aan de Sovjet -Unie,^[177] en ongeveer 200.000 Hongaren vluchtten Hongarije in de chaos.^[178] Hongaarse leider Imre Nagy en anderen werden geëxecuteerd na geheime proeven.^[K]

Van 1957 tot 1961 bedreigde Khroesjtsjov openlijk en herhaaldelijk het Westen met nucleaire vernietiging. Hij beweerde dat Sovjet -raketmogelijkheden veel superieur waren aan die van de Verenigde Staten, die in staat waren om elke Amerikaanse of Europese stad weg te vagen. Volgens John Lewis Gaddis, Khroesjtsjov verwierp Stalin's 'geloof in de onvermijdelijkheid van oorlog' echter. De nieuwe leider verklaarde dat zijn uiteindelijke doel was "vreedzame coëxistentie".^[179] In de formulering van Khroesjtsjov zou de vrede het kapitalisme in staat stellen op zichzelf in te storten,^[180] evenals het geven van de Sovjets de tijd om hun militaire capaciteiten te vergroten,^[181] die tientallen jaren overblijft totdat Gorbachev's latere "nieuwe denken" vreedzame coëxistentie voor ogen als een doel op zich voor ogen in plaats van een vorm van klassenstrijd.^[182]

De gebeurtenissen in Hongarije produceerden ideologische fracturen binnen de communistische partijen van de wereld, met name in West -Europa, met een grote achteruitgang van het lidmaatschap, omdat velen in zowel westerse als socialistische landen gedesillusioneerd waren door de brutale Sovjetrespons.^[183] De communistische partijen in het Westen zouden nooit herstellen van het effect dat de Hongaarse revolutie op hun lidmaatschap had, een feit dat onmiddellijk door sommigen werd erkend, zoals de Joegoslavische politicus Milovan đilas die kort na de revolutie werd verpletterd, zei dat "de wond die de Hongaarse revolutie aan het communisme heeft aangedaan nooit volledig kan worden genezen".^[183]

Rapacki Plan en Berlijnse crisis van 1958–1959

In 1957 Poolse minister van Buitenlandse Zaken Adam Rapacki stelde de Rapacki -plan voor een nucleaire vrije zone in Midden -Europa. De publieke opinie was meestal gunstig in het Westen, maar het werd afgewezen door leiders van West -Duitsland, Groot -Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten. Ze vreesden dat het het krachtige conventionele legers van het Warschau -pact zou laten dominant over de zwakkere NAVO -legers.^[184]

In november 1958 deed Khroesjtsjov een mislukte poging om van Berlijn een onafhankelijke, gedemilitariseerde "Free City" te maken. Hij gaf de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk een ultimatum van zes maanden om hun troepen terug te trekken uit de sectoren die ze nog steeds bezetten in West-Berlijn, of hij zou de controle over de westerse toegangsrechten overdragen aan de Oost-Duitsers. Khroesjtsjov eerder uitgelegd aan Mao Zedong Dat "Berlijn de testikels van het Westen is. Elke keer als ik het Westen wil laten schreeuwen, druk ik in Berlijn."^[185] De NAVO verwierp formeel het ultimatum medio december en Khroeshchev trok het terug in ruil voor een conferentie van Genève over de Duitse vraag.^[186]

Amerikaanse militaire opbouw

John F. KennedyHet buitenlands beleid werd gedomineerd door Amerikaanse confrontaties met de Sovjet -Unie, gemanifesteerd door proxywedstrijden. Net als Truman en Eisenhower ondersteunde Kennedy de insluiting om de verspreiding van het communisme te stoppen. President Eisenhower's Nieuwe look Beleid had het gebruik van goedkopere kernwapens benadrukt afschrikken Sovjet -agressie door massale nucleaire aanvallen op alle Sovjet -Unie te bedreigen. Nucleaire wapens waren veel goedkoper dan het handhaven van een groot staand leger, dus Eisenhower sneed conventionele krachten om geld te besparen. Kennedy implementeerde een nieuwe strategie die bekend staat als flexibele reactie. Deze strategie vertrouwde op conventionele armen om beperkte doelen te bereiken. Als onderdeel van dit beleid heeft Kennedy de Special Operations Forces van de Verenigde Staten, Elite militaire eenheden die in verschillende conflicten onconventioneel kunnen vechten. Kennedy hoopte dat de flexibele responsstrategie de VS in staat zou stellen de invloed van de Sovjet tegen te gaan zonder toevlucht te nemen tot een nucleaire oorlog.^[187]

Om zijn nieuwe strategie te ondersteunen, bestelde Kennedy een enorme toename van de defensie -uitgaven. Hij zocht, en het Congres gaf een snelle opbouw van het nucleaire arsenaal om de verloren superioriteit over de Sovjet-Unie te herstellen-hij beweerde in 1960 dat Eisenhower het had verloren vanwege overmatige bezorgdheid over begrotingstekorten. In zijn inaugurele toespraak beloofde Kennedy "enige last te dragen" in de verdediging van de vrijheid, en hij vroeg herhaaldelijk om een toename van de militaire uitgaven en autorisatie van nieuwe wapensystemen. Van 1961 tot 1964 nam het aantal kernwapens met 50 procent toe, evenals het aantal B-52-bommenwerpers om ze te leveren. De nieuwe ICBM -kracht groeide van 63 intercontinentale ballistische raketten tot 424. Hij machtigde 23 nieuwe Polaris -onderzeeërs, die elk 16 nucleaire raketten droegen. Hij riep steden op om fallout -schuilplaatsen voor te bereiden op een nucleaire oorlog. In tegenstelling tot de waarschuwing van Eisenhower over de gevaren van de Militair -industrieel complex, Kennedy concentreerde zich op wapenopbouw.^[188]^[189]

Concurrentie in de derde wereld

Westers koloniale rijken In Azië en Afrika stortten allemaal in de jaren na 1945 in.

Nationalistische bewegingen in sommige landen en regio's, met name Guatemala, Indonesië en Indo-China, werden vaak verbonden met communistische groepen of anderszins beschouwd als onvriendelijk voor westerse belangen.^[90] In deze context streden de Verenigde Staten en de Sovjetunie steeds meer om invloed door proxy in de Derde Wereld als dekolonisatie won aan kracht in de jaren 1950 en vroege jaren zestig.^[190] Beide partijen verkochten bewapening om invloed te krijgen.^[191] Het Kremlin zag aanhoudende territoriale verliezen door keizerlijke machten als het voorspelden van de uiteindelijke overwinning van hun ideologie.^[192]

De Verenigde Staten gebruikten de Central Intelligence Agency (CIA) om neutrale of vijandige Derde Wereldregeringen te ondermijnen en geallieerde te ondersteunen.^[193] In 1953 heeft president Eisenhower geïmplementeerd Operatie Ajax, een geheime coupoperatie om de Iraanse premier omver te werpen, Mohammad Mosaddegh. De in de volksmond gekozen Mosaddegh was een Nemesis van het Midden-Oosten van Groot-Brittannië geweest sinds hij de Britse eigendom nationaliseerde Anglo-Iranian Oil Company in 1951. Winston Churchill vertelde de Verenigde Staten dat Mosaddegh 'zich in toenemende mate wendde naar communistische invloed'.^[194]^[195]^[196] De pro-westerse sjah, Mohammad Reza Pahlavi, veronderstelde controle als een autocratisch monarch.^[197] Het beleid van de Shah omvatte het verbieden van de communist Tudeh Party of Iranen algemene onderdrukking van politieke afwijkende meningen door Savak, de binnenlandse veiligheids- en inlichtingendienst van de Shah.

In Guatemala, een bananen republiek, de 1954 Guatemalan coup d'état verdreef de linkse president Jacobo Árbenz met materiële CIA -ondersteuning.^[198] De post-Arbenz-regering-een Militaire junta op weg naar Carlos Castillo Armas—Repeal Progressive Land Reform Lawgeretourneerde genationaliseerd eigendom van de United Fruit Company, het opzetten van een National Committee of Defense Against Communisme, en besloten een Preventieve strafwetgeving tegen het communisme Op verzoek van de Verenigde Staten.^[199]

De niet-uitgelijnde Indonesische regering van Sukarno werd geconfronteerd met een grote bedreiging voor zijn legitimiteit vanaf 1956 toen verschillende regionale commandanten autonomie begonnen te eisen van Jakarta. Nadat bemiddeling mislukte, ondernam Sukarno actie om de dissidente commandanten te verwijderen. In februari 1958, dissidente militaire commandanten in centraal Sumatra (kolonel Ahmad Husein) en Noord -Sulawesi (kolonel Ventje Sumual) verklaarde de Revolutionaire regering van de Republiek Indonesië-Permesta Beweging gericht op het omverwerpen van het Sukarno -regime. Ze werden vergezeld door veel civiele politici van de Masyumi -feest, zoals Sjafruddin Prawiranegara, die tegen de groeiende invloed van de communist waren Partai Komunis Indonesia. Vanwege hun anti-communistische retoriek ontvingen de rebellen armen, financiering en andere geheime hulp van de CIA tot Allen Lawrence Pope, een Amerikaanse piloot, werd neergeschoten na een bombardement op de overheid Ambon in april 1958. De centrale regering reageerde door de lancering van militaire invasies in de lucht en zeeborne van rebellenbolwerken bij Padang en Manado. Tegen het einde van 1958 werden de rebellen militair verslagen en de laatst overgebleven rebelguerrilla -bands overgingen in augustus 1961.^[200]

1961 Sovjetstempel herdenken Patrice lumumba, vermoorde premier van de Republiek van de Congo

In de Republiek van de Congo, nieuw onafhankelijk van België Sinds juni 1960, de Congo Crisis Uitgebroken op 5 juli, wat leidde tot de afscheiding van de regio's Katanga en Zuid -Kasai. CIA-gesteunde president Joseph Kasa-Vubu beval het ontslag van de democratisch gekozen premier Patrice lumumba en het Lumumba -kabinet in september over slachtingen door de strijdkrachten tijdens de Invasie van Zuid -Kasai en voor het betrekken van Sovjets in het land.^[201]^[202] Later de CIA-gesteunde kolonel Mobutu sese seko Mobiliseerde zijn troepen snel om de macht te grijpen door een militaire staatsgreep d'état, ^[202] en werkte samen met westerse inlichtingendiensten om Lumumba op te sluiten en hem over te dragen aan de autoriteiten van Katangan die hem executeerden door een ploeg te ontslaan.^[203]^[204]

In Brits Guyana, de linkse Het progressieve feest van mensen (PPP) kandidaat Cheddi Jagan won de functie van minister-president in een koloniaal toegediende verkiezing in 1953, maar werd snel gedwongen af te treden na de macht na de schorsing van Groot-Brittannië van de nog steeds afhankelijke natie grondwet.^[205] Beschaamd door de aardverschuivingsoverwinning van de naar verluidt marxistische partij van Jagan, hebben de Britten het leiderschap van de PPP gevangengezet en de organisatie in 1955 in een verdeeldheid gebracht, een verdeling tussen Jagan en zijn PPP -collega's.^[206] Jagan won opnieuw de koloniale verkiezingen in 1957 en 1961, ondanks de verschuiving van Groot-Brittannië naar een heroverweging van de kijk op de linkse Jagan als een communist in Sovjet-stijl op dit moment. De Verenigde Staten hebben de Britten onder druk gezet om in te houden GuyanaDe onafhankelijkheid tot een alternatief voor Jagan kon worden geïdentificeerd, ondersteund en in functie kunnen worden gebracht.^[207]

Versleten door de Communistische guerrillaoorlog voor Vietnamese onafhankelijkheid en overhandigde een stroomgebied nederlaag door communist Viet Minh Rebellen op 1954 Battle of Dien Bien Phu, de Fransen aanvaardden een onderhandelde verlaten van hun koloniale belang in Vietnam. In de Genève -conferentie, vredesaccounts werden ondertekend, waardoor Vietnam verdeeld werd tussen een pro-Sovjet-administratie in Noord -Vietnam en een pro-westerse administratie in Zuid -Vietnam bij de 17e parallel noorden. Tussen 1954 en 1961 stuurden de Verenigde Staten van Eisenhower economische hulp en militaire adviseurs om het pro-westerse regime van Zuid-Vietnam te versterken tegen communistische inspanningen om het te destabiliseren.^[81]

Veel opkomende landen van Azië, Afrika en Latijns -Amerika verwierpen de druk om partijen te kiezen in de Oost -West -competitie. In 1955, op de Bandung Conference In Indonesië besloten tientallen Derde Wereldregeringen uit de Koude Oorlog te blijven.^[208] De consensus bereikte in Bandung culmineerde in de oprichting van de Belgrado-hoofdquartered niet gealigneerde beweging in 1961.^[90] Ondertussen verbreedde Khroesjtsjov het beleid van Moskou om banden met India en andere belangrijke neutrale toestanden. Onafhankelijkheidsbewegingen in de Derde Wereld transformeerden de naoorlogse orde in een meer pluralistische wereld van gedecoloniseerde Afrikaanse en Midden-Oosterse naties en van het stijgende nationalisme in Azië en Latijns-Amerika.^[81]

Sino-Sovjet split

Een kaart met de relaties van Marxistisch -leninistische staten Na de Sino-Sovjet-splitsing van 1980:

De USSR en pro-Sovjet socialistische staten

China en pro-Chinese socialistische staten

Neutrale socialistische staten (Noord Korea en Joegoslavië)

Niet-socialistische staten

Na 1956 begon de Sino-Sovjet-alliantie af te breken. Mao had Stalin verdedigd toen Khroesjtsjov hem in 1956 bekritiseerde en de nieuwe Sovjet -leider behandelde als een oppervlakkige start en hem ervan beschuldigde zijn revolutionaire voorsprong te hebben verloren.^[209] Van zijn kant noemde Khroesjtsjov, verstoord door Mao's glib -houding ten opzichte van een nucleaire oorlog, naar de Chinese leider als een "gek op een troon".^[210]

Hierna deed Khroesjtsjov veel wanhopige pogingen om de Sino-Sovjet-alliantie te reconstrueren, maar Mao vond het nutteloos en ontkende elk voorstel.^[209] De Chinees-Sovjet vijandigheid gemorst in een intra-communistische propaganda-oorlog.^[211] Verderop concentreerden de Sovjets zich op een bittere rivaliteit met Mao's China voor leiderschap van de wereldwijde communistische beweging.^[212] Historicus Lorenz M. Lüthi stelt:

De Sino-Sovjet-splitsing was een van de belangrijkste gebeurtenissen van de Koude Oorlog, gelijk in belang als de bouw van de Berlijnse muur, de Cubaanse raketcrisis, de tweede Vietnam-oorlog en Sino-Amerikaanse toenadering. De splitsing hielp bij het bepalen van het raamwerk van de Tweede Koude Oorlog in het algemeen en beïnvloedde het verloop van de Tweede Vietnam -oorlog in het bijzonder.^[213]

Ruimte race

De Verenigde Staten bereikte de maan in 1969.

Op de atoomwapens Voorkant, de Verenigde Staten en de USSR nastreven nucleaire herbewapening en ontwikkelden langeafstandswapens waarmee ze het grondgebied van de ander konden raken.^[40] In augustus 1957 lanceerden de Sovjets met succes de eerste wereld Intercontinentale ballistische raket (ICBM),^[214] En in oktober lanceerden ze de eerste Earth -satelliet, Spoetnik 1.^[215] De lancering van Sputnik heeft de Ruimte race. Dit leidde tot de Apollo Maanlandingen door de Verenigde Staten, welke astronaut Frank Borman Later beschreven als 'slechts een gevecht in de Koude Oorlog'.^[216] Een belangrijk koude oorlogselement van de Space Race was satellietverkenning, evenals signalen intelligentie om te peilen welke aspecten van de ruimteprogramma's militaire mogelijkheden hadden.^[217]

Later namen de VS en USSR echter enige samenwerking in de ruimte na als onderdeel van ontspanning, zoals Apollo - Soyuz.^[218]

Nasleep van de Cubaanse revolutie

Che Guevara (links) en Fidel Castro (rechts) in 1961

In Cuba, de 26 juli beweging, geleid door jonge revolutionairen Fidel Castro en Che Guevara, in beslag genomen kracht in de Cubaanse revolutie Op 1 januari 1959, om te vullen president Fulgencio Batista, wiens impopulair regime door de Eisenhower -administratie was ontzegd.^[219] Hoewel Fidel Castro's weigerde eerst zijn nieuwe regering te categoriseren als socialist en herhaaldelijk te ontkennen dat hij een communistische, Castro was, benoemde marxisten voor hoge regering en militaire functies. Het belangrijkste is dat Che Guevara gouverneur werd van de centrale bank en vervolgens minister van Industrie.^[220]

Diplomatieke betrekkingen tussen Cuba en de Verenigde Staten ging enige tijd verder na de val van Batista, maar president Eisenhower verliet opzettelijk de hoofdstad om te voorkomen dat Castro Castro ontmoette tijdens de reis van laatstgenoemde naar Washington, D.C. in april, verlaten vice -president Richard Nixon om de vergadering in zijn plaats te houden.^[221] Cuba begon in maart 1960 te onderhandelen over wapenaankopen vanuit het oostelijke blok.^[222] In maart van dat jaar gaf Eisenhower goedkeuring CIA Plannen en financiering om Castro omver te werpen.^[223]

In januari 1961, net voorafgaand aan het verlaten van zijn ambt, verbrak Eisenhower formeel de betrekkingen met de Cubaanse regering. In april, de administratie van de nieuw gekozen Amerikaanse president John F. Kennedy Monteerde de mislukte CIA-georganiseerde verzending-invasie van het eiland in Playa Girón en Playa Larga in Provincie Santa Clara- Een mislukking dat de Verenigde Staten publiekelijk vernederde.^[224] Castro reageerde door publiekelijk te omhelzen Marxisme -leninisme, en de Sovjet -Unie beloofde Verdere ondersteuning bieden.^[224] In december, de Amerikaanse regering begon een campagne van terrorist Aanvallen op het Cubaanse volk en geheime operaties en sabotage tegen de administratie, in een poging de Cubaanse regering omver te werpen.^[231]

Berlijnse crisis van 1961

Sovjet- en Amerikaanse tanks geconfronteerd met elkaar bij Checkpoint Charlie Tijdens de Berlijnse crisis van 1961.

De Berlijnse crisis van 1961 was het laatste grote incident in de Koude Oorlog over de status van Berlijn en Post -Tweede Wereldoorlog II Duitsland. Tegen het begin van de jaren 1950, de Sovjetbenadering om emigratiebeweging te beperken werd geëmuleerd door het grootste deel van de rest van de Oostelijke blok.^[232] Echter, honderdduizenden Oost -Duitsers jaarlijks geëmigreerd naar West-Duitsland door een "maas in het systeem dat er tussen bestond Oost -Berlijn en West -Berlijn, waar de vier bezettende Tweede Wereldoorlog bevoegdheden regeerden.^[233]

De emigratie resulteerde in een enorme "braindrain"Van Oost -Duitsland tot West -Duitsland van jongere opgeleide professionals, zodat bijna 20% van de Oost -Duitse bevolking in 1961 naar West -Duitsland was gemigreerd.^[234] Dat juni, de Sovjet Unie een nieuwe uitgegeven ultimatum eisen dat de intrekking van Geallieerde troepen van West -Berlijn.^[235] Het verzoek werd afgewezen, maar de Verenigde Staten beperkten nu haar veiligheidsgaranties tot West -Berlijn.^[236] Op 13 augustus richtte Oost-Duitsland een barrière van prikkeldraad op die uiteindelijk zou worden uitgebreid door de bouw naar de Berlijnse muur, het effectief sluiten van de maas in de wet.^[237]

Cubaanse raketcrisis en khroesjtsjov's verdrijven

Luchtfoto van een Sovjet -raketsite in Cuba, genomen door een VS spionagevliegtuigen, 1 november 1962

De Kennedy -administratie bleef op zoek naar manieren om Castro te verdrijven na de invasie van de Bay of Pigs, en experimenteerde met verschillende manieren om heimelijk de omverwerping van de Cubaanse regering te vergemakkelijken. Aanzienlijke hoop werd vastgemaakt op het programma van terroristische aanvallen en andere destabilisatie -operaties die bekend staan als Operatie Mongoose, bedacht onder de Kennedy Administration in 1961. Khroesjtsjov hoorde van het project in februari 1962,^[238] en voorbereidingen om Sovjet -nucleaire raketten in Cuba te installeren, werden als reactie uitgevoerd.^[238]

Gealarmeerd overwoog Kennedy verschillende reacties. Hij reageerde uiteindelijk op de installatie van nucleaire raketten in Cuba met een marineblokkade, en hij presenteerde een ultimatum aan de Sovjets. Khroesjtsjov ging achteruit uit een confrontatie en de Sovjet -Unie verwijderde de raketten in ruil voor een openbare Amerikaanse belofte om Cuba niet opnieuw binnen te vallen, evenals een geheime deal om Amerikaanse raketten uit Turkije te verwijderen.^[239] Castro gaf later toe dat "ik zou hebben ingestemd met het gebruik van kernwapens. ... We beschouwden het als vanzelfsprekend dat het sowieso een nucleaire oorlog zou worden en dat we zouden verdwijnen."^[240]

De Cubaanse raketten crisis (Oktober - november 1962) bracht de wereld dichter bij nucleaire oorlog dan ooit tevoren.^[241] De nasleep van de crisis leidde tot de eerste inspanningen in de nucleaire wapenwedloop bij nucleaire ontwapening en verbetering van de relaties, hoewel de eerste wapenbeheersingsovereenkomst van de Koude Oorlog, de Antarctisch Verdrag, was in 1961 van kracht geworden.^[L]

In 1964 slaagden Khroesjtsjov's Kremlin -collega's erin verdiepen Hem, maar stond hem een vreedzame pensioen toe.^[242] Beschuldigd van grofheid en incompetentie, beweert John Lewis Gaddis dat Khroesjtsjov ook werd gecrediteerd voor het verpesten van de Sovjet -landbouw, waardoor de wereld op de rand van nucleaire oorlog werd gebracht^[243] en dat Khroesjtsjov een 'internationale schaamte' was geworden toen hij de bouw van de Berlijnse muur toestemming gaf.^[243]

Van confrontatie tot Détente (1962-1979)

NAVO en WARSAW PACT TROOP STERKTEN IN EUROPE in 1973

In de loop van de jaren zestig en zeventig worstelden de deelnemers aan de Koude Oorlog om zich aan te passen aan een nieuw, meer gecompliceerd patroon van internationale betrekkingen waarin de wereld niet langer werd verdeeld in twee duidelijk tegengestelde blokken.^[90] Vanaf het begin van de naoorlogse periode herstelden West-Europa en Japan zich snel van de vernietiging van de Tweede Wereldoorlog en duurden een sterke economische groei tot de jaren 1950 en 1960, waarbij BBP's per hoofd van de bevolking die van de Verenigde Staten naderen, terwijl ze naderden Eastern Bloc -economieën stagneerden.^[90]^[244]

De Vietnamese oorlog Daalde af in een moeras voor de Verenigde Staten, wat leidde tot een afname van internationaal prestige en economische stabiliteit, ontspoorde wapenovereenkomsten en het veroorzaken van binnenlandse onrust. De terugtrekking van Amerika uit de oorlog leidde ertoe dat het een beleid van omarmde ontspanning met zowel China als de Sovjet -Unie.^[245]

In de 1973 oliecrisis, Organisatie van petroleum uitvoerende landen (OPEC) Snijd hun aardolie -output. Dit verhoogde de olieprijzen en schaadde de westerse economieën, maar hielp de Sovjet -Unie door een enorme geldstroom te genereren door de verkoop van de olieverkoop.^[246]

Als gevolg van de oliecrisis, gecombineerd met de groeiende invloed van de derde werelduitlijningen zoals OPEC en de niet gealigneerde beweging, Minder krachtige landen hadden meer ruimte om hun onafhankelijkheid te doen gelden en toonden zich vaak resistent tegen druk van beide superkrachten.^[153] Ondertussen werd Moskou gedwongen zijn aandacht naar binnen te richten om de diepgewortelde binnenlandse economische problemen van de Sovjet-Unie aan te pakken.^[90] Tijdens deze periode zijn Sovjetleiders zoals Leonid Brezhnev en Alexei Kosygin omarmde het idee van détente.^[90]

Vietnamese oorlog

Amerikaanse gevechtsbewerkingen tijdens de Battle of Ia Drang, Zuid -Vietnam, November 1965

Onder president John F. Kennedy, Amerikaanse troepenniveaus in Vietnam groeiden onder de Militaire Assistance Advisory Group programma van iets minder dan duizend in 1959 tot 16.000 in 1963.^[M]^[N] Zuid-Vietnamese president Ngo Dinh Diem's hardhandig Optreden op boeddhistische monniken In 1963 bracht de VS ertoe een dodelijke te onderschrijven Militaire staatsgreep tegen Diem.^[247] De oorlog escaleerde verder in 1964 na de controversiële Golf van Tonkin Incident, waarin een Amerikaanse torpedojager naar verluidt zou zijn botst met Noord -Vietnamese Fast Attack Craft. De Golf van Tonkin -resolutie gaf president Lyndon B. Johnson brede autorisatie om de Amerikaanse militaire aanwezigheid te vergroten, de inzet van de grond gevechtseenheden Voor het eerst en verhoogde troepenniveaus tot 184.000.^[248] Sovjet-leider Leonid Brezhnev reageerde door het beleid van Khroesjtsjov van terugtrekking om te keren en de hulp aan de Noord-Vietnamezen te vergroten, in de hoop het noorden te verleiden vanuit zijn pro-Chinese positie. De USSR ontmoedigde de verdere escalatie van de oorlog, maar het bieden van net genoeg militaire hulp om Amerikaanse troepen te binden.^[249] Vanaf dit punt, de People's Army of Vietnam (PAVN), ook bekend als het Noord -Vietnamese leger (NVA) die meer bezig is conventionele oorlogvoering met ons en Zuid -Vietnamese troepen.^[250]

De Tet offensief van 1968 bleek het keerpunt van de oorlog te zijn. Ondanks jaren van Amerikaanse voogdij en hulp konden de Zuid -Vietnamese troepen het communistische offensief niet weerstaan en viel de taak in plaats daarvan voor Amerikaanse troepen. Tet toonde aan dat het einde van de Amerikaanse betrokkenheid niet in zicht was, waardoor de binnenlandse scepsis van de oorlog toeneemde en aanleiding gaf tot wat de aangeduid als de Het syndroom van Vietnam, een publieke afkeer van Amerikaanse overzeese militaire betrokkenheid. Desalniettemin bleven de operaties internationale grenzen overschrijden: aangrenzende gebieden van Laos en Cambodja werden door Noord -Vietnam gebruikt als leveringsroutes, en waren zwaar gebombardeerd door Amerikaanse troepen.^[251]

Tegelijkertijd, 1963-1965, zag de Amerikaanse binnenlandse politiek de triomf van liberalisme. Volgens historicus Joseph Crespino:

Het is een nietje geworden van de twintigste-eeuwse geschiedschrijving dat bezorgdheid uit de Koude Oorlog aan de basis was van een aantal progressieve politieke prestaties in de naoorlogse periode: een hoog progressief marginaal belastingtarief dat hielp de wapenwedloop te financieren en heeft bijgedragen aan een brede inkomensgelijkheid; Bipartisan steun voor verstrekkende wetgeving inzake burgerrechten die de politiek en de samenleving in het Amerikaanse Zuiden transformeerde, die al lang de leugen had gegeven aan het egalitaire ethos van Amerika; Bipartisan steun voor het vernietigen van een expliciet racistisch immigratiesysteem dat sinds de jaren 1920 van kracht was; en vrije gezondheidszorg voor ouderen en de armen, een gedeeltelijke vervulling van een van de niet -vervolgde doelen van het New Deal -tijdperk. De lijst kan doorgaan.^[252]

Franse terugtrekking uit NAVO militaire structuren

De eenheid van de NAVO werd al vroeg in zijn geschiedenis doorbroken, met een crisis die plaatsvond tijdens Charles de Gaulle's voorzitterschap van Frankrijk. De Gaulle protesteerde tegen de sterke rol van de Verenigde Staten in de organisatie en wat hij zag als een speciale relatie tussen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. In een memorandum gestuurd naar president Dwight D. Eisenhower en premier Harold Macmillan Op 17 september 1958 pleitte hij voor de oprichting van een tripartiet directoraat dat Frankrijk op gelijke voet zou brengen met de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, en ook voor de uitbreiding van de dekking van de NAVO om geografische gebieden van belang te omvatten, met name met name Frans Algerije, waar Frankrijk een tegenopstand voerde en NAVO-hulp zocht.^[253] De Gaulle beschouwde de reactie die hij ontving als onbevredigend en begon de ontwikkeling van een Onafhankelijk Frans nucleair afschrikmiddel. In 1966 trok hij Frankrijk terug uit de militaire structuren van de NAVO en verdreef hij NAVO -troepen uit de Franse grond.^[254]

Finlandisatie

Een manifestatie van de Finlandisatie Periode: In april 1970 werd een Finse stempel uitgegeven ter ere van het 100 -jarig jubileum van Vladimir Lenin's geboorte en het Lenin Symposium gehouden binnen Tampeer. De stempel was de eerste Finse stempel die werd uitgegeven over een buitenlandse persoon.

Officieel beweren te zijn neutrale, Finland lag in de grijze zone tussen de westerse landen en de Sovjet -Unie. De YYA -verdrag (Finno-Soviet Pact van Vriendschap, samenwerking en wederzijdse hulp)^[255] gaf de Sovjet -Unie enige hefboomwerking in de Finse binnenlandse politiek, die later werd gebruikt als de term "Finlandisatie"Door de West -Duitse pers, wat betekent" om als Finland te worden ". Dit betekende onder andere de Sovjet -aanpassing zich verspreidde naar de redactie van massa media, het veroorzaken van sterke vormen van zelfbeheersing, zelfcensuur (inclusief het verbieden van anti-Sovjet-boeken^[256]^[257]) en pro-Sovjet attitudes. Het grootste deel van de elite van media en politiek verschoof hun houding om overeen te komen met de waarden waarvan de Sovjets werd gedacht dat ze de voorkeur geven en goedkeuren. Pas na de beklimming van Mikhail Gorbachev Naar Sovjet -leiderschap in 1985 begonnen massamedia in Finland geleidelijk meer te bekritiseren van de Sovjet -Unie. Toen de Sovjet-Unie niet-communistische regeringen toestond om de macht te nemen in Oost-Europa, stelde Gorbatsjov voor dat ze naar Finland konden kijken als een voorbeeld om te volgen.^[258]

Voor West -Duitse conservatieve politici, vooral de Bavarian premier Franz Josef Strauss, het geval van finlandisatie diende bijvoorbeeld als een waarschuwing over hoe een grote macht zijn veel kleinere buurman dicteert in zijn interne aangelegenheden en de onafhankelijkheid van de buurman wordt formeel. Tijdens de Koude Oorlog werd finlandisatie niet alleen gezien in Beieren, maar ook in het westen Inlichtingendiensten Als een bedreiging dat volledig vrije staten van tevoren moesten worden gewaarschuwd. Om finlandisatie te bestrijden, werden propaganda -boeken en krantenartikelen gepubliceerd via CIA-Gefinancierde onderzoeksinstituten en mediabedrijven, die het Finse neutraliteitsbeleid en president denigreerden Urho Kekkonen;^[259] Dit was een factor om ruimte te maken voor de East-west spionage op Finse grond tussen de twee grote krachten.^[259]^[260]^[261]^[262]^[263]^[264]^[265]

Finland handhaafde echter kapitalisme In tegenstelling tot de meeste andere landen die grenzen aan de Sovjet -Unie. Hoewel een buurman zijn van de Sovjet-Unie soms resulteerde in een overweldigende bezorgdheid in het buitenlands beleid, ontwikkelde Finland een nauwere samenwerking met de andere Scandinavie En verklaarde zichzelf nog neutraler in superkrachtpolitiek, Altrough in de latere jaren was de steun voor het kapitalisme nog wijdverspreide.^[266]

Invasie van Tsjechoslowakije

De Invasie van Tsjechoslowakije Door de Sovjetunie was in 1968 een van de grootste militaire operaties op Europese bodem sindsdien Tweede Wereldoorlog.

In 1968 vond een periode van politieke liberalisering plaats in Tsjechoslowakije genaamd de Praagse lente. Een "Actieprogramma"Van hervormingen omvatte toenemen persvrijheid, vrijheid van meningsuiting en bewegingsvrijheid, samen met een economische nadruk op consumentengoederen, de mogelijkheid van een meerpartijenregering, beperkingen op de macht van de geheime politie,^[O]^[267] en potentiële terugtrekking uit het Warschaupact.^[268]

In antwoord op de Praag Spring, op 20 augustus 1968, de Sovjetleger, samen met het grootste deel van hun Warschau -pactbondgenoten, viel Tsjechoslowakije binnen.^[269] De invasie werd gevolgd door een golf van emigratie, inclusief naar schatting 70.000 Tsjechen en Slowaken die aanvankelijk vluchtten, waarbij het totaal uiteindelijk 300.000 bereikte.^[270] De invasie leidde tot intense protesten uit Joegoslavië, Roemenië, China en van West -Europese communistische partijen.^[271]

Brezhnev doctrine

In september 1968, tijdens een toespraak op het vijfde congres van de Pools United Workers 'Party Een maand na de Invasie van Tsjechoslowakije, Brezhnev schetste de Brezhnev doctrine, waarin hij het recht beweerde om de soevereiniteit van elk land te schenden dat probeert het marxisme -leninisme te vervangen door kapitalisme. Tijdens de toespraak verklaarde Brezhnev:^[268]

Wanneer krachten die vijandig staan tegenover het socialisme proberen de ontwikkeling van een socialistisch land naar het kapitalisme te veranderen, wordt het niet alleen een probleem van het betrokken land, maar ook een veel voorkomend probleem en bezorgdheid van alle socialistische landen.

De doctrine vond zijn oorsprong in de mislukkingen van het marxisme -leninisme in staten als Polen, Hongarije en Oost -Duitsland, die geconfronteerd werden met een afnemende standaard van het leven in tegenstelling tot de welvaart van West -Duitsland en de rest van West -Europa.^[272]

Escalaties van derde wereld

Onder de Lyndon B. Johnson administratie, die macht kreeg na de Moord op John F. Kennedy, de VS namen een moeilijkere houding aan in Latijns -Amerika - soms de "Mann -doctrine".^[273] In 1964, het Braziliaanse leger De regering omverwerpen van president João Goulart met ons steun.^[274] Eind april 1965 stuurden de VS ongeveer 22.000 troepen naar de Dominicaanse Republiek In een interventie, codenaam Operation Power Pack, in de Dominicaanse burgeroorlog tussen supporters van de afgezette president Juan Bosch en voorstanders van generaal Elías Wessin y Wessinonder verwijzing naar de dreiging van de opkomst van een revolutie in Cubaanse stijl in Latijns-Amerika. De OAS Ook soldaten ingezet in het conflict door de meestal Braziliaanse Inter-Amerikaanse vredesmacht.^[275] Héctor García-Godoy handelde als voorlopige president, tot conservatieve voormalige president Joaquín Balaguer won de presidentsverkiezingen van 1966 tegen niet-campagne-Juan Bosch.^[276] Activisten voor Bosch's Dominicaanse revolutionaire partij werden gewelddadig lastiggevallen door de Dominicaanse politie en strijdkrachten.^[276]

Suharto van Indonesië bij het bijwonen van de begrafenis van vijf generaals gedood in 30 september beweging, 2 oktober 1965

In Indonesië, de hardline anti-communist Generaal Suharto Wrested controle over de staat van zijn voorganger Sukarno in een poging om Stel een "nieuwe bestelling" op. Van 1965 tot 1966, met de Hulp van de Verenigde Staten en andere westerse regeringen,^[277]^[278]^[279]^[280]^[281] het leger leidde de massamoord van meer dan 500.000 leden en sympathisanten van de Indonesische communistische partij en andere linkse organisaties, en honderdduizenden meer vastgehouden in gevangeniskampen in het hele land onder extreem onmenselijke omstandigheden.^[282]^[283] Een topgeheime CIA-rapport verklaarde dat de slachtingen "rangschikken als een van de slechtste massamoorden Van de 20e eeuw, samen met de Sovjet -zuiveringen van de jaren 1930, moorden de nazi -massa tijdens de Tweede Wereldoorlog en het maoïstische bloedbad van de vroege jaren 1950. "^[283] Deze moorden dienden Amerikaanse strategische belangen en vormen een belangrijk keerpunt in de Koude Oorlog naarmate de machtsverhoudingen verschoven in Zuidoost -Azië.^[284]^[285]

Escaleren van de schaal van Amerikaanse interventie In het lopende conflict tussen Ngô đình diệm's Zuid -Vietnamees regering en de communist Nationaal front voor de bevrijding van Zuid -Vietnam (NLF) Opstandelingen die zich daar tegenaan verzetten, heeft Johnson ongeveer 575.000 troepen in Zuidoost -Azië ingezet om de NLF en hun Noord -Vietnamese bondgenoten te verslaan in de Vietnamese oorlog, maar zijn kostbare beleid verzwakte de Amerikaanse economie en in 1975 culmineerde het uiteindelijk in wat het grootste deel van de wereld zag als een vernederende nederlaag van 's werelds krachtigste superkracht in handen van een van' s werelds armste naties.^[81]

Egyptische leider Anwar Sadat Met Henry Kissinger in 1975

Het Midden -Oosten bleef een bron van strijden. Egypte, dat het grootste deel van zijn wapens en economische hulp van de USSR ontving, was een lastige cliënt, waarbij een terughoudend Sovjetunie zich verplicht voelde om te helpen in beide 1967 Zesdaagse oorlog (met adviseurs en technici) en de Uitputtingsoorlog (met piloten en vliegtuigen) tegen pro-westerse Israël.^[286] Ondanks het begin van een Egyptische verschuiving van een pro-Sovjet naar een pro-Amerikaanse oriëntatie in 1972 (onder de nieuwe leider van Egypte Anwar Sadat),^[287] Geruchten over dreigende Sovjet -interventie namens de Egyptenaren in 1973 Jom Kippoeroorlog bracht een enorme Amerikaanse mobilisatie teweeg die dreigde détente te verwoesten. Hoewel pre-sadat Egypte de grootste ontvanger was van Sovjethulp in het Midden-Oosten, waren de Sovjets ook succesvol in het opzetten van nauwe relaties met communist Zuid -Jemen, evenals de nationalistische regeringen van Algerije en Irak.^[287] Irak ondertekende een 15-jarig verdrag van vriendschap en samenwerking met de Sovjet-Unie in 1972. Volgens historicus Charles R. H. Tripp, het verdrag van streek "het door de VS gesponsorde beveiligingssysteem opgericht als onderdeel van de Koude Oorlog in het Midden -Oosten. Het leek erop dat elke vijand van het Bagdad -regime een potentiële bondgenoot van de Verenigde Staten was. "^[288] In reactie daarop financierden de VS heimelijke Koerdische rebellen onder leiding van Mustafa Barzani tijdens de Tweede Iraakse - Koerdische oorlog; De Koerden werden verslagen in 1975, wat leidde tot de gedwongen verhuizing van honderdduizenden Koerdische burgers.^[288] Indirecte Sovjet -hulp aan de Palestijnse kant van de Israëlisch -Palestijnse conflict Inbegrepen steun voor Yasser Arafat's Palestina Liberation Organisation (PLO).^[289]

In Oost -Afrika, een territoriaal geschil tussen Somalië en Ethiopië over de Ogaden regio resulteerde in de Ogaden oorlog. Rond juni 1977 bezetten Somalische troepen de Ogaden en begonnen ze het binnenland in te gaan op Ethiopische posities in de Ahmar Mountains. Beide landen waren klantstaten van de Sovjet Unie; Somalië werd geleid door zelfbenoemde marxistische militaire leider Siad Barreen Ethiopië werd gecontroleerd door de Derg, een kliek van militaire generaals die loyaal zijn aan de pro-soviet Mengistu Haile Mariam, die in 1975 de voorlopige militaire regering van socialistische Ethiopië had verklaard.^[290] De Sovjets probeerden aanvankelijk een modererende invloed op beide staten uit te oefenen, maar in november 1977 brak Barre de betrekkingen met Moskou af en verdreven zijn Sovjet -militaire adviseurs.^[291] Hij wendde zich toen naar het China en Safari Club—Een groep pro-Amerikaanse inlichtingendiensten, waaronder die van Iran, Egypte, Saoedi-Arabië-voor steun en wapens.^[292]^[293]^[P] Terwijl hij weigerde direct deel te nemen aan de vijandelijkheden, gaf de Sovjet -Unie wel de impuls voor een succesvol Ethiopisch tegenoffensief om Somalië uit de Ogaden te verdrijven. Het tegenoffensief was gepland op commando -niveau door Sovjet -adviseurs verbonden aan de Ethiopische generale staf en versterkt door de levering van miljoenen dollars van geavanceerde Sovjet -wapens.^[291] Ongeveer 11.000 Cubaanse troepen leidden de primaire inspanning, na het ontvangen van een overhaaste training over enkele van de nieuw geleverde Sovjetwapensystemen door Oost -Duitse instructeurs.^[291]

Chileense leider Augusto Pinochet Handen schudden met Henry Kissinger in 1976

In Chili, de socialistische Partij kandidaat Salvador Allende won de presidentsverkiezingen van 1970, waardoor de eerste democratisch gekozen wordt Marxist om president te worden van een land in Amerika.^[294] De CIA richtte zich op Allende voor verwijdering en opereerde om zijn steun in eigen land te ondermijnen, wat bijdroeg aan een periode van onrust in het algemeen in het algemeen Augusto Pinochet's staatsgreep Op 11 september 1973. Pinochet geconsolideerde macht als een militaire dictator, werden de hervormingen van de economie teruggedraaid en werden linkse tegenstanders gedood of vastgehouden in interneringskampen onder de Dirección de inteligencia Nacional (Dina). De socialistische staten - met uitzondering van China en Roemenië—Renaties van relaties met Chili.^[295] Het Pinochet -regime zou een van de toonaangevende deelnemers worden in Operatie Condor, een internationale campagne van politieke moord en staat terrorisme georganiseerd door rechtse militaire dictaturen in de Zuidelijke kegel van Zuid -Amerika dat heimelijk werd ondersteund door de Amerikaanse regering.^[296]^[297]^[298]

Cubaanse tank in de straten van Luanda, Angola, 1976

Op 24 april 1974, de Revolutie slaagde erin om te verdrijven Marcello Caetano en Portugal's rechtse Estado novo De overheid, die de doodsklok klinkt voor het Portugese rijk.^[299] Onafhankelijkheid werd haastig verleend aan een aantal Portugese kolonies, waaronder Angola, waar de desintegratie van koloniale heerschappij werd gevolgd door een gewelddadige burgeroorlog.^[300] Er waren drie rivaliserende militante facties die concurreerden om macht in Angola, de Mensenbeweging voor de bevrijding van Angola (MPLA), de Nationale Unie voor de totale onafhankelijkheid van Angola (Unita), en de Nationale bevrijdingsfront van Angola (Fnla).^[301] Hoewel alle drie socialistische neigingen hadden, was de MPLA de enige partij met nauwe banden met de Sovjet -Unie.^[301] De naleving ervan aan het concept van een staat van één partij vervreemde het van de FNLA en Unita, die zichzelf begon af te schilderen als anti-communistische en pro-westerse oriëntatie.^[301] Toen de Sovjets de MPLA begonnen te voorzien van armen, boden de CIA en China aanzienlijke geheime hulp aan de FNLA en Unita.^[302]^[303]^[304] De MPLA vroeg uiteindelijk om directe militaire steun van Moskou in de vorm van grondtroepen, maar de Sovjets weigerden en boden aan om adviseurs maar geen gevechtspersoneel te sturen.^[302] Cuba was meer aanstaande en begon troepen in Angola te vergaren om de MPLA te helpen.^[302] Tegen november 1975 waren er meer dan duizend Cubaanse soldaten in het land.^[302] De aanhoudende opbouw van Cubaanse troepen en Sovjetwapens stond de MPLA in staat om de overwinning te waarborgen en een abortieve interventie door Zairean en Zuid-Afrikaans Troepen, die hadden ingezet in een late poging om de FNLA en Unita te helpen.^[305]

Tijdens de Khmer Rouge regime geleid door Pol -pot, 1,5 tot 2 miljoen mensen stierven vanwege het beleid van zijn vierjarige premiership.

Tijdens de oorlog in Vietnam, Noord -Vietnam gebruikte grensgebieden van Cambodja als militaire bases, welk staatshoofd Norodom Sihanouk getolereerd in een poging om de neutraliteit van Cambodja te behouden. Volgend Sihanouk's depositie van maart 1970 door pro-Amerikaanse generaal Lon Nol, die de Noord -Vietnamezen beval om Cambodja te verlaten, Noord -Vietnam probeerde heel Cambodja te overschreden na onderhandelingen met Nuon Chea, het tweede bevel van de Cambodjaanse communisten (de Khmer Rouge) Vechten om de Cambodjaanse regering omver te werpen.^[306] Sihanouk vluchtte naar China met de oprichting van de Griezelig in Beijing.^[307] Amerikaanse en Zuid -Vietnamese troepen reageerden op deze acties met een bombardementcampagne en een korte Grondinbreukdie heeft bijgedragen aan het geweld van de burgeroorlog Dat omhulde al snel heel Cambodja.^[308] Ons tapijtbombardement duurde tot 1973, en hoewel het verhinderde dat de Khmer -rouge de hoofdstad in beslag nam, versnelde het ook de ineenstorting van de landelijke samenleving, verhoogde sociale polarisatie,^[309] en gedood tienduizenden burgers.^[310]

Na macht te hebben genomen en afstand te nemen van de Vietnamees,^[311] Pro-China Khmer Rouge-leider Pol -pot gedood 1,5 tot 2 miljoen Cambodianen in de moordvelden, ongeveer een kwart van de Cambodjaanse bevolking (een gebeurtenis die gewoonlijk de Cambodjaanse genocide).^[312]^[313]^[314]^[315] Martin Shaw beschreef deze wreedheden als 'de puurste genocide van het Koude Oorlog -tijdperk'.^[316] Ondersteund door de Kampuchean United Front for National Salvation, een organisatie van khmer pro-sovjiet communisten en khmer rouge overlopers geleid door Heng Samrin, Vietnam viel Cambodja binnen op 22 december 1978. De invasie slaagde erin Pol Pot af te zetten, maar de nieuwe staat zou moeite hebben om internationale erkenning te verkrijgen voorbij de Sovjetblok. Ondanks het vorige internationale protest bij de bruto mensenrechtenschendingen van het Pol Pot Regime, mochten vertegenwoordigers van de Khmer Rouge zitten in de Algemene vergadering van de VN, met sterke steun uit China, westerse mogendheden en de lidstaten van ASEAN. Cambodja zou verzanden in een guerrillaoorlog geleid uit vluchtelingenkampen aan de grens met Thailand. Na de vernietiging van de Khmer Rouge zou de nationale wederopbouw van Cambodja ernstig worden belemmerd en zou Vietnam een bestraffende lijden Chinese aanval.^[317]

Sino-Amerikaanse toenadering

Mao Zedong en Amerikaanse president Richard Nixon, tijdens zijn bezoek in China

Als gevolg van de Sino-Sovjet split, spanningen langs de Chinees -Sovjet -grens bereikte hun piek in 1969 en president van de Verenigde Staten Richard Nixon Besloten om het conflict te gebruiken om de machtsverhoudingen naar het Westen in de Koude Oorlog te verschuiven.^[318] De Chinezen hadden verbeterde betrekkingen met de Amerikanen gezocht om ook een voordeel te behalen ten opzichte van de Sovjets.

In februari 1972 bereikte Nixon een verbluffende toename van China,^[319] reizen naar Beijing en ontmoeting met Mao Zedong en Zhou Enllai. Op dit moment bereikte de USSR ruwe nucleaire pariteit met de Verenigde Staten; Ondertussen de Vietnamese oorlog Zowel verzwakte de invloed van Amerika in de Derde Wereld als gekoeld relaties met West -Europa.

Hoewel de indirecte conflicten tussen de Koude Oorlogmachten doorgaan tot het einde van de jaren zestig en begin jaren zeventig, begonnen de spanningen te verlichten.

Nixon, Brezhnev en Détente

Leonid Brezhnev en Jimmy Carter Onderteken het Salt II Verdrag, 18 juni 1979, in Wenen

Na zijn bezoek aan China ontmoette Nixon Sovjetleiders, waaronder Brezhnev in Moskou.^[320] Deze Strategische armenbeperkingsgesprekken resulteerde in twee mijlpaalwapencontrole verdragen: Zout i, het eerste uitgebreide beperkingspact ondertekend door de twee superkrachten, en de Anti-ballistisch raketverdrag, die de ontwikkeling verbood van systemen die zijn ontworpen om inkomende raketten te onderscheppen. Deze waren gericht op het beperken van de ontwikkeling van dure anti-ballistische raketten en nucleaire raketten.^[90]

Nixon en Brezhnev hebben een nieuw tijdperk van "vreedzame coëxistentie" afgekondigd en het baanbrekende nieuwe beleid opgezet van ontspanning (of samenwerking) tussen de twee superkrachten. Ondertussen probeerde Brezhnev de Sovjet -economie nieuw leven in te blazen, die gedeeltelijk afnam vanwege zware militaire uitgaven. Tussen 1972 en 1974 kwamen de twee partijen ook overeen om hun economische banden te versterken,^[81] inclusief overeenkomsten voor meer handel. Als gevolg van hun vergaderingen, ontspanning Zou de vijandigheid van de Koude Oorlog vervangen en de twee landen zouden wederzijds leven.^[321] Deze ontwikkelingen vielen samen met Bonna's "Ostpolitik"Beleid geformuleerd door de West -Duitse kanselier Willy Brandt,^[271] een poging om de betrekkingen tussen West -Duitsland en Oost -Europa te normaliseren. Andere overeenkomsten werden geconcludeerd om de situatie in Europa te stabiliseren, met als hoogtepunt Helsinki Accords ondertekend bij de Conferentie over beveiliging en samenwerking in Europa in 1975.^[322]

Iraanse mensen protesteren tegen de Pahlavi -dynastie, tijdens de Iraanse revolutie

Kissinger en Nixon waren "realisten" die idealistische doelen zoals anticommunisme of promotie van democratie wereldwijd benadrukten, omdat die doelen te duur waren in termen van de economische capaciteiten van Amerika.^[323]^[] In plaats van een koude oorlog wilden ze vrede, handel en culturele uitwisselingen. Ze realiseerden zich dat Amerikanen niet langer bereid waren zichzelf te belasten voor idealistische doelen van het buitenlands beleid, vooral voor het insluitingsbeleid dat nooit positieve resultaten leek te produceren. In plaats daarvan probeerden Nixon en Kissinger de wereldwijde toezeggingen van Amerika in verhouding tot de verminderde economische, morele en politieke macht te verkleinen. Ze verwierpen "idealisme" als onpraktisch en te duur, en geen van beide mensen vertoonde veel gevoeligheid voor de benarde situatie van mensen die onder het communisme leven. Het realisme van Kissinger viel uit de mode toen het idealisme terugkeerde naar het Amerikaanse buitenlands beleid met het moralisme van Carter die de nadruk legde op mensenrechten, en Reagan's rollback -strategie gericht op het vernietigen van het communisme.^[324]^[]

Late jaren zeventig verslechtering van de relaties

In de jaren zeventig, de KGB, geleid door Yuri Andropov, bleef onderscheiden Sovjet -persoonlijkheden vervolgen zoals Aleksandr Solzhenitsyn en Andrei Sakharov, die het Sovjet -leiderschap bekritiseerden in harde bewoordingen.^[325] Indirect conflict tussen de superkrachten ging door deze periode van détente in de Derde Wereld, met name tijdens politieke crises in het Midden -Oosten, Chili, Ethiopië en Angola.^[326]

Hoewel president Jimmy Carter probeerde een nieuwe limiet te plaatsen op de wapenwedloop met een Zout II Overeenkomst in 1979,^[327] Zijn inspanningen werden ondermijnd door de andere gebeurtenissen dat jaar, inclusief de Iraanse revolutie en de Nicaraguaanse revolutie, die beide pro-VS regimes hebben verdreven als zijn vergelding tegen de Sovjet-interventie in Afghanistan in december.^[81]

Nieuwe Koude Oorlog (1979–1985)

Protest in Amsterdam tegen de inzet van Pershing II Raketten in Europa, 1981

De voorwaarde Nieuwe Koude Oorlog Verwijst naar de periode van intensieve heropname van spanningen en conflicten in de Koude Oorlog in de late jaren 1970 en vroege jaren 1980. De spanningen namen sterk toe tussen de grote mogendheden, waarbij beide partijen militanter werden.^[328] Diggins Zegt: "Reagan ging er helemaal uit om de Tweede Koude Oorlog te bestrijden, door tegenopstand in de Derde Wereld te ondersteunen."^[329] Cox Zegt: "De intensiteit van deze 'tweede' Koude Oorlog was net zo groot als de duur ervan kort was."^[330]

Sovjet -Afghaanse oorlog

De Sovjet -invasie tijdens Operatie Storm-333 Op 26 december 1979

President Reagan publiceert zijn steun door een ontmoeting met Afghaanse Mujahideen Leiders in het Witte Huis, 1983.

In april 1978, de communist Volksdemocratische partij van Afghanistan (PDPA) heeft de macht in beslag genomen Afghanistan in de Saur Revolutie. Binnen enkele maanden lanceerden tegenstanders van de communistische regering een opstand in Oost -Afghanistan die zich snel uitbreidde naar een burgeroorlog gevoerd door guerrilla Mujahideen tegen overheidstroepen landelijk.^[331] De Islamitische eenheid van Afghanistan Mujahideen Opstandelingen ontvingen militaire training en wapens in het naburige Pakistan en China,^[332]^[333] terwijl de Sovjet -Unie duizenden militaire adviseurs stuurde om de PDPA -regering te steunen.^[331] Ondertussen, toenemende wrijving tussen de concurrerende facties van de PDPA - de dominante Khalq en hoe gematigder Parcham—Resulteerde in het ontslag van Parchami -kabinetsleden en de arrestatie van Parchami Military Officers onder het voorwendsel van een Parchami -staatsgreep. Halverwege 1979 waren de Verenigde Staten begonnen met een geheime programma om de Mujahideen te helpen.^[334]^[335]

In september 1979, Khalqist president Nur Muhammad Taraki werd vermoord in een staatsgreep binnen de PDPA georkestreerd door collega Khalq -lid Hafizullah Amin, die het presidentschap aannam. Omdat hij wantrouwen door de Sovjets, werd Amin tijdens Sovjet -speciale strijdkrachten vermoord Operatie Storm-333 in december 1979. Een door Sovjet georganiseerde regering, geleid door Parcham's Babrak Karmal maar inclusief beide facties, vulde het vacuüm. Sovjet -troepen werden ingezet om Afghanistan onder Karmal in meer substantiële aantallen te stabiliseren, hoewel de Sovjetregering niet had verwacht dat het het grootste deel van de gevechten in Afghanistan zou doen. Als gevolg hiervan waren de Sovjets nu echter direct betrokken bij wat een binnenlandse oorlog in Afghanistan was geweest.^[336]

Carter reageerde op de Sovjet -interventie door de Zout II Verdrag van ratificatie, het opleggen van embargo's op korrel- en technologiebeerkten aan de USSR, en eisen een aanzienlijke toename van de militaire uitgaven, en kondigde verder aan dat de Verenigde Staten dat zouden doen boycot de 1980 Zomer Olympische Spelen in Moskou. Hij beschreef de Sovjet -inval als "de ernstigste bedreiging voor de vrede sinds de Tweede Wereldoorlog".^[337]

Reagan en Thatcher

President Reagan met premier Margaret Thatcher tijdens een werkende lunch bij Camp David, December 1984

De wereldkaart van militaire allianties in 1980

In januari 1977, vier jaar voordat hij president werd, Ronald Reagan stomp verklaard, in een gesprek met Richard V. Allen, zijn basisverwachting in relatie tot de Koude Oorlog. "Mijn idee van het Amerikaanse beleid ten opzichte van de Sovjet -Unie is eenvoudig, en sommigen zouden simplistisch zeggen," zei hij. "Het is dit: we winnen en ze verliezen. Wat vind je daarvan?"^[338] In 1980 versloeg Ronald Reagan Jimmy Carter in de 1980 presidentsverkiezingen, beloven om de militaire uitgaven te verhogen en de Sovjets overal te confronteren.^[339] Zowel Reagan als de nieuwe Britse premier Margaret Thatcher de Sovjet -Unie en zijn ideologie aan de kaak gesteld. Reagan bestempelde de Sovjet -Unie een "duister rijk"en voorspelde dat het communisme zou blijven op de"Ash hoop van geschiedenis, "Terwijl Thatcher de Sovjets veroorzaakte als" gebogen over werelddominantie. "^[340]^[341] In 1982 probeerde Reagan de toegang van Moskou tot harde valuta af te snijden door de voorgestelde gasleiding naar West -Europa te belemmeren. Het schaadde de Sovjet -economie, maar het veroorzaakte ook een slechte wil onder Amerikaanse bondgenoten in Europa die op die inkomsten telden. Reagan trok zich terug over deze kwestie.^[342]^[343]

Begin 1985 had de anti-communistische positie van Reagan zich ontwikkeld tot een standpunt dat bekend staat als het nieuwe Reagan -doctrine- die naast de insluiting een extra recht formuleerde om bestaande communistische overheden te ondermijnen.^[344] Naast het voortzetten van Carter's beleid om de islamitische tegenstanders van de Sovjet-Unie en de door Sovjiet gesteunde te ondersteunen PDPA Regering in Afghanistan, de CIA probeerde ook de Sovjet -Unie zelf te verzwakken door te promoten Islamisme in het meerderheid van de moslim Centraal -Aziatische Sovjetunie.^[345]^[] Bovendien moedigde de CIA anti-communistische ISI van Pakistan aan om moslims van over de hele wereld te trainen om deel te nemen aan de jihad tegen de Sovjet -Unie.^[345]^[]

Poolse solidariteitsbeweging en staat van beleg

Paus Johannes Paulus II bood een morele focus voor anticommunisme; Een bezoek aan zijn geboorteland Polen in 1979 stimuleerde een religieuze en nationalistische heropleving gericht op de Solidariteitsbeweging die verzonken oppositie en mogelijk tot de zijne heeft geleid Poging tot moord twee jaar later. In december 1981, Polen Wojciech Jaruzelski reageerde op de crisis door op te leggen een periode van belegin. Reagan legde economische sancties op aan Polen als reactie.^[346] Mikhail Suslov, adviseerde de topideoloog van de Kremlin, adviseerde Sovjetleiders niet in te grijpen als Polen onder controle van solidariteit viel, uit angst dat dit zou kunnen leiden tot zware economische sancties, wat resulteert in een catastrofe voor de Sovjet -economie.^[346]

De Amerikaanse en USSR militaire en economische problemen

US en USSR/Russische Nuclear Weapons Stockpiles, 1945–2006

De Sovjet -Unie had een leger opgebouwd dat tot 25 procent van zijn bruto nationale product consumeerde ten koste consumentengoederen en investeringen in civiele sectoren.^[347] Sovjet -uitgaven aan de wapenwedloop en andere toezeggingen in de Koude Oorlog veroorzaakten en verergerde diepgewortelde structurele problemen in het Sovjet-systeem,^[348] die tenminste hebben ervaren Een decennium van economische stagnatie Tijdens de late Brezhnev -jaren.

Sovjet -investeringen in de defensiesector werden niet gedreven door militaire noodzaak, maar grotendeels door de belangen van Massieve partij- en staatsbureaucratieën afhankelijk van de sector voor hun eigen macht en voorrechten.^[349] De Sovjet -strijdkrachten werd de grootste ter wereld in termen van de cijfers en soorten wapens die ze bezaten, in het aantal troepen in hun gelederen, en in de enorme omvang van hun Militaire - industriële basis.^[350] De kwantitatieve voordelen van het Sovjet -leger verborgen echter vaak gebieden waar het oostelijke blok dramatisch achterbleef bij het westen.^[351] Bijvoorbeeld de Perzische Golfoorlog demonstreerde hoe de schild, brandbesturingssystemen, en het schietbereik van de meest voorkomende hoofdgevechtstank van de Sovjet -Unie, de T-72, waren drastisch inferieur aan de Amerikaan M1 AbramsToch speelde de USSR bijna drie keer zoveel T-72's als de VS M1's ingezet.^[352]

Delta 183 lanceervoertuig heft weg en draagt de Strategisch verdedigingsinitiatief Sensor -experiment "Delta Star".

Tegen het begin van de jaren tachtig had de USSR een militair arsenaal en het leger opgebouwd dat dat van de Verenigde Staten overtreft. Kort na de Sovjet -invasie van Afghanistan begon president Carter het leger van de Verenigde Staten enorm op te bouwen. Deze opbouw werd versneld door de Reagan -regering, die de militaire uitgaven verhoogde van 5,3 procent van het BNP in 1981 tot 6,5 procent in 1986,^[353] De grootste opbouw van vredestijd in de geschiedenis van de Verenigde Staten.^[354] De Amerikaanse Sovjet-spanningen die in 1983 aanwezig zijn, werden door sommigen gedefinieerd als het begin van "Koude Oorlog". Terwijl in retrospectief deze fase van de Koude Oorlog over het algemeen werd gedefinieerd als een "woordenoorlog",^[355] Het "vredesoffensief" van de Sovjet werd grotendeels afgewezen door het Westen.^[356]

Spanningen bleven intensiveren toen Reagan de B-1 Lancer programma, geannuleerd door de administratie van Carter, geproduceerd LGM-118 Peacekeeper raketten,^[357] Installeerde Amerikaanse cruise raketten in Europa en kondigde de experimentele aangekondigd Strategisch verdedigingsinitiatief, genaamd "Star Wars" van de media, een verdedigingsprogramma om half vlucht te schieten. De Sovjets zijn ingezet RSD-10 pionier Ballistische raketten gericht op West -Europa, en de NAVO besloten, onder de impuls van het Carter -voorzitterschap, in te zetten MGM-31 Pershing en cruise raketten in Europa, voornamelijk West -Duitsland.^[358] Deze implementatie plaatste raketten op slechts 10 minuten opvallende afstand van Moskou.^[359]

Na de militaire opbouw van Reagan reageerde de Sovjet -Unie niet door zijn leger verder op te bouwen,^[360] omdat de enorme militaire kosten, samen met inefficiënt geplande productie en verzamelde landbouw, waren al een zware last voor de Sovjet -economie.^[361] Tegelijkertijd, Saoedi-Arabië Verhoogde olieproductie,^[362] Zelfs toen andere niet-OPEC-landen de productie verhoogden.^[Q] Deze ontwikkelingen hebben bijgedragen aan de Olieglut uit de jaren 80, die de Sovjetunie als olie beïnvloedde, was de belangrijkste bron van Sovjet -exportinkomsten.^[347] Problemen met Commando economie,^[363] De olieprijs daalt en grote militaire uitgaven brachten de Sovjet -economie geleidelijk tot stagnatie.

Na de tienjarige Amerikaan Samantha Smith schreef een brief aan Yuri Andropov Andropov uitte haar angst voor een nucleaire oorlog en nodigde Smith uit voor de Sovjet -Unie.

Op 1 september 1983 schoot de Sovjet -Unie neer Koreaanse luchtlijnen vlucht 007, a Boeing 747 Met 269 mensen aan boord, inclusief zittende congreslid Larry McDonald, een actie die Reagan kenmerkte als een "bloedbad". Het vliegtuig had Sovjet -luchtruim net voorbij de westkust van Sakhalin Island in de buurt Moneron Island, en de Sovjets behandelden het niet -geïdentificeerde vliegtuig als een binnendringend US Spy -vlak. Het incident verhoogde de steun voor militaire inzet, onder toezicht van Reagan, die op zijn plaats stond tot de latere overeenkomsten tussen Reagan en Mikhail Gorbatsjov.^[364] Tijdens de vroege uren van 26 september, 1983, de 1983 Sovjet nucleair vals alarmincident heeft plaatsgevonden; systemen in Serpukhov-15 onderging een glitch die verschillende beweerde Intercontinentale ballistische raketten waren op weg naar Rusland, maar officier Stanislav Petrov correct vermoedde dat het een was vals alarm, ervoor zorgen dat de Sovjets niet reageerden op de niet-bestaande aanval.^[365] Als zodanig is hij gecrediteerd als "de man die de wereld heeft gered".^[366] De Bekwame boogschutter 83 Oefening in november 1983, een realistische simulatie van een gecoördineerde NAVO -nucleaire vrijlating, was misschien wel het gevaarlijkste moment sinds de Cubaanse raketcrisis, omdat het Sovjet -leiderschap vreesde dat een nucleaire aanval op handen zou kunnen zijn.^[367]

De Amerikaanse binnenlandse publieke bezorgdheid over het inkomen in buitenlandse conflicten bleef bestaan vanaf het einde van de oorlog in Vietnam.^[368] De Reagan-administratie benadrukte het gebruik van snelle, goedkope tegenopstand Tactieken om in te grijpen in buitenlandse conflicten.^[368] In 1983 kwam de Reagan -administratie tussenbeide Libanese burgeroorlog, viel Grenada binnen, Bombed Libya en steunde de Midden -Amerika Tegenstrijden, anti-communistische paramilitairen die de Sovjet-uitgelijnde omverwerpen willen omverwerpen Sandinista Regering in Nicaragua.^[153] Terwijl de interventies van Reagan tegen Grenada en Libië populair waren in de Verenigde Staten, was zijn steun van de contra -rebellen verstrikt in controverse.^[369] De steun van de Reagan -regering van de militaire regering van Guatemala tijdens de Guatemalteekse burgeroorlogin het bijzonder het regime van Efraín Ríos Montt, was ook controversieel.^[370]

Ondertussen hebben de Sovjets hoge kosten gemaakt voor hun eigen buitenlandse interventies. Hoewel Brezhnev in 1979 overtuigd was dat de Sovjetoorlog in Afghanistan zou kort zijn, moslimguerrilla's, geholpen door de VS, China, Groot -Brittannië, Saoedi -Arabië en Pakistan,^[333] voerde een felle weerstand tegen de invasie.^[371] Het Kremlin stuurde bijna 100.000 troepen om zijn popregime in Afghanistan te ondersteunen, waardoor vele externe waarnemers de oorlog "The Sovjets 'Vietnam" noemden.^[371] Het moskou -mosmire in Afghanistan was echter veel rampzaliger voor de Sovjets dan Vietnam voor de Amerikanen omdat het conflict samenviel met een periode van interne verval en binnenlandse crisis in het Sovjet -systeem.

Een senior US State Department ambtenaar voorspelde een dergelijke uitkomst al in 1980 en stelde dat de invasie deels resulteerde uit een 'binnenlandse crisis binnen de Sovjet systeem. ... Het kan zijn dat de thermodynamische wet van entropie heeft ... gepakt met het Sovjet -systeem, dat nu meer energie lijkt te besteden aan het eenvoudig handhaven van zijn evenwicht dan bij het verbeteren van zichzelf. We zouden een periode van buitenlandse beweging kunnen zien in een tijd van interne verval ".^[372]

Laatste jaren (1985–1991)

Gorbatsjov's hervormingen

Mikhail Gorbatsjov en Ronald Reagan ondertekenen de Inf -verdrag in het Witte Huis, 1987.

Tegen de tijd dat de relatief jeugdige Mikhail Gorbachev werd Algemeen secretaris in 1985,^[340] De Sovjet -economie stagneerde en werd geconfronteerd met een scherpe daling van de inkomsten van vreemde valuta als gevolg van de neerwaartse dia van de olieprijzen in de jaren tachtig.^[373] Deze kwesties brachten Gorbachev ertoe om maatregelen te onderzoeken om de noodlijdende staat nieuw leven in te blazen.^[373]

Een ineffectieve start leidde tot de conclusie dat diepere structurele veranderingen noodzakelijk waren, en in juni 1987 kondigde Gorbachev een agenda aan van economische hervorming, genaamd perestroika, of herstructurering.^[374] Perestroika ontspannen de Productiequota systeem, stond particulier eigendom van bedrijven toe en maakte de weg vrij voor buitenlandse investeringen. Deze maatregelen waren bedoeld om de middelen van het land om te leiden van de dure militaire verplichtingen van de Koude Oorlog tot productievere gebieden in de civiele sector.^[374]

Ondanks de eerste scepsis in het Westen, bleek de nieuwe Sovjetleider zich in te zetten om de verslechterende economische toestand van de Sovjet -Unie terug te keren in plaats van de wapenwedloop met het Westen voort te zetten.^[375] Mede als een manier om interne oppositie van partijklik te bestrijden tegen zijn hervormingen, heeft Gorbatsjov tegelijkertijd geïntroduceerd Glasnostof openheid, die de persvrijheid en de transparantie van staatsinstellingen verhoogde.^[376] Glasnost was bedoeld om de corruptie bovenaan de communistische Partij en matig de machtsmisbruik in de Centraal commissie.^[377] Glasnost maakte ook een groter contact mogelijk tussen Sovjetburgers en de westerse wereld, met name met de Verenigde Staten, die bijdragen aan het versnellen ontspanning tussen de twee naties.^[378]

Ontdooien in relaties

Het begin van de jaren negentig bracht een dooi in de relaties tussen de superkrachten.

In reactie op het leger van het Kremlin en Politieke concessies, Reagan stemde ermee in om gesprekken over economische kwesties en het terugschakelen van de wapenwedloop te vernieuwen.^[379] De eerste bijeenkomst werd gehouden in november 1985 in Genève, Zwitserland.^[379] In een bepaald stadium waren de twee mannen, alleen vergezeld door een tolk, in principe overeengekomen om het nucleaire arsenaal van elk land met 50 procent te verminderen.^[380]^[] A Tweede top werd gehouden in oktober 1986 in Reykjavík, IJsland. De gesprekken verlopen goed totdat de focus verschoof naar de voorgestelde Reagan Strategisch verdedigingsinitiatief (SDI), die Gorbachev wilde worden geëlimineerd. Reagan weigerde.^[381] De onderhandelingen mislukten, maar de derde top (Washington Summit (1987), 8-10 december 1987) leidde tot een doorbraak met de ondertekening van de Intermediair-range nucleaire krachten Verdrag (INF). Het INF-verdrag elimineerde alle nucleair bewapende, op de grond gelanceerde ballistische en cruise raketten met bereiken tussen 500 en 5.500 kilometer (300 tot 3.400 mijl) en hun infrastructuur.^[382]

"Sloop deze muur!"Speech: Reagan spreekt voor de Brandenburg Gate, 12 juni 1987

In 1988 werd het duidelijk voor de Sovjets dat olie- en gassubsidies, samen met de kosten voor het handhaven van massieve troepen, een substantiële economische afvoer vormden.^[383] Bovendien is het beveiligingsvoordeel van Een bufferzone werd erkend als irrelevant en de Sovjets officieel verklaard dat ze niet langer zouden ingrijpen in de zaken van geallieerde staten in Midden- en Oost -Europa.^[384]
Bush en Gorbatsjov ontmoetten elkaar op de Moskou Summit 29 mei - 3 juni 1988 en de Governors Island Summit 7 december 1988.

In 1989, Sovjettroepen trokken zich terug uit Afghanistan.^[385] In 1989, de Berlijnse muur, de Binnen -Duitse grens en de Ijzeren gordijn viel.

Op 3 december 1989 verklaarden Gorbatsjov en Bush de Koude Oorlog op de Malta Summit.

In februari 1990 heeft Gorbatsjov de Verdrag over de definitieve regeling met betrekking tot Duitsland en ondertekende het op 12 september 1990; het stond de Duitse hereniging,^[383] Omdat het enige alternatief een was Tiananmen-plein scenario.^[386] Toen de Berlijnse muur naar beneden kwam, "Gorbachev's"Gemeenschappelijk Europees huis"Concept begon vorm te krijgen.^[387]

^[388] De twee voormalige rivalen waren partners in de Golfoorlog tegen Irak (Augustus 1990 - februari 1991).^[389]

Tijdens de laatste top in Moskou in juli 1991, Gorbachev en George H. W. Bush ondertekend de Begin ik wapenbeheersing.^[390]

Oost -Europa breekt weg

Otto von Habsburg, die een leidende rol speelde bij het openen van het ijzeren gordijn.

Erich Honecker Verloren controle in augustus 1989.

Tegen 1989 stond het Sovjet -alliantie -systeem op het punt van ineenstorting en, beroofd van Sovjet militaire steun, verloren de communistische leiders van de staten van Warschau Pact de macht.^[385] Grassroots -organisaties, zoals die van Polen Solidariteit Beweging, snel terrein gewonnen met sterke populaire bases.

De Pan-Europese picknick In augustus 1989 in Hongarije begon eindelijk een vreedzame beweging dat de heersers in het oostelijke blok niet konden stoppen. Het was de grootste beweging van vluchtelingen uit Oost -Duitsland sinds de Berlijnse muur werd gebouwd in 1961 en bracht uiteindelijk de val van de Ijzeren gordijn. De klanten van de picknick, Otto von Habsburg en de Hongaarse staatsminister Imre Pozsgay, zag het geplande evenement als een kans om de reactie van Mikhail Gorbachev te testen. De Oostenrijkse tak van de Paneuropeanische Unie, die toen door ging Karl von Habsburg, duizenden brochures gedistribueerd die de DDR -vakantiegangers in Hongarije uitnodigden voor een picknick nabij de grens in Sopron. Maar met de massale uittocht bij de pan-Europese picknick, brak het daaropvolgende aarzelende gedrag van de socialistische eenheidspartij van Oost-Duitsland en de niet-inmenging van de Sovjet-Unie de dammen. Nu gingen tienduizenden media-geïnformeerde Oost-Duitsers hun weg naar Hongarije, die niet langer bereid was om zijn grenzen volledig gesloten te houden of zijn grenstroepen te verplichten om gewapende kracht te gebruiken. Aan de ene kant veroorzaakte dit onenigheid onder de Oost -Europese staten en anderzijds was het voor de Oost -Europese bevolking duidelijk dat de regeringen geen absolute macht meer hadden.^[391]^[392]^[393]^[394]^[395]^[396]

In 1989 werden de communistische regeringen in Polen en Hongarije de eerste die onderhandelde over de organisatie van competitieve verkiezingen. In Tsjechoslowakije en Oost -Duitsland ontsnapten massa -protesten diepgewortelde communistische leiders. De communistische regimes in Bulgarije en Roemenië breken ook af, in het laatste geval als gevolg van een gewelddadige opstand. De houding was genoeg veranderd die de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken was James Baker suggereerde dat de Amerikaanse regering niet tegen Sovjet -interventie in Roemenië zou zijn, namens de oppositie, om bloedvergieten te voorkomen.^[397]

De vloedgolf van verandering culmineerde met de val van de Berlijnse muur In november 1989, die de ineenstorting van Europese communistische regeringen symboliseerde en de ijzeren gordijnverdeling van Europa grafisch beëindigde. De 1989 Revolutionaire golf veegde door Midden- en Oost-Europa en wierp de hele Sovjet-stijl vreedzaam omver. Marxistisch -leninistische staten: Oost -Duitsland, Polen, Hongarije, Tsjechoslowakije en Bulgarije;^[398] Roemenië was het enige oostelijke-bloc land dat zijn communistische regime gewelddadig omvergeworpen was en zijn staatshoofd uitvoerde.^[399]

Sovjet -ontbinding

Augustuscoup in Moskou, 1991

De menselijke keten in Litouwen tijdens de Baltische manier, 23 augustus 1989

In de USSR zelf, Glasnost verzwakte de ideologische banden die de Sovjetunie bij elkaar hadden, en in februari 1990, met de ontbinding van de USSR opdoemde, de communistische Partij werd gedwongen zijn 73-jarige monopolie over staatsmacht over te geven.^[400] Tegelijkertijd verklaarden de componentenrepublieken van de vakbond hun autonomie uit Moskou, met de Baltische staten volledig terugtrekken uit de Unie.^[401]

Gorbatsjov gebruikte kracht om te voorkomen dat de Baltische staten breken. De USSR was dodelijk verzwakt door een mislukte staatsgreep in augustus 1991. Een groeiend aantal Sovjetrepublieken, bijzonder Rusland, dreigde zich af te scheiden van de USSR. De Gemenebest van onafhankelijke staten, opgericht op 21 december 1991, was een opvolger -entiteit voor de Sovjet -Unie.^[R] De USSR werd op 26 december 1991 officieel uitgeroepen.^[402]

De Amerikaanse president George H. W. Bush uitte zijn emoties: "Het grootste ding dat in de wereld in mijn leven is gebeurd, in ons leven, is dit: door de genade van God won Amerika de Koude Oorlog."^[403]

Nasleep

Veranderingen in nationale grenzen na het einde van de Koude Oorlog

Na de ontbinding van de Sovjetunie, Rusland snijdt drastisch Militaire uitgavenen herstructurering van de economie liet miljoenen werklozen achter.^[404] De kapitalistische hervormingen culmineerden in een recessie in de vroege jaren negentig ernstiger dan de Grote Depressie zoals ervaren door de Verenigde Staten en Duitsland.^[405] In de 25 jaar na het einde van de Koude Oorlog, zijn slechts vijf of zes van de post-socialistische staten op weg naar de rijke en kapitalistische wereld, terwijl de meeste achterblijven, sommige in die mate dat het enkele decennia zal duren om in te halen waar ze waren vóór de ineenstorting van het communisme.^[406]^[407]

Communistische partijen buiten de Baltische staten waren niet verboden en hun leden werden niet vervolgd. Slechts enkele plaatsen probeerden zelfs leden van communistische geheime diensten uit te sluiten van besluitvorming. In een aantal landen veranderde de Communistische Partij eenvoudig zijn naam en bleef functioneren.^[408]

Stephen Holmes van de Universiteit van Chicago betoogde in 1996 dat de ontcommunisatie, na een korte actieve periode, snel eindigde bij bijna universele falen. Na de introductie van lustatie, de vraag naar zondebokken is relatief laag geworden en voormalige communisten zijn gekozen voor hoge overheids- en andere administratieve functies. Holmes merkt op dat de enige echte uitzondering vroeger was Oost-Duitsland, waar duizenden voormalige Stasi Informanten zijn ontslagen uit openbare posities.^[409]

Holmes suggereert de volgende redenen voor het mislukken van de achteruitgang:^[409]

Na 45-70 jaar communistische heerschappij heeft bijna elk gezin leden geassocieerd met de staat. Na het aanvankelijke verlangen "om de Reds uit te roeien" kwam een besef dat massale straf verkeerd is en dat het alleen enig schuldig vindt, nauwelijks rechtvaardig is.
De urgentie van de huidige economische problemen van het postcommunisme maakt de misdaden van het communistische verleden "oude nieuws" voor veel burgers.
De ontcommunisatie wordt beschouwd als een machtsspel van elites.
De moeilijkheid om de sociale elite los te maken, zorgt ervoor dat het een totalitaire staat om de "vijanden van de mensen"Snel en efficiënt en een verlangen naar normaliteit overwint het verlangen naar bestraffende rechtvaardigheid.
Zeer weinig mensen hebben een perfect schone lei en zijn dus beschikbaar om de posities in te vullen die aanzienlijke expertise vereisen.

De Koude Oorlog blijft de wereldzaken beïnvloeden. De post-koude oorlogswereld wordt beschouwd als zijn onschadelijk, met de Verenigde Staten de enige overgebleven supermacht.^[S]^[410] De Koude Oorlog definieerde de politieke rol van de Verenigde Staten na de Tweede Wereldoorlog - in 1989 hadden de Verenigde Staten militaire allianties met 50 landen, met 526.000 troepen gestationeerd in het buitenland,^[411] met 326.000 in Europa (waarvan tweederde was binnen West-Duitsland)^[412] en 130.000 in Azië (vooral Japan en Zuid-Korea).^[411] De Koude Oorlog markeerde ook het hoogtepunt van vredestijd Militaire - industriële complexen, vooral in de Verenigde Staten, en grootschalig Militaire financiering van wetenschap.^[413] Deze complexen, hoewel hun oorsprong al in de 19e eeuw kan worden gevonden, sneeuwden aanzienlijk tijdens de Koude Oorlog.^[414]

Sinds het einde van de Koude Oorlog, de EU heeft Uitgebreid naar het oosten in het voormalige Warschaupact en delen van de voormalige Sovjet -Unie.

Cumulatieve Amerikaanse militaire uitgaven gedurende de hele Koude Oorlog bedroegen naar schatting $ 8 biljoen. Verder stierven bijna 100.000 Amerikanen in de Koreaans en Vietnam -oorlogen.^[415] Hoewel de Sovjet -slachtoffers moeilijk te schatten zijn, waren de financiële kosten voor de Sovjet -Unie als een deel van het bruto nationaal product veel hoger dan die van de Verenigde Staten.^[416]

Naast het verlies van leven door geüniformeerde soldaten, stierven miljoenen in de superkrachten ' proxyoorlogen over de hele wereld, met name in Oost -Azië.^[417]^[418] De meeste proxyoorlogen en subsidies voor lokale conflicten eindigden samen met de Koude Oorlog; Interstate oorlogen, etnische oorlogen, revolutionaire oorlogen, evenals vluchteling en ontheemde personen zijn in de post-koude oorlogsjaren sterk gedaald.^[T]

De nasleep van de Koude Oorlog wordt echter niet als gesloten beschouwd. Veel van de economische en sociale spanningen die werden uitgebuit om concurrentie in de Koude Oorlog in delen van de Derde Wereld te voeden, blijven acuut. De uitsplitsing van de staatscontrole op een aantal gebieden die vroeger werden geregeerd door communistische regeringen, produceerde nieuwe civiele en etnische conflicten, met name in de eerste Joegoslavië. In Midden- en Oost -Europa heeft het einde van de Koude Oorlog een tijdperk ingeluid economische groei en een toename van het aantal liberale democratieën, terwijl in andere delen van de wereld, zoals Afghanistan, onafhankelijkheid werd vergezeld door staatsfalen.^[328]

In de populaire cultuur

Tijdens de Koude Oorlog investeerden de Verenigde Staten en de Sovjet -Unie zwaar in propaganda die zijn ontworpen om mensen over de hele wereld te beïnvloeden, vooral met behulp van films.^[419]^{[pagina nodig]} De Koude Oorlog blijft bestaan als een populair onderwerp uitgebreid weerspiegelde in entertainmentmedia en doorgaan naar het heden met talloze speelfilms, romans, televisie en andere media na 1991. In 2013, een KGB-Sleeper-Agents-Living-Next-Deurs Action Drama Series, De Amerikanen, in het begin van de jaren tachtig, stond op nummer 6 op de Metacritisch Jaarlijkse beste nieuwe tv -showslijst; De zesseizoenrun werd in mei 2018 afgesloten.^[420]^[421]

Historiografie

Zodra de term "Koude Oorlog" populair was om te verwijzen naar naoorlogse spanningen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, is het interpreteren van de cursus en de oorsprong van het conflict een bron van verhitte controverse onder historici, politieke wetenschappers en journalisten .^[422] In het bijzonder zijn historici er sterk mee oneens over wie verantwoordelijk was voor de afbraak van Sovjet -US -betrekkingen na de Tweede Wereldoorlog; en of het conflict tussen de twee superkrachten onvermijdelijk was of had kunnen worden vermeden.^[423] Historici zijn het ook niet eens over wat de Koude Oorlog precies was, wat de bronnen van het conflict waren, en hoe ze patronen van werking en reactie tussen de twee kanten kunnen ontwarren.^[328]

Hoewel de verklaringen van de oorsprong van het conflict in academische discussies complex en divers zijn, kunnen verschillende algemene denkrichtingen over dit onderwerp worden geïdentificeerd. Historici spreken vaak over drie verschillende benaderingen van de studie van de Koude Oorlog: "orthodoxe" accounts, "revisionisme" en "post-revisionisme".^[413]

"Orthodoxe" rekeningen leggen de verantwoordelijkheid voor de Koude Oorlog tegen de Sovjet -Unie en de uitbreiding ervan verder in Europa.^[413] "Revisionistische" schrijvers stellen meer verantwoordelijkheid voor de afbraak van naoorlogse vrede op de Verenigde Staten, onder verwijzing naar een reeks van de Amerikaanse inspanningen om de Sovjet-Unie ruim voor het einde van de Tweede Wereldoorlog te isoleren en te confronteren.^[413] "Post-Revisionisten" zien de gebeurtenissen van de Koude Oorlog als genuanceerder, en proberen meer in balans te zijn in het bepalen van wat er tijdens de Koude Oorlog gebeurde.^[413] Veel van de geschiedschrijving over de Koude Oorlog weeft twee of zelfs alle drie van deze brede categorieën samen.^[40]

Zie ook

Voetnoten

^ "Waar hebben bananenrepublieken hun naam gekregen?" De econoom, 21 november 2013
^ Stroboscoop Talbott, Het grote experiment: het verhaal van oude rijken, moderne staten en de zoektocht naar een wereldwijde natie (2009) p. 441 n. 3; Lippmann's eigen boek is Lippmann, Walter (1947). De koude Oorlog. Harper. ISBN 9780598864048.
^ "Left Communist | Russische politieke factie". Encyclopædia Britannica. Opgehaald 30 september 2018.
^ Max Frankel, "Stalin's Shadow", New York Times 21 november 2012 Anne Applebaum beoordelen, IJzeren Gordijn: The Crushing of Eastern Europe, 1944–1956 (2012), zie Inleiding, tekst na noot 26 en Ch. 3, 7–9
^ De printbureau van de Verenigde Staten, Rapporteer over de Morgenthau -dagboeken opgesteld door de subcommissie van de Verenigde Staten Commissie van de rechterlijke macht benoemd om de administratie van de McCarran Internal Security Act en andere interne veiligheidswetten, (Washington, 1967) Volume 1, pp. 620–621
^ "De Zuid -Korea -president Rhee was geobsedeerd door het bereiken van vroege hereniging door militaire middelen. De angst van de Truman -regering dat Rhee een invasie zou lanceren, ertoe aanzette om de militaire capaciteiten van Zuid -Korea te beperken, weigerde tanks, zware artillerie en gevechten te bestrijden. Dit stopte niet De Zuid-Koreanen van het initiëren van de meeste grensconflicten met Noord-Koreaanse strijdkrachten aan het achtendertigste parallelle begin in de zomer van 1948 en het bereiken van een hoog niveau van intensiteit en geweld een jaar later. Historici erkennen nu dat de twee Koreas al een kwamen Civiel conflict toen de aanval van Noord -Korea de conventionele fase van de oorlog opende. " "Korea opnieuw bezoeken". Nationale archieven. 15 augustus 2016. Opgehaald 21 juni 2019.
^ "In tegenspraak met traditionele veronderstellingen, tonen echter beschikbaar dat gedeclassificeerde Sovjet -documenten aantonen dat Stalin in 1949 consequent weigerde om de aanhoudende verzoeken van Kim Il Sung goed te keuren om een invasie van Zuid -Korea goed te keuren. De Sovjetleider geloofde dat Noord -Korea geen militaire superioriteit had bereikt ten noorden van de parallel of politieke kracht ten zuiden van die lijn. Zijn grootste zorg was de dreiging Zuid -Korea vormde zich voor het voortbestaan van Noord -Korea, bijvoorbeeld uit angst voor een invasie ten noorden na de Amerikaanse militaire terugtrekking in juni 1949. " "Korea opnieuw bezoeken". Nationale archieven. 15 augustus 2016. Opgehaald 21 juni 2019.
^ "We zullen je begraven!", Tijd tijdschrift, 26 november 1956. Ontvangen 26 juni 2008.
^ Zie ook: Nucleaire doellijsten van de Amerikaanse Koude Oorlog zijn voor het eerst vrijgegeven voor het eerst. Nationale veiligheidsarchief. 22 december 2015.
^ "Opstand in Hongarije". Gearchiveerd van het origineel op 17 november 2007. Verteller: Walter Cronkite, producent: CBS (1956)-Fonds 306, Audiovisual Materials met betrekking tot de Hongaarse revolutie van 1956, Osa Archivum, Boedapest, Hongarije ID-nummer: Hu Osa 306-0-1: 40
^ "Op deze dag 16 juni 1989: Hongarije -reburies werden held Imre Nagy" British Broadcasting Corporation (BBC) rapporteert met volledige eer over Nagy Reburial. Ontvangen 13 oktober 2006.
^ National Research Council Committee on Antarctic Policy and Science, p. 33
^ "Militaire adviseurs in Vietnam: 1963 | JFK Library". www.jfklibrary.org. Opgehaald 21 juni 2019.
^ Vietnam oorlogsstatistieken en feiten 1, 25th Aviation Battalion -website.
^ Ello (ed.), Paul (april 1968). Controlecommissie van de Communistische Partij van Tsjechoslowakije, "Actieplan van de Communistische Partij van Tsjechoslowakije (Praag, april 1968)" in Dubcek's blauwdruk voor vrijheid: zijn oorspronkelijke documenten die leiden tot de invasie van Tsjechoslowakije. William Kimber & Co. 1968, pp. 32, 54
^ Miglietta, American Alliance Policy (2002), p. 78. "Amerikaanse militaire goederen werden verstrekt door Egypte en Iran, die overtollige wapens overbrachten van hun voorraden. Er werd gezegd dat Amerikaanse M-48-tanks die aan Iran werden verkocht, via Oman naar Somalië werden verzonden."
^ "Officiële energiestatistieken van de Amerikaanse regering", EIA - Internationale energiegegevens en analyse. Opgehaald op 4 juli 2008.
^ Sovjetleiders herinneren zich 'onvermijdelijke' uiteenvallen van de Sovjet -Unie, Radio gratis Europa/Radio Liberty, 8 december 2006. Ontvangen 20 mei 2008.
^ "Landprofiel: Verenigde Staten van Amerika". BBC nieuws. Ontvangen 11 maart 2007
^ Monty G. Marshall en Ted Gurr, "Vrede en conflict" (PDF). Gearchiveerd van het origineel (PDF) op 24 juni 2008. Opgehaald 1 juni 2016., Center for Systemic Peace (2006). Ontvangen 14 juni 2008. "Vrede en conflict" (PDF). Gearchiveerd van het origineel (PDF) op 24 juni 2008. Opgehaald 1 juni 2016.

Referenties

^ Robert Service, Het einde van de Koude Oorlog: 1985-1991 (Macmillan, 2015)
^ SEMPA, Francis (12 juli 2017). Geopolitiek: van de Koude Oorlog tot de 21ste eeuw. Routledge. ISBN 978-1-351-51768-3.
^ G. Jones 2014, pp. 176–179.
^ Orwell 1945.
^ Orwell 1946.
^ Gaddis 2005, p. 54.
^ Safire 2006.
^ History.com 2009.
^ ^a ^b Tucker 2016, p. 608.
^ Combs 2015, pp. 97-101.
^ Chretien 2017, p. 129.
^ Senior 2016, p. 176.
^ Clifford Kinvig, Churchill's Crusade: de Britse invasie van Rusland, 1918–1920 (2007) pp. 91–95.
^ Luckett, Richard (2017). De witte generaals: een verslag van de blanke beweging en de Russische burgeroorlog. Londen: Routledge. ISBN 9781138631243.
^ Robert English (2000). Rusland en het idee van het Westen: Gorbatsjov, intellectuelen en het einde van de Koude Oorlog. p. 26. ISBN 978-0-231-50474-4. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 30 november 2019.
^ Kevin McDermott en Jeremy Agnew, The Comintern: A History of International Communism van Lenin tot Stalin (1996)
^ Smith 2007, pp. 341–343.
^ Doenecke & Stoler 2005, pp. 18, 121.
^ Brownell & Billings 1987.
^ Leffler 2008, pp. 18–19.
^ Kalnins 2015, pp. 126–127.
^ Tucker 2016, pp. 612–613.
^ De Gruyter 2010, pp. 171–172.
^ Otfinoski 2014, p. 14.
^ Herring 1973.
^ Gaddis 1990, pp. 151–153.
^ ^a ^b ^c Gaddis 2005, pp. 13–23.
^ Gaddis 1990, p. 156.
^ ^a ^b Plokhy 2010.
^ Gaddis 1990, p. 176.
^ Heller 2006, p. 27: "Vanuit het Sovjetperspectief was een naoorlogse periode van vrede en wederopbouw onmisbaar. Daarom was de voortzetting van samenwerking en vreedzame betrekkingen met zijn bondgenoten in oorlogstijd, de Verenigde Staten en Groot -Brittannië, enorm gewenst."
^ Carlton 2000.
^ Todd 2016, pp. 105–111.
^ ^a ^b Gaddis 2005, p. 21.
^ Jonas 1985, p. 270.
^ Zubok & Pleshakov 1996, p. 94.
^ Gaddis 2005, p. 22.
^ Glennon 2003.
^ Garthoff 1994, p. 401.
^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Byrd 2003.
^ Moss 1993, p. 256.
^ Wood 2005, p. 62.
^ ^a ^b ^c Gaddis 2005, pp. 24–26.
^ Lafeber 2002, p. 28.
^ Hart-Landsberg, Martin, Korea: Division, Reunification, & U.S. Foreign Policy, Monthly Review Press (1998), p. 65
^ Cumings, Bruce, The Origins of the Koreaanse oorlog, bevrijding en de opkomst van afzonderlijke regimes, 1945-1947, Princeton University Press (1981), p. 88
^ Cumings, Bruce, "The Autumn Uprising", de oorsprong van de Koreaanse oorlog, bevrijding en de opkomst van afzonderlijke regimes, 1945–1947, Princeton University Press (1981)
^ Korea Times, 15 juni 2015, "Korea verwaarloost het geheugen van de voorlopige overheid",http://www.koreatimes.co.kr/www/news/nation/2016/03/180_180890.html Gearchiveerd 8 januari 2017 op de Wayback -machine
^ Buzo, Adrian (2002). Het maken van modern Korea. Londen: Routledge. ISBN 0-415-23749-1.
^ Cumings, Bruce (2010). De Koreaanse oorlog: een geschiedenis. p. 111.
^ Sydney Morning Herald, 15 november 2008, "Zuid -Korea bezit tot brutaal verleden Gearchiveerd 28 juli 2020 op de Wayback -machine"
^ Roberts 2006, p. 43.
^ ^a ^b ^c Wettig 2008, p. 21.
^ ^a ^b ^c Senn 2007.
^ Roberts 2006, p. 55.
^ ^a ^b Schmitz 1999.
^ Van Dijk 2008, p. 200.
^ Cook 2001, p. 17.
^ Roht-Arriaza 1995, p. 83.
^ Gaddis 2005, p. 40.
^ ^a ^b ^c Gaddis 2005, p. 34.
^ Gaddis 2005, p. 100.
^ Fenton 1998.
^ Editors.
^ "Deze dag in de geschiedenis: George Kennan stuurt" Long Telegram "". Truman Library Institute. 22 februari 2021. Opgehaald 27 oktober 2021.
^ ^a ^b Hasanli 2014, pp. 221–222.
^ ^a ^b Sebestyen 2014.
^ Kinzer 2003, pp. 65–66.
^ Gaddis 2005, p. 94.
^ Harriman 1987–1988.
^ Marxisten Internet Archive.
^ McCauley 2008, p. 143.
^ Roberts, Geoffrey (2011). "Moskou's Koude Oorlog aan de periferie: Sovjetbeleid in Griekenland, Iran en Turkije, 1943–8". Journal of Contemporary History. 46 (1): 58–81. doen:10.1177/0022009410383292. HDL:20.500.12323/1406. ISSN 0022-0094. Jstor 25764609. S2CID 161542583.
^ KYDD 2018, p. 107.
^ Gaddis 2005, p. 30.
^ Morgan.
^ Mijlpalen: 1945–1952.
^ Iatriden 1996, pp. 373–376.
^ ^a ^b Gaddis 2005, pp. 28–29.
^ GerolyMatos 2017, pp. 195–204.
^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Lafeber 1993, pp. 194–197.
^ Gaddis 2005, p. 38.
^ Paterson 1989, pp. 35, 142, 212.
^ Moschonas 2002, p. 21.
^ Andrew & Mitrokhin 2000, p. 276.
^ Crocker, Hampson & Aall 2007, p. 55.
^ ^a ^b Miller 2000, p. 16.
^ Gaddis 1990, p. 186.
^ Dinan 2017, p. 40.
^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Karabell 1999, p. 916.
^ ^a ^b ^c Gaddis 2005, p. 32.
^ Gaddis 2005, pp. 105-106.
^ Wettig 2008, p. 86.
^ Miller 2000, p. 19.
^ Grenville 2005, pp. 370–371.
^ Wettig 2008, pp. 96–100.
^ Gaddis 2005, p. 162.
^ Garthoff 2004.
^ Immerman 2014.
^ Andrew & Gordievsky 1991.
^ TRAHAIR & MILLER 2012.
^ Saunders 2013.
^ Barnes 1981.
^ Murphy, Kondrashev & Bailey 1997.
^ Garth Jowett; Victoria O'Donnell (2005), "Wat is propaganda, en hoe verschilt het van overtuiging?", Propaganda en overtuiging, Sage Publications, pp. 21–23, ISBN 978-1-4129-0898-6, In feite is het woord desinformatie verwant voor de Russische dezinformatsia, ontleend aan de naam van een divisie van de KGB gewijd aan zwarte propaganda.
^ "Vóór 'Fake News' was er Sovjet 'desinformatie'". Washington Post. ISSN 0190-8286. Opgehaald 13 november 2021.
^ Garthoff 2004, pp. 29–30.
^ ^a ^b Benson, Robert Louis; Warner, Michael (1996). Venona Sovjet -spionage en de American Response 1939–1957. National Security Agency. pp. vii, xix. Opgehaald 17 september 2021.
^ ^a ^b ^c Moynihan, Daniel Patrick (1998). Geheim: de Amerikaanse ervaring. Yale University Press. pp.15–16. ISBN 978-0-300-08079-7.
^ ^a ^b West, Nigel (1 maart 2002). "'Venona': The British Dimension ". Intelligentie en nationale veiligheid. 17 (1): 117–134. doen:10.1080/02684520412331306440. ISSN 0268-4527. S2CID 145696471.
^ Benson, Robert Louis; Warner, Michael (1996). Venona Sovjet -spionage en de American Response 1939–1957. National Security Agency. pp. xxvii, xxviii. Opgehaald 17 september 2021.
^ "Wist Truman over Venona?". fas.org. Opgehaald 12 juni 2021.
^ Moynihan, Daniel Patrick (1998). Geheim: de Amerikaanse ervaring. Yale University Press. p.70. ISBN 978-0-300-08079-7.
^ Cowley 1996 p. 157
^ Epstein, Edward Jay. "Secrets of the Teheren Archive". www.edwardjayepstein.com. Gearchiveerd Van het origineel op 17 februari 2001. Opgehaald 13 november 2021.
^ Epstein, Edward Jay. "Secrets of the Teheren Archive (pagina 2)". www.edwardjayepstein.com. Gearchiveerd Van het origineel op 23 februari 2001. Opgehaald 13 november 2021.
^ "KGB Actieve maatregelen - Rusland / Sovjet -inlichtingendiensten". irp.fas.org. Opgehaald 13 november 2021.
^ Interview van Oleg Kalugin op CNN Gearchiveerd 27 juni 2007 op de Wayback -machine
^ "De Sovjet-Chinese Spy Wars in de jaren 1970: wat KGB contra-intelligence wist, deel II | Wilson Center". www.wilsoncenter.org. Opgehaald 13 november 2021.
^ Papathanasiou 2017, p. 66.
^ Christian Jennings "Flashpoint Triëst: The First Battle of the Cold War", (2017), pp. 244.
^ KARLO RUZICIC-KESSLER "TOGLI dat Journal of European Integration History, (2014) Vol 2.
^ ^a ^b Miller 2000, p. 13.
^ ^a ^b Miller 2000, p. 18.
^ Miller 2000, p. 31.
^ Layne 2007, p. 67.
^ Gaddis 2005, p. 33.
^ Miller 2000, pp. 65–70.
^ Turner 1987, p. 29.
^ Fritsch-Bournazel 1990, p. 143.
^ Miller 2000, p. 26.
^ Daum 2008, pp. 11–13, 41.
^ Miller 2000, pp. 180–181.
^ Van Dijk 1996.
^ Turner 1987, p. 23.
^ Bungert 1994.
^ O'Neil 1997, pp. 15–25.
^ Wood 1992, p. 105.
^ Puddington 2003, p. 131.
^ ^a ^b Puddington 2003, p. 9.
^ ^a ^b Puddington 2003, p. 7.
^ Puddington 2003, p. 10.
^ Cummings 2010.
^ Beisner, pp. 356–374.
^ Snyder, David R. (april 2002). "De" Bundesmarine bewapenen ": de Verenigde Staten en de opbouw van de Duitse federale marine, 1950-1960". The Journal of Military History. 66 (2): 477–500. doen:10.2307/3093068. Jstor 3093068.
^ Gaddis 2005, p. 105.
^ David K. Large, Duitsers aan de voorkant: West -Duitse herbergen in het Adenauer -tijdperk (U van North Carolina Press, 1996).
^ James G. Hershberg, "'Explosion in the Offing: Duitse herbevolking en Amerikaanse diplomatie, 1953-1955." Diplomatieke geschiedenis 16.4 (1992): 511–550.
^ Gaddis 2005, p. 39.
^ Westad 2012, p. 291.
^ Gaddis 2005, pp. 164–167.
^ ^a ^b Layne 2007, pp. 63–66.
^ ^a ^b ^c Gaddis 2005, p. 212.
^ Haruki 2018, pp. 7–12.
^ Stueck 2013, pp. 252–256.
^ Weathersby 1993, pp. 28, 30.
^ Malkasian 2001, p. 16.
^ Fehrenbach 2001, p. 305.
^ Craig & Logevall 2012, p. 118.
^ Matray 1979.
^ Paterson et al. 2014, pp. 286–289.
^ Isby & Kamps 1985, pp. 13–14.
^ Katoen 1989, p. 100.
^ Oberdorfer 2001, pp. 10–11.
^ Nee & Osterholm 1996.
^ Hwang 2016, pp. 61–70.
^ Suh 2013, pp. 25–35.
^ Gaddis 2005, p. 107.
^ Gaddis 2005, p. 84.
^ Tompson 1997, pp. 237–239.
^ Bradner 2015.
^ Paterson et al. 2014, pp. 306–308.
^ Schudson 2015.
^ Khanna 2013, p. 372.
^ BBC 1956.
^ Algemene vergadering van de VN 1957.
^ Holodkov 1956.
^ Cseresnyés 1999, pp. 86-101.
^ Gaddis 2005, p. 70.
^ Perlmutter 1997, p. 145.
^ Njølstad 2004, p. 136.
^ Breslauer 2002, p. 72.
^ ^a ^b Lendvai 2008, p. 196.
^ David Stefancic, "The Rapacki Plan: A Case Study of European Diplomacy." Oost -Europese kwartaal 21.4 (1987): 401–412.
^ Gaddis 2005, p. 71.
^ Taubman 2004, pp. 488–502.
^ Herring 2008, pp. 704–705.
^ Nash, Philip (1 december 1993). "Nucleaire wapens in het buitenlands beleid van Kennedy". De historicus. 56 (2): 285–300. doen:10.1111/j.1540-6563.1994.tb01309.x.
^ Warren, Aiden; Siracusa, Joseph M. (2021). "Kennedy's nucleaire dilemma". Amerikaanse presidenten en nucleaire diplomatie van de Koude Oorlog. Cham, Zwitserland: Springer Nature / Palgrave Macmillan. pp. 95–124. doen:10.1007/978-3-030-61954-1. ISBN 978-3-030-61954-1. S2CID 234294333.
^ Gaddis 2005, pp. 121–124.
^ Towle 2000, p. 160.
^ Tucker 2010, p. 1566.
^ Karabell 1999, pp. 64, 916.
^ Gasiorowski & Byrne 2004, p. 125.
^ Smith 1953.
^ George Washington University 1953.
^ Watson 2002, p. 118.
^ Steen 2010, pp. 199, 256.
^ Bulmer-Thomas 1987, p. 142.
^ Roadnight 2002.
^ Nzongola-ntalaja 2011, p. 108.
^ ^a ^b Schraeder 1994, p. 57.
^ Nzongola-ntalaja 2011.
^ Gerard 2015, pp. 216–218.
^ Rose 2002, p. 57.
^ Mars & Young 2004, p. xviii.
^ Palmer 2010, pp. 247–248.
^ Gaddis 2005, p. 126.
^ ^a ^b Gaddis 2005, p. 142.
^ Kempe 2011, p. 42.
^ Lüthi 2010, pp. 273–276.
^ Gaddis 2005, pp. 140–142.
^ Lüthi 2010, p. 1.
^ McMahon 2003, pp. 75–76.
^ BBC 1957.
^ Klesius 2008.
^ "U.S. Intelligence and the Sovjet Space Program". nsarchive2.gwu.edu. Opgehaald 27 oktober 2021.
^ "Samenwerking in de VS-Sovjet in de ruimte, deel 1: van Yuri Gagarin tot Apollo-Soyuz | National Security Archive". nsarchive.gwu.edu. Opgehaald 27 oktober 2021.
^ Blumberg 1995, pp. 23–24.
^ Bourne 1986, pp. 181–183; Quirk 1993, pp. 248–252; Coltman 2003, p. 162.
^ Lechuga Hevia 2001, p. 142.
^ Dominguez 1989, p. 22.
^ "Het is tijd om te stoppen met te zeggen dat JFK de Bay of Pigs -operatie van Ike | History News Network heeft geërfd". HistoryNewSnetwork.org. Gearchiveerd Van het origineel op 26 juli 2020. Opgehaald 3 september 2020.
^ ^a ^b Smith 1998, p. 95.
^ Bacevich, Andrew (2010). Washington Rules: America's Path to Permanente War (Eerste ed.). New York: Henry Holt en bedrijf. pp. 77–80. ISBN 978-1-4299-4326-0.
^ Franklin, Jane (2016). Cuba and the U.S. Empire: A Chronological History. New York: New York University Press. pp. 45–63, 388–392, Et Passim. ISBN 978-1-58367-605-9.
^ Prados, John; Jimenez-Bacardi, Arturo, eds. (3 oktober 2019). Kennedy en Cuba: Operatie Mongoose. Nationale veiligheidsarchief (Rapport). Washington, D.C.: De George Washington University. Gearchiveerd Van het origineel op 2 november 2019. Opgehaald 3 april 2020. Het memorandum toonde geen bezorgdheid over het internationale recht of het onuitgesproken karakter van deze operaties als terroristische aanslagen.
^ Internationaal beleidsrapport (rapport). Washington, D.C.: Centrum voor internationaal beleid. 1977. pp. 10–12. Om in het begin van de jaren zestig zijn terreuroorlog en vernietiging te coördineren en uit te voeren, vestigde de CIA een basis van operaties, bekend als bekend als JM/golf
^ Miller, Nicola (2002). "De echte kloof in de Cubaanse raketcrisis: de historiografie na de Koude War en de voortdurende weglating van Cuba". In Carter, Dale; Clifton, Robin (eds.). Oorlog en Koude Oorlog in het Amerikaanse buitenlands beleid, 1942–62. Basingstoke: Palgrave Macmillan. pp. 211–237. ISBN 978-1-4039-1385-2.
^ Schoultz, Lars (2009). "Staat gesponsord terrorisme". Die helse kleine Cubaanse Republiek: de Verenigde Staten en de Cubaanse revolutie. Chapel Hill: Universiteit van North Carolina Press. pp. 170–211. ISBN 978-0-8078-8860-5.
^ ^[225]^[226]^[227]^[228]^[229]^[230]
^ Dowty 1989, p. 114.
^ Harrison 2003, p. 99.
^ Dowty 1989, p. 122.
^ Gaddis 2005, p. 114.
^ Daum 2008, p. 27.
^ Pearson 1998, p. 75.
^ ^a ^b Zubok 1994.
^ H. Jones 2009, p. 122.
^ Blight, Allyn & Welch 2002, p. 252.
^ Gaddis 2005, p. 82.
^ Gaddis 2005, pp. 119–120.
^ ^a ^b Gaddis 2005, p. 119.
^ Hardt & Kaufman 1995, p. 16.
^ Mijlpalen: 1969–1976.
^ Schilder 2014.
^ Miller & Waintock 2013, pp. 315–325.
^ Koven 2015, p. 93.
^ Tucker 2011, p. 131.
^ Glas 2017.
^ KALB 2013.
^ Joseph Crespino, "een natie geregeerd door zijn angsten" Beoordelingen in de Amerikaanse geschiedenis, 48#1 (maart 2020), pp. 119–123, citaat p. 123. https://doi.org/10.1353/rah.2020.0016
^ Menon 2000, p. 11.
^ Nuenlist, Locher & Martin 2010, pp. 99-102.
^ De Koude Oorlog en het verdrag van 1948 van de Library of Congress (The Country Studies)
^ Ekholm, Kai (2001). "Politieke censuur in Finse bibliotheken in 1944-1946". Bibliotheken en cultuur. 36 (1): 51–57. doen:10.1353/lac.2001.0008. S2CID 152952804.
^ Mäkinen, Ilkka. 2001. De gouden eeuw van Finse openbare bibliotheken: institutionele, structurele en ideologische achtergrond sinds de jaren zestig. p. 131
^ Keller, Bill; Times, speciaal voor de New York (26 oktober 1989). "Gorbatsjov, in Finland, beschikt over elk recht van regionale interventie (gepubliceerd 1989)". The New York Times. ISSN 0362-4331. Opgehaald 16 maart 2021.
^ ^a ^b Juka Rislakki (1982). Erittäin Salainen. Vakoilu Suomessa (in het Fins). Ik hou van Kirjat. pp. 440–454. ISBN 951-835-057-4.
^ Ford, Hal (augustus 1972), Esau -lvi - Finlandisatie In actie: Helsinki's ervaring met Moskou (PDF), Directoraat van intelligentie, gearchiveerd van het origineel (PDF) op 24 december 2016
^ "Finland en Amerikaanse inlichtingen - geheime geschiedenis". De econoom. 1 december 2011. Opgehaald 16 augustus 2020.
^ Fitsanakis, Joseph (19 augustus 2011). "Voormalig Finse diplomaat onthult dat ze voor de CIA heeft gewerkt". Intelnews.org. Opgehaald 16 augustus 2020.
^ Helin, Satu (2 juli 2017). "NAISIA, Autoja Ja Piilopirttejä - Norjalainen Vakoili Cia: N Laskuun Kylmän Sodan Suomessa" (in het Fins). Yle. Opgehaald 16 augustus 2020.
^ Byman, Kai (14 oktober 2019). "Kylmän Sodan SuomalaisAnagentit: Käsikirjoitus". Mot (in het Fins). Yle. Opgehaald 16 augustus 2020.
^ Lehto, Mika (19 september 2018). "Näin Neuvostoliitto Vakoili Suomessa - Supo Seurasi" Jakkea ", Joka Johdatatti Uusille Jäljille". Ilta-sanomat (in het Fins). Opgehaald 16 augustus 2020.
^ Groei en eigen vermogen in Finland, Wereldbank
^ Von Geldern & Siegelbaum.
^ ^a ^b Gaddis 2005, p. 150.
^ BBC 2008.
^ Čulík.
^ ^a ^b Gaddis 2005, p. 154.
^ Gaddis 2005, p. 153.
^ Lafeber 1993a, pp. 186–190.
^ Lafeber 1993a, p. 191.
^ Lafeber 1993a, pp. 194–97.
^ ^a ^b Itzigsohn 2000, pp. 41–42.
^ Robinson 2018, p. 203.
^ Simpson 2010, p. 193.
^ Thaler 2015.
^ Perry 2016.
^ Bevins 2017.
^ Farid 2005, pp. 3–16.
^ ^a ^b Aarons 2007.
^ Bevins 2020, p. 2.
^ Scott 2017.
^ Steen 2010, p. 230.
^ ^a ^b Grenville & Wasserstein 1987.
^ ^a ^b Tripp 2002.
^ Friedman 2007, p. 330.
^ Erlich 2008, pp. 84–86.
^ ^a ^b ^c Perrett 2016, pp. 216–217.
^ "Chinees om de hulp aan Somalië te vergroten". The Washington Post. 21 april 1987.
^ Bronson 2006, p. 134: "Aangemoedigd door Saoedi -Arabië benaderden Safari Club -leden de Somalische president Siad Barre en boden aan om de armen te bieden die hij nodig had als hij stopte met het nemen van Sovjet -hulp. Barre stemde ermee in. Egypte verkocht vervolgens Somalia $ 75 miljoen aan zijn ongewenste Sovjet -wapens, met Saoedi -Arabië, met Saoedi -Arabië, met Saoedi -Arabië de rekening betalen. "
^ BBC 2003.
^ J. Samuel Valenzuela en Arturo Valenzuela (eds.), Militaire heerschappij in Chili: dictatuur en opposities, p. 317
^ McSherry 2011, p. 107.
^ Hixson 2009, p. 223.
^ Grandin 2011, p. 75.
^ Hamann 2007, pp. 15–32, 44.
^ Stockwell 1979, pp. 161–165, 185–194.
^ ^a ^b ^c Rothschild 1997, pp. 115–121.
^ ^a ^b ^c ^d Vanneman 1990, pp. 48–49.
^ "Document verkregen door National Security Archive, van National Archives Record Group 59. Records van het Department of State, Policy Planning Staff, Director's Files (Winston Lord), 1969–1977, Box 373" (PDF). Gwu.edu. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 17 juni 2014. Opgehaald 3 januari 2020.
^ Hughes, Geraint (2014). De vijand van mijn vijand: proxyoorlogvoering in de internationale politiek. Brighton: Sussex Academic Press. pp. 65–79. ISBN978-1-84519-627-1.
^ Weigert 2011, pp. 56–65.
^ Mosyakov 2004, p. 54.
^ Norodom Sihanouk, My War with the CIA, Random House, 1973, p. 62
^ BBC 2018.
^ Chandler 2000, pp. 96–98.
^ Power 2013.
^ Mosyakov 2004, p. 66.
^ Locard 2005.
^ Kiernan 2003.
^ Heuveline 2001, pp. 102-105.
^ World Peace Foundation 2015.
^ Shaw 2000, p. 141.
^ Slocomb 2001.
^ Dallek 2007, p. 144.
^ Gaddis 2005, pp. 149–152.
^ BBC 1972.
^ Litwak 1986.
^ Gaddis 2005, p. 188.
^ Caldwell 2009
^ Schwartz 2011
^ Gaddis 2005, p. 186.
^ Gaddis 2005, p. 178.
^ BBC 1979.
^ ^a ^b ^c Halliday 2001, p. 2e.
^ Diggins 2007, p. 267.
^ Cox 1990, p. 18.
^ ^a ^b Hussain 2005, pp. 108-109.
^ Starr 2004, pp. 157–158.
^ ^a ^b Kinsella 1992.
^ Meher 2004, pp. 68–69, 94.
^ Tobin, Conor (april 2020). "The Myth of the" Afghan Trap ": Zbigniew Brzezinski en Afghanistan, 1978–1979". Diplomatieke geschiedenis. Oxford Universiteit krant. 44 (2): 237–264. doen:10.1093/DH/DHZ065.
^ Kalinovsky 2011, pp. 25–28.
^ Gaddis 2005, p. 211.
^ Allen.
^ Gaddis 2005, p. 189.
^ ^a ^b Gaddis 2005, p. 197.
^ Ogorodnev 2013.
^ ESNO 2018, pp. 281–304.
^ Graebner, Burns & Siracusa 2008, pp. 29–31.
^ Graebner, Burns & Siracusa 2008, p. 76.
^ ^a ^b Singh 1995 p. 130
^ ^a ^b Gaddis 2005, pp. 219–222.
^ ^a ^b Lafeber 2002, p. 332.
^ Toren, p. 159.
^ Lafeber 2002, p. 335.
^ Odom 2000, p. 1.
^ Lafeber 2002, p. 340.
^ Evans 1992.
^ Carliner & Alesina 1991, p. 6.
^ Feeney 2006.
^ Fischer, Ben B. "De oorlogsangst 1983 in de Amerikaanse Sovjet-relaties" (PDF). National Security Archive. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 28 maart 2015. Opgehaald 21 november 2015.
^ Kennedy, Bruce. "War Games: Sovjets, uit angst voor de westerse aanval, voorbereid op het slechtste in '83". CNN. Gearchiveerd van het origineel op 19 december 2008.
^ Federatie van Amerikaanse wetenschappers 2000.
^ Gaddis 2005, p. 202.
^ Garthoff 1994, pp. 881–882.
^ Lebow & Stein 1994.
^ Allen, Robert C. (november 2001). "De opkomst en achteruitgang van de Sovjet -economie". Canadian Journal of Economics. 34 (4): 859–881. doen:10.1111/0008-4085.00103. ISSN 0008-4085.
^ Gaidar.
^ Hardt & Kaufman 1995, p. 1.
^ Talbott et al. 1983.
^ Hoffman, David (10 februari 1999). "Ik had een grappig gevoel in mijn buik". The Washington Post. Opgehaald 18 april 2006.
^ "Stanislav Petrov - de man die stilletjes de wereld heeft gered - is overleden op 77 -jarige leeftijd". Metro. 18 september 2017. Opgehaald 11 mei 2022.
^ Gaddis 2005, p. 228.
^ ^a ^b Lafeber 2002, p. 323.
^ Reagan 1991.
^ New York Times 2013.
^ ^a ^b Lafeber 2002, p. 314.
^ Dobrynin 2001, pp. 438–439.
^ ^a ^b Lafeber 2002, pp. 331–333.
^ ^a ^b Gaddis 2005, pp. 231–233.
^ Lafeber 2002, pp. 300–340.
^ Gibbs 1999, p. 7.
^ Gibbs 1999, p. 33.
^ Gibbs 1999, p. 61.
^ ^a ^b Gaddis 2005, pp. 229–230.
^ BBC News 1985
^ New York Times 1988.
^ Federatie van Amerikaanse wetenschappers.
^ ^a ^b Shearman 1995, p. 76.
^ Gaddis 2005, p. 248.
^ ^a ^b Gaddis 2005, pp. 235–236.
^ Shearman 1995, p. 74.
^ Europese navigator 1989.
^ BBC 1989.
^ Newman 1993, p. 41.
^ Gaddis 2005, p. 255.
^ Andreas Rödder, Deutschland Einig Vaterland - Die Geschichte der Wiedervereinigung (2009).
^ Thomas Roser: DDR-Massenflucht: Ein Picknick Hebt Die Welt Aus Den Angeln (Duits-Mass-uittocht van de DDR: A Picnic Cleares the World) In: Die Presse 16 augustus 2018.
^ Otmar Lahodynsky: Paneuropäisches Picknick: Die GeneralProbe Für den Mauerfall (Pan-European Picnic: The Dress Repetal for the Fall of the Berlin Wall-Duits), in: Profil 9 augustus 2014.
^ "Der 19. Augustus 1989 War Ein Test Für Gorbatschows" (Duits - 19 augustus 1989 was een test voor Gorbatsjov), in: FAZ 19 augustus 2009.
^ Hilde Szabo: Die Berliner Mauer begon Im Burgenland Zu Bröckeln (de Berlijnse muur begon af te brokkelen in Burgenland - Duits), in Wiener Zeitung 16 augustus 1999.
^ Ludwig Greven "Und Dann Ging Das Tor Auf", in Die Zeit, 19 augustus 2014.
^ Garthoff 1994.
^ Lefeber, Fitzmaurice & Vierdag 1991, p. 221.
^ Gaddis 2005, p. 247.
^ Sakwa 1999, p. 460.
^ Gaddis 2005, pp. 248, 253.
^ Gaddis 2005, pp. 256–257.
^ Ambrose & Brinkley 2011, p. xvi.
^ PBS 2014.
^ Nolan 1995, pp. 17–18.
^ Ghodsee 2017, p. 63.
^ Milanović 2015, pp. 135–138.
^ Na het socialisme: waar hoop op individuele vrijheid ligt Gearchiveerd 15 januari 2016 op de Wayback -machine. Svetozar Pejovich.
^ ^a ^b Michael Mandelbaum (ed., 1996) "Postcommunisme: vier perspectieven", Raad voor buitenlandse betrekkingen ISBN0-87609-186-9
^ Blum 2006, p. 87.
^ ^a ^b PBS 2004.
^ Duke 1989, p. 175.
^ ^a ^b ^c ^d ^e Calhoun 2002.
^ Pavelec 2009, pp. XV - XVI.
^ Lafeber 2002, p. 1.
^ Gaddis 2005, p. 213.
^ Gaddis 2005, p. 266.
^ Kim, Samuel S. (2014). "Het evoluerende Aziatische systeem". Internationale betrekkingen van Azië. Rowman & Littlefield. p. 45. ISBN 9781442226418. Met drie van de vier grote foutlijnen in de Koude Oorlog - Duitsland, verdeeld Korea, verdeeld China en verdeeld Vietnam - verwierf East Azië het dubieuze onderscheid dat het grootste aantal gewapende conflicten werd veroorzaakt in hogere dodelijke slachtoffers tussen 1945 en 1994 dan elke andere regio of subregio. Zelfs in Azië, terwijl Midden- en Zuid -Azië een regionaal totaal van 2,8 miljoen aan menselijke slachtoffers produceerde, is het regionale totaal van Oost -Azië 10,4 miljoen inclusief de Chinese burgeroorlog (1 miljoen), de Koreaanse oorlog (3 miljoen), de oorlog in Vietnam (2 (2 Million), en de POL -potgenocide in Cambodja (1 tot 2 miljoen).
^ Shaw & Youngblood 2010, ch. 1.
^ Dietz 2013.
^ Lowry 2018.
^ Nashel 1999.
^ Ambrose & Brinkley 2011, pp. 789–799.

Bronnen

Boeken

Aarons, Mark (2007). "Justice verraden: post-1945 reacties op genocide". In David A. Blumenthal; Timothy L. H. McCormack (Eds.). De erfenis van Neurenberg: beschaving van invloed of geïnstitutionaliseerde wraak? (International Humanitarian Law). Martinus Nijhoff Publishers. p. 80. ISBN 978-90-04-15691-3. Gearchiveerd Van het origineel op 29 januari 2017. Opgehaald 20 november 2017.
Andrew, Christopher M.; Gordievsky, Oleg (1991). KGB: Het binnenverhaal van zijn buitenlandse operaties van Lenin tot Gorbachev. Harperpernial. ISBN 978-0-06-092109-5.
Andrew, Christopher; Mitrokhin, Vasili (2000). The Sword and the Shield: The Mitrokhin Archive and the Secret History of the KGB. Basisboeken.
Ang, Cheng Guan. De Koude Oorlog van Zuidoost -Azië: een interpretatieve geschiedenis (University of Hawai’i Press, 2018). Online beoordeling
Bevins, Vincent (2020). De Jakarta -methode: de anticommunistische kruistocht van Washington en het massamoordprogramma dat onze wereld heeft gevormd. Openbare aangelegenheden. ISBN 978-1541742406.
Blum, William (2006). Rogue State: A Guide to the World's Only Superpower (3e ed.). Common Courage Press. ISBN 978-1-56751-374-5.
Blumberg, Arnold (1995). Geweldige leiders, grote tirannen?: Hedendaagse opvattingen over wereldheersers die geschiedenis hebben gemaakt. Westport, Connecticut: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-28751-0.
Boller, Paul F. (1996). Niet zo!: Populaire mythen over Amerika van Columbus tot Clinton. Oxford omhoog. ISBN 978-0-19-510972-6. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 14 januari 2019.
Breslauer, George W. (2002). Gorbachev en Yeltsin als leiders. ISBN 978-0-521-89244-5.
Bronson, Rachel (2006). Dikker dan olie: het ongemakkelijke partnerschap van Amerika met Saoedi -Arabië. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-536705-8. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Bulmer-Thomas, Victor (1987). De politieke economie van Midden -Amerika sinds 1920. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-34284-1.
Carlton, David (16 maart 2000). Churchill en de Sovjetunie. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-4107-5. Gearchiveerd Van het origineel op 13 maart 2020. Opgehaald 3 december 2017 - via Google Books.
Chandler, David (2000). Broeder nummer één: een politieke biografie van Pol Pot, herziene editie. Chiang Mai, Thailand: Silkworm Books.
Chretien, Todd (2017). Ooggetuigen voor de Russische revolutie. Haymarket -boeken. ISBN 978-1-60846-880-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Combs, Jerald A. (2015). De geschiedenis van het Amerikaanse buitenlands beleid uit 1895. Routledge. ISBN 978-1-317-45641-4. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Cook, Bernard A. (2001), Europa sinds 1945: een encyclopedie, Taylor & Francis, ISBN 0-8153-4057-5
Cotton, James (1989). De Koreaanse oorlog in de geschiedenis. Manchester University Press ND. ISBN 978-0-7190-2984-4.
Cox, Michael (1990). Beyond the Cold War: superkrachten op het kruispunt. University Press of America. ISBN 978-0-8191-7865-7. Gearchiveerd Van het origineel op 6 september 2015. Opgehaald 20 juni 2015.
Craig, Campbell; Logevall, Fredrik (5 maart 2012). Amerika's koude oorlog: de politiek van onzekerheid. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-05367-0.
Cummings, Richard H. (2010). Radio Free Europe's "Crusade for Freedom": Rallying Amerikanen achter de Koude Oorlog uitzending, 1950–1960. Jefferson, NC: McFarland & Co. ISBN 978-0-7864-4410-6.
Dallek, Robert (2007). Nixon en Kissinger: Partners in Power. New York: HarperCollins. ISBN 978-0-06-072230-2.
Daum, Andreas (2008). Kennedy in Berlijn. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-85824-3.
Diggins, John P. (2007). Ronald Reagan: Fate, Freedom en The Making of History. W.W. Norton. ISBN 978-0-393-06022-5.
Dinan, Desmond (16 september 2017). Europa herschikt: een geschiedenis van de Europese Unie. pp. 40–. ISBN 978-1-137-43645-0. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 25 oktober 2019.
Dobrynin, Anatoly (2001). In vertrouwen: de ambassadeur van Moskou voor zes presidenten van de Koude Oorlog. Universiteit van Washington Press. ISBN 978-0-295-98081-2.
Dominguez, Jorge I. (1989). Om een wereld veilig te maken voor revolutie: het buitenlands beleid van Cuba. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-89325-2.
Dowty, Alan (1989). Gesloten grenzen: de hedendaagse aanval op bewegingsvrijheid. Yale University Press. ISBN 0-300-04498-4.
Duke, Simón (1989). Verenigde Staten militaire troepen en installaties in Europa. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-829132-9.
Erlich, Reese (2008). Dateline Havana: The Real Story of U.S. Policy and the Future of Cuba. Sausalito, Californië: Polipoint Press. ISBN 978-0-9815769-7-8.
Fehrenbach, T. R. (2001). Dit soort oorlog: de klassieke Koreaanse oorlogsgeschiedenis (Fiftieth Anniversary ed.). Washington, D.C.: Potomac -boeken. ISBN 978-1-57488-334-3.
Friedman, Norman (2007). De vijftigjarige oorlog: conflict en strategie in de Koude Oorlog. Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-287-4.
Fritsch-Bournazel, Renata (1990). Confronteren de Duitse vraag: Duitsers op de oost-west kloof. Berg. ISBN 978-0-85496-100-9.
Gaddis, John Lewis (1990). Rusland, de Sovjet -Unie en de Verenigde Staten. Een interpretatieve geschiedenis. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-557258-9.
Gaddis, John Lewis (2005). The Cold War: A New History. Penguin Press. ISBN 978-1-59420-062-5.
Garthoff, Raymond (1994). Détente en confrontatie: Amerikaanse Sovjet-relaties van Nixon tot Reagan. Brookings Institution Press. ISBN 978-0-8157-3041-5.
Gasiorowski, Mark J.; Byrne, Malcolm (2004). Mohammad Mosaddeq en de staatsgreep van 1953 in Iran. Syracuse University Press. ISBN 978-0-8156-3018-0. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Gerard, Emmanuel (2015). Death in the Congo. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-74536-0. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
GerolyMatos, André (2017). Een internationale burgeroorlog: Griekenland, 1943–1949. Yale University Press. ISBN 978-0-300-18060-2. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Ghodsee, Kristen (2017). Rode kater: nalatenschappen van het twintigste-eeuwse communisme. Duke University Press. ISBN 978-0-8223-6949-3. Gearchiveerd Van het origineel op 7 december 2019. Opgehaald 4 augustus 2018.
Gibbs, Joseph (1999). Gorbachev's Glasnost: The Sovjet media in de eerste fase van Perestroika. Texas A&M University Press. ISBN 0-89096-892-6.
Grandin, Greg (30 juli 2011). Het laatste koloniale bloedbad: Latijns -Amerika in de Koude Oorlog, bijgewerkte editie. Universiteit van Chicago Press. ISBN 978-0-226-30690-2.
Grenville, J.A.S; Wasserstein, Bernard (1987). De belangrijkste internationale verdragen van de twintigste eeuw. Routledge. ISBN 978-0-415-14125-3.
Grenville, John Ashley Soames (2005), Een geschiedenis van de wereld van de 20e tot de 21e eeuw, Routledge, ISBN 0-415-28954-8
Halliday, Fred (2001). "Koude Oorlog". De Oxford Companion to the Politics of the World. Oxford University Press Inc.
Hamann, Hilton (2007) [2003]. Dagen van de generaals. Kaapstad: Struik Publishers. ISBN 978-1-86872-340-9.
Harrison, Hope Millard (2003). De Sovjets op de muur rijden: Sovjet-East Duitse betrekkingen, 1953–1961. Princeton University Press. ISBN 0-691-09678-3.
Haruki, Wada (29 maart 2018). De Koreaanse oorlog: een internationale geschiedenis. Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-5381-1642-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Hasanli, Jamil (2014). Khroesjtsjov's dooi en nationale identiteit in Sovjet Azerbeidzjan, 1954-1959. Lexington -boeken.
Heller, Henry (1 juli 2006). The Cold War and the New Imperialism: A Global History, 1945–2005. Maandelijkse beoordelingspers. ISBN 978-1-58367-140-5.
Herring, George C. (1973). Hulp aan Rusland, 1941-1946: Strategie, diplomatie, de oorsprong van de Koude Oorlog. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-03336-7.
Herring, George C. (28 oktober 2008). Van kolonie tot superkracht: Amerikaanse buitenlandse betrekkingen sinds 1776. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-974377-3.
Heuveline, Patrick (2001). "De demografische analyse van mortaliteitscrises: het geval van Cambodja, 1970–1979". Gedwongen migratie en sterfelijkheid. National Academies Press. pp. 102-105. ISBN 978-0-309-07334-9. Zo goed als nu kan worden geschat, stierven meer dan twee miljoen Cambodjanen in de jaren zeventig vanwege de politieke gebeurtenissen van het decennium, de overgrote meerderheid van hen tijdens de slechts vier jaar van het 'Khmer Rouge' regime. Dit aantal sterfgevallen is nog verbluffender wanneer gerelateerd aan de grootte van de Cambodjaanse bevolking, dan minder dan acht miljoen. ... daaropvolgende herevaluaties van de demografische gegevens bevatten de dodental voor de [burgeroorlog] in de orde van 300.000 of minder.
Hixson, Walter L. (2009). De mythe van de Amerikaanse diplomatie: nationale identiteit en Amerikaans buitenlands beleid. Yale University Press. ISBN 978-0-300-15013-1. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 12 april 2017.
Immerman, Richard H. (3 maart 2014). De verborgen hand: een korte geschiedenis van de CIA. Wiley. ISBN 978-1-118-83558-6.
Hwang, Su-Kyoung (30 augustus 2016). Korea's ernstige oorlog. Universiteit van Pennsylvania Press. ISBN 978-0-8122-4845-6.
Isby, David C.; Kamps, Charles Tustin (1985). Legers van het centrale front van de NAVO. Jane's. ISBN 978-0-7106-0341-8.
Itzigsohn, José (2000). Ontwikkeling van armoede: de staat, arbeidsmarktderegulering en de informele economie in Costa Rica en de Dominicaanse Republiek. University Park, Pennsylvania: Penn State University Press. ISBN 978-0-271-02028-0. Gearchiveerd Van het origineel op 6 september 2015. Opgehaald 20 juni 2015.
Jonas, Manfred (juli 1985). De Verenigde Staten en Duitsland: een diplomatieke geschiedenis. Cornell University Press. ISBN 0-8014-9890-2. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 25 oktober 2019.
Jones, Geoffrey (23 januari 2014). "Bedrijven en wereldwijd kapitalisme". In Neal, Larry; Williamson, Jeffrey G. (Eds.). The Cambridge History of Capitalism: Volume 2, The Spread of Capitalism: van 1848 tot heden. Cambridge University Press. pp. 176–179. ISBN 978-1-316-02571-0. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 21 oktober 2017.
Jones, Howard (2009). Crucible of Power: A History of American Foreign Relations uit 1945. Lanham: Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-7425-6454-1.
Kalinovsky, Artemy M. (2011). A Long Goodbye: de Sovjet -terugtrekking uit Afghanistan. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-05866-8.
Kalnins, Mara (2015). Letland: een korte geschiedenis. Hurst. ISBN 978-1-84904-606-0. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 19 juni 2019.
Karabell, Zachary (1999). Architects of Intervention: de Verenigde Staten The Derde Wereld en de Koude Oorlog 1946–1962. LSU Press. ISBN 978-0-8071-2341-6.
Kempe, Frederick (2011). Berlijn 1961. Penguin Group (VS). ISBN 978-0-399-15729-5.
Khanna, V.N. (2013). Internationale betrekkingen, 5e editie. Vikas. ISBN 978-93-259-6836-3.
Kiernan, Ben (2003). "Twintigste-eeuwse genociden die ten grondslag liggen aan ideologische thema's van Armenië tot Oost-Timor". In Robert Gellately, Ben Kiernan (ed.). Het spook van genocide: massamoord in historisch perspectief. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-52750-7.
Kinsella, Warren (1992). Onheilige allianties. Lester Publishing. ISBN 978-1-895555-24-0.
Kinvig, Clifford (2007). Churchill's Crusade: de Britse invasie van Rusland, 1918-1920. Hambledon continuüm. ISBN 978-1-84725-021-6.
Kinzer, Stephen (2003). Alle Shah's Men: An American Coup and the Roots of Middle East Terror. Hoboken, N.J: J. Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-67878-6.
Koven, Steven G. (18 mei 2015). Verantwoord bestuur: een case study -aanpak. M.E. Sharpe. pp. 93–. ISBN 978-0-7656-2932-6. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 21 juni 2019.
KYDD, Andrew H. (5 juni 2018). Vertrouwen en wantrouwen in internationale betrekkingen. Princeton University Press. pp. 107–. ISBN 978-0-691-18851-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 24 oktober 2019.
Lafeber, Walter (1993a). "Thomas C. Mann en de deconcentratie van het Latijns -Amerikaanse beleid: van de goede buur naar militaire interventie". In Thomas J. McCormick & Walter Lafeber (Eds.). Achter de troon: bedienden van macht aan imperiale presidenten, 1898–1968. Universiteit van Wisconsin Press. ISBN 0-299-13740-6.
Lafeber, Walter (1993b). Amerika, Rusland en de Koude Oorlog, 1945–1992. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-035853-9.
Lafeber, Walter (2002). Amerika, Rusland en de Koude Oorlog, 1945–2002. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-284903-5.
Layne, Christopher (2007). The Peace of Illusions: American Grand Strategy van 1940 tot heden. Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-7411-8. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Lechuga Hevia, Carlos (2001). Cuba en de raketcrisis. Melbourne, Australië: Ocean Press. ISBN 978-1-876175-34-4.
Lee, Stephen J. (1999). Stalin en de Sovjetunie. Routledge. ISBN 978-0-415-18573-8.
Lefeber, R.; Fitzmaurice, M.; Vierdag, E. W. (1991). De veranderende politieke structuur van Europa: aspecten van het internationale recht. M. Nijhoff. ISBN 978-0-7923-1379-3.
Leffler, Melvyn P. (september 2008). Voor de ziel van de mensheid: de Verenigde Staten, de Sovjet -Unie en de Koude Oorlog. New York: Farrar, Straus en Giroux. ISBN 978-0-374-53142-3.
Odom, William E. (2000). De ineenstorting van het Sovjet -leger. Yale University Press. ISBN 978-0-300-08271-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Lendvai, Paul (2008). Op een dag schudde dat de communistische wereld: de Hongaarse opstand van 1956 en zijn erfenis. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-13282-2.
Litwak, Robert (1986). Détente en de Nixon Doctrine: American Foreign Policy and the Pursuit of Stability, 1969-1976. Cambridge Cambridgeshire New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-25094-8.
Lüthi, Lorenz M. (2010). De Sino-Sovjet-splitsing: Koude Oorlog in de communistische wereld. Princeton omhoog. ISBN 978-1-4008-3762-5. Gearchiveerd Van het origineel op 9 juni 2019. Opgehaald 20 juni 2015.
Lüthi, Lorenz M. (2020). Koude oorlogen: Azië, het Midden -Oosten, Europa. Universiteit van Cambridge Press. ISBN 9781108289825.
Malkasian, Carter (2001). The Korean War: Essential Histories. Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-282-1.
Mars, Perry; Young, Alma H (2004). Caribbean Labour and Politics: Legacies of Cheddi Jagan en Michael Manley. Detroit: Wayne State University Press. ISBN 978-0-8143-3211-5. Gearchiveerd Van het origineel op 6 september 2015. Opgehaald 20 juni 2015.
McCauley, Martin (2008). Origins of the Cold War, 1941–1949. Harlow, Engeland New York: Pearson Longman. ISBN 978-1-4058-7433-5.
McDougall, Walter A. "20e-eeuwse internationale betrekkingen". Encyclopedia Britannica. Gearchiveerd Van het origineel op 12 juli 2019. Opgehaald 23 oktober 2019.
McFadden, David W (1995). Alternatieve paden: Sovjets and Americans, 1917–1920. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-507187-0.
McMahon, Robert (2003). The Cold War: een zeer korte introductie. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-280178-4.
Menon, Anand (2000). Frankrijk, de NAVO en de grenzen van Independence, 1981–97: The Politics of Ambivalentie. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-312-22931-3.
Miller, Roger Gene (2000). Om een stad te redden: de Berlijn Airlift, 1948–1949. Texas A&M University Press. ISBN 978-0-89096-967-0.
Miller, Robert; Wainstock, Dennis D. (2013). Indochina en Vietnam: de vijfendertigjarige oorlog, 1940-1975. Enigma -boeken. pp. 101-102. ISBN 978-1-936274-66-6. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Moschonas, Gerassimos (2002). In de naam van Social Democracy: The Great Transformation, 1945 tot heden. Vertaald door Elliot, Gregory. Verso. pp. 4–. ISBN 978-1-85984-639-1. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 24 oktober 2019.
Moss, George (1993). Amerika in de twintigste eeuw. Prentice Hall. ISBN 978-0-13-031733-9.
Mosyakov, Dmitry (2004). "De Khmer Rouge en de Vietnamese communisten: een geschiedenis van hun relaties zoals verteld in de Sovjet -archieven" (PDF). In Cook, Susan E. (ed.). Genocide in Cambodja en Rwanda (Yale Genocide Studies Program Monograph Series nr. 1. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 31 december 2018. Opgehaald 30 december 2018.
Murphy, David E.; Kondrashev, Sergei A.; Bailey, George (1997). Battleground Berlin: CIA Vs. KGB in de Koude Oorlog. Yale University Press. ISBN 978-0-300-07871-8.
Newman, William W. (1993). "Geschiedenis versnelt: de diplomatie van samenwerking en fragmentatie". In Goodby, James E.; Morel, Benoit (eds.). The Limited Partnership: Building a Russian-US Security Community. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-829161-9. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 26 april 2020.
Njølstad, Olav (2004). Het laatste decennium van de koude oorlog. Routledge. ISBN 978-0-7146-8371-3.
Nee, Kum-Sok; Osterholm, J. Roger (1996). A MiG-15 to Freedom: Memoir of the oorlogstijd Noord-Koreaanse overloper die voor het eerst de geheime straaljager aan de Amerikanen in 1953 heeft afgeleverd aan de Amerikanen. McFarland. ISBN 978-0-7864-0210-6.
Nolan, Peter (1995). China's opkomst, de val van Rusland. St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-12714-5.
Oberdorfer, Don (2001). Tet!: Het keerpunt in de oorlog in Vietnam. JHU Press. ISBN 978-0-8018-6703-3. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
O'Neil, Patrick (1997). Postcommunisme en de media in Oost-Europa. Routledge. ISBN 978-0-7146-4765-4.
Otfinoski, Steven (2014). De Baltische republieken. Infobase Publishing. ISBN 978-1-4381-2253-3. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 19 juni 2019.
Palmer, Colin A. (2010). Cheddi Jagan and the Politics of Power: British Guyana's strijd voor onafhankelijkheid. Chapel Hill: University of North Carolina Press. ISBN 978-0-8078-3416-9. Gearchiveerd Van het origineel op 6 september 2015. Opgehaald 20 juni 2015.
Papathanasiou, Ioanna (5 juli 2017). "The Cominform and the Greek Civil War, 1947–49". In Carabott, Philip; Sfikas, Thanasis D. (Eds.). De Griekse burgeroorlog: essays over een conflict van uitzonderlijkheid en stiltes. Taylor & Francis. pp. 57–72. ISBN 978-1-351-88865-3. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 25 oktober 2019.
Paterson, Thomas G. (1989). Voldoen aan de communistische dreiging: Truman aan Reagan. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-504532-1. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 25 oktober 2019.
Paterson, Thomas; Clifford, J. Garry; Brigham; Donoghue, Michael; Hagan, Kenneth (1 januari 2014). Amerikaanse buitenlandse betrekkingen: Deel 2: sinds 1895. Cengage leren. ISBN 978-1-305-17722-2. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Pavelec, Sterling Michael (2009). De militaire - industriële complexe en de Amerikaanse samenleving. ABC-Clio. ISBN 978-1-59884-187-9.
Pearson, Raymond (1998). De opkomst en val van het Sovjet -rijk. Macmillan. ISBN 978-0-312-17407-1.
Perlmutter, Amos (1997). De wereld veilig maken voor democratie: een eeuw van het Wilsonianisme en haar totalitaire uitdagingen. Univ van North Carolina Press. ISBN 978-0-8078-2365-1.
Perrett, Bryan (2016). Woestijnoorlogvoering: van zijn Romeinse oorsprong tot het Golfconflict. Barnsley: Pen- en zwaardboeken. ISBN 978-1-4738-4745-3.
PLOKHY, S. M. (4 februari 2010). Yalta: De prijs van vrede. Penguin Publishing Group. ISBN 978-1-101-18992-4. Gearchiveerd Van het origineel op 13 december 2019. Opgehaald 23 oktober 2019.
Power, Samantha (2013). Een probleem uit de hel: Amerika en de leeftijd van genocide. Basisboeken. ISBN 978-0-465-05089-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 30 december 2018.
Puddington, Arch (2003). Uitzending Freedom: The Cold War Triumph of Radio Free Europe en Radio Liberty. University Press of Kentucky. ISBN 978-0-8131-9045-7.
Reagan, Ronald (1991). Foner, Eric; Garraty, John Arthur (eds.). De metgezel van de lezer van de Amerikaanse geschiedenis. Houghton Mifflin -boeken. ISBN 978-0-395-51372-9. Opgehaald 16 juni 2008.
Hussain, Rizwan (2005). Pakistan en de opkomst van islamitische strijdbaarheid in Afghanistan. Aldershot, Engeland Burlington, VT: Ashgate. ISBN 978-0-7546-4434-7.
Roadnight, Andrew (2002). Beleid van de Verenigde Staten ten opzichte van Indonesië in de Truman- en Eisenhower -jaren. New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-333-79315-2.
Roberts, Geoffrey (2006). Stalin's Wars: From World War to Cold War, 1939–1953. Yale University Press. ISBN 978-0-300-11204-7.
Robinson, Geoffrey B. (2018). The Killing Season: A History of the Indonesian Massacres, 1965–66. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-8886-3. Gearchiveerd Van het origineel op 19 april 2019. Opgehaald 6 juni 2018. Een Amerikaanse ambassade -functionaris in Jakarta, Robert Martens, had het Indonesische leger voorzien van lijsten met de namen van duizenden PKI -functionarissen in de maanden na de vermeende poging tot staatsgreep. Volgens de journalist Kathy Kadane: "Er werden maar liefst 5.000 namen gedurende een periode van maanden aan het leger geleverd, en de Amerikanen controleerden later de namen van degenen die waren vermoord of gevangen genomen." Ondanks dat Martens later ontkent van een dergelijke intentie, hielpen deze acties vrijwel zeker bij de dood of detentie van veel onschuldige mensen. Ze stuurden ook een krachtige boodschap waarmee de Amerikaanse regering het eens was en de campagne van het leger tegen de PKI steunde, zelfs toen die campagne zijn vreselijke tol in het menselijk leven eiste
Roht-Arriaza, Naomi (1995). Straffeloosheid en mensenrechten in internationaal recht en praktijk. Oxford Universiteit krant. ISBN 0-19-508136-6.
Rose, Euclid A. (2002). Afhankelijkheid en socialisme in het moderne Caribisch gebied: superkrachtinterventie in Guyana, Jamaica en Grenada, 1970–1985. Lexington -boeken. ISBN 978-0-7391-0448-4.
Rothschild, Donald (1997). Beheer van etnisch conflict in Afrika: druk en prikkels voor samenwerking. Washington: The Brookings Institution. ISBN 978-0-8157-7593-5.
Sakwa, Richard (1999). De opkomst en val van de Sovjet -Unie, 1917-1991. Routledge. ISBN 978-0-415-12290-0.
Saunders, Frances Stonor (5 november 2013). The Cultural Cold War: The CIA and the World of Arts and Letters. Nieuwe pers. ISBN 978-1-59558-942-2. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 25 oktober 2019.
Schraeder, Peter J. (1994). Verenigde Staten buitenlands beleid ten opzichte van Afrika: incrementalisme, crisis en verandering. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-46677-6. Gearchiveerd Van het origineel op 11 mei 2011. Opgehaald 20 juni 2015.
Schudson, Michael (14 september 2015). De opkomst van het recht om te weten: politiek en de cultuur van transparantie, 1945-1975. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-91580-0. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Sebestyen, Victor (2014). 1946: The Making of the Modern World. Pan Macmillan. ISBN 978-0-230-75800-1.
Senior, Michael (2016). Victory on the Western Front: The Development of the British Army 1914-1918. Pen en zwaard. ISBN 978-1-5267-0957-8. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Senn, Alfred Erich (2007). Litouwen 1940: Revolutie van bovenaf. Rodopi. ISBN 978-90-420-2225-6.
Service, Robert (2015). Het einde van de Koude Oorlog: 1985-1991. Macmillan. ISBN 978-1-4472-8728-5.
Shearman, Peter (1995). Russisch buitenlands beleid sinds 1990. Westview Press. ISBN 978-0-8133-2633-7.
Simpson, Bradley (2010). Economen met wapens: autoritaire ontwikkeling en VS -Indonesische betrekkingen, 1960–1968. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-7182-5. Gearchiveerd Van het origineel op 25 juni 2018. Opgehaald 10 juli 2018. Washington deed er alles aan om het door het leger geleide bloedbad van vermeende PKI-leden aan te moedigen en te faciliteren, en Amerikaanse functionarissen maakten zich alleen zorgen dat het doden van de ongewapende supporters van de partij misschien niet ver genoeg gaat, waardoor Sukarno zich toestond aan de macht te keren en de [Johnson te frustreren en de [Johnson te frustreren en de [Johnson te frustreren en de [Johnson te frustreren en de [Johnson te frustreren en de [Johnson te frustreren en de [Johnson te frustr ] Administratie's opkomende plannen voor een post-Sukarno Indonesië. Dit was effectieve angst, een essentiële bouwsteen van de neoliberaal Beleid dat het Westen zou proberen Indonesië op te leggen na de verdrijving van Sukarno.
Smith, Joseph (1998). De Koude Oorlog 1945–1991. Oxford: Blackwell. ISBN 978-0-631-19138-4. Gearchiveerd Van het origineel op 6 september 2015. Opgehaald 20 juni 2015.
Smith, Jean Edward (2007). FDR. Willekeurig huis. ISBN 978-1-4000-6121-1.
Starr, S. Frederick (2004). Xinjiang: China's moslim grensgebied. M e Sharpe Inc. ISBN 978-0-7656-1318-9.
Stockwell, John (1979) [1978]. Op zoek naar vijanden. Londen: Futura Publications Limited. ISBN 978-0-393-00926-2.
Steen, Norman (2010). De Atlantische Oceaan en zijn vijanden: een geschiedenis van de Koude Oorlog. Basisboeken Press. ISBN 978-0-465-02043-0.
Stueck, William (25 april 2013). De Koreaanse oorlog heroverwegen: een nieuwe diplomatieke en strategische geschiedenis. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-4761-7. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Suh, Jae-Jung (13 september 2013). Waarheid en verzoening in Zuid -Korea: tussen het heden en de toekomst van de Koreaanse oorlogen. Routledge. ISBN 978-1-135-73820-4. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Taubman, William (2004). Khroesjtsjov: de man en zijn tijdperk. W.W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-32484-6.
Todd, Allan (14 april 2016). Geschiedenis voor de IB Diploma Paper 3 De Sovjet-Unie en post-Sovjet Rusland (1924-2000). Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-50369-0. Gearchiveerd Van het origineel op 2 april 2020. Opgehaald 3 december 2017.
TRAHAIR, RICHARD; Miller, Robert L. (10 januari 2012). Encyclopedie van spionage, spionnen en geheime operaties in de Koude Oorlog. Enigma -boeken. ISBN 978-1-936274-26-0.
Tripp, Charles R.H. (2002). Een geschiedenis van Irak. Cambridge University Press. pp. XII, 211–214. ISBN 978-0-521-87823-4.
Tucker, Robert C. (1992). Stalin in Power: The Revolution Of boven, 1928–1941. W.W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-30869-3.
Tucker, Spencer C (2007). De encyclopedie van de koude oorlog 5 vol. ABC-Clio. ISBN 978-1-85109-701-2.
Tucker, Spencer C (2010). De Encyclopedia of Middle East Wars: de Verenigde Staten in de Perzische Golf, Afghanistan en Irak Conflicten, Deel 1. Santa Barbara, Californië: ABC-CLIO. ISBN 978-1-8510-9947-4.
Tucker, Spencer C. (2011). De encyclopedie van de oorlog in Vietnam: een politieke, sociale en militaire geschiedenis. ABC-Clio. ISBN 978-1-85109-960-3. Gearchiveerd Van het origineel op 18 mei 2020. Opgehaald 13 mei 2020.
Tucker, Spencer C. (2016). Tweede Wereldoorlog: de definitieve encyclopedie en documentverzameling. Santa Barbara, CA: ABC-Clio. ISBN 978-1-85109-969-6.
Turner, Henry Ashby (1987). De twee Germanies sinds 1945: Oost en West. Yale University Press. ISBN 0-300-03865-8.
Congres van de Verenigde Staten, Joint Economic Committee (1995). Oost-centrale Europese economieën in transitie. M.E. Sharpe. ISBN 978-1-56324-613-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 23 oktober 2019.
Vanneman, Peter (1990). Sovjetstrategie in Zuid -Afrika: de pragmatische benadering van Gorbatsjov. Stanford: Hoover Institution Press. ISBN 978-0-8179-8902-6.
Watson, Cynthia A. (2002). Amerikaanse nationale veiligheid: een referentiehandboek. Santa Barbara, Californië: Abl-Clio. ISBN 978-1-57607-598-2. Gearchiveerd Van het origineel op 6 september 2015. Opgehaald 20 juni 2015.
Weigert, Stephen (2011). Angola: een moderne militaire geschiedenis. Basingstoke: Palgrave-Macmillan. ISBN 978-0-230-11777-8.
Westad, Odd Arne (2012). Restless Empire: China en de wereld sinds 1750. Basisboeken. ISBN 978-0-465-02936-5.
Wettig, Gerhard (2008). Stalin en de Koude Oorlog in Europa. Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-7425-5542-6.
Wood, Alan (2005). Stalin en stalinisme. ISBN 978-0-415-30731-4. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 19 juni 2019.
Wood, James (1992). Geschiedenis van internationale uitzending. IET. ISBN 978-0-86341-302-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 19 juni 2019.
Zubok, Vladislav M. (1994). "Het enigma uitpakken: wat zat achter de Sovjet -uitdaging in de jaren zestig?". In Kunz, Diane B. (ed.). De diplomatie van het cruciale decennium: Amerikaanse buitenlandse betrekkingen in de jaren zestig. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-08177-1. Gearchiveerd Van het origineel op 6 september 2015. Opgehaald 20 juni 2015.
Ambrose, Stephen E.; Brinkley, Douglas G. (2011). Rise to globalisme: Amerikaans buitenlands beleid sinds 1938. Penguin -boeken. ISBN 978-0-14-200494-4. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 23 oktober 2019.
Blight, James G.; Allyn, Bruce J.; Welch, David A. (2002). Cuba on the Brink: Castro, The Missile Crisis en de Sovjet -ineenstorting. Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-7425-2269-5. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 23 oktober 2019.
Brownell, Will; Billings, Richard N. (1987). Zo dicht bij grootheid: een biografie van William C. Bullitt. Macmillan. ISBN 978-0-02-517410-8.
Crocker, Chester A; Hampson, Fen Osler; Aall, Pamela R. (2007). Leasing the Dogs of War: Conflict Management in een verdeelde wereld. US Institute of Peace Press. ISBN 978-1-929223-97-8.
Doenecke, Justus D.; Stoler, Mark A. (2005). Debatteren van het buitenlandse beleid van Franklin D. Roosevelt, 1933-1945. ISBN 978-0-8476-9416-7. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 14 januari 2019.
Graebner, Norman A.; Burns, Richard Dean; Siracusa, Joseph M. (2008). Reagan, Bush, Gorbachev: het einde van de Koude Oorlog opnieuw bekijken. Greenwoo. ISBN 978-0-313-35241-6. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 13 mei 2018.
McSherry, J. Patrice (2011). "Hoofdstuk 5:" Industriële repressie "en operatie Condor in Latijns -Amerika". In Esparza, Marcia; Henry R. Huttenbach; Daniel Feierstein (eds.). Staatsgeweld en genocide in Latijns -Amerika: de Koude Oorlogsjaren (Critical Terrorism Studies). Routledge. p.107. ISBN 978-0-415-66457-8. Gearchiveerd Van het origineel op 19 juli 2018. Opgehaald 12 april 2017. Operatie Condor had ook de geheime steun van de Amerikaanse regering. Washington gaf Condor militaire inlichtingen en training, financiële bijstand, geavanceerde computers, geavanceerde trackingtechnologie en toegang tot het continentale telecommunicatiesysteem gehuisvest in de Panamakanaalzone.
Nuenlist, Christian; Locher, Anna; Martin, Garret (2010). Globalisering De Gaulle: International Perspectives on French Foreign Policies, 1958–1969. Lexington -boeken. ISBN 978-0-7391-4250-9. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 29 oktober 2018.
Shaw, Martin (30 november 2000). Theorie van de Global State: Globality als een onafgemaakte revolutie. Cambridge University Press. pp. 141–. ISBN 978-0-521-59730-2. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 23 oktober 2019.
Shaw, Tony; Youngblood, Denise Jeanne (2010). Cinematic Cold War: The American and Sovjet worsteling om harten en geesten. University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-1743-2.
Tompson, William (1997). Khroesjtsjov: een politiek leven. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-312-16360-0.
Towle, Philip (2000). "Koude Oorlog". In Charles Townshend (ed.). The Oxford History of Modern War. New York: Oxford University Press. p.160. ISBN 978-0-19-285373-8.
Towle, Philip. The Oxford History of Modern War.
Zubok, Vladislav; PleShakov, Constantine (1996). In de Kremlin's Cold War: van Stalin tot Khroesjtsjov. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-45531-3.
Carliner, Geoffrey; Alesina, Alberto, eds. (1991). Politiek en economie in de jaren tachtig. Universiteit van Chicago Press. ISBN 978-0-226-01281-0.
De League of Nations achteraf. Walter de Gruyter. 2010. ISBN 978-3-11-090585-4.
Byrd, Peter (2003). "Koude Oorlog (heel hoofdstuk)". In McLean, Iain; McMillan, Alistair (eds.). Het beknopte Oxford Dictionary of Politics. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-280276-7. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 16 juni 2008.
Calhoun, Craig (2002). "Koude Oorlog (heel hoofdstuk)". Woordenboek van de sociale wetenschappen. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-512371-5. Opgehaald 16 juni 2008.
Nashel, Jonathan (1999). "Cold War (1945–91): veranderende interpretaties (hele hoofdstuk)". In Whiteclay Chambers, John (ed.). De Oxford Companion to American Military History. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-507198-6. Opgehaald 16 juni 2008.
Schmitz, David F. (1999). "Cold War (1945–91): Oorzaken [heel hoofdstuk]". In Whiteclay Chambers, John (ed.). De Oxford Companion to American Military History. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-507198-6. Opgehaald 16 juni 2008.
Van Dijk, Ruud (1996). Het Stalin Note Debat uit 1952: Mythe of gemiste kans voor Duitse eenwording?. Koude Oorlog International History Project, Woodrow Wilson International Center for Scholars.
Van Dijk, Ruud (2008). Encyclopedie van de Koude Oorlog, Deel 1. Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-97515-5.
Weathersby, Kathryn (1993), Sovjet doelen in Korea en de oorsprong van de Koreaanse oorlog, 1945–50: nieuw bewijs van de Russische archieven, Project van de Koude Oorlog International History: Working Paper No. 8, gearchiveerd Van het origineel op 25 mei 2017, opgehaald 4 juni 2017
Weinreb, Alice (1 mei 2017). Moderne hongers: eten en macht in Duitsland uit de twintigste eeuw. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-060511-7.

Tijdschriften

Barnes, Trevor (1981). "The Secret Cold War: The CIA en het Amerikaanse buitenlands beleid in Europa, 1946-1956. Deel I". Het historische tijdschrift. 24 (2): 399–415. doen:10.1017/s0018246x00005537. S2CID 159499642.
Bungert, Heike (juli 1994). "Een nieuw perspectief op Frans-Amerikaanse betrekkingen tijdens de bezetting van Duitsland, 1945? 1948: achter de schermen diplomatieke onderhandelingen en de zonale fusie". Diplomatieke geschiedenis. 18 (3): 333–352. doen:10.1111/j.1467-7709.1994.tb00217.x.
Cseresnyés, Ferenc (zomer 1999). "De uittocht van '56 naar Oostenrijk". Het Hongaarse kwartaal. XL (154): 86-101. Gearchiveerd van het origineel op 27 november 2004. Opgehaald 9 oktober 2006.
ESNO, Tyler (april 2018). "Reagan's economische oorlog tegen de Sovjet -Unie". Diplomatieke geschiedenis. 42 (2): 281–304. doen:10.1093/DH/DHX061. ISSN 0145-2096.
Farid, Hilmar (2005). "Indonesië's oorspronkelijke zonde: massamoorden en kapitalistische expansie, 1965–66". Inter-Azië culturele studies. 6 (1): 3–16. doen:10.1080/1462394042000326879. S2CID 145130614.
Garthoff, Raymond L. (2004). "Buitenlandse intelligentie en de geschiedschrijving van de Koude Oorlog". Journal of Cold War Studies. 6 (2): 21–56. doen:10.1162/152039704773254759. S2CID 57563600.
Gokcek, Gigi; Howard, Alison (2013). "Movies to the Rescue: de Koude Oorlog relevant houden voor studenten van eenentwintigste eeuw". Journal of Political Science Education. 9 (4): 436. doen:10.1080/15512169.2013.835561. S2CID 144480205.
Iatrides, John O. (1 oktober 1996). "De Britse arbeidsregering en de Griekse burgeroorlog: het imperialisme van 'niet-interventie' (beoordeling)". Journal of Modern Grieks Studies. 14 (2): 373–376. doen:10.1353/mgs.1996.0020. ISSN 1086-3265. S2CID 142792238.
Locard, Henri (1 maart 2005). "Staatsgeweld in Democratische Kampuchea (1975-1979) en vergelding (1979–2004)". European Review of History: Revue Européenne d'Histoire. 12 (1): 121–143. doen:10.1080/13507480500047811. ISSN 1350-7486. S2CID 144712717.
Matray, James I (september 1979). "Truman's plan voor overwinning: nationale zelfbeschikking en de achtendertigste parallelle beslissing in Korea". Journal of American History. JStor. 66 (2): 314–333. doen:10.2307/1900879. Jstor 1900879.
Milanović, Branko (2015). "Nadat de muur viel: de slechte balans van de overgang naar het kapitalisme". Uitdaging. 58 (2): 135–138. doen:10.1080/05775132.2015.1012402. S2CID 153398717.
Painter, D. S. (2014). "Olie en geopolitiek: de oliecrises van de jaren 1970 en de Koude Oorlog". Historisch sociaal onderzoek. 39 (4 (2014): 186–208. doen:10.12759/hsr.39.2014.4.186-208.
Slocomb, Margaret (2001). "The K5 Gamble: National Defense and Nation Building onder de Volksrepubliek Kampuchea". Journal of Southeast Asian Studies. 32 (2): 195–210. doen:10.1017/S0022463401000091. ISSN 1474-0680. S2CID 162956030.
Smith, Walter B. (20 maart 1953). "Eerste voortgangsrapport over paragraaf 5-1 van NSC 136/1," VS Beleid met betrekking tot de huidige situatie in Iran "" (PDF). George Washington University. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 16 januari 2015. Opgehaald 7 november 2007.
Wilson, J. H. (1971). "Amerikaanse zaken en de erkenning van de Sovjet -Unie". Social Science Quarterly. 52 (2): 349–368.

Nieuws

Bevins, Vincent (20 oktober 2017). "Wat de Verenigde Staten deden in Indonesië". De Atlantische Oceaan. Gearchiveerd Van het origineel op 1 februari 2020. Opgehaald 21 oktober 2017.
Bradner, Eric (2015). "Nieuw vrijgegeven documenten onthullen de nucleaire doellijst van de Amerikaanse Koude Oorlog - CNNPolitics". CNN. Gearchiveerd Van het origineel op 22 oktober 2019. Opgehaald 23 oktober 2019.
Evans, David (7 februari 1992). "Desert Storm vulde Sovjet -leger met ontzag". tribunedigital-chicagotribune. Gearchiveerd Van het origineel op 16 oktober 2017. Opgehaald 15 oktober 2017.
Feeney, Mark (29 maart 2006). "Caspar W. Weinberger, 88; architect van massieve Pentagon -opbouw". De Boston Globe. Boston.com. Gearchiveerd Van het origineel op 29 mei 2014. Opgehaald 28 mei 2014.
Glass, Andrew (14 oktober 2017). "McNamara wordt Vietnam War Sceptic, 14 oktober 1966". Politiek. Gearchiveerd Van het origineel op 9 mei 2019. Opgehaald 1 juni 2018.
Maack, Benjamin (14 november 2008). "De ontbrekende atoombommen van de Koude Oorlog". Der spiegel. Gearchiveerd Van het origineel op 27 juni 2019. Opgehaald 20 augustus 2019.
Nzongola-Ntalaja, Georges (17 januari 2011). "Patrice Lumumba: de belangrijkste moord op de 20e eeuw". De voogd. Gearchiveerd Van het origineel op 23 oktober 2019. Opgehaald 26 oktober 2019.
Orwell, George (19 oktober 1945). "Jij en de atoombom". Tribune.
Orwell, George (10 maart 1946). "Rusland begon een 'koude oorlog' te maken over Groot -Brittannië en het Britse rijk". De waarnemer.
Perry, Juliet (21 juli 2016). "Tribunaal vindt Indonesië schuldig aan genocide uit 1965; US, UK medeplichtige". CNN. Gearchiveerd Van het origineel op 8 juni 2019. Opgehaald 5 juni 2017.
Safire, William (1 oktober 2006). "Islamofascisme iemand?". The New York Times. Gearchiveerd Van het origineel op 7 januari 2020. Opgehaald 6 februari 2017.
Scott, Margaret (26 oktober 2017). "Het ontdekken van Indonesische daad van doden". The New York Review of Books. Gearchiveerd Van het origineel op 25 juni 2018. Opgehaald 27 februari 2018.
Lebow, Richard Ned; Stein, Janice Gross (Februari 1994). "Reagan en de Russen". De Atlantische Oceaan. Gearchiveerd Van het origineel op 31 december 2016. Opgehaald 28 mei 2010.
Talbott, Strobe; Hannifin, Jerry; Magnuson, Ed; Doerner, William R.; Kane, Joseph J. (12 september 1983). "Gruweldaad in de lucht". Tijd. Gearchiveerd van het origineel op 12 juni 2008. Opgehaald 8 juni 2008.
Thaler, Kai (2 december 2015). "50 jaar geleden vandaag hebben Amerikaanse diplomaten massale moorden in Indonesië onderschreven. Dit is wat dat betekent voor vandaag". The Washington Post. Gearchiveerd Van het origineel op 5 juni 2019. Opgehaald 12 april 2017.
"Cambodja -profiel". BBC nieuws.20 juli 2018. Gearchiveerd Van het origineel op 28 november 2018. Opgehaald 30 december 2018.
"Koude Oorlog". BBC. Gearchiveerd Van het origineel op 18 december 2012. Opgehaald 22 december 2005.
"Feiten + statistieken van het Yeltsin -tijdperk". PBS. 2014. Gearchiveerd Van het origineel op 17 november 2018. Opgehaald 22 augustus 2019.
"Leiders komen overeen met het verdrag van wapensreductie". BBC nieuws. 1979. Gearchiveerd Van het origineel op 27 april 2008. Opgehaald 10 juni 2008.
"1989: Malta Summit beëindigt de koude oorlog". BBC. 3 december 1989. Gearchiveerd Van het origineel op 3 oktober 2018. Opgehaald 19 juni 2008.
"President Nixon arriveert in Moskou". BBC nieuws. 22 mei 1972. Gearchiveerd Van het origineel op 23 oktober 2012. Opgehaald 10 juni 2008.
"Profiel van Salvador Allende". BBC. 8 september 2003. Gearchiveerd Van het origineel op 9 juli 2017. Opgehaald 25 januari 2011.
"Verslag van de speciale commissie over het probleem van Hongarije" (PDF). Algemene vergadering van de VN. 1957. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 25 mei 2017. Opgehaald 14 mei 2009.
"Rusland brengt de winter naar Praag de lente". BBC nieuws. 21 augustus 1968. Gearchiveerd Van het origineel op 21 juli 2008. Opgehaald 10 juni 2008.
"Sovjet -troepen overspoelen Hongarije". BBC nieuws. 4 november 1956. Gearchiveerd Van het origineel op 7 april 2008. Opgehaald 11 juni 2008.
"Sputnik satelliet schiet in de ruimte". BBC nieuws. 4 oktober 1957. Gearchiveerd Van het origineel op 3 februari 2020. Opgehaald 11 juni 2008.
"Syrië Crisis: VN -chef zegt dat de Koude Oorlog terug is". BBC nieuws. 13 april 2018. Gearchiveerd Van het origineel op 17 april 2018. Opgehaald 23 oktober 2019.
"Op weg naar de top; eerdere Top-toppen van Reagan-Gorbachev". The New York Times. 29 mei 1988. Gearchiveerd Van het origineel op 10 november 2012. Opgehaald 21 juni 2008.
"Welke schuld heeft de VS in Guatemala?". The New York Times. 19 mei 2013. Gearchiveerd Van het origineel op 18 februari 2017. Opgehaald 23 april 2017.

Web

Allen, Richard V. "De man die de Koude Oorlog heeft gewonnen". Hoover.org. Gearchiveerd van het origineel Op 1 mei 2011. Opgehaald 3 november 2011.

Glennon, Michael J. (mei - juni 2003). "Waarom de Veiligheidsraad faalde". Buitenlandse Zaken. 82 (3): 16–35. doen:10.2307/20033576. Jstor 20033576. Gearchiveerd Van het origineel op 28 juli 2020. Opgehaald 26 april 2020.
Harriman, Pamela C. (Winter 1987–1988). "Churchill en ... Politiek: de ware betekenis van de spraak van ijzeren gordijn". Winston Churchill Center. Gearchiveerd van het origineel Op 15 oktober 2007. Opgehaald 22 juni 2008.

Von Geldern, James; Siegelbaum, Lewis. "De door Sovjet geleide interventie in Tsjechoslowakije". Soviethistorie.org. Gearchiveerd van het origineel op 17 augustus 2009. Opgehaald 7 maart 2008.
"Adres gegeven door Mikhail Gorbatsjov aan de Raad van Europa". Center Virtuel de la Connaissance Sur L'Er Europe. 6 juli 1989. Gearchiveerd van het origineel op 27 september 2007. Opgehaald 11 februari 2007.
"Bernard Baruch munten de term" Koude Oorlog "". GESCHIEDENIS. 13 november 2009. Gearchiveerd Van het origineel op 7 januari 2020. Opgehaald 23 oktober 2019.
"Nucleaire krachten van intermediaire range". Federatie van Amerikaanse wetenschappers. Gearchiveerd Van het origineel op 24 juli 2008. Opgehaald 21 juni 2008.
"LGM-118A Peace Handhade". Federatie van Amerikaanse wetenschappers. 15 augustus 2000. Gearchiveerd Van het origineel op 15 april 2007. Opgehaald 10 april 2007.
"Mijlpalen: 1945–1952 - Kantoor van de historicus". geschiedenis.state.gov. Gearchiveerd Van het origineel op 18 januari 2020. Opgehaald 25 oktober 2017.
"Mijlpalen: 1969–1976 - Kantoor van de historicus". geschiedenis.state.gov. Gearchiveerd Van het origineel op 11 juni 2019. Opgehaald 21 juni 2019.
"Verslag door Sovjet vice -minister van Binnenlandse Zaken M.N. Holodkov aan minister van Binnenlandse Zaken N. P. Dudorov (15 november 1956)" (PDF). De Hongaarse revolutie van 1956, een geschiedenis in documenten. George Washington University: The National Security Archive. 4 november 2002. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 8 september 2006. Opgehaald 2 september 2006.
"Amerikaanse militaire inzet 1969 tot heden". PBS. 26 oktober 2004. Gearchiveerd Van het origineel op 15 mei 2011. Opgehaald 30 november 2010.
"Cambodja: U.S. Bombing, Civil War, & Khmer Rouge". World Peace Foundation. 7 augustus 2015. Gearchiveerd Van het origineel op 14 juli 2019. Opgehaald 30 augustus 2019.
"Maatregelen die de regering van de Verenigde Staten zou kunnen nemen ter ondersteuning van een opvolger van de regering naar Mosaddegh" (PDF). George Washington University. Maart 1953. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 17 juni 2014. Opgehaald 7 november 2007.
"Interview met" Pravda "correspondent over de toespraak van de heer Winston Churchill". www.marxists.org. Gearchiveerd Van het origineel op 31 januari 2020. Opgehaald 4 april 2017.

Verder lezen

Bilinsky, Yaroslav (1990). Eindspel in de uitbreiding van de NAVO: de Baltische staten en Oekraïne. Greenwood. ISBN 978-0-275-96363-7.
Brazinsky, Gregg A. De Derde Wereld winnen: Sino-Amerikaanse rivaliteit tijdens de Koude Oorlog (U van North Carolina Press, 2017); Vier online beoordelingen en reactie van de auteur Gearchiveerd 13 mei 2018 op de Wayback -machine
Cardona, Luis (2007). Koude Oorlog KFA. Routledge.
Davis, Simon en Joseph Smith. De a tot z van de koude oorlog (Scarecrow, 2005), Encyclopedia richtte zich op militaire aspecten
Fedorov, Alexander (2011). Russisch beeld op het westerse scherm: trends, stereotypen, mythen, illusies. Lambert Academic Publishing. ISBN 978-3-8433-9330-0.
Feis, Herbert. Van vertrouwen tot terreur; Het begin van de Koude Oorlog, 1945-1950 (1970) Online gratis om te lenen
Fenby, Jonathan. Crucible: dertien maanden die onze wereld hebben gesmeed (2019) uittreksel, Covers 1947-1948
Franco, Jean (2002). De achteruitgang en val van de Lettered City: Latijns -Amerika in de Koude Oorlog. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-03717-5. op literatuur
Fürst, Juliane, Silvio Pons en Mark Selden, eds. The Cambridge History of Communism (Deel 3): eindgames? .Late communisme in Global Perspective, 1968 tot heden (2017) uittreksel
Gaddis, John Lewis (1997). We weten het nu: heroverweging van de geschiedenis van de Koude Oorlog. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-0-19-878070-0.
Ghodsee, Kristen (2019). Tweede wereld, tweede seks: socialistische vrouwenactivisme en wereldwijde solidariteit tijdens de Koude Oorlog. Duke University Press. ISBN 978-1-4780-0139-3.
Halliday, Fred. Het maken van de tweede koude oorlog (1983, Verso, Londen).
Haslam, Jonathan. De Russische koude oorlog: van de oktoberrevolutie tot de val van de muur (Yale Up, 2011) 512 pagina's
Hoffman, David E. The Dead Hand: The Untold Story of the Cold War Arms Race en zijn gevaarlijke erfenis (2010)
Huis, Jonathan. Een militaire geschiedenis van de Koude Oorlog, 1944–1962 (2012)
Rechter, Edward H. De Koude Oorlog: een wereldwijde geschiedenis met documenten (2012), omvat primaire bronnen.
Kotkin, Stephen. Armageddon Averted: The Sovjet Collapse, 1970-2000 (2e ed. 2008) uittreksel
Leffler, Melvyn (1992). Een overwicht van macht: nationale veiligheid, de Truman -administratie en de Koude Oorlog. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-2218-6.
Leffler, Melvyn P.; Westad, Odd Arne, eds. (2010). Ontstaan. De Cambridge -geschiedenis van de Koude Oorlog. Vol. I. Cambridge: Cambridge University Press. doen:10.1017/chol9780521837194. ISBN 978-0-521-83719-4. S2CID 151169044.
Leffler, Melvyn P.; Westad, Odd Arne, eds. (2010). Crises en détente. De Cambridge -geschiedenis van de Koude Oorlog. Vol. II. Cambridge: Cambridge University Press. doen:10.1017/chol9780521837200. ISBN 978-0-521-83720-0.
Leffler, Melvyn P.; Westad, Odd Arne, eds. (2010). Einde. De Cambridge -geschiedenis van de Koude Oorlog. Vol. Iii. Cambridge: Cambridge University Press. doen:10.1017/chol9780521837217. ISBN 978-0-521-83721-7.
Lundestad, Geir (2005). East, West, North, South: belangrijke ontwikkelingen in de internationale politiek sinds 1945. Oxford Universiteit krant. ISBN 978-1-4129-0748-4.
Matray, James I. Ed. Oost -Azië en de Verenigde Staten: een encyclopedie van relaties sinds 1784 (2 vol. Greenwood, 2002). fragment v 2
Naimark, Norman Silvio Pons en Sophie Quinn-Judge, eds. The Cambridge History of Communism (deel 2): The Socialist Camp and World Power, 1941-1960s (2017) uittreksel
Pons, Silvio en Robert Service, eds. Een woordenboek van het 20e-eeuwse communisme (2010).
Porter, Bruce; Karsh, Efraim (1984). De USSR in derde wereldconflicten: Sovjet -wapens en diplomatie in lokale oorlogen. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-31064-2.
Priestland, David. De rode vlag: een geschiedenis van het communisme (Grove, 2009).
Rupprecht, Tobias, Sovjet -internationalisme na Stalin: interactie en uitwisseling tussen de USSR en Latijns -Amerika tijdens de Koude Oorlog. (Cambridge Up, 2015).
Scarborough, Joe, Vrijheid redden: Truman, The Cold War, and the Fight for Western Civilization, (2020), New York, Harper-Collins, 978-006-295-0512
Service, Robert (2015). Het einde van de Koude Oorlog: 1985-1991. Macmillan. ISBN 978-1-61039-499-4.
Westad, Odd Arne (2017). The Cold War: A World History. Basisboeken. ISBN 978-0-465-05493-0.
Wilson, James Graham (2014). De triomf van improvisatie: het aanpassingsvermogen van Gorbachev, Reagan's verloving en het einde van de Koude Oorlog. Ithaca: Cornell omhoog. ISBN 978-0-8014-5229-1.

Externe links

Archieven

Bibliografie

Geannoteerde bibliografie voor de wapenwedloop vanuit de ALSOS Digital Library

Educatieve hulpbron

Elektronische briefingboeken bij het National Security Archive, George Washington University

Nieuws

"Koude Oorlog". BBC. Video- en audio -nieuwsberichten van tijdens de Koude Oorlog.

Films

André Bossuroy, Europa for Citizens Program van de Europese Unie, "30 jaar geleden, de val van de Berlijnse muur, het einde van de Koude Oorlog". Documentaire 26 min, 2019.

[4] "Waar hebben bananenrepublieken hun naam gekregen?" De econoom, 21 november 2013

[10] Stroboscoop Talbott, Het grote experiment: het verhaal van oude rijken, moderne staten en de zoektocht naar een wereldwijde natie (2009) p. 441 n. 3; Lippmann's eigen boek is Lippmann, Walter (1947). De koude Oorlog. Harper. ISBN 9780598864048.

[15] "Left Communist | Russische politieke factie". Encyclopædia Britannica. Opgehaald 30 september 2018.

[34] Max Frankel, "Stalin's Shadow", New York Times 21 november 2012 Anne Applebaum beoordelen, IJzeren Gordijn: The Crushing of Eastern Europe, 1944–1956 (2012), zie Inleiding, tekst na noot 26 en Ch. 3, 7–9

[39] De printbureau van de Verenigde Staten, Rapporteer over de Morgenthau -dagboeken opgesteld door de subcommissie van de Verenigde Staten Commissie van de rechterlijke macht benoemd om de administratie van de McCarran Internal Security Act en andere interne veiligheidswetten, (Washington, 1967) Volume 1, pp. 620–621

[159] "De Zuid -Korea -president Rhee was geobsedeerd door het bereiken van vroege hereniging door militaire middelen. De angst van de Truman -regering dat Rhee een invasie zou lanceren, ertoe aanzette om de militaire capaciteiten van Zuid -Korea te beperken, weigerde tanks, zware artillerie en gevechten te bestrijden. Dit stopte niet De Zuid-Koreanen van het initiëren van de meeste grensconflicten met Noord-Koreaanse strijdkrachten aan het achtendertigste parallelle begin in de zomer van 1948 en het bereiken van een hoog niveau van intensiteit en geweld een jaar later. Historici erkennen nu dat de twee Koreas al een kwamen Civiel conflict toen de aanval van Noord -Korea de conventionele fase van de oorlog opende. " "Korea opnieuw bezoeken". Nationale archieven. 15 augustus 2016. Opgehaald 21 juni 2019.

[162] "In tegenspraak met traditionele veronderstellingen, tonen echter beschikbaar dat gedeclassificeerde Sovjet -documenten aantonen dat Stalin in 1949 consequent weigerde om de aanhoudende verzoeken van Kim Il Sung goed te keuren om een invasie van Zuid -Korea goed te keuren. De Sovjetleider geloofde dat Noord -Korea geen militaire superioriteit had bereikt ten noorden van de parallel of politieke kracht ten zuiden van die lijn. Zijn grootste zorg was de dreiging Zuid -Korea vormde zich voor het voortbestaan van Noord -Korea, bijvoorbeeld uit angst voor een invasie ten noorden na de Amerikaanse militaire terugtrekking in juni 1949. " "Korea opnieuw bezoeken". Nationale archieven. 15 augustus 2016. Opgehaald 21 juni 2019.

[176] "We zullen je begraven!", Tijd tijdschrift, 26 november 1956. Ontvangen 26 juni 2008.

[180] Zie ook: Nucleaire doellijsten van de Amerikaanse Koude Oorlog zijn voor het eerst vrijgegeven voor het eerst. Nationale veiligheidsarchief. 22 december 2015.

[185] "Opstand in Hongarije". Gearchiveerd van het origineel op 17 november 2007. Verteller: Walter Cronkite, producent: CBS (1956)-Fonds 306, Audiovisual Materials met betrekking tot de Hongaarse revolutie van 1956, Osa Archivum, Boedapest, Hongarije ID-nummer: Hu Osa 306-0-1: 40

[189] "Op deze dag 16 juni 1989: Hongarije -reburies werden held Imre Nagy" British Broadcasting Corporation (BBC) rapporteert met volledige eer over Nagy Reburial. Ontvangen 13 oktober 2006.

[253] National Research Council Committee on Antarctic Policy and Science, p. 33

[259] "Militaire adviseurs in Vietnam: 1963 | JFK Library". www.jfklibrary.org. Opgehaald 21 juni 2019.

[260] Vietnam oorlogsstatistieken en feiten 1, 25th Aviation Battalion -website.

[281] Ello (ed.), Paul (april 1968). Controlecommissie van de Communistische Partij van Tsjechoslowakije, "Actieplan van de Communistische Partij van Tsjechoslowakije (Praag, april 1968)" in Dubcek's blauwdruk voor vrijheid: zijn oorspronkelijke documenten die leiden tot de invasie van Tsjechoslowakije. William Kimber & Co. 1968, pp. 32, 54

[309] Miglietta, American Alliance Policy (2002), p. 78. "Amerikaanse militaire goederen werden verstrekt door Egypte en Iran, die overtollige wapens overbrachten van hun voorraden. Er werd gezegd dat Amerikaanse M-48-tanks die aan Iran werden verkocht, via Oman naar Somalië werden verzonden."

[379] "Officiële energiestatistieken van de Amerikaanse regering", EIA - Internationale energiegegevens en analyse. Opgehaald op 4 juli 2008.

[419] Sovjetleiders herinneren zich 'onvermijdelijke' uiteenvallen van de Sovjet -Unie, Radio gratis Europa/Radio Liberty, 8 december 2006. Ontvangen 20 mei 2008.

[428] "Landprofiel: Verenigde Staten van Amerika". BBC nieuws. Ontvangen 11 maart 2007

[438] Monty G. Marshall en Ted Gurr, "Vrede en conflict" (PDF). Gearchiveerd van het origineel (PDF) op 24 juni 2008. Opgehaald 1 juni 2016., Center for Systemic Peace (2006). Ontvangen 14 juni 2008. "Vrede en conflict" (PDF). Gearchiveerd van het origineel (PDF) op 24 juni 2008. Opgehaald 1 juni 2016.

[1] Robert Service, Het einde van de Koude Oorlog: 1985-1991 (Macmillan, 2015)

[2] SEMPA, Francis (12 juli 2017). Geopolitiek: van de Koude Oorlog tot de 21ste eeuw. Routledge. ISBN 978-1-351-51768-3.

[FOOTNOTEG._Jones2014176–179-3] G. Jones 2014, pp. 176–179.

[FOOTNOTEOrwell1945-5] Orwell 1945.

[FOOTNOTEOrwell1946-6] Orwell 1946.

[FOOTNOTEGaddis200554-7] Gaddis 2005, p. 54.

[FOOTNOTESafire2006-8] Safire 2006.

[FOOTNOTEHistory.com2009-9] History.com 2009.

[FOOTNOTETucker2016608-11] Tucker 2016, p. 608.

[FOOTNOTECombs201597–101-12] Combs 2015, pp. 97-101.

[FOOTNOTEChretien2017129-13] Chretien 2017, p. 129.

[FOOTNOTESenior2016176-14] Senior 2016, p. 176.

[16] Clifford Kinvig, Churchill's Crusade: de Britse invasie van Rusland, 1918–1920 (2007) pp. 91–95.

[17] Luckett, Richard (2017). De witte generaals: een verslag van de blanke beweging en de Russische burgeroorlog. Londen: Routledge. ISBN 9781138631243.

[18] Robert English (2000). Rusland en het idee van het Westen: Gorbatsjov, intellectuelen en het einde van de Koude Oorlog. p. 26. ISBN 978-0-231-50474-4. Gearchiveerd Van het origineel op 29 juli 2020. Opgehaald 30 november 2019.

[19] Kevin McDermott en Jeremy Agnew, The Comintern: A History of International Communism van Lenin tot Stalin (1996)

[FOOTNOTESmith2007341–343-20] Smith 2007, pp. 341–343.

[FOOTNOTEDoeneckeStoler200518,_121-21] Doenecke & Stoler 2005, pp. 18, 121.

[FOOTNOTEBrownellBillings1987-22] Brownell & Billings 1987.

[FOOTNOTELeffler200818–19-23] Leffler 2008, pp. 18–19.

[FOOTNOTEKalnins2015126–127-24] Kalnins 2015, pp. 126–127.

[FOOTNOTETucker2016612–613-25] Tucker 2016, pp. 612–613.

[FOOTNOTEDe_Gruyter2010171–172-26] De Gruyter 2010, pp. 171–172.

[FOOTNOTEOtfinoski201414-27] Otfinoski 2014, p. 14.

[FOOTNOTEHerring1973-28] Herring 1973.

[FOOTNOTEGaddis1990151–153-29] Gaddis 1990, pp. 151–153.

[FOOTNOTEGaddis200513–23-30] Gaddis 2005, pp. 13–23.

[FOOTNOTEGaddis1990156-31] Gaddis 1990, p. 156.

[FOOTNOTEPlokhy2010-32] Plokhy 2010.

[FOOTNOTEGaddis1990176-33] Gaddis 1990, p. 176.

[FOOTNOTEHeller200627-35] Heller 2006, p. 27: "Vanuit het Sovjetperspectief was een naoorlogse periode van vrede en wederopbouw onmisbaar. Daarom was de voortzetting van samenwerking en vreedzame betrekkingen met zijn bondgenoten in oorlogstijd, de Verenigde Staten en Groot -Brittannië, enorm gewenst."

[FOOTNOTECarlton2000-36] Carlton 2000.

[FOOTNOTETodd2016105–111-37] Todd 2016, pp. 105–111.

[FOOTNOTEGaddis200521-38] Gaddis 2005, p. 21.

[FOOTNOTEJonas1985270-40] Jonas 1985, p. 270.

[FOOTNOTEZubokPleshakov199694-41] Zubok & Pleshakov 1996, p. 94.

[FOOTNOTEGaddis200522-42] Gaddis 2005, p. 22.

[FOOTNOTEGlennon2003-43] Glennon 2003.

[FOOTNOTEGarthoff1994401-44] Garthoff 1994, p. 401.

[FOOTNOTEByrd2003-45] ^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Byrd 2003.

[FOOTNOTEMoss1993256-46] Moss 1993, p. 256.

[FOOTNOTEWood200562-47] Wood 2005, p. 62.

[FOOTNOTEGaddis200524–26-48] Gaddis 2005, pp. 24–26.

[FOOTNOTELaFeber200228-49] Lafeber 2002, p. 28.

[50] Hart-Landsberg, Martin, Korea: Division, Reunification, & U.S. Foreign Policy, Monthly Review Press (1998), p. 65

[51] Cumings, Bruce, The Origins of the Koreaanse oorlog, bevrijding en de opkomst van afzonderlijke regimes, 1945-1947, Princeton University Press (1981), p. 88

[52] Cumings, Bruce, "The Autumn Uprising", de oorsprong van de Koreaanse oorlog, bevrijding en de opkomst van afzonderlijke regimes, 1945–1947, Princeton University Press (1981)

[53] Korea Times, 15 juni 2015, "Korea verwaarloost het geheugen van de voorlopige overheid",http://www.koreatimes.co.kr/www/news/nation/2016/03/180_180890.html Gearchiveerd 8 januari 2017 op de Wayback -machine

[54] Buzo, Adrian (2002). Het maken van modern Korea. Londen: Routledge. ISBN 0-415-23749-1.

[The_Korean_War:_A_History-55] Cumings, Bruce (2010). De Koreaanse oorlog: een geschiedenis. p. 111.

[56] Sydney Morning Herald, 15 november 2008, "Zuid -Korea bezit tot brutaal verleden Gearchiveerd 28 juli 2020 op de Wayback -machine"

[FOOTNOTERoberts200643-57] Roberts 2006, p. 43.

[FOOTNOTEWettig200821-58] Wettig 2008, p. 21.

[FOOTNOTESenn2007-59] Senn 2007.

[FOOTNOTERoberts200655-60] Roberts 2006, p. 55.

[FOOTNOTESchmitz1999-61] Schmitz 1999.

[FOOTNOTEvan_Dijk2008200-62] Van Dijk 2008, p. 200.

[FOOTNOTECook200117-63] Cook 2001, p. 17.

[FOOTNOTERoht-Arriaza199583-64] Roht-Arriaza 1995, p. 83.

[FOOTNOTEGaddis200540-65] Gaddis 2005, p. 40.

[FOOTNOTEGaddis200534-66] Gaddis 2005, p. 34.

[FOOTNOTEGaddis2005100-67] Gaddis 2005, p. 100.

[FOOTNOTEFenton1998-68] Fenton 1998.

[FOOTNOTEEditors-69] Editors.

[70] "Deze dag in de geschiedenis: George Kennan stuurt" Long Telegram "". Truman Library Institute. 22 februari 2021. Opgehaald 27 oktober 2021.

[FOOTNOTEHasanli2014221–222-71] Hasanli 2014, pp. 221–222.

[FOOTNOTESebestyen2014-72] Sebestyen 2014.

[FOOTNOTEKinzer200365–66-73] Kinzer 2003, pp. 65–66.

[FOOTNOTEGaddis200594-74] Gaddis 2005, p. 94.

[FOOTNOTEHarriman1987–1988-75] Harriman 1987–1988.

[FOOTNOTEMarxists_Internet_Archive-76] Marxisten Internet Archive.

[FOOTNOTEMcCauley2008143-77] McCauley 2008, p. 143.

[78] Roberts, Geoffrey (2011). "Moskou's Koude Oorlog aan de periferie: Sovjetbeleid in Griekenland, Iran en Turkije, 1943–8". Journal of Contemporary History. 46 (1): 58–81. doen:10.1177/0022009410383292. HDL:20.500.12323/1406. ISSN 0022-0094. Jstor 25764609. S2CID 161542583.

[FOOTNOTEKydd2018107-79] KYDD 2018, p. 107.

[FOOTNOTEGaddis200530-80] Gaddis 2005, p. 30.

[FOOTNOTEMorgan-81] Morgan.

[FOOTNOTEMilestones:_1945–1952-82] Mijlpalen: 1945–1952.

[FOOTNOTEIatrides1996373–376-83] Iatriden 1996, pp. 373–376.

[FOOTNOTEGaddis200528–29-84] Gaddis 2005, pp. 28–29.

[FOOTNOTEGerolymatos2017195–204-85] GerolyMatos 2017, pp. 195–204.

[FOOTNOTELaFeber1993194–197-86] ^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Lafeber 1993, pp. 194–197.

[FOOTNOTEGaddis200538-87] Gaddis 2005, p. 38.

[FOOTNOTEPaterson198935,_142,_212-88] Paterson 1989, pp. 35, 142, 212.

[FOOTNOTEMoschonas200221-89] Moschonas 2002, p. 21.

[FOOTNOTEAndrewMitrokhin2000276-90] Andrew & Mitrokhin 2000, p. 276.

[FOOTNOTECrockerHampsonAall200755-91] Crocker, Hampson & Aall 2007, p. 55.

[FOOTNOTEMiller200016-92] Miller 2000, p. 16.

[FOOTNOTEGaddis1990186-93] Gaddis 1990, p. 186.

[FOOTNOTEDinan201740-94] Dinan 2017, p. 40.

[FOOTNOTEKarabell1999916-95] ^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Karabell 1999, p. 916.

[FOOTNOTEGaddis200532-96] Gaddis 2005, p. 32.

[FOOTNOTEGaddis2005105–106-97] Gaddis 2005, pp. 105-106.

[FOOTNOTEWettig200886-98] Wettig 2008, p. 86.

[FOOTNOTEMiller200019-99] Miller 2000, p. 19.

[FOOTNOTEGrenville2005370–371-100] Grenville 2005, pp. 370–371.

[FOOTNOTEWettig200896–100-101] Wettig 2008, pp. 96–100.

[FOOTNOTEGaddis2005162-102] Gaddis 2005, p. 162.

[FOOTNOTEGarthoff2004-103] Garthoff 2004.

[FOOTNOTEImmerman2014-104] Immerman 2014.

[FOOTNOTEAndrewGordievsky1991-105] Andrew & Gordievsky 1991.

[FOOTNOTETrahairMiller2012-106] TRAHAIR & MILLER 2012.

[FOOTNOTESaunders2013-107] Saunders 2013.

[FOOTNOTEBarnes1981-108] Barnes 1981.

[FOOTNOTEMurphyKondrashevBailey1997-109] Murphy, Kondrashev & Bailey 1997.

[jowett-110] Garth Jowett; Victoria O'Donnell (2005), "Wat is propaganda, en hoe verschilt het van overtuiging?", Propaganda en overtuiging, Sage Publications, pp. 21–23, ISBN 978-1-4129-0898-6, In feite is het woord desinformatie verwant voor de Russische dezinformatsia, ontleend aan de naam van een divisie van de KGB gewijd aan zwarte propaganda.

[111] "Vóór 'Fake News' was er Sovjet 'desinformatie'". Washington Post. ISSN 0190-8286. Opgehaald 13 november 2021.

[FOOTNOTEGarthoff200429–30-112] Garthoff 2004, pp. 29–30.

[benson-113] Benson, Robert Louis; Warner, Michael (1996). Venona Sovjet -spionage en de American Response 1939–1957. National Security Agency. pp. vii, xix. Opgehaald 17 september 2021.

[:4-114] Moynihan, Daniel Patrick (1998). Geheim: de Amerikaanse ervaring. Yale University Press. pp.15–16. ISBN 978-0-300-08079-7.

[:0-115] West, Nigel (1 maart 2002). "'Venona': The British Dimension ". Intelligentie en nationale veiligheid. 17 (1): 117–134. doen:10.1080/02684520412331306440. ISSN 0268-4527. S2CID 145696471.

[benson2-116] Benson, Robert Louis; Warner, Michael (1996). Venona Sovjet -spionage en de American Response 1939–1957. National Security Agency. pp. xxvii, xxviii. Opgehaald 17 september 2021.

[trumanfas-117] "Wist Truman over Venona?". fas.org. Opgehaald 12 juni 2021.

[118] Moynihan, Daniel Patrick (1998). Geheim: de Amerikaanse ervaring. Yale University Press. p.70. ISBN 978-0-300-08079-7.

[119] Cowley 1996 p. 157

[120] Epstein, Edward Jay. "Secrets of the Teheren Archive". www.edwardjayepstein.com. Gearchiveerd Van het origineel op 17 februari 2001. Opgehaald 13 november 2021.

[121] Epstein, Edward Jay. "Secrets of the Teheren Archive (pagina 2)". www.edwardjayepstein.com. Gearchiveerd Van het origineel op 23 februari 2001. Opgehaald 13 november 2021.

[122] "KGB Actieve maatregelen - Rusland / Sovjet -inlichtingendiensten". irp.fas.org. Opgehaald 13 november 2021.

[Kalugin-123] Interview van Oleg Kalugin op CNN Gearchiveerd 27 juni 2007 op de Wayback -machine

[124] "De Sovjet-Chinese Spy Wars in de jaren 1970: wat KGB contra-intelligence wist, deel II | Wilson Center". www.wilsoncenter.org. Opgehaald 13 november 2021.

[FOOTNOTEPapathanasiou201766-125] Papathanasiou 2017, p. 66.

[126] Christian Jennings "Flashpoint Triëst: The First Battle of the Cold War", (2017), pp. 244.

[127] KARLO RUZICIC-KESSLER "TOGLI dat Journal of European Integration History, (2014) Vol 2.

[FOOTNOTEMiller200013-128] Miller 2000, p. 13.

[FOOTNOTEMiller200018-129] Miller 2000, p. 18.

[FOOTNOTEMiller200031-130] Miller 2000, p. 31.

[FOOTNOTELayne200767-131] Layne 2007, p. 67.

[FOOTNOTEGaddis200533-132] Gaddis 2005, p. 33.

[FOOTNOTEMiller200065–70-133] Miller 2000, pp. 65–70.

[FOOTNOTETurner198729-134] Turner 1987, p. 29.

[FOOTNOTEFritsch-Bournazel1990143-135] Fritsch-Bournazel 1990, p. 143.

[FOOTNOTEMiller200026-136] Miller 2000, p. 26.

[FOOTNOTEDaum200811–13,_41-137] Daum 2008, pp. 11–13, 41.

[FOOTNOTEMiller2000180–181-138] Miller 2000, pp. 180–181.

[FOOTNOTEvan_Dijk1996-139] Van Dijk 1996.

[FOOTNOTETurner198723-140] Turner 1987, p. 23.

[FOOTNOTEBungert1994-141] Bungert 1994.

[FOOTNOTEO'Neil199715–25-142] O'Neil 1997, pp. 15–25.

[FOOTNOTEWood1992105-143] Wood 1992, p. 105.

[FOOTNOTEPuddington2003131-144] Puddington 2003, p. 131.

[FOOTNOTEPuddington20039-145] Puddington 2003, p. 9.

[FOOTNOTEPuddington20037-146] Puddington 2003, p. 7.

[FOOTNOTEPuddington200310-147] Puddington 2003, p. 10.

[FOOTNOTECummings2010-148] Cummings 2010.

[149] Beisner, pp. 356–374.

[150] Snyder, David R. (april 2002). "De" Bundesmarine bewapenen ": de Verenigde Staten en de opbouw van de Duitse federale marine, 1950-1960". The Journal of Military History. 66 (2): 477–500. doen:10.2307/3093068. Jstor 3093068.

[FOOTNOTEGaddis2005105-151] Gaddis 2005, p. 105.

[152] David K. Large, Duitsers aan de voorkant: West -Duitse herbergen in het Adenauer -tijdperk (U van North Carolina Press, 1996).

[153] James G. Hershberg, "'Explosion in the Offing: Duitse herbevolking en Amerikaanse diplomatie, 1953-1955." Diplomatieke geschiedenis 16.4 (1992): 511–550.

[FOOTNOTEGaddis200539-154] Gaddis 2005, p. 39.

[FOOTNOTEWestad2012291-155] Westad 2012, p. 291.

[FOOTNOTEGaddis2005164–167-156] Gaddis 2005, pp. 164–167.

[FOOTNOTELayne200763–66-157] Layne 2007, pp. 63–66.

[FOOTNOTEGaddis2005212-158] Gaddis 2005, p. 212.

[FOOTNOTEHaruki20187–12-160] Haruki 2018, pp. 7–12.

[FOOTNOTEStueck2013252–256-161] Stueck 2013, pp. 252–256.

[FOOTNOTEWeathersby199328,_30-163] Weathersby 1993, pp. 28, 30.

[FOOTNOTEMalkasian200116-164] Malkasian 2001, p. 16.

[FOOTNOTEFehrenbach2001305-165] Fehrenbach 2001, p. 305.

[FOOTNOTECraigLogevall2012118-166] Craig & Logevall 2012, p. 118.

[FOOTNOTEMatray1979-167] Matray 1979.

[FOOTNOTEPatersonCliffordBrighamDonoghue2014286–289-168] Paterson et al. 2014, pp. 286–289.

[FOOTNOTEIsbyKamps198513–14-169] Isby & Kamps 1985, pp. 13–14.

[FOOTNOTECotton1989100-170] Katoen 1989, p. 100.

[FOOTNOTEOberdorfer200110–11-171] Oberdorfer 2001, pp. 10–11.

[FOOTNOTENoOsterholm1996-172] Nee & Osterholm 1996.

[FOOTNOTEHwang201661–70-173] Hwang 2016, pp. 61–70.

[FOOTNOTESuh201325–35-174] Suh 2013, pp. 25–35.

[FOOTNOTEGaddis2005107-175] Gaddis 2005, p. 107.

[FOOTNOTEGaddis200584-177] Gaddis 2005, p. 84.

[FOOTNOTETompson1997237–239-178] Tompson 1997, pp. 237–239.

[FOOTNOTEBradner2015-179] Bradner 2015.

[FOOTNOTEPatersonCliffordBrighamDonoghue2014306–308-181] Paterson et al. 2014, pp. 306–308.

[FOOTNOTESchudson2015-182] Schudson 2015.

[FOOTNOTEKhanna2013372-183] Khanna 2013, p. 372.

[FOOTNOTEBBC1956-184] BBC 1956.

[FOOTNOTEUN_General_Assembly1957-186] Algemene vergadering van de VN 1957.

[FOOTNOTEHolodkov1956-187] Holodkov 1956.

[FOOTNOTECseresnyés199986–101-188] Cseresnyés 1999, pp. 86-101.

[FOOTNOTEGaddis200570-190] Gaddis 2005, p. 70.

[FOOTNOTEPerlmutter1997145-191] Perlmutter 1997, p. 145.

[FOOTNOTENjølstad2004136-192] Njølstad 2004, p. 136.

[FOOTNOTEBreslauer200272-193] Breslauer 2002, p. 72.

[FOOTNOTELendvai2008196-194] Lendvai 2008, p. 196.

[195] David Stefancic, "The Rapacki Plan: A Case Study of European Diplomacy." Oost -Europese kwartaal 21.4 (1987): 401–412.

[FOOTNOTEGaddis200571-196] Gaddis 2005, p. 71.

[FOOTNOTETaubman2004488–502-197] Taubman 2004, pp. 488–502.

[FOOTNOTEHerring2008704–705-198] Herring 2008, pp. 704–705.

[199] Nash, Philip (1 december 1993). "Nucleaire wapens in het buitenlands beleid van Kennedy". De historicus. 56 (2): 285–300. doen:10.1111/j.1540-6563.1994.tb01309.x.

[200] Warren, Aiden; Siracusa, Joseph M. (2021). "Kennedy's nucleaire dilemma". Amerikaanse presidenten en nucleaire diplomatie van de Koude Oorlog. Cham, Zwitserland: Springer Nature / Palgrave Macmillan. pp. 95–124. doen:10.1007/978-3-030-61954-1. ISBN 978-3-030-61954-1. S2CID 234294333.

[FOOTNOTEGaddis2005121–124-201] Gaddis 2005, pp. 121–124.

[FOOTNOTETowle2000160-202] Towle 2000, p. 160.

[FOOTNOTETucker20101566-203] Tucker 2010, p. 1566.

[FOOTNOTEKarabell199964,_916-204] Karabell 1999, pp. 64, 916.

[FOOTNOTEGasiorowskiByrne2004125-205] Gasiorowski & Byrne 2004, p. 125.

[FOOTNOTESmith1953-206] Smith 1953.

[FOOTNOTEGeorge_Washington_University1953-207] George Washington University 1953.

[FOOTNOTEWatson2002118-208] Watson 2002, p. 118.

[FOOTNOTEStone2010199,_256-209] Steen 2010, pp. 199, 256.

[FOOTNOTEBulmer-Thomas1987142-210] Bulmer-Thomas 1987, p. 142.

[FOOTNOTERoadnight2002-211] Roadnight 2002.

[FOOTNOTENzongola-Ntalaja2011108-212] Nzongola-ntalaja 2011, p. 108.

[FOOTNOTESchraeder199457-213] Schraeder 1994, p. 57.

[FOOTNOTENzongola-Ntalaja2011-214] Nzongola-ntalaja 2011.

[FOOTNOTEGerard2015216–218-215] Gerard 2015, pp. 216–218.

[FOOTNOTERose200257-216] Rose 2002, p. 57.

[FOOTNOTEMarsYoung2004xviii-217] Mars & Young 2004, p. xviii.

[FOOTNOTEPalmer2010247–248-218] Palmer 2010, pp. 247–248.

[FOOTNOTEGaddis2005126-219] Gaddis 2005, p. 126.

[FOOTNOTEGaddis2005142-220] Gaddis 2005, p. 142.

[FOOTNOTEKempe201142-221] Kempe 2011, p. 42.

[FOOTNOTELüthi2010273–276-222] Lüthi 2010, pp. 273–276.

[FOOTNOTEGaddis2005140–142-223] Gaddis 2005, pp. 140–142.

[FOOTNOTELüthi20101-224] Lüthi 2010, p. 1.

[FOOTNOTEMcMahon200375–76-225] McMahon 2003, pp. 75–76.

[FOOTNOTEBBC1957-226] BBC 1957.

[FOOTNOTEKlesius2008-227] Klesius 2008.

[228] "U.S. Intelligence and the Sovjet Space Program". nsarchive2.gwu.edu. Opgehaald 27 oktober 2021.

[229] "Samenwerking in de VS-Sovjet in de ruimte, deel 1: van Yuri Gagarin tot Apollo-Soyuz | National Security Archive". nsarchive.gwu.edu. Opgehaald 27 oktober 2021.

[FOOTNOTEBlumberg199523–24-230] Blumberg 1995, pp. 23–24.

[231] Bourne 1986, pp. 181–183; Quirk 1993, pp. 248–252; Coltman 2003, p. 162.

[FOOTNOTELechuga_Hevia2001142-232] Lechuga Hevia 2001, p. 142.

[FOOTNOTEDominguez198922-233] Dominguez 1989, p. 22.

[234] "Het is tijd om te stoppen met te zeggen dat JFK de Bay of Pigs -operatie van Ike | History News Network heeft geërfd". HistoryNewSnetwork.org. Gearchiveerd Van het origineel op 26 juli 2020. Opgehaald 3 september 2020.

[FOOTNOTESmith199895-235] Smith 1998, p. 95.

[Bacevich10-236] Bacevich, Andrew (2010). Washington Rules: America's Path to Permanente War (Eerste ed.). New York: Henry Holt en bedrijf. pp. 77–80. ISBN 978-1-4299-4326-0.

[Franklin16-237] Franklin, Jane (2016). Cuba and the U.S. Empire: A Chronological History. New York: New York University Press. pp. 45–63, 388–392, Et Passim. ISBN 978-1-58367-605-9.

[NSArchive19-238] Prados, John; Jimenez-Bacardi, Arturo, eds. (3 oktober 2019). Kennedy en Cuba: Operatie Mongoose. Nationale veiligheidsarchief (Rapport). Washington, D.C.: De George Washington University. Gearchiveerd Van het origineel op 2 november 2019. Opgehaald 3 april 2020. Het memorandum toonde geen bezorgdheid over het internationale recht of het onuitgesproken karakter van deze operaties als terroristische aanslagen.

[CIP77-239] Internationaal beleidsrapport (rapport). Washington, D.C.: Centrum voor internationaal beleid. 1977. pp. 10–12. Om in het begin van de jaren zestig zijn terreuroorlog en vernietiging te coördineren en uit te voeren, vestigde de CIA een basis van operaties, bekend als bekend als JM/golf

[Miller02-240] Miller, Nicola (2002). "De echte kloof in de Cubaanse raketcrisis: de historiografie na de Koude War en de voortdurende weglating van Cuba". In Carter, Dale; Clifton, Robin (eds.). Oorlog en Koude Oorlog in het Amerikaanse buitenlands beleid, 1942–62. Basingstoke: Palgrave Macmillan. pp. 211–237. ISBN 978-1-4039-1385-2.

[Schou11-241] Schoultz, Lars (2009). "Staat gesponsord terrorisme". Die helse kleine Cubaanse Republiek: de Verenigde Staten en de Cubaanse revolutie. Chapel Hill: Universiteit van North Carolina Press. pp. 170–211. ISBN 978-0-8078-8860-5.

[242] [225]^[226]^[227]^[228]^[229]^[230]

[FOOTNOTEDowty1989114-243] Dowty 1989, p. 114.

[FOOTNOTEHarrison200399-244] Harrison 2003, p. 99.

[FOOTNOTEDowty1989122-245] Dowty 1989, p. 122.

[FOOTNOTEGaddis2005114-246] Gaddis 2005, p. 114.

[FOOTNOTEDaum200827-247] Daum 2008, p. 27.

[FOOTNOTEPearson199875-248] Pearson 1998, p. 75.

[FOOTNOTEZubok1994-249] Zubok 1994.

[FOOTNOTEH._Jones2009122-250] H. Jones 2009, p. 122.

[FOOTNOTEBlightAllynWelch2002252-251] Blight, Allyn & Welch 2002, p. 252.

[FOOTNOTEGaddis200582-252] Gaddis 2005, p. 82.

[FOOTNOTEGaddis2005119–120-254] Gaddis 2005, pp. 119–120.

[FOOTNOTEGaddis2005119-255] Gaddis 2005, p. 119.

[FOOTNOTEHardtKaufman199516-256] Hardt & Kaufman 1995, p. 16.

[FOOTNOTEMilestones:_1969–1976-257] Mijlpalen: 1969–1976.

[FOOTNOTEPainter2014-258] Schilder 2014.

[FOOTNOTEMillerWainstock2013315–325-261] Miller & Waintock 2013, pp. 315–325.

[FOOTNOTEKoven201593-262] Koven 2015, p. 93.

[FOOTNOTETucker2011131-263] Tucker 2011, p. 131.

[FOOTNOTEGlass2017-264] Glas 2017.

[FOOTNOTEKalb2013-265] KALB 2013.

[266] Joseph Crespino, "een natie geregeerd door zijn angsten" Beoordelingen in de Amerikaanse geschiedenis, 48#1 (maart 2020), pp. 119–123, citaat p. 123. https://doi.org/10.1353/rah.2020.0016

[FOOTNOTEMenon200011-267] Menon 2000, p. 11.

[FOOTNOTENuenlistLocherMartin201099–102-268] Nuenlist, Locher & Martin 2010, pp. 99-102.

[269] De Koude Oorlog en het verdrag van 1948 van de Library of Congress (The Country Studies)

[270] Ekholm, Kai (2001). "Politieke censuur in Finse bibliotheken in 1944-1946". Bibliotheken en cultuur. 36 (1): 51–57. doen:10.1353/lac.2001.0008. S2CID 152952804.

[271] Mäkinen, Ilkka. 2001. De gouden eeuw van Finse openbare bibliotheken: institutionele, structurele en ideologische achtergrond sinds de jaren zestig. p. 131

[272] Keller, Bill; Times, speciaal voor de New York (26 oktober 1989). "Gorbatsjov, in Finland, beschikt over elk recht van regionale interventie (gepubliceerd 1989)". The New York Times. ISSN 0362-4331. Opgehaald 16 maart 2021.

[rislakki-273] Juka Rislakki (1982). Erittäin Salainen. Vakoilu Suomessa (in het Fins). Ik hou van Kirjat. pp. 440–454. ISBN 951-835-057-4.

[274] Ford, Hal (augustus 1972), Esau -lvi - Finlandisatie In actie: Helsinki's ervaring met Moskou (PDF), Directoraat van intelligentie, gearchiveerd van het origineel (PDF) op 24 december 2016

[275] "Finland en Amerikaanse inlichtingen - geheime geschiedenis". De econoom. 1 december 2011. Opgehaald 16 augustus 2020.

[276] Fitsanakis, Joseph (19 augustus 2011). "Voormalig Finse diplomaat onthult dat ze voor de CIA heeft gewerkt". Intelnews.org. Opgehaald 16 augustus 2020.

[277] Helin, Satu (2 juli 2017). "NAISIA, Autoja Ja Piilopirttejä - Norjalainen Vakoili Cia: N Laskuun Kylmän Sodan Suomessa" (in het Fins). Yle. Opgehaald 16 augustus 2020.

[278] Byman, Kai (14 oktober 2019). "Kylmän Sodan SuomalaisAnagentit: Käsikirjoitus". Mot (in het Fins). Yle. Opgehaald 16 augustus 2020.

[279] Lehto, Mika (19 september 2018). "Näin Neuvostoliitto Vakoili Suomessa - Supo Seurasi" Jakkea ", Joka Johdatatti Uusille Jäljille". Ilta-sanomat (in het Fins). Opgehaald 16 augustus 2020.

[equity-280] Groei en eigen vermogen in Finland, Wereldbank

[FOOTNOTEVon_GeldernSiegelbaum-282] Von Geldern & Siegelbaum.

[FOOTNOTEGaddis2005150-283] Gaddis 2005, p. 150.

[FOOTNOTEBBC2008-284] BBC 2008.

[FOOTNOTEČulík-285] Čulík.

[FOOTNOTEGaddis2005154-286] Gaddis 2005, p. 154.

[FOOTNOTEGaddis2005153-287] Gaddis 2005, p. 153.

[FOOTNOTELaFeber1993a186–190-288] Lafeber 1993a, pp. 186–190.

[FOOTNOTELaFeber1993a191-289] Lafeber 1993a, p. 191.

[FOOTNOTELaFeber1993a194–97-290] Lafeber 1993a, pp. 194–97.

[FOOTNOTEItzigsohn200041–42-291] Itzigsohn 2000, pp. 41–42.

[FOOTNOTERobinson2018203-292] Robinson 2018, p. 203.

[FOOTNOTESimpson2010193-293] Simpson 2010, p. 193.

[FOOTNOTEThaler2015-294] Thaler 2015.

[FOOTNOTEPerry2016-295] Perry 2016.

[FOOTNOTEBevins2017-296] Bevins 2017.

[FOOTNOTEFarid20053–16-297] Farid 2005, pp. 3–16.

[FOOTNOTEAarons2007-298] Aarons 2007.

[FOOTNOTEBevins20202-299] Bevins 2020, p. 2.

[FOOTNOTEScott2017-300] Scott 2017.

[FOOTNOTEStone2010230-301] Steen 2010, p. 230.

[FOOTNOTEGrenvilleWasserstein1987-302] Grenville & Wasserstein 1987.

[FOOTNOTETripp2002-303] Tripp 2002.

[FOOTNOTEFriedman2007330-304] Friedman 2007, p. 330.

[FOOTNOTEErlich200884–86-305] Erlich 2008, pp. 84–86.

[FOOTNOTEPerrett2016216–217-306] Perrett 2016, pp. 216–217.

[307] "Chinees om de hulp aan Somalië te vergroten". The Washington Post. 21 april 1987.

[FOOTNOTEBronson2006134-308] Bronson 2006, p. 134: "Aangemoedigd door Saoedi -Arabië benaderden Safari Club -leden de Somalische president Siad Barre en boden aan om de armen te bieden die hij nodig had als hij stopte met het nemen van Sovjet -hulp. Barre stemde ermee in. Egypte verkocht vervolgens Somalia $ 75 miljoen aan zijn ongewenste Sovjet -wapens, met Saoedi -Arabië, met Saoedi -Arabië, met Saoedi -Arabië de rekening betalen. "

[FOOTNOTEBBC2003-310] BBC 2003.

[311] J. Samuel Valenzuela en Arturo Valenzuela (eds.), Militaire heerschappij in Chili: dictatuur en opposities, p. 317

[FOOTNOTEMcSherry2011107-312] McSherry 2011, p. 107.

[FOOTNOTEHixson2009223-313] Hixson 2009, p. 223.

[FOOTNOTEGrandin201175-314] Grandin 2011, p. 75.

[FOOTNOTEHamann200715–32,_44-315] Hamann 2007, pp. 15–32, 44.

[FOOTNOTEStockwell1979161–165,_185–194-316] Stockwell 1979, pp. 161–165, 185–194.

[FOOTNOTERothschild1997115–121-317] Rothschild 1997, pp. 115–121.

[FOOTNOTEVanneman199048–49-318] Vanneman 1990, pp. 48–49.

[319] "Document verkregen door National Security Archive, van National Archives Record Group 59. Records van het Department of State, Policy Planning Staff, Director's Files (Winston Lord), 1969–1977, Box 373" (PDF). Gwu.edu. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 17 juni 2014. Opgehaald 3 januari 2020.

[320] Hughes, Geraint (2014). De vijand van mijn vijand: proxyoorlogvoering in de internationale politiek. Brighton: Sussex Academic Press. pp. 65–79. ISBN978-1-84519-627-1.

[FOOTNOTEWeigert201156–65-321] Weigert 2011, pp. 56–65.

[FOOTNOTEMosyakov200454-322] Mosyakov 2004, p. 54.

[323] Norodom Sihanouk, My War with the CIA, Random House, 1973, p. 62

[FOOTNOTEBBC2018-324] BBC 2018.

[FOOTNOTEChandler200096–98-325] Chandler 2000, pp. 96–98.

[FOOTNOTEPower2013-326] Power 2013.

[FOOTNOTEMosyakov200466-327] Mosyakov 2004, p. 66.

[FOOTNOTELocard2005-328] Locard 2005.

[FOOTNOTEKiernan2003-329] Kiernan 2003.

[FOOTNOTEHeuveline2001102–105-330] Heuveline 2001, pp. 102-105.

[FOOTNOTEWorld_Peace_Foundation2015-331] World Peace Foundation 2015.

[FOOTNOTEShaw2000141-332] Shaw 2000, p. 141.

[FOOTNOTESlocomb2001-333] Slocomb 2001.

[FOOTNOTEDallek2007144-334] Dallek 2007, p. 144.

[FOOTNOTEGaddis2005149–152-335] Gaddis 2005, pp. 149–152.

[FOOTNOTEBBC1972-336] BBC 1972.

[FOOTNOTELitwak1986-337] Litwak 1986.

[FOOTNOTEGaddis2005188-338] Gaddis 2005, p. 188.

[339] Caldwell 2009

[340] Schwartz 2011

[FOOTNOTEGaddis2005186-341] Gaddis 2005, p. 186.

[FOOTNOTEGaddis2005178-342] Gaddis 2005, p. 178.

[FOOTNOTEBBC1979-343] BBC 1979.

[FOOTNOTEHalliday20012e-344] Halliday 2001, p. 2e.

[FOOTNOTEDiggins2007267-345] Diggins 2007, p. 267.

[FOOTNOTECox199018-346] Cox 1990, p. 18.

[FOOTNOTEHussain2005108–109-347] Hussain 2005, pp. 108-109.

[FOOTNOTEStarr2004157–158-348] Starr 2004, pp. 157–158.

[FOOTNOTEKinsella1992-349] Kinsella 1992.

[FOOTNOTEMeher200468–69,_94-350] Meher 2004, pp. 68–69, 94.

[351] Tobin, Conor (april 2020). "The Myth of the" Afghan Trap ": Zbigniew Brzezinski en Afghanistan, 1978–1979". Diplomatieke geschiedenis. Oxford Universiteit krant. 44 (2): 237–264. doen:10.1093/DH/DHZ065.

[FOOTNOTEKalinovsky201125–28-352] Kalinovsky 2011, pp. 25–28.

[FOOTNOTEGaddis2005211-353] Gaddis 2005, p. 211.

[FOOTNOTEAllen-354] Allen.

[FOOTNOTEGaddis2005189-355] Gaddis 2005, p. 189.

[FOOTNOTEGaddis2005197-356] Gaddis 2005, p. 197.

[FOOTNOTEOgorodnev2013-357] Ogorodnev 2013.

[FOOTNOTEEsno2018281–304-358] ESNO 2018, pp. 281–304.

[FOOTNOTEGraebnerBurnsSiracusa200829–31-359] Graebner, Burns & Siracusa 2008, pp. 29–31.

[FOOTNOTEGraebnerBurnsSiracusa200876-360] Graebner, Burns & Siracusa 2008, p. 76.

[Singh-361] Singh 1995 p. 130

[FOOTNOTEGaddis2005219–222-362] Gaddis 2005, pp. 219–222.

[FOOTNOTELaFeber2002332-363] Lafeber 2002, p. 332.

[FOOTNOTETowle159-364] Toren, p. 159.

[FOOTNOTELaFeber2002335-365] Lafeber 2002, p. 335.

[FOOTNOTEOdom20001-366] Odom 2000, p. 1.

[FOOTNOTELaFeber2002340-367] Lafeber 2002, p. 340.

[FOOTNOTEEvans1992-368] Evans 1992.

[FOOTNOTECarlinerAlesina19916-369] Carliner & Alesina 1991, p. 6.

[FOOTNOTEFeeney2006-370] Feeney 2006.

[371] Fischer, Ben B. "De oorlogsangst 1983 in de Amerikaanse Sovjet-relaties" (PDF). National Security Archive. Gearchiveerd (PDF) Van het origineel op 28 maart 2015. Opgehaald 21 november 2015.

[372] Kennedy, Bruce. "War Games: Sovjets, uit angst voor de westerse aanval, voorbereid op het slechtste in '83". CNN. Gearchiveerd van het origineel op 19 december 2008.

[FOOTNOTEFederation_of_American_Scientists2000-373] Federatie van Amerikaanse wetenschappers 2000.

[FOOTNOTEGaddis2005202-374] Gaddis 2005, p. 202.

[FOOTNOTEGarthoff1994881–882-375] Garthoff 1994, pp. 881–882.

[FOOTNOTELebowStein1994-376] Lebow & Stein 1994.

[377] Allen, Robert C. (november 2001). "De opkomst en achteruitgang van de Sovjet -economie". Canadian Journal of Economics. 34 (4): 859–881. doen:10.1111/0008-4085.00103. ISSN 0008-4085.

[FOOTNOTEGaidar-378] Gaidar.

[FOOTNOTEHardtKaufman19951-380] Hardt & Kaufman 1995, p. 1.

[FOOTNOTETalbottHannifinMagnusonDoerner1983-381] Talbott et al. 1983.

[382] Hoffman, David (10 februari 1999). "Ik had een grappig gevoel in mijn buik". The Washington Post. Opgehaald 18 april 2006.

[383] "Stanislav Petrov - de man die stilletjes de wereld heeft gered - is overleden op 77 -jarige leeftijd". Metro. 18 september 2017. Opgehaald 11 mei 2022.

[FOOTNOTEGaddis2005228-384] Gaddis 2005, p. 228.

[FOOTNOTELaFeber2002323-385] Lafeber 2002, p. 323.

[FOOTNOTEReagan1991-386] Reagan 1991.

[FOOTNOTENew_York_Times2013-387] New York Times 2013.

[FOOTNOTELaFeber2002314-388] Lafeber 2002, p. 314.

[FOOTNOTEDobrynin2001438–439-389] Dobrynin 2001, pp. 438–439.

[FOOTNOTELaFeber2002331–333-390] Lafeber 2002, pp. 331–333.

[FOOTNOTEGaddis2005231–233-391] Gaddis 2005, pp. 231–233.

[FOOTNOTELaFeber2002300–340-392] Lafeber 2002, pp. 300–340.

[FOOTNOTEGibbs19997-393] Gibbs 1999, p. 7.

[FOOTNOTEGibbs199933-394] Gibbs 1999, p. 33.

[FOOTNOTEGibbs199961-395] Gibbs 1999, p. 61.

[FOOTNOTEGaddis2005229–230-396] Gaddis 2005, pp. 229–230.

[397] BBC News 1985

[FOOTNOTENew_York_Times1988-398] New York Times 1988.

[FOOTNOTEFederation_of_American_Scientists-399] Federatie van Amerikaanse wetenschappers.

[FOOTNOTEShearman199576-400] Shearman 1995, p. 76.

[FOOTNOTEGaddis2005248-401] Gaddis 2005, p. 248.

[FOOTNOTEGaddis2005235–236-402] Gaddis 2005, pp. 235–236.

[FOOTNOTEShearman199574-403] Shearman 1995, p. 74.

[FOOTNOTEEuropean_Navigator1989-404] Europese navigator 1989.

[FOOTNOTEBBC1989-405] BBC 1989.

[FOOTNOTENewman199341-406] Newman 1993, p. 41.

[FOOTNOTEGaddis2005255-407] Gaddis 2005, p. 255.

[408] Andreas Rödder, Deutschland Einig Vaterland - Die Geschichte der Wiedervereinigung (2009).

[409] Thomas Roser: DDR-Massenflucht: Ein Picknick Hebt Die Welt Aus Den Angeln (Duits-Mass-uittocht van de DDR: A Picnic Cleares the World) In: Die Presse 16 augustus 2018.

[410] Otmar Lahodynsky: Paneuropäisches Picknick: Die GeneralProbe Für den Mauerfall (Pan-European Picnic: The Dress Repetal for the Fall of the Berlin Wall-Duits), in: Profil 9 augustus 2014.

[411] "Der 19. Augustus 1989 War Ein Test Für Gorbatschows" (Duits - 19 augustus 1989 was een test voor Gorbatsjov), in: FAZ 19 augustus 2009.

[412] Hilde Szabo: Die Berliner Mauer begon Im Burgenland Zu Bröckeln (de Berlijnse muur begon af te brokkelen in Burgenland - Duits), in Wiener Zeitung 16 augustus 1999.

[413] Ludwig Greven "Und Dann Ging Das Tor Auf", in Die Zeit, 19 augustus 2014.

[FOOTNOTEGarthoff1994-414] Garthoff 1994.

[FOOTNOTELefeberFitzmauriceVierdag1991221-415] Lefeber, Fitzmaurice & Vierdag 1991, p. 221.

[FOOTNOTEGaddis2005247-416] Gaddis 2005, p. 247.

[FOOTNOTESakwa1999460-417] Sakwa 1999, p. 460.

[FOOTNOTEGaddis2005248,_253-418] Gaddis 2005, pp. 248, 253.

[FOOTNOTEGaddis2005256–257-420] Gaddis 2005, pp. 256–257.

[FOOTNOTEAmbroseBrinkley2011xvi-421] Ambrose & Brinkley 2011, p. xvi.

[FOOTNOTEPBS2014-422] PBS 2014.

[FOOTNOTENolan199517–18-423] Nolan 1995, pp. 17–18.

[FOOTNOTEGhodsee201763-424] Ghodsee 2017, p. 63.

[FOOTNOTEMilanović2015135–138-425] Milanović 2015, pp. 135–138.

[426] Na het socialisme: waar hoop op individuele vrijheid ligt Gearchiveerd 15 januari 2016 op de Wayback -machine. Svetozar Pejovich.

[mandelbaum-427] Michael Mandelbaum (ed., 1996) "Postcommunisme: vier perspectieven", Raad voor buitenlandse betrekkingen ISBN0-87609-186-9

[FOOTNOTEBlum200687-429] Blum 2006, p. 87.

[FOOTNOTEPBS2004-430] PBS 2004.

[FOOTNOTEDuke1989175-431] Duke 1989, p. 175.

[FOOTNOTECalhoun2002-432] Calhoun 2002.

[FOOTNOTEPavelec2009xv–xvi-433] Pavelec 2009, pp. XV - XVI.

[FOOTNOTELaFeber20021-434] Lafeber 2002, p. 1.

[FOOTNOTEGaddis2005213-435] Gaddis 2005, p. 213.

[FOOTNOTEGaddis2005266-436] Gaddis 2005, p. 266.

[437] Kim, Samuel S. (2014). "Het evoluerende Aziatische systeem". Internationale betrekkingen van Azië. Rowman & Littlefield. p. 45. ISBN 9781442226418. Met drie van de vier grote foutlijnen in de Koude Oorlog - Duitsland, verdeeld Korea, verdeeld China en verdeeld Vietnam - verwierf East Azië het dubieuze onderscheid dat het grootste aantal gewapende conflicten werd veroorzaakt in hogere dodelijke slachtoffers tussen 1945 en 1994 dan elke andere regio of subregio. Zelfs in Azië, terwijl Midden- en Zuid -Azië een regionaal totaal van 2,8 miljoen aan menselijke slachtoffers produceerde, is het regionale totaal van Oost -Azië 10,4 miljoen inclusief de Chinese burgeroorlog (1 miljoen), de Koreaanse oorlog (3 miljoen), de oorlog in Vietnam (2 (2 Million), en de POL -potgenocide in Cambodja (1 tot 2 miljoen).

[FOOTNOTEShawYoungblood2010ch._1-439] Shaw & Youngblood 2010, ch. 1.

[FOOTNOTEDietz2013-440] Dietz 2013.

[FOOTNOTELowry2018-441] Lowry 2018.

[FOOTNOTENashel1999-442] Nashel 1999.

[FOOTNOTEAmbroseBrinkley2011789–799-443] Ambrose & Brinkley 2011, pp. 789–799.

[1]

[2]

[3]

[EEN]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[B]

[9]

[10]

[11]

[12]

[C]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[D]

[31]

[32]

[33]

[34]

[E]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

westerse wereld en cultuur
Stichtingen	Bakermat van de beschaving Oude wereld Grieks-Romeinse wereld Griekenland Rome Romeinse rijk Westers Oostelijk Romeinse erfenis Romanization Romano-Duitse cultuur Christendom
Geschiedenis	Europese bronstijd Klassieke oudheid Late oudheid Middeleeuwen vroeg hoog laat Renaissance Vroege moderne periode Leeftijd van ontdekking Hervorming Leeftijd van verlichting Wetenschappelijke revolutie Late moderne periode Age of Revolution Abolitionisme Emancipatie Kapitalisme Industriële revolutie Geweldige divergentie Moderne tijd Eerste Wereldoorlog Interbellumperiode Universeel kiesrecht Tweede Wereldoorlog Koude Oorlog Post -koude oorlogstijdperk Informatie leeftijd Oorlog tegen terreur Tweede Koude Oorlog
Cultuur	Alfabet Grieks Latijns Cyrillisch Architectuur Kunst Perioden Kalender Keuken Eetpatroon Klassieke traditie Bestuderen Kleding Geschiedenis Dans Esoterisme Astrologie Folklore Wet Talen Eurolinguïstiek Standaardgemiddelde Europeaan Literatuur Canon Media Internet Muziek Zingen Klassiek Volk Mythologie Schilderen (hedendaags) Filosofie Wetenschap Waarden Geloof Oost -west schisma Westerse christendom Afwijzen Secularisme
Filosofie	Oude Griekse filosofie Hellenistische filosofie Oude Romeinse filosofie Judeo-christelijke ethiek Christelijke filosofie Scholastiek Rationalisme Empirisme Existentialisme Christelijk existentialisme Humanisme Christelijk humanisme Seculier humanisme Liberalisme Conservatisme Socialisme Continentale filosofie Analytische filosofie Poststructuralisme Tolerantie Paradox Relativisme Peritrope Atlanticisme
Geloof	Jodendom Cultuur Christendom Cultuur Westers/Oostelijk katholieke kerk Latijnse kerk Oosterse orthodoxie Protestantisme Heidendom Baltische Keltisch Fins Germaans Angelsaksisch Frankisch Gotisch Oud-Noors Hellenistisch Romein Slavisch Neo Agnosticisme Atheïsme
Wet	Natuurwet Rechtsstaat Gelijkheid voor de wet Constitutionalisme Mensenrechten Leven Gedachte Toespraak druk op Geloof Eigendom Democratie Internationaal recht
Hedendaags integratie	Abcanz -legers Anglo-Portugese alliantie Anzus Arctic Council Aukus Baltische assemblage Benelux Brits -Ierse raad Boekarest negen Raad van Europa Craiova -groep EER EFTA ESA EU EU Customs Union Eurozone EU -UK handels- en samenwerkingsovereenkomst Vijf ogen G7 Lancaster House -verdragen Lublin Triangle NAVO Noordse raad OSCE Pacific Islands Forum Prosul/prosur Rio Verdrag Schengen Speciale relatie Three Seas Initiative USMCA Visegrád -groep West -Noordse raad Westelijk blok West -Europese en anderen groep Westering

Internationale relaties
Organisaties	Brics Collective Security Treaty Organisation Internationaal Strafhof Volkenbond niet gealigneerde beweging Noord-Atlantische Verdragsorganisatie Shanghai Cooperation Organisation Verenigde Naties Warschaupact
Geschiedenis	1648–1814 1814–1919 1919–1939 Diplomatieke geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog Koude Oorlog Internationale betrekkingen sinds 1989
Concepten	Verzoening Collectieve beveiliging Kolonialisme Grijszone Hegemonie Idealisme Internationale gemeenschap Internationalisme Liberaal institutionalisme Imperialisme Vrede Stroom Soevereiniteit Suzerainty Verdrag Oorlog
Theorie	Constructivisme Liberalisme Marxistische internationale betrekkingstheorie Vredestheorieën Realisme
Gerelateerde velden	Diplomatie Geopolitiek Internationaal recht

Koude Oorlog
12 maart 1947 – 26 december 1991 (44 jaar en 9 maanden) Deel van de Tijdperk na de Tweede Wereldoorlog
NAVO en Warschaupact Staten tijdens het Koude Oorlog-tijdperk
De "Drie werelden"Van het tijdperk van de Koude Oorlog, april - augustus 1975 Eerste wereld: Westelijk blok geleid door de Verenigde Staten en zijn bondgenoten Tweede wereld: Oostelijke blok geleid door de Sovjet Unie, China (Onafhankelijk), en hun bondgenoten Derde wereld: Niet opgelost en neutrale landen
Paddestoelwolk van de Ivy Mike nucleaire test, 1952; een van de Meer dan duizend Dergelijke tests uitgevoerd door de VS tussen 1945 en 1992
Met haar broer op haar rug sijpelt een Koreaans meisje door een vastgelopen Amerikaan M46 Patton Tank, bij Haengju, Zuid-Korea, 1951
Oost -Duits bouwvakkers bouwen de Berlijnse muur, 1961
A Verenigde Staten marine Vliegtuigen die een Sovjet -vrachtschip schaduwen tijdens de Cubaanse raketten crisis, 1962
Amerikaanse astronaut Thomas P. Stafford (rechts) en Sovjet kosmonaut Alexei Leonov (links) Schud de hand in de ruimte, 1975
Sovjet -fregat BEZZAVETNY USS stoten Yorktown, 1988
De val van de Berlijnse muur, 1989
Tanks op rood vierkant tijdens de Augustuscoup, 1991