Charles Albert Gobat

Charles Albert Gobat
Geboren	21 mei 1843 Tramelaan, Zwitserland
Ging dood	16 maart 1914 (70 jaar oud) Bern, Zwitserland
Prijzen	Nobelprijs voor de Vrede, 1902

Charles Albert Gobat (21 mei 1843 - 16 maart 1914) was een Zwitsers advocaat, educatieve beheerder, en politicus die gezamenlijk de Nobelprijs voor de Vrede met Élie Ducommun in 1902 voor hun leiderschap van de Permanent International Peace Bureau.

Geboorte en opleiding

Gobat werd geboren op 21 mei 1843 om Tramelaan, Zwitserland. Hij was de zoon van een protestantse voorganger en de neef van Samuel Gobat, een zendeling die bisschop van Jeruzalem werd. Hij werd opgeleid aan de Universiteit van Basel, Universiteit van Heidelberg, Universiteit van Bern, en Universiteit van Parijs. Hij ontving zijn doctoraat in de wet, summa cum laude, van de Universiteit van Heidelberg in 1867.

Carrière in rechten en politiek

Na het voltooien van zijn doctoraat begon Gobat zijn praktiserende wet in Bern en gaf ook een lezing over het Franse burgerlijk recht aan de Bern University. Vervolgens opende hij een kantoor in Delémont in het kanton van Bern, dat al snel de toonaangevende juridische firma van het district werd.

Na vijftien jaar rechten te hebben geoefend, raakte hij betrokken bij politiek en onderwijs. In 1882 werd hij benoemd tot hoofdinspecteur van openbare instructie voor het kanton van Bern, een functie die hij dertig jaar bekleedde. Hij was een progressief in de onderwijsfilosofie en hij bracht veel belangrijke hervormingen in het onderwijssysteem door. Hij hervormde het systeem van primaire training, verkreeg verhoogde budgettaire ondersteuning om de leraar-pupilverhouding te verbeteren, ondersteunde de studie van levende talen en bood leerlingen een alternatief voor het traditioneel enge klassieke onderwijs door curricula op te zetten in beroepsopleiding en professionele training.

Hij won lovende voor zijn erudiet République de Berne et la France hanger Les Guerres de religie, die werd gepubliceerd in 1891 en ook wijdverspreide erkenning voor Een volksgeschiedenis van Zwitserland, die werd gepubliceerd in 1900.

Hij volgde ook een carrière in de politiek. Hij werd gekozen in vele belangrijke posities. Hij werd gekozen in de Grand Council van Bern in 1882. Van 1884 tot 1890 was hij lid van de Raad van Staten van Zwitserland en van 1890 tot zijn dood in 1914 was hij lid van de Nationale Raad, de andere kamer van Het centrale Zwitserse wetgevende lichaam. In zowel politiek als onderwijs was hij een liberale hervormer. In 1902 sponsorde hij verschillende wetgeving die het principe van arbitrage toepaste op commerciële verdragen. Gobat werkte met de Interparlementaire unie, die werd opgericht door William Randal Cremer, de winnaar van de Nobelprijs voor de vrede in 1903, in 1889. In 1892 werd hij de president van de vierde conferentie van de Unie, die werd gehouden in Bern en die het Bureau Interparlementaire oprichtte. Hij diende als algemeen secretaris van het Bureau, een informatiekantoor dat zich bezighoudt met vredesbewegingen, internationale verzoening en communicatie tussen nationale parlementaire instanties. De derde conferentie van de Unie, gehouden in Rome in 1891, richtte de International Peace Bureau, waarvan Gobat directeur was toen het in 1910 de Nobelprijs voor de vrede kreeg.

Latere jaren

In 1902 ontving Gobat gezamenlijk de Nobelprijs voor de Vrede in 1902 met Élie Ducommun voor hun leiderschap van de Permanent International Peace Bureau.

Na de dood van Élie Ducommun in 1906 nam Gobat de richting van de International Peace Bureau.

Gobat stierf op 16 maart 1914 in Bern, Zwitserland. Tijdens het bijwonen van de vergadering van de vredesconferentie in Bern, ontstond hij alsof hij wilde spreken maar stortte in, ongeveer een uur later sterven.

Externe links en referenties

• Charles Albert Gobat op nobelprize.org inclusief de Nobellezing, 18 juli 1906 De ontwikkeling van de Haagse conventies van 29 juli 1899