Fridtjof Nansen

Fridtjof Nansen
Nansen in 1890
Geboren	10 oktober 1861 Bewaar Frøen, Christiania, Noorwegen
Ging dood	13 mei 1930 (68 jaar) Polhøgda, Lysaker, Noorwegen
Opleiding	Royal Frederick University
Bezigheid	Wetenschapper, ontdekkingsreiziger, diplomaat, humanitair
Echtgenoten	Eva Sars ​ ​ (m.1889; stierf 1907)​ Sigrun Munthe ​ (m.1919)​
Kinderen	5, inclusief Vreemde nansen
Familieleden	Ernst Sars (zwager) Georg Ossian Sars (zwager) Axel Revold (schoonzoon) Marit Greve (kleindochter) Eigil Nansen (kleinzoon) Dagny Hald (kleindochter)
Prijzen	Nobelprijs voor de Vrede Orde van St. Olav Orde van de Dannebrog Legioen van eer Orde van Saint Stanislaus Cullum geografische medaille Vega Medaille Constantijnsmedaille
Handtekening

Fridtjof Wedel-Jarlsberg Nansen (Noors:[ˈFrɪ̂tːjɔf ˈǹnsn̩̩]; 10 oktober 1861 - 13 mei 1930) was een Noors polymath en Nobelprijsprijswinnaar. Hij werd bekendgemaakt op verschillende punten in zijn leven als ontdekkingsreiziger, wetenschapper, diplomaat en humanitair. Hij leidde het team dat de eerste kruising van de Groenland Interieur in 1888, doorkruisen het eiland op langlauf ski's. Hij won internationale bekendheid na het bereiken van een record noordelijke breedtegraad van 86 ° 14 ′ tijdens de zijne Kader expeditie van 1893-1896. Hoewel hij zich terugtrok uit verkenning na zijn terugkeer naar Noorwegen, beïnvloedden zijn technieken van poolreizen en zijn innovaties in apparatuur en kleding een generatie daaropvolgend Noordpoolgebied en Antarctisch expedities.

Nansen bestudeerde zoölogie bij de Royal Frederick University in Christiania en werkte later als curator bij de Universitair museum van Bergen waar zijn onderzoek naar het centrale zenuwstelsel van lagere mariene wezens hem een ​​doctoraat opleverde en hielp vast te stellen neuron leer. Later, neurowetenschapper Santiago Ramón y Cajal won de Nobelprijs van 1906 voor geneeskunde voor zijn onderzoek naar hetzelfde onderwerp.^[1] Na 1896 schakelde zijn belangrijkste wetenschappelijke interesse over naar oceanografie; In de loop van zijn onderzoek maakte hij veel wetenschappelijke cruises, voornamelijk in de Noord -Atlantische Oceaan, en droeg hij bij aan de ontwikkeling van moderne oceanografische apparatuur.

Als een van de leidende burgers van zijn land sprak Nansen in 1905 uit voor de einde van De Noorse vereniging met Zweden, en speelde een belangrijke rol bij het overtuigen Prins Carl van Denemarken om de troon van de nieuw onafhankelijke Noorwegen te accepteren. Tussen 1906 en 1908 diende hij als de Noorse vertegenwoordiger in Londen, waar hij hielp onderhandelen over het integriteitsverdrag dat de onafhankelijke status van Noorwegen garandeerde.

In het laatste decennium van zijn leven wijdde Nansen zich voornamelijk aan de Volkenbond, na zijn benoeming in 1921 als de Hoge Commissaris van de Liga voor vluchtelingen. In 1922 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn werk namens de ontheemde slachtoffers van Eerste Wereldoorlog en gerelateerde conflicten. Onder de initiatieven die hij introduceerde was de "Nansen paspoort"Voor staatloze personen, een certificaat dat vroeger werd erkend door meer dan 50 landen. Hij werkte namens vluchtelingen tot zijn plotselinge dood in 1930, waarna de competitie de Nansen International Office for Refugees om ervoor te zorgen dat zijn werk doorging. Dit kantoor ontving de Nobelprijs voor de vrede in 1938. Zijn naam wordt herdacht in talloze geografische kenmerken, met name in de Polar Regions.

Familieachtergrond en jeugd

De familie Nansen is ontstaan ​​in Denemarken. Hans Nansen (1598–1667), een handelaar, was een vroege ontdekkingsreiziger van de witte Zee regio van de Noordelijke IJszee. In het latere leven vestigde hij zich in Kopenhagen en werd hij de stad borgmester in 1654. Latere generaties van het gezin woonden tot het midden van de 18e eeuw in Kopenhagen, toen Ancher Antoni Nansen naar Noorwegen verhuisde (toen in een unie met Denemarken). Zijn zoon, Hans Leierdahl Nansen (1764–1821), was eerst een magistraat in de Trondheim District, later in Jæren. Na de scheiding van Noorwegen van Denemarken in 1814 ging hij naar het nationale politieke leven als de vertegenwoordiger voor Stavaar in de eerste Stortingen werd een sterke voorstander van de unie met Zweden. Na een paralytische beroerte in 1821 stierf Hans Leierdahl Nansen, waardoor een vierjarige zoon, Baldur Fridtjof Nansen, de vader van de ontdekkingsreiziger achterliet.^[2]

Baldur was een advocaat zonder ambities voor het openbare leven, die verslaggever werd van de Hooggerechtshof van Noorwegen. Hij trouwde twee keer, de tweede keer met Adelaide Johanne Thekla Isidore Bølling Wedel-Jarlsberg van Bærum, een nichtje van Herman Wedel-Jarlsberg Wie had geholpen de Noorse grondwet van 1814 en was later de Zweedse koning's Noors Onderkoning.^[3] Baldur en Adelaide vestigden zich in de winkel Frøen, een landgoed in Aker, een paar kilometer ten noorden van de hoofdstad van Noorwegen, Christiania (Sinds hernoemde Oslo). Het echtpaar had drie kinderen; De eerste stierf in de kinderschoenen, de tweede, geboren op 10 oktober 1861, was Fridtjof Wedel-Jarlsberg Nansen.^[4][5]

Winkel Frøen's landelijke omgeving vormde de aard van de jeugd van Nansen. In de korte zomers waren de belangrijkste activiteiten zwemmen en vissen, terwijl in het najaar het belangrijkste tijdverdrijf op jacht was naar het spel in de bossen. De lange wintermaanden waren voornamelijk gewijd aan skiën, die Nansen begon te oefenen op tweejarige leeftijd, op geïmproviseerde ski's.^[5] Op 10 -jarige leeftijd tartte hij zijn ouders en probeerde hij de skisprong in het nabijgelegen Huseby installatie. Deze exploit had bijna-onrustige gevolgen, omdat de ski's de ski's diep in de sneeuw groeven en de jongen naar voren gooiden: "Ik, hoofd, beschreef eerst een fijne boog in de lucht ... [w] dat ik weer naar beneden kwam, verveelde ik me in de sneeuw tot mijn middel. De jongens dachten dat ik mijn nek had gebroken, maar zodra ze zagen was er leven in mij ... ging een schreeuw van spottende gelach omhoog. "^[4] Het enthousiasme van Nansen voor skiën was onverminderd, hoewel zijn inspanningen naarmate hij registreert, zijn inspanningen werden overschaduwd door die van de skiërs uit de bergachtige regio van Telemark, waar een Nieuwe stijl van skiën werd ontwikkeld. "Ik zag dat dit de enige manier was", schreef Nansen later.^[6]

Op school werkte Nansen voldoende zonder een bepaalde aanleg te tonen.^[5] Studies namen de tweede plaats naar sport, of naar expedities naar de bossen waar hij zou leven "zoals Robinson Crusoe"Weken achtereen.^[7] Door dergelijke ervaringen ontwikkelde Nansen een duidelijke mate van zelfredzaamheid. Hij werd een volleerd skiër en een zeer bekwame schaatser. Het leven werd verstoord toen Adelaide Nansen in de zomer van 1877 plotseling stierf. Baan, Baldur Nansen verkocht de winkel Frøen en verhuisde met zijn twee zonen naar Christiania.^[8] De sportieve bekwaamheid van Nansen bleef zich ontwikkelen; Op 18-jarige leeftijd brak hij het wereldrecord van 1,6 km (1,6 km) en won in het volgende jaar het National Cross-Country Skiing Championship, een prestatie die hij bij 11 opeenvolgende gelegenheden zou herhalen.^[9]

Student en avonturier

In 1880 slaagde Nansen door zijn universitaire toelatingsexamen, de Onderzoek artium. Hij besloot te studeren zoölogie, Later beweren dat hij het onderwerp koos omdat hij dacht dat het de kans op een leven in de open lucht bood. Hij begon zijn studie aan de Royal Frederick University begin 1881 in Christiania.^[10]

Begin 1882 nam Nansen "... de eerste fatale stap die me op een dwaalspoor bracht uit het rustige leven van de wetenschap."^[11] Professor Robert Collett van de afdeling Zoology van de universiteit stelde voor dat Nansen een zeetreis maakt, om Arctische zoölogie aan de eerste hand te bestuderen. Nansen was enthousiast en maakte regelingen door een recente kennis, kapitein Axel Krefting, commandant van de afdichter Viking. De reis begon op 11 maart 1882 en strekte zich de volgende vijf maanden uit. In de weken voordat de afdichting begon, kon Nansen zich concentreren op wetenschappelijke studies.^[12] Uit watermonsters liet hij zien dat, in tegenstelling tot eerdere veronderstelling, zeeijs vormt op het oppervlak van het water in plaats van hieronder. Zijn lezingen toonden ook aan dat de Golfstroom stroomt onder een koude laag oppervlaktewater.^[13] Door de lente en vroege zomer Viking zwierf tussen Groenland en Spitsbergen Op zoek naar zeehondenkuddes. Nansen werd een deskundige scherpschutter en nam op een dag trots op dat zijn team 200 zeehonden had neergeschoten. In juli, Viking raakte gevangen in het ijs dicht bij een onontgonnen deel van de kust van Groenland; Nansen verlangde ernaar aan aan wal te gaan, maar dit was onmogelijk.^[12] Hij begon echter het idee te ontwikkelen dat de Groenland IceCap kan worden onderzocht of zelfs gekruist.^[9] Op 17 juli brak het schip los van het ijs en was begin augustus terug in de Noorse wateren.^[12]

Nansen hervat niet formele studies aan de universiteit. In plaats daarvan accepteerde hij bij de aanbeveling van Collett een bericht als curator op de zoölogische afdeling van de Bergen Museum. Hij zou de volgende zes jaar van zijn leven daar doorbrengen-aan de hand van een zes maanden sabbatical rondleiding door Europa - werken en studeren met toonaangevende cijfers zoals zoals Gerhard Armauer Hansen, de ontdekker van de lepra bacil,^[14] en Daniel Cornelius Danielssen, de directeur van het museum die het van een collectie van een achterwater had veranderd in een centrum van wetenschappelijk onderzoek en onderwijs.^[15] Nansen's gekozen studiegebied was het toen relatief onontgonnen veld van neuroanatomie, met name het centrale zenuwstelsel van lagere mariene wezens. Voordat hij in februari 1886 naar zijn sabbatical vertrok, publiceerde hij een paper waarin zijn onderzoek tot nu toe samenvat, waarin hij verklaarde dat "anastomoses of vakbonden tussen de verschillende ganglioncellen" niet met zekerheid konden worden aangetoond. Deze onorthodoxe visie werd bevestigd door het gelijktijdige onderzoek van de embryoloog Wilhelm de zijne en de psychiater Augustus Forel. Nansen wordt beschouwd als de eerste Noorse verdediger van de neuronentheorie, oorspronkelijk voorgesteld door Santiago Ramón y Cajal. Zijn daaropvolgende papier, De structuur en combinatie van histologische elementen van het centrale zenuwstelsel, gepubliceerd in 1887, werd zijn doctoraatsthesis.^[16]

Oversteken van Groenland

Planning

Het idee van een expeditie over de Groenlandse IceCap groeide gedurende zijn Bergen -jaren in Nansen. In 1887, na de indiening van de zijne Doctoraatsthesis, hij begon eindelijk dit project te organiseren. Voor die tijd waren de twee belangrijkste penetraties van het Groenlandse interieur die van Adolf Erik Nordenskiöld in 1883, en Robert Peary in 1886. Beide waren op weg van Disko aan de westkust, en was ongeveer 160 kilometer (100 km) naar het oosten gereisd voordat hij zich keerde.^[17] Nansen stelde daarentegen voor om van oost naar west te reizen, en eindigde in plaats van zijn tocht in Disko Bay te beginnen. Een feest dat op weg was van de bewoonde westkust, redeneerde, redeneerde hij, moest een terugreis maken, omdat geen enkel schip er zeker van kon zijn om de gevaarlijke oostkust te bereiken en ze op te pakken.^[18] Door uit het oosten te beginnen-veronderstellen dat daar een landing zou kunnen worden gemaakt-zou Nansen een eenrichtingsreis zijn naar een bevolkt gebied. De partij zou geen lijn van terugtocht naar een veilige basis hebben; De enige manier om te gaan zou vooruit zijn, een situatie die de filosofie van Nansen volledig paste.^[19]

Nansen verwierp de complexe organisatie en zware mankracht van andere Arctische ondernemingen en plande in plaats daarvan zijn expeditie voor een klein feest van zes. Benodigdheden zouden zijn mannuled op speciaal ontworpen lichtgewicht sleeën. Veel van de apparatuur, waaronder slaapzakken, kleding en kookkachels, moesten ook helemaal opnieuw worden ontworpen.^[20] Deze plannen ontvingen een over het algemeen slechte ontvangst in de pers;^[21] Eén criticus twijfelde er niet aan dat "als [het] schema in zijn huidige vorm wordt geprobeerd ... de kansen zijn tien voor een die hij ... nutteloos de zijne en misschien de levens van anderen weggooit".^[22] Het Noorse parlement weigerde financiële steun te bieden, in de overtuiging dat een dergelijke potentieel risicovolle onderneming niet moet worden aangemoedigd. Het project werd uiteindelijk gelanceerd met een donatie van een Deense zakenman, Augustin Gamél; De rest kwam voornamelijk uit kleine bijdragen van de landgenoten van Nansen, door een fondsenwerving die door studenten aan de universiteit werd georganiseerd.^[23]

Ondanks de ongunstige publiciteit ontving Nansen talloze aanvragen van potentiële avonturiers. Hij wilde deskundige skiërs en probeerde te werven van de skiërs van Telemark, maar zijn benaderingen werden afgewezen.^[24] Nordenskiöld had Nansen dat geadviseerd Sami -mensen, uit Finnmark in het verre noorden van Noorwegen, waren deskundige sneeuwreizigers, dus Nansen rekruteerde een paar, Samuel Balto en Ole nielsen ravna. De resterende plaatsen gingen naar Otto Sverdrup, een voormalige zeekapitein die recenter als boswachter had gewerkt; Oluf Christian Dietrichson, een legerofficier, en Kristian Kristiansen, een kennis van Sverdrup's. Allen hadden ervaring met het buitenleven in extreme omstandigheden en waren ervaren skiërs.^[25] Vlak voor het vertrek van de partij woonde Nansen een formeel onderzoek bij aan de universiteit, die ermee had ingestemd zijn doctoraatsthesis te ontvangen. In overeenstemming met de gewoonte moest hij zijn werk verdedigen voordat hij examinatoren handelden als "Devil's Advocates". Hij vertrok voordat hij de uitkomst van dit proces kende.^[25]

Expeditie

De sealer Jason pakte de Nansenfeest op 3 juni 1888 uit de IJslandse haven van Ísafjörður. Ze zagen de Groenlandse kust een week later, maar dik pakijs gehinderde vooruitgang. Met de kust nog 20 kilometer (12 km afstand) besloot Nansen de kleine boten te lanceren. Ze waren in het zicht van Sermilik Fjord op 17 juli; Nansen geloofde dat het een route op de IceCap zou bieden.^[26]

De expeditie is vertrokken Jason "In goed humeur en met de hoogste hoop op een gelukkig resultaat."^[26] Dagen van extreme frustratie volgden toen ze naar het zuiden dreef. Weer- en zee -omstandigheden verhinderden dat ze de kust bereikten. Ze brachten de meeste tijd door met kamperen op het ijs zelf - het was te gevaarlijk om de boten te lanceren.

Tegen 29 juli bevonden ze zich 380 kilometer (240 km) ten zuiden van het punt waar ze het schip verlieten. Die dag bereikten ze eindelijk het land, maar waren te ver naar het zuiden om aan de kruising te beginnen. Nansen bestelde het team na een korte rust terug in de boten en om naar het noorden te roeien.^[27] Het feest vocht de komende 12 dagen naar het noorden langs de kust door de ijsschotsen. Ze kwamen op de eerste dag een groot Eskimo -kampement tegen, nabij Cape Steen Billle.^[28] Af en toe contacten met de nomadische inheemse bevolking gingen door naarmate de reis vorderde.

De partij bereikte Umivik baai op 11 augustus, na 200 kilometer (120 mi). Nansen besloot dat ze aan de kruising moesten beginnen. Hoewel ze nog steeds ver ten zuiden van zijn beoogde startplaats waren; Het seizoen werd te geavanceerd.^[29] Nadat ze op Umivik waren geland, brachten ze de volgende vier dagen door met het voorbereiden op hun reis. Ze vertrokken op de avond van 15 augustus, naar het noordwesten naar Christianhaab aan de westelijke oever van Disko Bay - 600 kilometer (370 km) afstand.^[30]

In de komende dagen worstelde het feest om te stijgen. Het binnenland had een verraderlijk oppervlak met veel verborgen frevass En het weer was slecht. De vooruitgang stopte drie dagen vanwege gewelddadige stormen en continue regen een keer.^[31] Het laatste schip zou Christianhaab medio september verlaten. Ze zouden het niet op tijd kunnen bereiken, concludeerde Nansen op 26 augustus. Hij bestelde een verandering van natuurlijk westen, tegenover Godthaab; Een kortere reis met minstens 150 kilometer (93 km). De rest van de partij, volgens Nansen, "begroette de verandering van plan met Acclamation."^[32]

Ze bleven klimmen tot 11 september en bereikten een hoogte van 2.719 meter (8.921 ft) boven zeeniveau. Temperaturen op de ICECAP -top van de ICECAP daalden 's nachts tot -45 ° C (-49 ° F). Vanaf dat moment maakte het reizen op de neerwaartse helling gemakkelijker. Toch was het terrein robuust en het weer bleef vijandig.^[33] De vooruitgang was langzaam: verse sneeuwval maakte het slepen van de sleeën als ze door zand trekken.

Op 26 september vochten ze zich een weg langs de rand van een fjord Westwaarts richting Godthaab. Sverdrup bouwde een geïmproviseerde boot uit delen van de sleeën, wilgen en hun tent. Drie dagen later begonnen Nansen en Sverdrup de laatste fase van de reis; de fjord af roeien.^[34]

Op 3 oktober bereikten ze Godthaab, waar de Deense stadsvertegenwoordiger hen begroette. Hij liet Nansen voor het eerst weten dat hij zijn doctoraat beveiligde, een kwestie die 'op dat moment niet meer afgelegen had kunnen zijn van [Nansen].'^[35] Het team volbracht hun oversteek in 49 dagen. Tijdens de reis handhaafden ze meteorologische en geografische en andere records met betrekking tot het eerder onontgonnen interieur.^[9]

De rest van het team arriveerde op 12 oktober in Godthaab. Nansen hoorde al snel dat geen schip waarschijnlijk tot de volgende lente op Godthaab zou bellen. Toch konden ze brieven terugsturen naar Noorwegen via een boot vertrekken Ivigtut eind oktober. Hij en zijn partij brachten de volgende zeven maanden in Groenland door.^[36] Op 15 april 1889, het Deense schip Hvidbjørnen eindelijk de haven binnengegaan. Nansen registreerde: "Het was niet zonder verdriet dat we deze plek verlieten en deze mensen, onder wie we ons zo goed hadden genoten."^[37]

Intermezzo en huwelijk

Hvidbjørnen bereikte Kopenhagen op 21 mei 1889. Nieuws over de kruising was voorafgegaan aan de komst en Nansen en zijn metgezellen waren als helden. Dit welkom werd echter een week later door de receptie in Christiania overschaduwd, toen menigten van tussen de dertig en veertigduizend - een derde van de bevolking van de stad - de straten doorbracht toen de partij zijn weg vond naar de eerste van een reeks recepties. De interesse en het enthousiasme gegenereerd door de prestatie van de expeditie leidden rechtstreeks tot de vorming dat jaar van de Noorse geografische samenleving.^[38]

Nansen aanvaardde de positie van curator van de zoölogiecollectie van de Royal Frederick University, een bericht met een salaris maar geen taken betrof; De universiteit was tevreden met de vereniging met de naam van de ontdekkingsreiziger.^[38] Nansen's hoofdtaak in de volgende weken was het schrijven van zijn verslag van de expeditie, maar hij vond tijd eind juni om Londen te bezoeken, waar hij ontmoette De Prins van Wales (de toekomst Edward VII), en besprak een vergadering van de Royal Geographical Society (RGS).^[38]

De RGS -president, mijnheer MountStuart Elphinstone Grant Duff, zei dat Nansen "de belangrijkste plaats onder noordelijke reizigers" heeft beweerd en hem later de prestigieuze van de samenleving heeft toegekend Oprichtersmedaille. Dit was een van de vele onderscheidingen die Nansen ontvingen van instellingen in heel Europa.^[39] Hij werd door een groep Australiërs uitgenodigd om een ​​expeditie naar Antarctica te leiden, maar weigerde, in de overtuiging dat de belangen van Noorwegen beter zouden worden bediend door een verovering van Noordpool.^[40]

Op 11 augustus 1889 kondigde Nansen zijn verloving aan Eva Sars, de dochter van Michael Sars, een professor in de zoölogie die was gestorven toen Eva 11 jaar oud was.^[41] Het echtpaar had elkaar enkele jaren eerder ontmoet, in het ski -resort van Frognerseteren, waar Nansen zich herinnerde dat "twee voeten uit de sneeuw staken".^[39] Eva was drie jaar ouder dan Nansen, en ondanks het bewijs van deze eerste ontmoeting was een volleerd skiër. Ze was ook een gevierde klassieke zanger die door Berlijn was gecoacht door Désirée artôt, eenmalige paramour van Tchaikovsky. De verloving verraste velen; Aangezien Nansen zich eerder krachtig had uitgesproken tegen de instelling van het huwelijk, nam Otto Sverdrup aan dat hij de boodschap verkeerd had gelezen. De bruiloft vond plaats op 6 september 1889, minder dan een maand na de verloving.^[41]

Kader expeditie

Planning

Nansen begon eerst de mogelijkheid te overwegen om de Noordpool te bereiken na het lezen van meteoroloog Henrik Mohn's theorie over transpolaire drift In 1884. Artefacten gevonden aan de kust van Groenland werden geïdentificeerd om afkomstig te zijn van de Jeannette expeditie. In juni 1881, USSJeannette werd verpletterd en verzonken voor de Siberische kust - de andere kant van de Noordelijke IJszee. Mohn vermoedde dat de locatie van de artefacten het bestaan ​​van een oceaanstroom van oost naar west, helemaal over de polaire zee en mogelijk over de paal zelf, gaf.^[42]

Het idee bleef de komende jaren gefixeerd in de geest van Nansen.^[43] Hij ontwikkelde een gedetailleerd plan voor een polaire onderneming na zijn triomfantelijke terugkeer uit Groenland. Hij maakte zijn idee openbaar in februari 1890, tijdens een vergadering van de nieuw gevormde Noorse geografische samenleving. Eerdere expedities, zo betoogde hij, benaderden de Noordpool vanuit het westen en faalden omdat ze tegen de heersende Oost -West -stroom werkten; Het geheim was om met de stroom te werken.

Een werkbaar plan zou een stevig en manoeuvreerbaar klein schip vereisen, dat in staat is om brandstof en voorzieningen voor twaalf mannen gedurende vijf jaar te dragen. Dit schip zou het ijspakket binnenkomen dicht bij de geschatte locatie van Jeannette's Zinkend, drijvend naar het westen met de stroom naar de paal en daarachter - het bereiken van de zee tussen Groenland en Spitsbergen.^[42]

Ervaren polaire ontdekkingsreizigers waren afwijzend: Adolphus Greely noemde het idee "een onlogisch schema van zelfvernietiging".^[44] Even afwijzend waren Sir Allen Young, een veteraan van de zoektocht naar Franklin's Lost Expedition,^[45] en Sir Joseph Dalton Hooker, die op de Antarctica op de Ross Expedition.^[46][47] Nansen slaagde er nog steeds in om een ​​subsidie ​​van het Noorse parlement te beveiligen na een gepassioneerde toespraak. Extra financiering werd beveiligd door een nationaal beroep voor particuliere donaties.^[43]

Voorbereidende werkzaamheden

Nansen koos voor marine -ingenieur Colin Archer om een ​​schip te ontwerpen en te bouwen. Archer ontwierp een buitengewoon stevig vat met een ingewikkeld systeem van kruisbeugels en beugels van het zwaarste eiken hout. De afgeronde romp werd ontworpen om het schip omhoog te duwen wanneer ze worden getroffen door pack -ijs. Snelheid en manoeuvreerbaarheid moesten secundair zijn aan zijn vermogen als een veilige en warme schuilplaats tijdens hun voorspelde opsluiting.^[43]

De lengte-tot-bundelverhouding-39 meter lang (128 ft) en 11 meter breed (36 ft)-heeft het een stompe verschijning,^[48] Gerechtvaardigd door Archer: "Een schip dat is gebouwd met exclusieve aandacht voor zijn geschiktheid voor [Nansen] object moet in wezen verschillen van elk bekend schip."^[49] Het werd gedoopt Kader en gelanceerd op 6 oktober 1892.^[48]

Nansen selecteerde een partij van twaalf van duizenden aanvragers. Otto Sverdrup, die deelnam aan de eerdere Greenland-expeditie van Nansen, werd benoemd als tweede-in-commando van de expeditie.^[50] De concurrentie was zo fel dat leger luitenant en hondendrijvende expert Hjalmar Johansen Gemeld als stoker van het schip, de enige positie die nog beschikbaar is.^[50][51]

In het ijs

Kader links Christiania Op 24 juni 1893, toegejuicht door duizenden weldoeners.^[52] Na een langzame reis rond de kust was de laatste oproephaven Vardø, in het verre noordoosten van Noorwegen.^[51] Kader links Vardø op 21 juli, na de Noordoostelijke doorgang Route ontwikkeld door Nordenskiöld in 1878-1879, langs de noordkust van Siberië. De vooruitgang werd belemmerd door mist- en ijsomstandigheden in de voornamelijk onbekende zeeën.^[53]

De bemanning heeft ook de dode water Fenomeen, waarbij de vooruitgang van een schip wordt belemmerd door wrijving veroorzaakt door een laag zoet water dat op zwaarder zout water ligt.^[54] Hoe dan ook, Cape Chelyuskin, het meest noordelijke punt van de Euraziatische continentale mis, werd op 10 september aangenomen.

Zwaar pakijs werd tien dagen later waargenomen rond de breedtegraad 78 ° N, zoals Kader benaderde het gebied waarin USSJeannette werd verpletterd. Nansen volgde de lijn van het peloton naar het noorden naar een positie geregistreerd als 78 ° 49′N 132 ° 53′E/78.817 ° N 132.883 ° E, voordat de bestelde motoren stopten en het roer werd verhoogd. Vanaf dit punt Frams Drift begon.^[55] De eerste weken in het ijs waren frustrerend, omdat de drift onvoorspelbaar bewoog; Soms naar het noorden, soms naar het zuiden.

Op 19 november, Frams Latitude was ten zuiden van dat waarop ze het ijs was binnengekomen.^[56] Pas na de wending van het jaar, in januari 1894, werd de noordelijke richting in het algemeen geregeld; De 80 ° N -markering werd uiteindelijk op 22 maart doorgegeven.^[57] Nansen berekende dat het in dit tempo het schip vijf jaar zou kunnen duren om de paal te bereiken.^[58] Naarmate de noordelijke vooruitgang van het schip doorging met een snelheid die zelden boven anderhalve kilometer per dag was, begon Nansen privé te overwegen om een ​​nieuw plan te overwegen - een hondenslee reis naar de paal.^[58] Met dit in gedachten begon hij honden te oefenen en vele experimentele reizen over het ijs te maken.

In november kondigde Nansen zijn plan aan: toen het schip de breedtegraad 83 ° N passeerde, zouden hij en Hjalmar Johansen het schip met de honden verlaten en naar de paal zorgen Kader, onder Sverdrup, vervolgde zijn drift totdat het uit het ijs in de Noord -Atlantische Oceaan tevoorschijn kwam. Na het bereiken van de paal zouden Nansen en Johansen zorgen voor het dichtstbijzijnde bekende land, de onlangs ontdekte en schetsmatig in kaart gebracht Franz Josef Land. Ze zouden dan oversteken Spitzbergen waar ze een schip zouden vinden om ze mee naar huis te nemen.^[59]

De bemanning bracht de rest van de winter van 1894 door met het bereiden van kleding en apparatuur voor de komende slee -reis. Kajaks werden gebouwd, om op de sleeën te worden gedragen totdat ze nodig zijn voor het oversteken van open water.^[60] De voorbereidingen werden begin januari onderbroken toen gewelddadige trillingen het schip schudden. De bemanning stapte uit, uit angst dat het schip zou worden verpletterd, maar Kader bewees zichzelf gelijk aan het gevaar. Op 8 januari 1895 was de positie van het schip 83 ° 34′N, boven Greely's vorig record van 83 ° 24′N.^{[61][n 1]}

Dash voor de paal

Met de breedtegraad van het schip op 84 ° 4′N en na twee valse starts,^[63] Nansen en Johansen begonnen hun reis op 14 maart 1895.^[64] Nansen stond 50 dagen toe om de 356 zeemijlen (660 km; 410 km) tot de paal te bedekken, een gemiddelde dagelijkse reis van zeven nautische mijlen (13 km; 8 km). Na een week reizen, een sextant Observatie gaf aan dat ze gemiddeld negen nautische mijlen (17 km; 10 km) per dag hadden, waardoor ze voor op schema werden gebracht.^[65] Ongelijke oppervlakken maakten echter het skiën moeilijker en hun snelheden vertraagden. Ze realiseerden zich ook dat ze marcheerden tegen een zuidelijke drift, en dat afgestemde afstanden niet noodzakelijkerwijs gelijk waren aan de vorderingen.^[66]

Op 3 april begon Nansen te twijfelen of de pool bereikbaar was. Tenzij hun snelheid verbeterde, zou hun voedsel niet naar de paal gaan en terug naar Franz Josef Land.^[66] Hij vertrouwde in zijn dagboek: "Ik ben meer en meer overtuigd geworden dat we vóór de tijd zouden moeten draaien."^[67] Vier dagen later, na het maken van het kamp, ​​observeerde hij de weg vooruit "... een echte chaos van ijsjes die zich uitstrekken tot de horizon." Nansen registreerde hun breedtegraad als 86 ° 13′6 ″ N - bijna drie graden voorbij het vorige record - en besloot zich om te draaien en terug te gaan naar het zuiden.^[68]

Toevluchtsoord

Aanvankelijk boekten Nansen en Johansen een goede vooruitgang naar het zuiden, maar leden op 13 april een serieuze tegenslag, toen ze in zijn gretigheid om het kamp te breken, ze waren vergeten hun te wikkelen chronometers, wat het onmogelijk maakte om hun lengtegraad te berekenen en nauwkeurig naar Franz Josef Land te navigeren. Ze hebben de horloges opnieuw gestart op basis van Nansen gok dat ze op 86 ° E waren. Vanaf dat moment waren ze onzeker over hun ware positie.^[69] De tracks van een Arctische vos werden waargenomen tegen het einde van april. Het was het eerste spoor van een ander wezen anders dan hun honden sinds ze vertrokken Kader.^[70] Ze zagen al snel berensporen en zagen eind mei het bewijs van nabijgelegen zeehonden, meeuwen en walvissen.

Op 31 mei berekende Nansen dat ze slechts 50 nautische mijlen (93 km; 58 km) waren van Cape fligely, Franz Josef Land's noordelijkste punt.^[71] De reisomstandigheden verslechterden toen steeds meer warmer weer zorgde ervoor dat het ijs uit elkaar ging. Op 22 juni besloot het paar op een stal te rusten ijsvloeg terwijl ze hun apparatuur repareerden en kracht verzamelden voor de volgende fase van hun reis. Ze bleven een maand op de vloer.^[72]

De dag na het verlaten van dit kamp registreerde Nansen: "Eindelijk is het Marvel gekomen - land, land, en nadat we ons geloof erin hadden opgegeven!"^[73] Of dit nog steeds verre land Franz Josef Land was of een nieuwe ontdekking die ze niet wisten-ze hadden alleen een ruwe schetskaart om hen te begeleiden.^{[n 2]} De rand van het roedelijs werd bereikt op 6 augustus en ze schoten de laatste van hun honden neer - de zwakste waarvan ze regelmatig hebben gedood om de anderen sinds 24 april te voeden. De twee kajaks werden aan elkaar geslagen, er werd een zeil opgevoed en ze zorgden voor het land.^[75]

Het werd al snel duidelijk dat dit land deel uitmaakte van een archipel. Naarmate ze naar het zuiden trokken, identificeerde Nansen voorlopig een landtong als Cape Felder aan de westelijke rand van Franz Josef Land. Tegen het einde van augustus, naarmate het weer kouder werd en reizen steeds moeilijker werd, besloot Nansen te kamperen voor de winter.^[76] In een beschutte inham, met stenen en mos voor bouwmaterialen, richtte het paar een hut op die hun thuis voor de komende acht maanden zou worden.^[77] Met klaar voorraden van beer, walrus en zegel om hun voorraadkast te houden, was hun belangrijkste vijand niet honger maar inactiviteit.^[78] Na gedempte kerst- en nieuwjaarsvieringen, begonnen ze in langzaam verbeterd weer voor te bereiden om hun toevlucht te verlaten, maar het was 19 mei 1896 voordat ze hun reis konden hervatten.^[79]

Redden en terugkeren

Op 17 juni, tijdens een stop voor reparaties nadat de kajaks waren aangevallen door een walrus, Nansen dacht dat hij een hond hoorde blaffen en menselijke stemmen. Hij ging het onderzoeken en een paar minuten later zag hij de figuur van een man naderen.^[80] Het was de Britse ontdekkingsreiziger Frederick Jackson, die een expeditie leidde naar Franz Josef Land en kampeerde op Kaapflora in de buurt Northbrook Island. De twee waren even verbaasd over hun ontmoeting; Na wat ongemakkelijke aarzeling vroeg Jackson: "Jij bent Nansen, nietwaar?" En ontving het antwoord "Ja, ik ben Nansen."^[81]

Johansen werd opgehaald en het paar werd meegenomen naar Cape Flora, waar ze de volgende weken hebben hersteld van hun beproeving. Nansen schreef later dat hij hun plotselinge fortuin nog steeds nauwelijks kon begrijpen;^[82] Zonder de Walrus -aanval die de vertraging niet had veroorzaakt, waren de twee partijen misschien niet op de hoogte van elkaars bestaan.^[80]

Op 7 augustus gingen Nansen en Johansen aan boord van het aanbodschip van Jackson Windwaartsen zeilden naar Vardø waar ze op de 13e aankwamen. Ze werden begroet door Hans Mohn, de grondlegger van de Polar Drift Theory, die toevallig in de stad was.^[83] De wereld werd snel geïnformeerd door Telegram van Nansen's veilige terugkeer,^[84] Maar vooralsnog was er geen nieuws over Kader.

Nansen en Johansen namen de wekelijkse poststoomboot in het zuiden Hamervest op 18 augustus, waar ze dat leerden Kader was waargenomen. Ze was uit het ijs ten noorden en ten westen van Spitsbergen voortgekomen, zoals Nansen had voorspeld, en was nu op weg naar Tromsø. Ze was niet over de paal gepasseerd en overtrof Nansen's Northern Mark.^[85] Zonder vertraging zeilden Nansen en Johansen naar Tromsø, waar ze herenigd werden met hun kameraden.^[86]

De HomeWard -reis naar Christiania was een reeks triomfantelijke recepties in elke haven. Op 9 september, Kader werd begeleid in de haven van Christiania en verwelkomd door de grootste menigte die de stad ooit had gezien.^[87] De bemanning werd ontvangen door koning Oscar, en Nansen, herenigd met familie, bleef enkele dagen in het paleis als speciale gasten. Huldesten kwamen van over de hele wereld aan; Typisch was dat van de Britse bergbeklimmer Edward Whymper, die schreef dat Nansen "bijna net zo groot een voorschot had gemaakt als door alle andere reizen in de negentiende eeuw bij elkaar was".^[86]

Nationale figuur

Wetenschapper en Polar Oracle

Nansen's eerste taak bij zijn terugkeer was om zijn verslag van de reis te schrijven. Dit deed hij opmerkelijk snel en produceerde hij 300.000 woorden van Noorse tekst in november 1896; de Engelse vertaling, getiteld Het verst noorden, was klaar in januari 1897. Het boek was meteen een succes en zorgde voor de financiële toekomst van Nansen op lange termijn.^[88] Nansen nam zonder commentaar de enige belangrijke nadelige kritiek op zijn gedrag op, die van Greely, die had geschreven Harper's Weekly over het besluit van Nansen om te vertrekken Kader en staking voor de pool: "Het passeert begrip hoe Nansen aldus zou kunnen zijn afgeweken van de meest heilige plicht die over de commandant van een marine -expeditie kan worden afgewisseld."^[89]

Gedurende de 20 jaar na zijn terugkeer uit het Noordpoolgebied wijdde Nansen de meeste van zijn energieën aan wetenschappelijk werk. In 1897 accepteerde hij een hoogleraarschap in zoölogie op de Royal Frederick University,^[90] die hem een ​​basis gaf van waaruit hij de belangrijkste taak van het bewerken van de rapporten van de wetenschappelijke resultaten van de Kader expeditie. Dit was een veel zware taak dan het schrijven van het expeditieverhaal. De resultaten werden uiteindelijk gepubliceerd in zes delen, en volgens een latere polaire wetenschapper, Robert Rudmose-Brown, "Waren naar de Arcticogeaogografie wat de Uitdager expeditie De resultaten waren geweest tot de oceanografie van andere oceanen. "^[91]

In 1900 werd Nansen directeur van het Christiania-gebaseerde International Laboratory for North Sea Research en hielp de Internationale Raad voor de verkenning van de zee.^[92] Door zijn connectie met het laatste lichaam, begon Nansen in de zomer van 1900 aan zijn eerste bezoek aan Arctic Waters sinds de Kader Expeditie, een cruise naar IJsland en Jan Mayen Land op het oceanografische onderzoeksschip Michael Sars, vernoemd naar Eva's vader.^[93] Kort na zijn terugkeer hoorde hij dat zijn verste noordrecord was aangenomen, door leden van de hertog van de Abruzzi's Italiaanse expeditie. Ze hadden op 24 april 1900 86 ° 34′N bereikt in een poging de Noordpool te bereiken vanuit Franz Josef Land.^[94] Nansen ontving het nieuws filosofisch: "Wat is de waarde van het hebben van doelen voor hun eigen bestwil? Ze verdwijnen allemaal ... het is slechts een kwestie van tijd."^[95]

Nansen werd nu als een orakel beschouwd door alle potentiële ontdekkingsreizigers van de Noord- en South Polar-regio's. Abruzzi had hem geraadpleegd, net als de Belg Adrien de Gerle, die elk expedities naar Antarctica brachten.^[96] Hoewel Nansen weigerde zijn eigen landman en collega-explorer te ontmoeten Carsten Borchgrevink (die hij als een fraude beschouwde),^[97] Hij gaf advies aan Robert Falcon Scott op poolapparatuur en transport, voorafgaand aan de 1901–04 Ontdekking expeditie. Op een gegeven moment overwoog Nansen serieus een South Pole -expeditie zelf te leiden en vroeg Colin Archer om twee schepen te ontwerpen. Deze plannen bleven echter op de tekentafel.^[98]

Tegen 1901 was de familie van Nansen aanzienlijk uitgebreid. Een dochter, Liv, was net eerder geboren Kader uiteengezet; Een zoon, Kåre werd geboren in 1897 gevolgd door een dochter, Irmelin, in 1900 en een tweede zoon Oneven in 1901.^[99] Het familiehuis, dat Nansen in 1891 had gebouwd vanuit de winst van zijn Groenlandse expeditieboek,^[100] was nu te klein. Nansen verwierf een stuk grond in de Lysaker District en gebouwd, substantieel aan zijn eigen ontwerp, een groot en imposant huis dat enkele van de kenmerken van een Engels combineerde herenhuis met functies van de Italiaanse renaissance.

Het huis was klaar voor bezetting in april 1902; Nansen noemde het Polhøgda (in het Engels "Polar Heights"), en het bleef zijn huis voor de rest van zijn leven. Een vijfde en laatste kind, zoon Asmund, werd geboren in Polhøgda in 1903.^[101]

Politicus en diplomaat

De unie tussen Noorwegen en Zweden, opgelegd door de Grote Machten in 1814, was in de jaren 1890 onder aanzienlijke druk geraakt, waarbij de belangrijkste kwestie in kwestie de rechten van Noorwegen op zichzelf was consulaire service.^[102] Nansen, hoewel niet door neiging een politicus, had zich bij verschillende gelegenheden uitgesproken ter verdediging van de belangen van Noorwegen.^[103] Vanaf 1898 was Nansen tot de bijdragers van Ringeren, een anti-union magazine opgericht door Sigurd ibsen.^[104] Het leek, in het begin van de 20e eeuw, dat de overeenkomst tussen de twee landen mogelijk mogelijk was, maar de hoop werd verstoord toen de onderhandelingen in februari 1905 uit elkaar gingen. De Noorse regering viel en werd vervangen door een onder leiding Christian Michelsen, wiens programma er een was van scheiding van Zweden.^[102]

In februari en maart publiceerde Nansen een reeks krantenartikelen die hem stevig in het separatistische kamp plaatsten. De nieuwe premier wilde Nansen in het kabinet, maar Nansen had geen politieke ambities.^[105] Op verzoek van Michelsen ging hij echter naar Berlijn en vervolgens naar Londen, waar, in een brief aan De tijden, presenteerde hij de juridische zaak van Noorwegen voor een afzonderlijke consulaire service aan de Engelstalige wereld. Op 17 mei 1905, de Noorwegen van de grondwet van Noorwegen, sprak Nansen een grote menigte in Christiania toe en zei: "Nu zijn alle wegen van retraite gesloten. Nu blijft slechts één pad, de weg vooruit, misschien door moeilijkheden en ontberingen, maar vooruit voor ons land , naar een vrije Noorwegen ".^[106] Hij schreef ook een boek, Noorwegen en de vereniging met Zweden, om de zaak van Noorwegen in het buitenland te promoten.^[107]

Op 23 mei keurde de storting de consulaatwet goed die een afzonderlijke consulaire service opstelt. Koning Oscar weigerde zijn instemming; Op 27 mei nam het Noorse kabinet ontslag, maar de koning zou deze stap niet herkennen. Op 7 juni kondigde de storting eenzijdig aan dat de vakbond met Zweden werd ontbonden. In een gespannen situatie stemde de Zweedse regering in met het verzoek van Noorwegen dat de ontbinding naar een referendum van het Noorse volk moest worden gesteld.^[102] Dit werd gehouden op 13 augustus 1905 en resulteerde in een overweldigende stemming voor onafhankelijkheid, op welk punt King Oscar de kroon van Noorwegen afsloeg met behoud van de Zweedse troon. Een tweede referendum, gehouden in november, stelde vast dat de nieuwe onafhankelijke staat een monarchie in plaats van een republiek. In afwachting hiervan had de regering van Michelsen de geschiktheid van verschillende prinsen als kandidaten voor de Noorse troon beschouwd. Geconfronteerd met de weigering van koning Oscar om iemand van de zijne toe te staan Huis van Bernadotte Om de kroon te accepteren, was de favoriete keuze Prins Charles van Denemarken. In juli 1905 stuurde Michelsen Nansen naar Kopenhagen op een geheime missie om Charles te overtuigen om de Noorse troon te accepteren.^[108] Nansen was succesvol; Kort na het tweede referendum werd Charles uitgeroepen tot koning en nam de naam Haakon VII. Hij en zijn vrouw, de Britse prinses Maud, werden gekroond in de Nidaros -kathedraal in Trondheim op 22 juni 1906.^[102]

In april 1906 werd Nansen benoemd tot het eerste van Noorwegen Minister in Londen.^[109] Zijn belangrijkste taak was om samen te werken met vertegenwoordigers van de grote Europese bevoegdheden aan een integriteitsverdrag dat de positie van Noorwegen zou garanderen.^[110] Nansen was populair in Engeland en kon het goed opschieten met koning Edward, hoewel hij hoffuncties en diplomatieke taken onaangenaam vond; "Frivolous en saai" was zijn beschrijving.^[109] Hij was echter in staat om zijn geografische en wetenschappelijke belangen na te streven door contacten met de Royal Geographical Society en andere geleerde lichamen. Het verdrag werd op 2 november 1907 ondertekend en Nansen beschouwde zijn taak compleet. Koning Edward verzette zich tegen de smeekbeden van onder andere dat hij op 15 november in Londen zou moeten blijven, nam zijn functie ontslag.^[111] Een paar weken later, nog steeds in Engeland als de gast van de koning bij Sandringham, Nansen ontving woord waar Eva ernstig ziek mee was longontsteking. Op 8 december vertrok hij naar huis, maar voordat hij Polhøgda bereikte, leerde hij van een telegram dat Eva was overleden.^[112]

Oceanograaf en reiziger

Na een periode van rouw keerde Nansen terug naar Londen. Hij was door zijn regering overgehaald om zijn ontslag in te trekken tot na het staatsbezoek van koning Edward aan Noorwegen in april 1908. Zijn formele pensionering van de diplomatieke dienst was gedateerd op 1 mei 1908, dezelfde dag waarop zijn universitaire hoogleraarschap werd gewijzigd van zoölogogie in oceanografie . Deze nieuwe aanduiding weerspiegelde het algemene karakter van de recentere wetenschappelijke belangen van Nansen.^[113]

In 1905 had hij de Zweedse fysicus geleverd Walfrid Ekman met de gegevens die het principe in oceanografie hebben vastgesteld, bekend als de Ekman spiraal. Gebaseerd op Nansen's observaties van oceaanstromen die zijn geregistreerd tijdens de Kader Expeditie concludeerde Ekman dat het effect van wind op het zee -oppervlak stromen produceerde die "zoiets vormden als een wenteltrap, naar beneden naar de diepten".^[114]

In 1909 gecombineerd met Bjørn Helland-Hansen om een ​​academisch artikel te publiceren, De Noorse Zee: zijn fysieke oceanografie, gebaseerd op de Michael Sars Voyage van 1900.^[115] Nansen was inmiddels met pensioen gegaan van Polar Exploration, de beslissende stap was zijn vrijlating van Kader aan collega Noors Roald Amundsen, die een Noordpool -expeditie plantte.^[116] Toen Amundsen zijn controversiële verandering van plan maakte en op weg naar de Zuidpool, Nansen stond bij hem.^{[117][n 3]}

Tussen 1910 en 1914 nam Nansen deel aan verschillende oceanografische reizen. In 1910, aan boord van het Noorse marineschip Fridtjof, hij heeft onderzoek gedaan in de noordelijke Atlantische Oceaan,^[119] en in 1912 nam hij zijn eigen jacht, Veslemøy, tot Beardeiland en Spitsbergen. Het hoofddoel van de Veslemøy Cruise was het onderzoek naar zoutgehalte in het noordelijke poolbassin.^[120] Een van de blijvende bijdragen van Nansen aan oceanografie was zijn werk dat instrumenten en apparatuur ontwerpen; de "Nansenfles"Voor het nemen van diepwatermonsters bleven in gebruik in de 21ste eeuw, in een versie bijgewerkt door Schalie Niskin.^[121]

Op verzoek van de Royal Geographical Society begon Nansen te werken aan een studie van arctische ontdekkingen, die zich ontwikkelde tot een twee-volume geschiedenis van de verkenning van de noordelijke regio's tot het begin van de 16e eeuw. Dit werd gepubliceerd in 1911 als Nord I Tåkeheimen ("In Northern Mists").^[119] Dat jaar vernieuwde hij een kennis met Kathleen Scott, echtgenote van Robert Falcon Scott, wiens nieuwe aarde Expeditie had in 1910 naar Antarctica gevaren.

Biograaf Roland Huntford heeft beweerd dat Nansen en Kathleen Scott een korte affaire hadden.^[122] Louisa Young, in haar biografie van Lady Scott, verwerpt de claim.^[123] Veel vrouwen voelden zich aangetrokken tot Nansen en hij had een reputatie als womanizer.^[124] Zijn persoonlijke leven was rond deze tijd verontrust; In januari 1913 ontving hij nieuws over de zelfmoord van Hjalmar Johansen, die in schande was teruggekeerd van Amundsen's succesvolle South Pole Expedition.^[125] In maart 1913 stierf Nansen's jongste zoon Asmund na een lange ziekte.^[120]

In de zomer van 1913 reisde Nansen naar de Kara Sea, op uitnodiging van Jonas loog, als onderdeel van een delegatie die een mogelijke handelsroute tussen West -Europa en het Siberische interieur onderzoekt. Het feest nam toen een stoomboot de Yenisei River tot Krasnoyarsken reisde op de Trans-Siberische spoorweg tot Vladivostok Voordat u zich naar huis keert. Nansen publiceerde een rapport van de reis in Door Siberië.^[126] Het leven en de cultuur van de Russische volkeren wekte in Nansen een interesse en sympathie die hij zou doorbrengen naar zijn latere leven.^[127] Onmiddellijk voor de Eerste Wereldoorlog, Nansen sloot zich aan bij Helland-Hansen in een oceanografische cruise in Eastern Atlantic Waters.^[128]

Staatsman en humanitair

Volkenbond

Bij het uitbreken van de oorlog in 1914 verklaarde Noorwegen zijn neutraliteit, naast Zweden en Denemarken. Nansen werd benoemd als president van de Noorse Union of Defense, maar had weinig officiële taken en ging door met zijn professionele werk voor zover het toegestaan ​​omstandigheden.^[128] Naarmate de oorlog vorderde, leidde het verlies van de overzeese handel van Noorwegen tot acute tekorten aan voedsel in het land, dat kritisch werd in april 1917, toen de Verenigde Staten de oorlog begonnen en extra beperkingen op de internationale handel vormden. Nansen werd door de Noorse regering naar Washington gestuurd; Na maanden van discussie verzekerde hij voedsel en andere benodigdheden in ruil voor de introductie van een rantsoeneringssysteem. Toen zijn regering over de deal aarzelde, tekende hij de overeenkomst voor zijn eigen initiatief.^[129]

Binnen enkele maanden na het einde van de oorlog in november 1918 was een conceptovereenkomst aanvaard door de Paris Peace Conference om een Volkenbond, als middel om geschillen tussen naties op te lossen op vreedzame middelen.^[130] De basis van de competitie was op dit moment voorzienig wat Nansen betreft, waardoor hij een nieuwe uitlaatklep kreeg voor zijn rusteloze energie.^[131] Hij werd president van de Norwegian League of Nations Society, en hoewel de Scandinavische landen met hun tradities van neutraliteit zich aanvankelijk afstandelijk hielden, hielp zijn belangenbehartiging ervoor te zorgen dat Noorwegen in 1920 een volledig lid van de Liga werd, en hij werd een van de drie Afgevaardigden van de Algemene Vergadering van de League.^[132]

In april 1920, op verzoek van de competitie, begon Nansen de repatriëring van ongeveer een half miljoen krijgsgevangenen te organiseren, gestrand in verschillende delen van de wereld. Hiervan waren 300.000 in Rusland, die, vastgrepen door revolutie en burgeroorlog, weinig interesse had in hun lot.^[9] Nansen was in staat om in november 1920 aan de Vergadering te rapporteren dat ongeveer 200.000 mannen naar hun huizen waren teruggebracht. "Nooit in mijn leven", zei hij, "ben ik in contact gebracht met een zo formidabele hoeveelheid lijden."^[133]

Nansen vervolgde dit werk nog twee jaar totdat hij in zijn eindrapport aan de Vergadering in 1922 kon verklaren dat 427.886 gevangenen waren gerepatrieerd in ongeveer 30 verschillende landen. Door eerbetoon aan zijn werk te brengen, noteerde het verantwoordelijke comité dat het verhaal van zijn inspanningen "verhalen over heroïsche inspanningen zou bevatten die degenen die in de verslagen van Groenland en de Great Arctic Voyage waard waren, zou bevatten."^[134]

Nansen -missie

De Nansen -missie is de spreektaal die wordt gebruikt door inwoners van voormalige Sovjet -socialistische republieken om de reeks humanitaire initiatieven te beschrijven die zijn uitgevoerd door de Internationaal Comité van het Rode Kruis en geleid door Fridtjof Nansen.^[135] Deze internationale inspanning omvatte de betrokkenheid van de Zwitserse, Zweedse, Nederlandse, Deense, Noorse en Duitse takken van het Rode Kruis, de Zwitserse en Italiaanse kinderhulpmiddelen, de Zevende-dags Adventist Society, evenals vele andere organisaties.^[136] De mobilisatie -inspanning begon in augustus 1921 en de eerste programma's in Rusland begonnen kort daarna, met de ondertekening van een overeenkomst van hulp tussen Nansen en Georgy Chicherin, die hulp bood om de honger in Rusland en Oekraïne te verminderen.^[136][137]

Russische hongersnood

Zelfs voordat dit werk was voltooid, was Nansen betrokken bij een verdere humanitaire inspanning. Op 1 september 1921, ingegeven door de Britse afgevaardigde Philip Noel-Baker, aanvaardde hij de functie van de Hoge Commissaris van de competitie voor vluchtelingen.^[138][139] Zijn belangrijkste opdracht was de hervestiging van ongeveer twee miljoen Russische vluchtelingen die werden ontheemd door de omwentelingen van de Russische revolutie.

Tegelijkertijd probeerde hij het dringende probleem aan te pakken Hongersnood in Rusland; Na een wijdverbreid falen van gewassen werden ongeveer 30 miljoen mensen bedreigd met honger en dood. Ondanks de smeekbeden van Nansen namens de uitgehongerde, werd de Russische revolutionaire regering gevreesd en internationaal wantrouwend, en de competitie was terughoudend om de hulp van haar volkeren te komen.^[140] Nansen moest grotendeels vertrouwen op fondsenwerving van particuliere organisaties, en zijn inspanningen hadden beperkt succes.^[9] Later moest hij zich bitter uiten over de kwestie:

"Er was in verschillende transatlantische landen zo'n overvloed aan maïs, dat de boeren het als brandstof in hun spoorwegmotoren moesten verbranden. Tegelijkertijd waren de schepen in Europa inactief, want er waren geen ladingen. Tegelijkertijd waren er duizenden, nee miljoenen werklozen. Dit alles, terwijl dertig miljoen mensen in de Wolga -regio - niet ver weg en gemakkelijk te bereiken door onze schepen - mochten verhongeren en sterven. De politici van de wereld in het algemeen, behalve in de Verenigde Staten, probeerden Om een ​​excuus te vinden om niets te doen op het voorwendsel dat het de eigen schuld van de Russen was - een resultaat van het bolsjewistische systeem. "^[141]

Een groot probleem dat het werk van Nansen namens vluchtelingen belemmerde, was dat de meeste van hen geen documentair bewijs van identiteit of nationaliteit hadden. Zonder de juridische status in hun land van toevlucht, betekende hun gebrek aan papieren dat ze nergens anders heen konden gaan. Om dit te overwinnen, bedacht Nansen een document dat bekend werd als de "Nansen paspoort", Een vorm van identiteit voor staatloze personen Dat werd in de tijd erkend door meer dan 50 regeringen, en waardoor vluchtelingen de grenzen legaal konden overschrijden. Hoewel het paspoort aanvankelijk werd opgericht voor vluchtelingen uit Rusland, werd het uitgebreid om andere groepen te dekken.^[142]

Tijdens het bijwonen van de Conferentie van Lausanne In november 1922 hoorde Nansen dat hij de Nobelprijs voor de Vrede Voor 1922. Het citaat verwees naar 'zijn werk voor de repatriëring van de oorlogsgevangenen, zijn werk voor de Russische vluchtelingen, zijn werk om te helpen bij de miljoenen Russen die worden getroffen door hongersnood, en ten slotte zijn huidige werk voor de vluchtelingen in Azië Minor en Thrace ".^[143][144] Nansen schonk het prijzengeld aan internationale hulpinspanningen.^[9]

Grieks-Turkse hervestiging

Na de Grieks-Turkse oorlog van 1919–1922, Nansen reisde naar constant in Opel Om te onderhandelen over de hervestiging van honderdduizenden vluchtelingen, voornamelijk etnische Grieken die na de nederlaag van het Griekse leger uit Turkije waren gevlucht. De verarmde Griekse staat kon ze niet innemen,^[9] En dus bedacht Nansen een schema voor een bevolkingsuitwisseling waarbij een half miljoen Turken in Griekenland werden teruggebracht naar Turkije, met volledige financiële compensatie, terwijl verdere leningen de absorptie van de vluchtelingengrieken in hun thuisland vergemakkelijkten.^[145] Ondanks enige controverse over het principe van een bevolkingsuitwisseling,^[142] Het plan werd gedurende een periode van enkele jaren met succes geïmplementeerd.

Armeense genocide

Vanaf 1925 besteedde Nansen veel tijd aan het proberen Armeense vluchtelingen te helpen, slachtoffers van Armeense genocide door de handen van de Ottomaanse Rijk Tijdens de Eerste Wereldoorlog en verdere mishandeling daarna.^[146] Zijn doel was de oprichting van een nationaal huis voor deze vluchtelingen, binnen de grenzen van Sovjet Armenië. Zijn belangrijkste assistent in dit streven was Vidkund Quisling, de toekomst Nazi -medewerker en hoofd van een Noorse poppenregering tijdens de Tweede Wereldoorlog.^[147]

Na een bezoek aan de regio presenteerde Nansen de vergadering met een bescheiden plan voor de irrigatie van 360 vierkante kilometer (140 m²) waarop 15.000 vluchtelingen konden worden geregeld.^[148] Het plan faalde uiteindelijk, omdat zelfs met de niet -aflatende belangenbehartiging van Nansen het geld om de regeling te financieren niet aanstaande was. Ondanks dit falen blijft zijn reputatie bij het Armeense volk hoog.^[9]

Nansen schreef Armenië en het Nabije Oosten (1923) waarin hij het lot van de Armeniërs beschrijft in de nasleep van het verliezen van zijn onafhankelijkheid aan de Sovjet -Unie.^[149] Het boek werd in vele talen vertaald. Na zijn bezoek aan Armenië schreef Nansen twee extra boeken: Over Armenië (1927) en Door de Kaukasus naar de Wolga (1930).^[150]

Binnen de vergadering van de competitie sprak Nansen over veel kwesties naast die met betrekking tot vluchtelingen. Hij geloofde dat de Vergadering de kleinere landen zoals Noorwegen een "unieke kans om te spreken in de raden van de wereld."^[151] Hij geloofde dat de omvang van het succes van de competitie bij het verminderen van bewapening de grootste test van zijn geloofwaardigheid zou zijn.^[152] Hij was een ondertekenaar van de Slavernijverdrag van 25 september 1926, die het gebruik van dwangarbeid wilde verbieden.^[153] Hij steunde een regeling van de naoorlogse reparaties Probleem en verdedigde het lidmaatschap van Duitsland van de Liga, dat werd verleend in september 1926 na intensief voorbereidend werk van Nansen.^[147]

Later leven

Op 17 januari 1919 trouwde Nansen met Sigrun Munthe, een oude vriend met wie hij in 1905 een liefdesaffaire had gehad, terwijl Eva nog leefde. Het huwelijk werd gehaald door de Nansen -kinderen en bleek ongelukkig; Een kennis schrijven van hen in de jaren 1920 zei dat Nansen ondraaglijk ellendig leek en Sigrun doordrenkt van haat.^[154]

Nansen's League of Nations -verplichtingen tot de jaren 1920 betekende dat hij meestal afwezig was in Noorwegen en in staat was om weinig tijd te besteden aan wetenschappelijk werk. Desondanks bleef hij incidentele artikelen publiceren.^[155] Hij vermaakte de hoop dat hij via het luchtschip naar de Noordpool zou kunnen reizen, maar kon niet voldoende financiering inzamelen.^[156] In elk geval werd hij in deze ambitie door Amundsen uitgebracht, die over de pool vloog Umberto Nobile's airship Huichelen In mei 1926.^[157] Twee jaar later zendt Nansen een herdenkingsoratie uit naar Amundsen, die in het Noordpoolgebied was verdwenen terwijl hij een reddingspartij organiseerde voor Nobile wiens luchtschip was gecrasht tijdens een tweede polaire reis. Nansen zei over Amundsen: "Hij vond een onbekend graf onder de heldere hemel van de ijzige wereld, met de gierring van de vleugels van de eeuwigheid door de ruimte."^[158]

In 1926 werd Nansen gekozen Rector van de Universiteit van St. Andrews In Schotland, de eerste buitenlander die deze grotendeels ere -positie bekleedt. Hij gebruikte de gelegenheid van zijn inaugurele toespraak om zijn leven en filosofie te herzien en om de jeugd van de volgende generatie te bellen. Hij eindigde:

We hebben allemaal een land van verder om in ons leven te zoeken - wat meer kunnen we vragen? Onze rol is om het pad te vinden dat ertoe leidt. Een lang pad, een hard pad, misschien; Maar de oproep komt naar ons toe en we moeten gaan. Diep geworteld in de aard van ieder van ons is de geest van avontuur, de roep van het wild - vibrerend onder al onze acties, waardoor het leven dieper en hoger en nobeler wordt.^[159]

Nansen vermeed grotendeels betrokkenheid bij de binnenlandse Noorse politiek, maar in 1924 werd hij overtuigd door de lang gepensioneerde voormalige premier Christian Michelsen om deel te nemen aan een nieuwe anti-communistische politieke groepering, de Vaderland League. Er waren angsten in Noorwegen die zouden moeten Marxist-georiënteerd Arbeiderspartij Kracht macht Het zou een revolutionair programma introduceren. Tijdens de inaugurele bijeenkomst van de Liga in Oslo (zoals Christiania nu was omgedoopt) verklaarde Nansen: "Om te praten over het recht van revolutie in een samenleving met volledige burgerlijke vrijheid, universeel kiesrecht, gelijke behandeling voor iedereen ... [is] idiote onzin. "^[160]

Na voortdurende onrust tussen de centrumrechtse partijen, was er in 1926 zelfs een onafhankelijke petitie die wat momentum kreeg die voorstelde voor Nansen om een ​​centrumrecht te leiden Nationale eenheidsregering op een evenwichtig budget programma, een idee dat hij niet afwees.^[161] Hij was de hoofdspreker tijdens de grootste Fatherland League -rally met 15.000 aanwezigen in Tønsberg in 1928.^[162] In 1929 ging hij op zijn laatste tournee voor de competitie op het schip Stella Polaris, met toespraken van Bergen naar Hammerfest.^[163]

Tussen zijn verschillende taken en verantwoordelijkheden was Nansen blijven ski -vakantie blijven nemen wanneer hij kon. In februari 1930, 68 jaar oud, nam hij een korte pauze in de bergen met twee oude vrienden, die opmerkten dat Nansen langzamer was dan normaal en gemakkelijk te vermoeien leek te worden. Bij zijn terugkeer naar Oslo werd hij enkele maanden opgelegd, met influenza en later phlebitis, en werd bezocht op zijn ziekbed door Koning Haakon VII.^[164][165]

Nansen was een goede vriend van een geestelijke genaamd Wilhelm. Nansen zelf was een atheïst.^[166][167]

Dood en erfenis

Nansen stierf aan een hartaanval op 13 mei 1930. Hij kreeg een niet-religieus staatsbegrafenis Vóór crematie, waarna zijn as onder een boom in Polhøgda werd gelegd. Nansen's dochter Liv nam op dat er geen toespraken waren, alleen muziek: Schubert's Dood en het meisje, die Eva vroeger zong.^[168]

In zijn leven en daarna ontving Nansen eer en erkenning van vele landen.^[169] Een van de vele eerbetoon aan hem vervolgens was die van Lord Robert Cecil, een mede -afgevaardigde van de League of Nations, die sprak over het bereik van het werk van Nansen, gedaan zonder rekening te houden met zijn eigen belangen of gezondheid: "Elk goed doel had zijn steun. Hij was een onbevreesde vredestichter, een vriend van Justice, een advocaat altijd voor het zwakke en lijden. "^[170]

Nansen was een pionier en innovator op vele gebieden. Als een jonge man omarmde hij de revolutie in ski -methoden die het transformeerden van een middel van winterreizen naar een universele sport, en werd al snel een van de toonaangevende skiërs van Noorwegen. Hij was later in staat om deze expertise toe te passen op de problemen van poolreizen, zowel in zijn Groenland als zijn Kader expedities.

Hij vond de "Nansen Sledge" uit met brede, ski-achtige lopers, het "Nansen Cooker" om de warmte-efficiëntie van de standaard Spirit-kachels vervolgens in gebruik te verbeteren, en het lagenprincipe in polaire kleding, waarbij de traditioneel zware, onhandige kledingstukken waren Vervangen door lagen van lichtgewicht materiaal. In de wetenschap wordt Nansen zowel erkend als een van de oprichters van Modern neurologie,^[171][172] en als een belangrijke bijdrage aan de vroege oceanografische wetenschap, met name voor zijn werk bij het opzetten van het Central Oceanographic Laboratory in Christiania.^[173]

Door zijn werk namens de Volkenbond hielp Nansen het principe van internationale verantwoordelijkheid voor vluchtelingen vast te stellen.^[174] Onmiddellijk na zijn dood richtte de competitie de Nansen International Office for Refugees, een semi-autonoom lichaam onder het gezag van de competitie om zijn werk voort te zetten. Het kantoor in Nansen had grote moeilijkheden, gedeeltelijk voortkomstig uit het grote aantal vluchtelingen van de Europese dictaturen in de jaren dertig.^[175] Desalniettemin heeft het de overeenkomst van 14 landen beveiligd (inclusief een terughoudend Groot -Brittannië)^[176] aan de vluchtelingenverdrag van 1933.

Het hielp ook om 10.000 Armeniërs te repatriëren Yerevan in Sovjet Armeniëen om huizen te vinden voor nog eens 40.000 in Syrië en Libanon. In 1938, het jaar waarin het werd vervangen door een breder lichaam, kreeg het kantoor van Nansen de Nobelprijs voor de vrede.^[175] In 1954, de opvolger van de competitie, de Verenigde Naties, richtte de Nansen -medaille, later genoemd Nansen Refugee Award, jaarlijks gegeven door de Hoge commissaris van de Verenigde Naties voor vluchtelingen aan een persoon, groep of organisatie "voor uitstekend werk namens de gedwongen ontheemden".^[177]

Talrijke geografische kenmerken dragen zijn naam: de Nansenbassin en de Nansen-Gakkel Ridge in de Noordelijke IJszee;^[178] Mount Nansen in de Yukon -regio van Canada;^[179] Mount Nansen,^[180] Mount Fridtjof Nansen^[181] en Nansen Island,^[182] allemaal op Antarctica; net zoals Nansen Island in de Kara Zee, Nansenland in Groenland en Nansen Island in Franz Josef Land; 853 Nansenia, een asteroïde;^[183] Nansen^[184] krater op de noordpool van de maan en Nansen^[185] Krater op Mars. Zijn Polhøgda herenhuis is nu de thuisbasis van de Fridtjof Nansen Institute, een onafhankelijke basis die onderzoek doet naar de politiek van het milieu, energie en hulpbronnenbeheer.^[186]

Een Noorse/Sovjet -biografische film uit 1968 Just A Life: The Story of Fridtjof Nansen werd vrijgelaten met Knut Wigert als Nansen.^[187]

De Royal Noorse marine lanceerde de eerste van een serie van vijf Fridtjof Nansen-klasse fregatten in 2004, met HnomsFridtjof Nansen als zijn hoofdschip.^[188] Cruise schip MEVROUWFridtjof Nansen werd gelanceerd in 2020.^[189][190]

Bestellingen en decoraties

Werken

• Paa ski over Grønland. En skildring af den Norske Grønlands-ekspedition 1888–89. Aschehoug, Kristiania 1890. Tr. net zo De eerste kruising van Groenland, 1890.
• Eskimoliv. Aschehoug, Kristiania 1891. Tr. net zo Eskimo Life, (Londen: Longmans, Green & Co., 1893).^[203]
• Fram over Polhavet. Den Norske Polarfærd 1893–1896. Aschehoug, Kristiania 1897. Tr. net zo Het verst noorden, 1897.
• De Noorse North Polar Expedition, 1893-1896; Wetenschappelijke resultaten (6 delen, 1901).
• Norge og foreningen med sverige. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania 1905. Tr. net zo Noorwegen en de vereniging met Zweden, 1905.
• Noordelijke wateren: de oceanografische observaties van kapitein Roald Amundsen in de Arctische zeeën in 1901. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania, 1906.
• Nord I Tåkeheimen. Utforskningen Av Jordens Nordlige Strøk I TIDLIGE TIDER. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania 1911. Tr. net zo In Northern Mists: Arctic Exploration in vroege tijden, 1911.
• Gjennem Sibirien. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania, 1914. Tr. net zo Door Siberië het land van de toekomst, 1914.
• Frilufts-liv. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania, 1916.
• En ferd til spitsbergen. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania, 1920.
• Rusland OG FREDEN. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania, 1923.
• Blant Sel Og Bjørn. Min første ishavs-ferd. Jacob Dybwads Forlag, Kristiania, 1924.
• Gjennem Armenië. Jacob Dybwads Forlag, Oslo, 1927.
• Gjennem Kaukasus tot Wolga. Jacob Dybwads Forlag, Oslo, 1929. Tr. net zo Door de Kaukasus naar de Wolga, 1931.

Engelse vertalingen

• Door Siberië, het land van de toekomst. Londen: William Heinemann. 1914.
• Armenië en het Nabije Oosten. Uitgever: J.C. & A.L. Fawcett, Inc., New York, 1928. (uittreksels).

Zie ook

• Arctische verkenning
• Lijst met polaire ontdekkingsreizigers
• Nansen Ski Club
• Nansen Ski Jump

Aantekeningen

Referenties

Inline citaten

Bronnen waarnaar wordt verwezen

• Abrams, Irwin (2001). The Nobel Peace Prize and the Laureates: An Illustrated Biographical History 1901–2001. Nantucket MA: Watson Publishing International. ISBN 0-88135-388-4.
• Amundsen, Roald (1912). The South Pole, Vol. II. Londen: John Murray.
• Berton, Pierre (1988). De poolgraal. New York: Viking Penguin. ISBN 0-670-82491-7.
• Brøgger, Waldemar Christofer en Rolfsen, Nordahl (vertaald door William Archer (1896)). Fridtiof Nansen 1861–1893. New York. Longmans Green & Co.
• Fleming, Fergus (2002). Negentig graden noorden. Londen: Granta -publicaties. ISBN 1-86207-535-2.
• Gibney, Matthew J.; Harrison, Randall (2005). Immigratie en asiel van 1900 tot heden: Deel 1. Santa Barbara, Californië: ABC-CLIO. ISBN 9781576077962.
• Huntford, Roland (2001). Nansen. Londen: Abacus. ISBN 0-349-11492-7. (Voor het eerst gepubliceerd in 1997 door Gerald Duckworth)
• Jackson, Frederick (1935). De verleiding van onbekende landen. Londen: G. Bell and Sons.
• Nansen, Fridtjof (1890). De eerste kruising van Groenland. Vertaald door Gepp, H.M. Londen: Longmans, Green.
• Nansen, Fridtjof (1897). Verste noorden, volume i. Londen: Archibald Constable & Co.
• Nansen, Fridtjof (1897). Verste noorden, deel II. Londen: Archibald Constable & Co.
• Norland, Andreas (1973). Hårde Tider: Fedrelandslaget I Norsk Politikk. Oslo: Dreyer. ISBN 978-8-20901-106-5. (in Noors)
• Pollock, Frederick (1920). De League of Nations. Londen: Stevens & Sons.
• Reynolds, E.E. (1949). Nansen. Harmondsworth (VK): Penguin -boeken.
• Scott, J.M. (1971). Fridtjof Nansen. Sheridan, Oregon: Heron Books.
• Spitz, Susan, ed. (2005). Het American Heritage Science Dictionary. Boston: Houghton Mifflin. ISBN 0-618-45504-3.
• Whitaker, Ewan A. (1999). In kaart brengen en de maan noemen. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-52162-248-6.

Verder lezen

• Jones, Max (1 maart 2021). "Verkenning, beroemdheid en het maken van een transnationale held: Fridtjof Nansen en de Fram -expeditie". The Journal of Modern History. 93 (1): 68-108.

Externe links

• Werkt door Fridtjof Nansen Bij Biodiversiteit Heritage Library
• Werkt door Fridtjof Nansen Bij Bibliotheek (Public Domain Audiobooks)
• Werkt door Fridtjof Nansen Bij Open bibliotheek
• Werkt door Fridtjof Nansen Bij Project Gutenberg
• Werkt door of over fridtjof nansen Bij Internetarchief
• Werkt door of over fridtjof nansen in bibliotheken (Wereldwijd catalogus)
• Portret van fridtjof nansen Gepubliceerd op ICRC Library and Archives Blog Kruisbestrijding
• Krantenknipsels over fridtjof nansen in de 20e -eeuwse persarchieven van de ZBW
• Fridtjof Nansen -collectie bij Dartmouth College Library
• Fridtjof Nansen op nobelprize.org inclusief de Nobellezing. 19 december 1922 De lijdende mensen van Europa
• Fridtjof Nansen Bij Digitaltmuseum

Academische kantoren
Voorafgegaan door Rudyard Kipling	Rector van de Universiteit van St. Andrews 1928–1931	Opgevolgd door Meneer Wilfred Grenfell